Γράμμα οργής και απελπισίας. Το αντιγράφω από το ΑΝεμος, το συνυπογράφω και του λέω. Συνέχισε φίλε. Δεν είσαι μόνος.... (Γ.Π.)
Ούτε να σου γράφω
Ούτε να με διαβάζεις
Τέλος!
Σήμερα περίμενα ολόκληρη την ημέρα μέχρι τώρα, βαθιά μεσάνυχτα, μπας και...
Μπας και κουνηθεί κάποιος. Κάτι...
Περίμενα πρώτα από όλα τους συντρόφους μου.
Αλλά αυτούς μάταια τους περιμένω κοντά 30 χρόνια.
Περίμενα αυτούς που σκέφτονται -υποτίθεται...
Περίμενα τους εργάτες, τους οικοδόμους.
Περίμενα ώρες πολλές.
Περίμενα κάποιον, κάποια, μια μάνα, μια γιαγιά να ψελλίσει τους στίχους
"Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου..."
Αυτές, σήμερα 30 του Μάρτη του 2010 ήταν ίσως οι πιο κρίσιμες ώρες της ζωής μου όπως εγώ καταλαβαίνω πως είναι ζωή, πως ήταν ζωή, πως μπορεί να είναι, πως ήθελα να είναι Η ζωή.
Κι έκανα λάθος.
Η ζωή δεν είναι και δεν θα είναι ξανά αυτό που πίστεψα κάποτε.
Μέχρι και κάποιοι "φίλοι" αποδείχτηκαν εμετικότεροι των "εχθρών". Σάπιοι και χολεριασμένοι μέχρι το μεδούλι.
Περίμενα τους πιτσιρικάδες να βγουν πάλι οργισμένοι για ένα 15χρονο που τινάχτηκε στον αέρα, χθες το βράδυ.
Τα παιδιά μας όμως είναι κι αυτά νεκρά.
Τα θάψαμε εμείς με τα ίδια μας τα χέρια.
Και χωρίς αυτά δεν έχει πλέον νόημα το ταξίδι.
Νομίζω ότι κάπου εδώ τελειώνει το δικό μου παραμύθι.
Να χαίρεστε τους εφιάλτες σας.
Αφού δεν μπορούμε να ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο, ας σαπίσουμε στην πιο μαύρη κόλαση.
Δεν είμαστε πλέον τα υποκείμενα της Ιστορίας. Είμαστε ένα πλήθος από γελοία υποκείμενα.
Αυτός ο κόσμος μου προκαλεί αηδία...
(Η φωτογραφία αποτελεί το τεκμήριο του θανάτου ΜΑΣ!)
(Μη διανοηθεί κανείς να μου ξαναμιλήσει πλέον για Αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΝ, ΠΛΗΝ, ΠΑΜΕ και ΦΥΓΑΜΕ διότι θα έχει ΠΟΛΥ κακά ξεμπερδέματα! Πολύ κακά όμως!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου