ΟΙ ΧΗΝΕΣ

Ένας χωριάτης κάποτε τις χήνες του είχε πάρει για να τις πάει για πούλημα στης πόλης το παζάρι. Κι έτσι, καθώς βιαζότανε να πάει στον προορισμό του δεν ήταν και πολύ - πολύ λεπτός στο φέρσιμό του. Συχνά-πυκνά βαρώντας τες με ένα μακρύ καλάμι τους θύμιζε τι θα έπρεπε η καθεμιά να κάνει. Μα εκείνες, που σε ζόρισμα δεν ήταν μαθημένες αδιάκοπα ξεφώνιζαν και σκούζανε οι καημένες. Γι΄αυτό και σαν απάντησαν στο δρόμο έναν διαβάτη Τέτοια παράπονα άρχισαν να λένε για τον χωριάτη: - Για κοίτα πώς μας φέρνεται και πώς μας βασανίζει τούτος ο αγροίκος, που σκληρά τη μοίρα μας ορίζει! Ποιος τό έλπιζε, ποιος το έλεγε να καταντήσουμε έτσι εμείς, που καταγόμαστε από τρανό κοτέτσι, εμείς, που ενδόξους έχουμε προγόνους μας, εκείνες τις θρυλικές και ασύγκριτες του Καπιτώλιου χήνες που κάποια νύχτα σώσανε την αιωνία Ρώμη και τις τιμήσαν με γιορτές και τις τιμούν ακόμη. . . - Μας εσείς γιατί γυρεύετε να σας τιμούνε τώρα; Ρωτά ο διαβάτης. Τι καλό εκάνατε στη χώρα; - Οι πρόγονοί μας. . . - Ε, καλά. Αυτά τα έχω διαβάσει, στην ιστορία της χώρας μας για πάντα έχουν περάσει. Μα πέστε μου, εσείς ποιο κάνατε κατόρθωμα μεγάλο; - Οι πρόγονοί μας έσωσαν τη Ρώμη. Θέλει κι άλλο; - Μα εσείς, εσείς τι κάνατε, τιμές για να ζητήστε; - Εμείς. . . Προς ώρας τίποτα. - Τότε λοιπόν αφήστε ήσυχους τους προγόνους σας στους τάφους τους να μένουν. - Εκείνοι αυτό που πράξανε, αυτό κι απολαμβάνουν. Μα εσείς, κυράδες μου, θαρρώ πως θα ΄στε τιμημένες σαν είστε παραγεμιστές ή και ξεροψημένες ! . . . Ivan Krilov