ΕΝΔΟΝ ΣΚΑΠΤΕ.*

του Κώστα Γ. Μαμέλη kmamelis@the.forthnet.gr

Μέσα στο ζοφερό οικονομικο-πολιτικό περιβάλλον της χώρας και την ζοφερότερη επικοινωνιακή του εκδοχή, είναι μια λύση δημιουργικής φυγής. Από την ομαδική παράκρουση. Τον κοινωνικό χυλό. Στην σκαπτή ύλη των καταχωνιασμένων προφητικών κειμένων, για χρήση όταν και αν, βρήκα μιαν ομιλία του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου στην Βουλή, Γενάρης 1995. Μιλούσε για την εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρόσφατο το Μάαστριχτ, τότε) και την ευθύνη (ιδεολογική και πολιτική μαζί) της σοσιαλιστικής συνιστώσας της να «σηκώσει το γάντι» της σύγκρουσης με τις δυνάμεις που την τελματώνουν στη θέση της «αυτορυθμιζόμενης αγοράς», που αποτρέπουν την πολιτική και οικονομική της ολοκλήρωση και υπονομεύουν την κοινωνική της εξέλιξη. Ανάμεσα στον ευρωσκεπτικισμό των ατλαντιστών, τον διαχειριστικό τεχνοκρατισμό των ευρωγραφειοκρατών και τον θεσμικό δισταγμό των σύγχρονων σοσιαλδημοκρατών, «ίπταται» το διακύβευμα, που πρώτος,(τότε μόνος- μέσα σε εσμό «μικρών» ηγετών),ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου απάντησε. «Η Ευρώπη ή θα είναι κοινωνική ή δεν θα είναι Ευρώπη». Δεν ήταν σίγουρος για την τύχη της. Η φράση «το μέλλον θα δείξει εάν θα πετύχουμε» είναι δική του. Κάτι «ήξερε» για τη συνέχεια. Σήμερα, εξακολουθεί να παραμένει συνολικά και συλλογικά υπαρκτό το διακύβευμα της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης της χώρας, μπροστά σε μιαν Ευρώπη πολιτικά αντιφατική, θεσμικά ασθμαίνουσα, άτολμη να υπερασπιστεί την μοναδική αιτία της ύπαρξής της. Τις αρχές και τις αξίες της. Μας συνοδεύει, όμως, η παρακαταθήκη του. «…….Φαίνεται συχνά να μην μπορούμε να διακρίνουμε και να ξεχωρίσουμε την ανάγκη του συλλογικού από την προσωπική επιδίωξη, το σημαντικό από το ασήμαντο. Φαίνεται συχνά να υποτασσόμαστε στην πρόκληση των ισχυρών Μέσων Επικοινωνίας, στον επαγγελματισμό της πολιτικής, στην εμπορευματοποίηση κάθε σύγχρονης αξίας. Φαίνεται συχνά στην κοινωνία, στο κόμμα, στην πολιτική να επιλέγεται το εφήμερο σήμερα, να κυριαρχεί το προσωπικό αύριο και όχι η συλλογική προσπάθεια για τις ανάγκες του τόπου. Αυτή είναι μια πραγματική κρίση για την πολιτική και τους πολιτικούς, αυταπόδεικτη, ορατή και μετρίσιμη……» Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, φυσικός και πολιτικός του διάδοχος, με τις αυτονόητες φορτίσεις του πολιτικού DNA της πολιτικής κληροδοσίας του πατρός του, σημαδεύεται από τούτη την παρακαταθήκη, από ιστορικό χρέος. *Μάρκος Αυρήλιος