Οι μεν, οι δε ή Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ* Σε μια «γρήγορη ανάγνωση» του προεκλογικού σκηνικού που οριστικοποιήθηκε και βαίνει πλησίστιο στις κάλπες του Νοέμβρη, αποτυπώνονται δυο βασικές κατηγορίες προσώπων και στάσεων. Οι μεν, που τους λυπάσαι, για την ευανάγνωστη πρόθεσή τους, ίδια με το στίχο (που αγνοούν) «Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ» (Κ. Καβάφης, Ας φρόντιζαν, 1930). Πρόκειται για ξιπασμένους που εζήλωσαν τα άμφια της προβολής από μικρομεσαίο υπολογισμό, ανάμεικτο από ανερμάτιστη ατομική φιλοδοξία. Ολως τυχαίως, εξελισσομένων των δημοσκοπήσεων για τους «καταλληλότερους» τοπικούς άρχοντες περιφέρουν την ένδεια των θέσεων και των απόψεών τους στα ΜΜΕ. Οι καημένοι οι πορφυρογέννητοι! Αίφνης είτε κλείνοντας τον κύκλο της προσοδοφόρας ιδιώτευσης, μέτρησαν το έχει τους (για δύο τουλάχιστον γενιές) και «ανακάλυψαν την Αμερική» είτε καλοκάθισαν στη ζεστή καρέκλα της επαγγελματικής πολιτικής ως τρόφιμοι του ιδιότυπου εκτροφείου που τους αναπαράγει ως προϊόντα της αιμομικτικής σχέσης (αδιαφανούς) πολιτικής και (κρατικοδίαιτης) οικονομίας. Κάποιοι παίζουν τένις σε όμιλο και μπριτζ σε λέσχη, άλλοι τάβλι και πρέφα σε καφενεία. Κάποιοι συνέφαγαν με υπουργούς, φιλοξένησαν στο εξοχικό δημοσιογράφους, έδειξαν τα Zegna τους στα φιλανθρωπικά gala, μίλησαν σε επιχειρηματικά fora και έδωσαν χορηγία σε ΜΚΟ για τη δημοκρατία και το Νταρφούρ. Αλλοι, καβάλα σε μοτό δημοσιοποιούν τη λαϊκουριά και το αντριλίκι τους, από γάμο σε κηδεία, από βάφτιση σε γήπεδο, από σκυλάδικο σε χασαποταβέρνα, ως οργανικό τμήμα του μεγάλου μας τσίρκου, που κρύβει με τα φώτα του τη φτώχεια τους σε ιδέες και σε έργο. Στο προσκήνιο του πολιτικού μας πολιτισμού και της τηλεοπτικώς κρατούσας προβολής του - χάρη στον ανεξήγητα (;) σκληρό εκλογικό νόμο (επιτρέπει ελάχιστη παρουσία στα mass media) λίγο θα φανούν οι δε. Οι δε, που τους χαίρεσαι. Υπάρχουν -ευτυχώς- λίγοι τέτοιοι, σεμνοί, προσηνείς, με προσωπικότητα. Ταγμένοι. Με πίστη στους θεσμούς, πάθος για τους ανθρώπους, προσήλωση στη διαφάνεια. Με δημόσιο και ιδιωτικό ήθος. Με στέρεο και μεστό λόγο. Πατώντας γερά στη θεωρία της αυτοδύναμης περιφερειακής και τοπικής ανάπτυξης, έχουν σχέδιο ισχυρής και αποτελεσματικής διοίκησης, οραματίζονται, ελπίζουν, πλούσιοι σε συλλογικά αισθήματα, φτωχοί σε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Οι μεν, οι δε. Δυο κόσμοι. Ενα δίλημμα. * Ο ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος ΠΗΓΗ: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ/22.09.2010