ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ.ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ.

kmamelis@the.forthnet.gr του Κώστα Γ. Μαμέλη Ένας φίλος ήρθε απόψε από τα παλιά. Δεν ήταν «φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις», σε πείσμα του retro τραγουδιού (που, καθώς λένε, άρεζε στον «Εθνάρχη»). Αντίθετα. Είχε καθαρή ματιά, ανιδιοτέλεια, ωριμότητα, καλή επαφή με τα κινήματα και την πρωτογενή λαϊκή αίσθηση (αυτό το πρωτόγονο αλλά συνήθως αδιάψευστο προσωπικό γκάλοπ).Και κυρίως πρόβλεπε τα μελλούμενα, πάνω σε στέρεα, μαθηματικά επιχειρήματα. Κι αφού μου ξεκαθάρισε ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις (ως γνωστό και ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος από δαύτες, μου είπε χαρακτηριστικά),τέμνοντας το πολιτικό σκηνικό, μου μίλησε σκληρά, πλην αλληγορικά για το «παραμύθι με τους μαθητευόμενους μάγους» που έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος. Που έχει αποφάσεις πανικού οχυρωμένες σε δόγματα και δεν έχει λύσεις ψυχραιμίας εξοπλισμένες με τη λαϊκή συναίνεση και την κοινωνική αποδοχή. Που έχει στρατηγούς κατ΄ απονομή, άριστους στις ασκήσεις επί χάρτου, αλλά δεν έχει μάχιμο στράτευμα για συρράξεις εκ του συστάδην, δοκιμασμένο σε συνθήκες κλασσικού ή ανορθόδοξου πολέμου. Και, κλείνοντας, έδωσε ρέστα. «Ξέρεις, νομίζω για την πολιτική που είναι συνέχεια του πολέμου και που σε συνθήκες έλλειψης ψυχραιμίας ακολουθεί πρόχειρες κι τυφλές στρατηγικές. Ξέρεις, για τα χωρίς κέρδος κέρατα!» Η ψυχραιμία (αυτοκυριαρχία, αυτοσυγκράτηση, αυτοπειθαρχία, εγκράτεια, σοβαρότητα, ηρεμία, στωικότητα κλπ.) αποτελεί ένα βασικό προσόν του πολιτικού. Θεωρείται αυτονόητη σε περιόδους γραμμικής εξέλιξης του πολιτικού γίγνεσθαι και αναγκαία (sine qua non) σε στιγμές πολιτικής κρίσης. Σε αυτό που ονομάζεται «διεύθυνση ολικής ποιότητας» (total quality management) η ψυχραιμία θεωρείται (και είναι) η στοιχειώδης προϋπόθεση στην πνευματική και σωματική κατάσταση της διευθυντικής elite, προ, κατά και μετά την λήψη της απόφασης. Άλλωστε, διδάσκεται και ερευνάται ως επί μέρους επιστημονικός-γνωστικός τομέας, το περίφημο crisis management, και προσαπαιτείται, πλέον, αυτή η γνώση να κυριαρχεί στις δράσεις και τις ενέργειες κάθε πολιτικής ηγεσίας. Στις χαλεπές ημέρες μας, λοιπόν, και σε πρώτη ανάγνωσή τους, ψυχραιμία παιδιά. Αφήστε τον μοναχικό αρχηγό, συνετό κι αποφασισμένο, γνώστη και μεθοδικό (αλλά τραγικά μόνο μέσα στο πλήθος), «κατά που θέλει και κατά που κάμνει οι Έλληνες-οι Έλληνες !-να τον ακολουθούν…»*. *Κ. Καβάφης, Ηρώδης ο Αττικός,1912 ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 10.2.2010