«Ο σκύλος κανονίζει τις διακοπές μου!»

Τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς σήμερα (στη χώρα που ζούμε βέβαια), με τον τεχνικό έλεγχο του αυτοκινήτου τελειώσαμε και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Ο Spike από νωρίς έχει καταλάβει, ότι κάποιο ταξίδι προετοιμάζεται και δεν λέει να φύγει από κοντά μας. Μπερδεύεται στα πόδια μας την ώρα που φορτώνουμε τα πράγματα και μας κοιτά στα μάτια για να ανακαλύψει τις προθέσεις μας. Θα σιγουρέψει τη συμμετοχή του πηδώντας πρώτος στο αυτοκίνητο. Οι τετράποδοι φίλοι μας, δεν έχουν ανάγκη μόνο από τροφή και νερό. Αποτελούν ένα μέρος της ζωής μας. Ενδιαφέρον το άρθρο από το ΒΗΜΑ. Καλές διακοπές σε όλους. (ΓΠ)

Ο αληθινός φιλόζωος διαλέγει πάντα τόπο παραθερισμού υπολογίζοντας τις ανάγκες του κατοικιδίου του. Διαβάστε περισσότερα στο ΒΗΜΑ

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΚΟΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΟΠΩΣ ΤΟ 74’ ΗΤΑΝ Η ΑΠΟΧΟΥΝΤΟΠΟΙΗΣΗ

Μια ενδιαφέρουσα άποψη που ακούγεται αρκετά συχνά τα τελευταία χρόνια. Το „Τι να κάνουμε“ γίνεται ξανά επίκαιρο και αναζητά εναγωνίως απάντηση στη θολότητα του δεύτερου μεταπολιτευτικού κύκλου. (Γ.Π.) Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη Τα μεταπολιτευτικά κόμματα που μετεξελίχθηκαν σε μη – κόμματα είναι πλέον συντελεστές άρνησης, υπονόμευσης της Δημοκρατίας όχι δόμησης, θεμελίωσης της. Την μεταβατική αυτή περίοδο οφείλουμε να δημιουργήσουμε ως πολίτες, ως κοινωνία πολιτών ορισμένες παρατάξεις, ορισμένα μέτωπα ώστε η χώρα να βρει την φυσιολογικότητα της ως Κοινωνία, ως Έθνος, ως Κράτος, ως Θεσμική συγκρότηση, ως Οικονομία. Ένα από τα μέτωπα αυτά, 43 χρόνια μετά το 67’ και 36 μετά το 74’ είναι αυτό της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Η λέξη που οφείλει να βάλει δυναμικά και ανταγωνιστικά στην ημερήσια διάταξη, στον δημόσιο διάλογο που απουσιάζει, η νέα παράταξη σύγχρονων πολιτών για την Δημοκρατία είναι η Αποκομματικοποίηση. Όπως το 1974 έβαλε το αίτημα της Αποχουντοποίησης. Πόσοι από τους Επιφανείς αντιχουντικούς δημοκράτες του 1974 είναι σήμερα δημοκράτες; Ελάχιστοι. Είναι τα μη κόμματα, παραδείγματος χάριν το ΚΚΚΑΣΟΡ δημοκρατικό κόμμα; Η επιστημονική απάντηση όπως γράφω στο βιβλίο μου είναι όχι. Δεν αρκεί να ήσουν δημοκράτης το 1974. Το ζήτημα είναι να είσαι σήμερα δημοκράτης. Ο ηθικός όχι μόνον μορφωτικός και πολιτικός αυτός ορίζοντας είναι χρήσιμος ως απάντηση στον νεοσυντηριτισμό, την νέα αντιδραστικότητα, τον χαμελεοντισμό και τον φονταμεταλισμό των πρώην δημοκρατών. Επί πλέον είναι χρήσιμη μια συζήτηση για τις ομοιότητες της χούντας και της μεταπολίτευσης. Ακόμη και στο επίπεδο του ανθρωπολογικού τύπου. Του χουντικού με τον πρώην Δημοκράτη. Εκτός από τις ομοιότητες στον τομέα της οικιστικής πολιτικής και άλλους τομείς. Αυτό που έχει ανάγκη η Ελλάδα για να απεγκλωβιστεί από τα σύγχρονα δεσμά της είναι η Δημοκρατία, ο Λόγος, ο Διάλογος. Ήταν η απουσία δημοκρατίας που προκάλεσε την κατοχή της Κύπρου. Η απουσία της προκάλεσε το μαρτύριο του Σίσυφου – του Ελληνικού λαού δηλαδή – σε μια οικονομία πληρωμής χρεών, με αμειβόμενους, συντηρούμενους διαχειριστές τα μη κόμματα της μεταπολίτευσης. Παραρτήματα – Καταστήματα του χρηματιστικού κεφαλαίου στην πλέον άγρια μορφή του. Την 24η Ιουλίου 2010 χρειάζονται μαθήματα μιας νέας σύγχρονης δημοκρατικής παιδείας που θα απαντά και θα περιθωριοποιεί τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό που εμφανίζεται και δρα με την μορφή του μη κόμματος, της μη ηγεσίας. Το βιβλίο μου για το ΚΚΚΑΣΟΡ είναι ένα καλό βοήθημα, ένα χρήσιμο εγχειρίδιο. ΠΗΓΗ: Από το Ιστολόγιο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη Polis-agora.blogspot.com

36 χρόνια από την μεταπολίτευση...

Παν μέτρον άριστον;

Ο διάλογος σχετικά με την ανωνυμία ή όχι των Blogs συνεχίζεται με πραγματικό ενδιαφέρον. Η Έλλη Στάη στο άρθρο της „Ώρα να βγάλουμε τις κουκούλες" προσεγγίζει το θέμα θέτοντας ένα μέτρο, τόσο στην επωνυμία όσο και στην ανωνυμία. „Όποιος ισχυρίζεται ότι πίσω από την ανωνυμία ανθεί μόνο το αγαθό της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και των πληροφοριών είναι ή υποκριτής ή βαθιά νυχτωμένος. Όπως επίσης, όποιος υποστηρίζει ότι η επωνυμία και η κάποια υπογραφή μπορεί να μας σώσει από τις κατά εντολή συκοφαντίες, και τα κάθε είδους deals, είναι το ίδιο υποκριτής ή βαθιά νυχτωμένος." Οι ακραίες απόψεις κατά την κυρία Στάη μάλλον δε δίνουν απαντήσεις. (Γ.Π.)

Απλά και ταπεινά δε γνώριζε!

Δεν είμαι ειδικός για να γνωρίζω κάτω από ποιες προϋποθέσεις η ανακρίτρια όρισε την εγγύηση στις 400.000 €. Αυτό ας το κρίνουν οι ειδικοί. Ούτε βέβαια μπορώ να γνωρίζω τα οικονομικά του κυρίου Αγγέλου και τις δυνατότητες εύρεσης του ποσού αυτού. Μου αρκεί, ότι ο ίδιος το θεωρεί υψηλό και θα καταθέσει αίτηση μείωσής του στα επίπεδα των οικονομικών του δυνατοτήτων. Τι όμως είναι αυτό, που πρέπει να απασχολεί την κοινωνία; Το ύψος της επιβληθείσας εγγύησης ή η ουσία της απόφασης, ότι στο διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου απαγορεύθηκε η έξοδος από τη χώρα και επιβλήθηκε καταβολή εγγύησης; Μάλλον κάποιοι επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να μας κάνουν να πιστέψουμε, ότι ο πρώην Πρωθυπουργός δε γνώριζε τίποτε γι΄ αυτά που συνέβαιναν μέσα και γύρο στο Μαξίμου. Και αν πράγματι είναι έτσι, ότι δηλαδή δε γνώριζε, ακόμη χειρότερα γι΄ αυτόν. Απλά και ταπεινά δεν κυβερνούσε και επομένως φέρει ακέραια την ευθύνη για την κατάντια της χώρας. (Γ.Π.)

ΠΗΓΗ: Το σκίτσο είναι από το ΒΗΜΑ

Ενδοδημοσιογραφικές αντιθέσεις ή διαφορετικές σχολές;

Η δολοφονία του Γκιόλα φαίνεται πως ανοίγει θέματα που μέχρι τώρα αποφεύγονταν να ανοίξουν και να συζητηθούν ουσιαστικά. Στην ανάρτηση αυτή παραθέτω ένα άρθρο του Παραπολιτικού, ένα της Βαγιάνη και ένα ανώνυμο απαντητικό στη Βαγιάνη σχόλιο από το fimotro. Πρόκειται άραγε για ενδοδημοσιογραφικές αντιθέσεις ή για διαφορετικές σχολές δημοσιογραφίας; Προσωπικά με ενδιαφέρει η δεύτερη εκδοχή και αν συμβεί θα επιδιώξω, κάτι που εύχομαι, να την παρακολουθήσω με ενδιαφέρον. Η εκδοχή των ενδοδημοσιογραφικών αντιθέσεων δεν με ενδιαφέρει και με αφήνει παγερά αδιάφορο. (Γ.Π.) Ένας από μας Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη. ....Και μετά τον εκτέλεσαν. Μπορεί να πάγωσε το αίμα μου αλλά περιέργως, ξεπάγωσε το μυαλό μου. Σκέφτηκα «διαφορετικά», που λέμε κι εδώ, στο δικό μας μαγαζί: σκέφτηκα πώς υπάρχει μόνο ένα πράγμα που σιχαίνομαι περισσότερο από τη λογική του ρεπορτάζ-ταλιμπάν, κι αυτό είναι οι ίδιοι οι Ταλιμπάν. Υπάρχει ένα πράγμα που με φοβίζει περισσότερο από την ασύδοτη αρβύλα στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, κι αυτό είναι η κατάργηση της ελεύθερης έκφασης... Για τη δολοφονία Γκιόλια Γράφει ο Παραπολιτικός. Για ποια ελευθερία του Τύπου μιλάμε; Στην Ελλάδα δεν χρειάζονται σφαίρες για να γράψει ένας δημοσιογράφος ψέματα ή μισές αλήθειες. Μερικά ευρώ, μια θεσούλα στο Δημόσιο ή 2-3 απειλές και ο ανεξάρτητος δημοσιογράφος μετατρέπεται σε παπαγαλάκι. Όποιος έχει τα αρχίδια να είναι ανεξάρτητος, δεν κάθεται καν να σχολιάσει αν μια δολοφονία μπορεί να του κλείσει το στόμα. Δεν καταλαβαίνουν ότι κι αυτοί με τη σειρά τους γεμίζουν τα όπλα των τρομοκρατών; Καοήθες σύμπλεγμα Από το fimotro. Κρατικοδίαιτη, ανεπαρκής και γνήσια εκπρόσωπος της σχολής της αφ' υψηλού βολεμένης δημοσιογραφίας. Σήμερα, την ημέρα που κηδεύεται ο Σωκράτης Γκιόλιας βρήκε ευκαιρία για να βγάλει την χολή της επειδή το troktiko την είχε κράξει ουκ λίγες φορές για τις προκλητικά υψηλόβαθμες αποδοχές που είχε εξασφαλίσει από την ΕΡΤ. Αντί να ζητήσει συγνώμη από τον φορολογούμενο για τα χρήματα που είχε προκλητικώς εξασφαλίσει μέσω του "Ανταγωνιστικούλη" Παναγόπουλου... για εκπομπές επιπέδου τηλεθέασης 2%-3% έχει το θράσος να κατηγορεί τον μακαρίτη (πατήστε εδώ) για "λογική της κρυφής κάμερας, για ρεπορτάζ- Αγιατολαχ και για ανώνυμη μπλογκογραφία με σημαία Λιβερία"!!! Συμπλέγματα...

Μηχανή θανάτου

Η χθεσινή δολοφονία δημοσιογράφου πρέπει να προβληματίσει όλους. Είτε πρόκειται για αμιγώς τρομοκρατική ενέργεια είτε για κοινή επιχείρηση τρομοκρατών και μαφιόζων, η δολοφονία αυτή δείχνει πως στην Ελλάδα του 2010 συνεχίζει να λειτουργεί ανενόχλητη μια «μηχανή θανάτου». Ενέργειες σαν τη χθεσινή ή τη βόμβα που εξερράγη στο γραφείο του υπουργού Προστασίας του Πολίτη καθιστούν εξαιρετικά επείγουσα την εντατικοποίηση των ερευνών. Η Ελλάδα έχει αρκετά προβλήματα με την αξιοπιστία της, δεν μπορεί να προβάλει την εικόνα μιας τριτοκοσμικής χώρας όπου τρομοκράτες και οργανωμένο έγκλημα δολοφονούν ανθρώπους όπου και όποτε θέλουν. Πολύ καλό το σχόλιο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ

Στα... απολεσθέντα του ΚΤΕΛ Λάρισας ασκοί με αίμα

Διαβάζω στο tvxs.gr, ότι "επί σειρά ημερών είχαν «ξεχαστεί» στο ΚΤΕΛ Λάρισας ασκοί με αίμα. Το πρωτοφανές περιστατικό αποτελεί συνέπεια του γεγονότος ότι λόγω των περικοπών στα νοσοκομεία και μέχρι να υπογραφεί νέα σύμβαση με εταιρείες μεταφοράς, η διαδικασία γίνεται με φορητά «ψυγεία» μέσω του ΚΤΕΛ. Ο διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας διέταξε ως όφειλε Ένορκη Διοικητική Εξέταση για την υπόθεση, προκειμένου να διαπιστωθεί ποια είναι η ποσότητα του «χαμένου» αίματος, ο υπεύθυνος για την απώλειά του, αλλά και εάν ειδοποιήθηκε το νοσοκομείο για την αποστολή του, που σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες έγινε από το Γενικό Νοσοκομείου Καρδίτσας. "

Σκέφτομαι καμιά φορά, ότι δεν μας φταίει το πολιτικό σύστημα μόνο, άλλωστε και αυτό εμείς κατ΄ εικόνα και ομοίωση το δημιουργούμε, αλλά μάλλον ο κακός ο εαυτός μας και πιο συγκεκριμένα η αφάνταστη ανευθυνότητα μας. Σίγουρα υπάρχουν υπεύθυνοι που δεν μερίμνησαν για την ταχύτατη αποστολή και παραλαβή υψίστης σημασίας και αξίας για τις ζωές ασθενών, υλικών. Ευθύνες υπάρχουν και θα πρέπει να αποδοθούν. Μου κάνει όμως εντύπωση, αυτοί που βλέπανε δέκα μέρες στο χώρο εμπορευμάτων του ΚΤΕΛ φορητό ψυγείο με αποστολέα και παραλήπτη νοσοκομείο, δεν πήγε το μυαλό τους ότι κάτι ευαίσθητο μεταφέρεται; Έτσι ένα τηλέφωνο στο νοσοκομείο και ας μην ήταν οι υπεύθυνοι, φτάνει να συμπεριφέρονταν υπεύθυνα. Ζητάω πολλά; (Γ.Π.) Πηγή: Η φωτο είναι από το DPA

Marianne: Στα «7 καθάρματα» της κρίσης ο Καραμανλής

Στα «7 καθάρματα της κρίσης» που πλήττει την Ευρώπη κατατάσσει το γαλλικό περιοδικό Marianne τον τέως πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Το περιοδικό πραγματοποιεί από αυτή την εβδομάδα αφιέρωμα για τα αίτια και τους υπεύθυνους της οικονομικής κρίσης, εγκαινιάζοντάς το με ρεπορτάζ υπό τον τίτλο «Κώστας Καραμανλής, ο δημιουργός της ελληνικής τραγωδίας».....

....«Ο Καραμανλής θα αποφύγει το πιθανότερο, κάθε είδους νομικής δίωξης και ίσως να μη δώσει ποτέ εξηγήσεις για τις πράξεις του. Από τον τρόπο διαχείρισης των πυρκαγιών του 2008, έως την πρόσφατη οικονομική κρίση, ο πολιτικός αυτός επέδειξε μια ουσιαστική επιμονή για να αποδυναμώσει τη χώρα. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι σε περίπτωση μιας εξαιρετικής αντιδημοτικότητας των Σοσιαλιστών, ο Καραμανλής μπορεί να φαντάζεται ότι θα εκπροσωπήσει εκ νέου τη χώρα» καταλήγει το περιοδικό. ""Ολόκληρο το άρθρο στο tvxs""

Ντιέγκο Φορλάν (ή παρά θίν… αλλιώς!)

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ* kmamelis@the. forthnet.gr Ελεος! Οχι άλλη μίζερη πολιτική! Κάτι λαφρύ αφεντικό, πίνουμε μοχίτο στις ακρογιαλιές κι ας πάει το ΔΝΤ στον αγύριστο. Κάν' το παρά θίν… αλλιώς, γίνε για λίγο, αν μπορείς, Βοϊτσίδης στο Μουντιάλ σου, ποιητή, πες μας τι είδες… Κόψανε, λοιπόν, τους μισθούς στην Ισπανία κι όλη η Ελλάδα «φούριας ρόχας» και τα μυαλά στα κάγκελα. Αλλά πιο πολύ, Φορλάν και ξερό ψωμί, όπως παλιά, (ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί). Εξάλλου με το δικό μας Παύλο Γκαρσία είναι μαζί στην Εθνική, μαζί στον ευγενή τσαμπουκά, αμφότεροι ψυχάρες. Ο μικρός Ντιεγκίτο γεννήθηκε αρχηγός. Γαλανομάτης, ξανθός, ευρύστερνος, τρίτη γενιά παικταράς (τυχαίο; Δε νομίζω…), τάραζε τα κορίτσια του Μοντεβιδέο, κάπου εκεί στα 90s. Δεν είχε γεννηθεί όταν ο πατέρας του (Πάμπλο) φόρεσε το 1974 τη φανέλα της μεγάλης Σελέστε και γνώρισε τον παππού του (Χουάν Κάρλος) σε ασπρόμαυρη φωτό με τη φανέλα της αργεντίνικης Ιντεπεντιέντε! Ηταν, αρχικά, το τένις (των καλλίπυγων κοριτσιών με κοντές φουστίτσες και στιβαρά πόδια) που τον μεθούσε. Αλλά τύχη κακή γι' αυτόν κι αγαθή για το ποδόσφαιρο, όταν έπρεπε να βρει πολλά λεφτά για την ανάπηρη από αυτοκινητιστικό αδελφή του και το κοινωφελές ίδρυμα που έστησε (Fundacion Alejandra Forlan). Πήρε την μπάλα από τ' αφτί, την έσυρε στις νίκες και την ηθική δικαίωση, κρατώντας αυτός μόνον τη δόξα, τα λεφτά με ευαισθησία αφήνοντας στον πόλεμο των τροχαίων. Φυσικός ηγέτης, ξεχύνεται σαν το ποτάμι Ρίο ντε λα Πλάτα, σπάει τις άμυνες, χορεύοντας σε ιδιότυπο ζεϊμπέκικο την μπάλα Τζαμπουλάνι, βλέποντας μόνον τα δίχτυα να σπαράζονται και τους «τερματζήδες» να τρέμουν στις επελάσεις του, να τον θωρούν ακίνητοι, να τρέχει ο λογισμός τους, αλλού. Οταν στο 92' έστειλε τον κεραυνό του στο δοκάρι, η Ιστορία έπαιξε μαζί του, αλλά αυτός ήξερε. Ηξερε για τις πολυεθνικές του ποδοσφαίρου και τις βιομηχανίες του θεάματος, που -προς στιγμή - τις καρδιοχτύπησε, ανατρέποντας σχέδια, ιεραρχήσεις, διαφημίσεις. Ηξερε ότι έπαιξε σαν τουπαμάρος, για τον πρόεδρο - αγρότη Χοσέ Μουχίκα και το κορίτσι του, Ζαΐρα, πιστός στην παράδοση της περήφανης, μικρής, φτωχής, πατρίδας. Σφουγγίζοντας το δάκρυ της αδικίας στις φτωχογειτονιές της Λατινικής Αμερικής, ήξερε ότι η καρδιά της χτυπάει αριστερά. Ηξερε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. *Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 14 Ιουλίου 2010 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

Μνημόνιο μέτριο ή με ολίγη;

«Υπάρχει άλλος δρόμος», επέμεινε προχθές ο πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Σαμαράς, παρουσιάζοντας την οικονομική πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή άλλως τη «Στρατηγική ελπίδας για έξοδο από την κρίση». Με την προχθεσινή παρουσίαση, ο κ. Σαμαράς, αν και επέμεινε ότι ο δρόμος του ΔΝΤ είναι αδιέξοδος, επεχείρησε να αποτινάξει από το κόμμα του τον χαρακτηρισμό του «λαϊκισμού» που του αποδίδεται εξαιτίας της αρνητικής στάσης στο Μνημόνιο. Προς τούτο, δεν μίλησε για απόρριψη του Μνημονίου, αλλά για ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής που θα οδηγήσει σε ταχύτερη επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, επιτρέποντας στην Ελλάδα να εξέλθει, εντός δύο ετών, από την επιτήρηση και, μέχρι το 2014, να μηδενίσει το έλλειμμά της και να περιορίσει το χρέος κάτω από το 100% του ΑΕΠ. Τελικά είναι πράγματι δύσκολο να ξεφύγει κανείς από στερεότυπα και „κακές" συνήθειες. Η πλήρης απόρριψη του Μνημονίου, μετατράπηκε μέσα σε απίστευτα σύντομο διάστημα, σε αποδοχή, αλλά όχι σκέτη. Προστέθηκε το μείγμα πολιτικών. Το αν το μνημόνιο είναι σκέτο ή με ολίγη εξαρτάται βέβαια από την πορεία της οικονομίας, των απαιτήσεων τρίτων και τις διαπραγματευτικές δυνατότητες της χώρας. Αυτό που αντιλαμβάνομαι, ότι κάνει και η Κυβέρνηση. Μια από τα ίδια δηλαδή, εκεί που „έλπιζα", ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση με τον νέο της Αρχηγό είναι έτοιμη να καταθέσει μια άλλη πρόταση και προοπτική. Αν κύριε Σαμαρά τέτοιες κωλοτούμπες κάνετε ως αντιπολίτευση, φαντάζομαι τα σάλτα σας ως κυβέρνηση. (ΓΠ)

Η Ισπανοί επιβεβαιώνουν το Μαραντόνα....!

Λίγο πριν τον αγώνα Γερμανίας – Αργεντινής (4:0) δήλωνε ο Μαραντόνα, ότι „οι Γερμανοί μπορεί να τρέχουν και ίσως κάποτε βγουν πρώτοι στο τρέξιμο, αλλά εμείς θα παίξουμε μπάλα". Οι Γερμανοί όντως τρέξανε αλλά οι Αργεντινοί δεν παίξανε μπάλα με αποτέλεσμα το ταπεινωτικό 4:0.

Χθες παίξανε μπάλα οι Ισπανοί επιβεβαιώνοντας τον Μαραντόνα, ότι το τρέξιμο από μόνο του δεν επαρκεί!!! (ΓΠ)

Ώρα να ΠΑΜΕ όλοι μαζί!!!

Διαβάζω σε Blog. "...Σύντροφοι! Το ξυπνητήρι της ιστορίας έχει χτυπήσει. Όσο και να το κρύβουμε κάτω από το μαξιλάρι, όσο και να το πετάμε στο τοίχο για να σπάσει, όσο και να το βαράμε με το σφυρί, συνεχίζει να χτυπάει. Κι η πλάκα είναι ότι αυτό το ξυπνητήρι το ονειρευόμασταν χρόνια ή μάλλον, το περιμέναμε στις άυπνες νύχτες μας..." (sic) Η ιστορία σύντροφε πάντα μας καλεί, αλλά το ΠΑΜΕ μάλλον δεν μας αφήνει να „πάμε“ προς τα εκεί. Δεν προξενεί άραγε εντύπωση, ότι την ώρα που οι πολίτες αποστασιοποιούνται από την πολιτική, τα δύο μεγάλα κόμματα μειώνουν εκπληκτικά τις δυνάμεις τους και συγκεντρώνουν μια διαρκώς αυξανόμενη δυσαρέσκεια, δεν έχει ούτε μια ποσοστιαία μονάδα όφελος το ΚΚΕ; Εκτός και αν επιτυχία θεωρείται η διατήρηση των δυνάμεών του στα εκλογικά αποτελέσματα του 6,5%. Μπορεί να είναι και έτσι, αλλά αυτό σίγουρα δεν σηματοδοτεί ανατροπή. Μήπως η κοινωνία δεν είναι μαζί τους; Μήπως άκουσε κανείς φωνές δυσαρέσκειας όταν ΚΝίτες κλείνουν τα λιμάνια; Μήπως ο κόσμος κατανοεί περισσότερο τις τωρινές ανάγκες και δείχνει ανοχή γιατί δεν βλέπει άλλες βιώσιμες προτάσεις; Μήπως όντως περιμένει το ΚΚΕ μια ακραία ενέργεια όπως δήλωνε ο Πάγκαλος; Λέω μήπως γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που τελευταία το ψιθυρίζουν. „Γνωστός ο κύριος Πάγκαλος για το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του. Τουλάχιστον είναι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που δεν μασάει τα λόγια του και είπε ξεκάθαρα αυτό που σκέφτεται το 75% των Ελλήνων. Καιρός ήταν“ έγραφε στα ΝΕΑ αναγνώστης. Ο Πάγκαλος το είπε φωναχτά και ξεκάθαρα, για να το ακούσουν όλοι, ίσως άκομψα αλλά μάλλον δεν απέχει και πολύ από αυτό που πιστεύει η κοινή γνώμη! . (Γ.Π)

Τα υψηλά επίπεδα

Ένας κόρακας κάθεται ψιλά στο κλαδί ενός δέντρου στο δάσος. Σε λίγο έρχεται και ένας δεύτερος κόρακας και το ρωτά:

-„τι κάνεις εκεί";

-„Τίποτα, κάθομαι εδώ και χαζεύω"

-„Καλό, μου αρέσει",

απαντά ο δεύτερος κόρακας και κάθεται και αυτός στο διπλανό κλαδί.

Σε λίγο έρχεται ένας λαγός, βλέπει τα κοράκια πάνω στο δένδρο και τα ρωτά:

-„Τι κάνετε εσείς εκεί πάνω;"

-„Τίποτα, καθόμαστε απλά και χαζεύουμε"

-„Α, ωραία θα το δοκιμάσω και εγώ"

απαντά ο λαγός και κάθεται στη ρίζα του δένδρου.

Δεν πέρασε πολύ ώρα, όταν στο δρόμο εμφανίστηκε μια αλεπού. Βλέπει τα κοράκια πάνω στο δένδρο και το λαγό στη ρίζα του και τους ρωτά:

-"Τι κάνετε μαζεμένοι εδώ;"

-"Τίποτε, καθόμαστε απλά και χαζεύουμε",

απαντούν όλοι μαζί.

-"Καλή ιδέα, έρχομαι και εγώ"

απαντά η αλεπού και κάθεται στη ρίζα του δένδρου δίπλα στο λαγό.

Εκεί λοιπόν που καθόταν και οι τέσσερις χαζεύοντας και μη κάνοντας τίποτα, εμφανίστηκε ένας κυνηγός και πυροβόλησε το λαγό και την αλεπού.

-„Βλέπεις πάντα το έλεγα",

λέει ο ένας κόρακας στον άλλο.

-"Το να μη κάνεις τίποτα και να χαζεύεις επιτρέπεται μόνο σε υψηλά επίπεδα. "

(Το ανέκδοτο στα γερμανικά μας το έστειλε για το Σαββατοκύριακο με αγάπη η γραμματέας μας.)

Bild: img.youtube.com/vi/VFy7XidbnKw/0.jpg

Η Αλέκα και ο εθελοντισμός

Δεν αφήνεις Αλέκα την πλάκα; Εθελοντική δουλειά προσφέρουμε όλοι εμείς που εργαζόμαστε καθημερινά οκτώ και πλέον ώρες για να ζήσουμε τις οικογένειές μας και κατόπιν προσφέρουμε μέσω Συλλόγων, Κομμάτων κλπ. στα κοινά. Τι είδους „εθελοντισμός" πλήρους απασχόλησης είναι αυτός; Οι οικογένειες δε ζουν με εθελοντιλίκη. Εφαρμόστε τις συλλογικές συμβάσεις στις επιχειρήσεις του κόμματος, δείχνοντας παράλληλα στην κοινωνία πως είναι το πρότυπο του κομμουνιστή εργοδότη και ζητήστε κατόπιν –και δικαίως- από τους εργαζόμενους μέλη ή φίλους του κόμματός σας να προσφέρουν εθελοντικά την εργασία τους κάποιες ώρες. Από πότε η εργασία προς βιοπορισμό, είναι εθελοντική; Έτσι για να μην τρελαθούμε και μπερδεύουμε τις έννοιες. Και να θυμίσω. Ο Λένιν στα πρώτα χρόνια της επανάστασης κάλεσε τους εργαζόμενους να προσφέρουν τα Σάββατα εθελοντικά την εργασία τους για την ανάπτυξη του σοσιαλισμού. Κομμουνιστικά Σάββατα ονομάστηκαν. Τα Σάββατα όμως! (Γ.Π.)

ΠΗΓΗ: Έθνος -Παρασκήνια (02.07.2010)