Ντιέγκο Φορλάν (ή παρά θίν… αλλιώς!)

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ* kmamelis@the. forthnet.gr Ελεος! Οχι άλλη μίζερη πολιτική! Κάτι λαφρύ αφεντικό, πίνουμε μοχίτο στις ακρογιαλιές κι ας πάει το ΔΝΤ στον αγύριστο. Κάν' το παρά θίν… αλλιώς, γίνε για λίγο, αν μπορείς, Βοϊτσίδης στο Μουντιάλ σου, ποιητή, πες μας τι είδες… Κόψανε, λοιπόν, τους μισθούς στην Ισπανία κι όλη η Ελλάδα «φούριας ρόχας» και τα μυαλά στα κάγκελα. Αλλά πιο πολύ, Φορλάν και ξερό ψωμί, όπως παλιά, (ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί). Εξάλλου με το δικό μας Παύλο Γκαρσία είναι μαζί στην Εθνική, μαζί στον ευγενή τσαμπουκά, αμφότεροι ψυχάρες. Ο μικρός Ντιεγκίτο γεννήθηκε αρχηγός. Γαλανομάτης, ξανθός, ευρύστερνος, τρίτη γενιά παικταράς (τυχαίο; Δε νομίζω…), τάραζε τα κορίτσια του Μοντεβιδέο, κάπου εκεί στα 90s. Δεν είχε γεννηθεί όταν ο πατέρας του (Πάμπλο) φόρεσε το 1974 τη φανέλα της μεγάλης Σελέστε και γνώρισε τον παππού του (Χουάν Κάρλος) σε ασπρόμαυρη φωτό με τη φανέλα της αργεντίνικης Ιντεπεντιέντε! Ηταν, αρχικά, το τένις (των καλλίπυγων κοριτσιών με κοντές φουστίτσες και στιβαρά πόδια) που τον μεθούσε. Αλλά τύχη κακή γι' αυτόν κι αγαθή για το ποδόσφαιρο, όταν έπρεπε να βρει πολλά λεφτά για την ανάπηρη από αυτοκινητιστικό αδελφή του και το κοινωφελές ίδρυμα που έστησε (Fundacion Alejandra Forlan). Πήρε την μπάλα από τ' αφτί, την έσυρε στις νίκες και την ηθική δικαίωση, κρατώντας αυτός μόνον τη δόξα, τα λεφτά με ευαισθησία αφήνοντας στον πόλεμο των τροχαίων. Φυσικός ηγέτης, ξεχύνεται σαν το ποτάμι Ρίο ντε λα Πλάτα, σπάει τις άμυνες, χορεύοντας σε ιδιότυπο ζεϊμπέκικο την μπάλα Τζαμπουλάνι, βλέποντας μόνον τα δίχτυα να σπαράζονται και τους «τερματζήδες» να τρέμουν στις επελάσεις του, να τον θωρούν ακίνητοι, να τρέχει ο λογισμός τους, αλλού. Οταν στο 92' έστειλε τον κεραυνό του στο δοκάρι, η Ιστορία έπαιξε μαζί του, αλλά αυτός ήξερε. Ηξερε για τις πολυεθνικές του ποδοσφαίρου και τις βιομηχανίες του θεάματος, που -προς στιγμή - τις καρδιοχτύπησε, ανατρέποντας σχέδια, ιεραρχήσεις, διαφημίσεις. Ηξερε ότι έπαιξε σαν τουπαμάρος, για τον πρόεδρο - αγρότη Χοσέ Μουχίκα και το κορίτσι του, Ζαΐρα, πιστός στην παράδοση της περήφανης, μικρής, φτωχής, πατρίδας. Σφουγγίζοντας το δάκρυ της αδικίας στις φτωχογειτονιές της Λατινικής Αμερικής, ήξερε ότι η καρδιά της χτυπάει αριστερά. Ηξερε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. *Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 14 Ιουλίου 2010 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ