Δεν πάτε καλύτερα στον Τριανταφυλλόπουλο ....

Κυκλοφόρησε και αυτό. Καραμανλής, Ρουσσόπουλος, Κασίμης στο Άγιο Όρος. Το τι ειπώθηκε και αν υπάρχουν ευθύνες του πρώην πρωθυπουργού για το Βατοπέδι ή όχι, θα το κρίνει η αρμόδια επιτροπή της βουλής εφόσον βέβαια συσταθεί ή η ιστορία, αρκετά όμως αργότερα. Το γεγονός σχολιάστηκε αρνητικά και δικαίως. Αυτό που δεν σχολιάστηκε ήταν η συμπεριφορά των „καλόγερων". Έχουμε και λέμε. Ο πρωθυπουργός της χώρας επισκέπτεται μονή του Αγίου Όρους και για τους δικούς του λόγους ζητεί η συζήτηση με τους καλόγερους να γίνει χωρίς την παρουσία τηλεοπτικών συνεργείων. Οι καλόγεροι συμφωνούν αλλά του στήνουν και μια κρυφή κάμερα. Δηλαδή οι „άγιοι" πατέρες είναι ικανοί να παγιδεύουν τον οποιοδήποτε επισκέπτη, ακόμη και τον πρωθυπουργό της χώρας. Και αυτό συμβιβάζεται με την αγιοσύνη και τον αγιορείτικο τρόπο ζωής. Ρε αθεόφοβοι δεν πάτε καλύτερα στον Τριανταφυλλόπουλο, θα είστε πιο χρήσιμοι. Τι λέει το Πατριαρχείο γι΄ αυτή την αλητεία; (Γ.Π.)

ΜΠΙΖΙΜ ΠΑΟΚ!

του Κώστα Γ. Μαμέλη kmamelis@the.forthnet.gr Ο Pier Paolo Pazolini έλεγε (ορθά) ότι «το ποδόσφαιρο είναι η τελευταία ιερή παράσταση των καιρών μας, κατά βάθος ιεροτελεστία, αν και είναι μια απόδραση…» Μέσα στη χαλεπή συγκυρία (ως άμμος κινούμενη) να αποδράσουμε, λοιπόν. Πρέπει να αποδράσουμε, τρέχοντας πιο γρήγορα από τη φθορά! Από την Αιτή των σεισμόπληκτων ορφανών, τον Προμαχώνα των τρακτέρ, την άθλια φορο-τρομοκράτηση των (ψηφιακών, πλέον) τηλοψιών, τις ουρές της αναξιοπρέπειας του ΟΑΕΔ, τις εκκωφαντικές σιωπές των ποιητών και την γραφική φιγούρα του τοπικού άρχοντα που εζήλωσε την δόξα του (καραγκιοζοπαίκτη) Σπαθάρη. Στο Καραϊσκάκη του περίλυπου Κόκκαλη, νάτος-νάτος ο περιχαρής, ενθουσιώδης, «δραπέτης» Pablo Gabriel Garcia Perez, (καθ΄ ημάς Παύλος Γκαρσίας)! Αυτός, ο γαβριάς του Μοντεβιδέο, ο μικρός ήρωας της μακρινής Ουρουγουάης των Τουπαμάρος, σίγουρα ψηφοφόρος του Χοσέ Μουχίκα, μας ταξιδεύει (για λίγο) στα πρωτόγονα αισθήματα και μας εισάγει (για πολύ) στο δαιδαλώδες της σχέσης ποδόσφαιρου, αριστεράς και «ποδοσφαιρικής αποικιοκρατίας», σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Το τετριμμένο «στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει» και το κλασσικό «πως μας ενώνει, πως μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή» δεν μπορεί να χαρακτηρίσει την ευωχία των πιο θυμόσοφων (για τα ενστικτώδη, περιεκτικά, ευρηματικά - πλήρη φαλλών - συνθήματα) και πιο εκδηλωτικών οπαδών του δικού μας (μπιζίμ!) ΠΑΟΚ. Κυριακή απόβραδο κι ο Garcia με τις υψωμένες γροθιές, το σύμβολο του Σαλονικιώτικου τσαμπουκά, αυτή η σημαία του καταπιεσμένου «δεύτερου», μετά το χώμα που τάισε στους «γαύρους», έδωσε το έναυσμα της μεγάλης φιέστας που στήθηκε παντού, αλλά πρώτα στην ψυχή μας. Τα Παόκια, είχαμε ανάγκη το τρελό πανηγύρι, θέλαμε τις κραυγές της χαράς, επιθυμήσαμε τις ιαχές του νικητή, την ανάσα του πρωταθλητή. Οι ξεθωριασμένες φωτογραφίες του Κούδα, του Σαράφη, του Παρίδη, το βαλιτσάκι του Τσαρπανά, το τρέξιμο του κοντόχοντρου γιατρού (αλήθεια, πως τον έλεγαν;) έσμιξαν σφιχτά με τον Παύλο τον παιχταρά, που κέρδισε, χωρίς άλλο, αυτόματα την ελληνική ιθαγένεια, πριν την ψήφιση του σχετικού νόμου, μπαίνοντας στις καρδιές των παοκτσήδων, ισάξιος χουλιγκάνος, σα να γεννήθηκε στο Βαρδάρη, μεγάλωσε στην Αγια-Βαρβάρα, έγραψε στο ντουβάρι των Αμπελόκηπων «εδώ μόνον ΠΑΟΚ»! Σα νάχε πατέρα τον Μπάτη, «πούρθε απ΄ τη Σμύρνη το εικοσιδυό»!

AGELIOFOROS

Κρίση αντιπροσώπευσης…παντού…

Ναι αυτό είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα η κρίση αντιπροσώπευσης παντού. Νάσαι αγρότης και να σε αντιπροσωπεύει ο Τζανέτος Καραμίχας, νασαι πολίτης και να σε αντιπροσωπεύει ο Γιακουμάτος,ο Πρωτόπαπας,ο Μαρκοπουλος ο χοντρούλης του ΛΑΟΣ..ε αϊ στο διάολο κανείς να μην τολμάει να δει ότι πήξαμε και αυτοί να σου λένε, εμείς είμαστε εκλεγμένοι... Αυτοί είναι η Ελλάδα; Όχι. Αλλά όλοι μας, ανόητα χαλαρά, ιδιώτες, ατόφιοι. Νεοέλληνες μεταλλαγμένοι από τα ΜΜΕ που εξ ίσου ανεύθυνα μας βρήκαν ηλίθιους και μας πάνε.... Ναι ρε Δημοσιογράφοι και εσάς, σας ...αντιπροσωπεύει ο Σόμπολος.. Ξινίζετε, βρίζετε, αλλά,έτσι, συνεχίζετε.. Καταφέρατε οι πνευματικοί άνθρωποι, να είναι εξανδραποδισμένοι φοβισμένοι και να μην μιλούν,πας σκεπτόμενος, πήγε κατόπιν ενεργειών σας, στην άκρη, μέτριοι θριαμβεύουν, έτσι; Μπράβο ανόητοι, θριαμβεύετε. Όλοι οι άλλοι, αναπαράγουμε την κάθε βλακεία και τον κάθε βλάκα που έχει χώρο. Που βρίσκει χώρο. Ακόμα και εδώ, σ αυτό το ελεύθερο βήμα.. Η επικαιρότητα αλέθει τα πάντα και εσείς αντί να φιλτράρετε το καλό, ρίχνετε λύματα στη ζωή μας... Βρώμισε το.. φίλτρο σύντροφοι. Δεν το βλέπετε; Ούτε σας διαβάζουν ούτε σας ακούνε πια οι πολίτες.. Ο δημοσιογράφος που άφησε την κάμερα στην Αϊτή, για να βοηθήσει το ματωμένο αγοράκι έγινε είδηση. Παγκόσμια είδηση. Εσείς, ακολουθήστε τον..Σόμπολο, σας αντιπροσωπεύει...βάλτε μπροστά τις δηλώσεις του.. Μητσοτάκη, του Κούγια, του Τσίπρα, του Καρβέλα, του Πρετεντέρη, του Μάκη, του Μαρκόπουλου του κάθε Ρουσόπουλου που επί 6ετια υπηρετήσατε...γιατί σας...αντιπροσωπεύει. Ακόμα μέλος της ΕΣΗΕΑ είναι... Το μάτι δεν σας το βγάζει η παρουσία Λαυρεντιάδη; ΠΟΥ ΤΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ; Ολυμπιακός, ΄Αλτερ, Πήγασος, Ελευθεροτυπία, ΔΟΛ, εσπρέσο,Φλάς, Σφήνα, τι διάολο οι άλλοι εκδότες κοιτάνε και δεν μιλάνε. Δημοσιογράφος με ..παντελόνια και περιεχόμενο δεν υπάρχει; Συνηθίζει κανείς στο σκοτάδι....στο φως είναι η δυσκολία... (Μαύρο Μελάνι)

Πηγή: www.newstrap.gr

«Δεν μου έμαθε ποτέ να μισώ»

... Πολλοί άνθρωποι μεγαλώνουν σε μία μόνο χώρα, σε μία μόνο πόλη, με μία μόνο οικογένεια και κάποτε ίσως κάνουν τη δική τους και θα αναπαραγάγουν το ίδιο μοντέλο (το οποίο δεν λέω ότι είναι πάντα κακό). Όταν όμως δεν θέλεις να ξέρεις τι υπάρχει γύρω σου και τι θησαυρό μπορεί να κουβαλά ένας άνθρωπος που έχει περπατήσει από την άλλη άκρη της Γης είσαι φτωχός άνθρωπος στο πνεύμα. Τι κι αν κομπάζεις πως είσαι Έλληνας. Έχεις ξεχάσει τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει υπερήφανο που είσαι Έλληνας, έχεις ξεχάσει τον Ξένιο Δία, έχεις ξεχάσει τον Οδυσσέα που γύρισε τον κόσμο για να φτάσει στην Ιθάκη, έχεις ξεχάσει το πνεύμα το οποίο όλος ο κόσμος έχει θαυμάσει. Για την κάθε Μπέρτα και για τον κάθε παππού, που δεν είναι μια ιστορία όταν ο κόσμος καίγεται, είναι η πορεία του ανθρώπου στη Γη, είναι η ιστορία η ίδια. Αρκεί να μπορεί κανείς να τη δει καθώς εξελίσσεται γύρω του. Από ΤΑ ΝΕΑ «Αγαπητέ “Υπάρχουμε. Συνυπάρχουμε;”, ήθελα να ανεβάσω το σχόλιο αυτό στο άρθρο σας στα “ΝΕΑ”. Δεν το κατάφερα (ο δαίμων της τεχνολογίας). Αλλά θα ήθελα τόσο να σας πω τι σκέπτομαι, που αποφάσισα να σας το στείλω και να το κάνω επιστολή. Ελπίζω να μη σας ενοχλώ. Θέλω να σας μεταφέρω ιστορίες οικογενειακές (από αυτές που σαν παραμύθια μού έλεγαν οι παππούδες μου όταν ήμουν μικρή, ευτυχώς νόμιζα ότι ήταν παραμύθια και δεν κατάλαβα μέχρι πρόσφατα ότι ήταν αλήθεια). Οι παππούδες και οι γιαγιάδες ήρθαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία, από εκεί διώχθηκαν γιατί ήταν Έλληνες. Όταν ήρθαν στην Ελλάδα κάποιοι γηγενείς τούς δέχθηκαν σαν Τούρκους (αιώνια ιστορία αυτό), αλλά κάποιοι δεν τους δέχθηκαν καν ως ανθρώπους. Δεν θα ξεχάσω ότι ο παππούς μου είπε πως δούλευε σε ένα χωράφι και του πρόσφεραν φαγητό στο πιάτο του σκύλου! Παρ΄ όλα όσα πέρασε ο παππούς στην Τουρκία και στην Ελλάδα, δεν μου έμαθε ποτέ να μισώ κανέναν, ούτε λόγω της καταγωγής ούτε λόγω της κακής συμπεριφοράς. Μου έμαθε πως αυτόν που έχει ανάγκη πρέπει να τον βοηθάμε, μου έμαθε πως ο ξένος δεν είναι απαραίτητα εχθρός, αλλά μπορεί να γίνει και ένα παράθυρο στον κόσμο. Ο παππούς όμως διέσχισε το 1922 όλη την Τουρκία με τα πόδια, έμεινε σε προσφυγικό καταυλισμό, κατάφερε να χτίσει ζωή και οικογένεια σε ένα νέο τόπο, συνάντησε εχθρούς και φίλους στον δρόμο του, είχε πατέρα που έφυγε για να δουλέψει στην Αμερική χωρίς να ξέρει κανείς αν ποτέ θα επιστρέψει. Πολλοί άνθρωποι δεν είχαν την ευκαιρία να έχουν έναν τέτοιο παππού και να έχουν συνείδηση της επιβίωσης, της ανάγκης για ελευθερία και της ανάγκης να ξέρουν πως προσφέρουν στους γύρω τους (γιατί μπορεί κάποιος κάποτε να πρόσφερε ή να προσφέρει σε έναν δικό του). Τα δικά σας εγγόνια θα έχουν την ευκαιρία να έχουν έναν τέτοιο παππού. Δεν ξέρω αν είναι παρήγορο για σας, αλλά θα είναι πολύτιμο γι΄ αυτούς...<ΤΑ ΝΕΑ>

Μικρό, ταπεινό παραμύθι, χωρίς όνομα.

του Κώστα Γ. Μαμέλη kmamelis@the.forthnet.gr Ο μόνιμος μουσικός της γωνίας, με το ακορντεόν, του φάνηκε σα Κυρ-Αλέξανδρος. (Αχ, ο κυρ-Αλέξανδρος,Βαρδιανός στα Σπόρκα, που μας ταξίδεψε στα δύσκολα, φίλε Γιώργη!). Έτσι, στη λεπτοφυή φτώχια του, με το χαμηλό βλέμμα, τα γένια και τα λιτά του ρούχα, ίδια αγιογραφία του Κόντογλου. Κοντοστάθηκε μπροστά στο τυφλό του βλέμμα. Πλατεία Ναβαρίνου κι οι εξαίσιες μουσικές του δρόμου, τον συγκίνησαν. Τυλιγμένος καλά στο U.S. Navy ημίπαλτο περπατούσε χωρίς προορισμό, χρονιάρα μέρα, με τον ήλιο σα λόγχη στα πλακόστρωτα. Από το πρωί, μέσα στα συνήθη κακόηχα των επιτήδειων καλαντάρηδων, τον κυνήγαγε έμμονα η φωνή του Κούτρα σε Μικρούτσικο. Σιγοψιθύριζε πάνω στη μουσική «Αύγουστος ήτανε, δεν ήτανε θαρρώ», παραμονή Χριστουγέννων, ως διάλογο του Μαραμπού με το Λόρκα. Όχι, δεν ήθελε, χριστουγεννιάτικα, να ξαναγράψει για το κοριτσάκι με τα σπίρτα, για τον Ζουλφικάρ, που έχει τώρα στοργή, ούτε να μυξοκλάψει για τα παιδιά της Αφρικής, που ίσως δεν θα εισέλθουν στο-επικείμενο- 2010. Αντίθετα, ήταν ελκυστική η ταπεινή καταγραφή των παιδικών τριγώνων που τους προσπερνούσαν αδιάφορα κάτι μαθητευόμενες επωνύμων τακουνιών, κάτι επισπεύδοντες καταναλωτές blu ray. Σύγχρονοι λύκοι χωρίς κοκκινοσκουφίτσες. Το μεθυστικό ακορντεόν, υπάκουο στα γυμνασμένα ακροδάχτυλα, σκορπούσε χαρούμενα και ρυθμικά νότες μεταφυσικές, σχεδόν καβαφικές, για το Βρέφος το Ερχόμενο, πλην χωρίς ωτακουστές και κέρματα. Γλίσχρο το μεροκάματο του επαίτη μουσικού, σήμερα. Οι περιφερόμενοι στα «ανθρωπιστικά γκαλά» και τα «φιλανθρωπικά ρεβεγιόν» θα δώσουν εκεί, urbi et orbi, τον (αλαζονικό) οβολό τους, όχι σ΄ αυτόν τον ενοχλητικό κατσίβελο. Σιγά τη μουσική του, το γυφταριό! Θα ήθελε να τους ειρωνευτεί, να τους τσαλακώσει τον καθωσπρεπισμό τους, να περιπαίξει τον επιλεκτικό τους «ανθρωπισμό». Αλλά μέρα που είναι δεν είναι πρέπον. Σήμερα Te Deum και Gloria. (Τα κρατά για την πρωτοχρονιά να τα «χώσει» στους «επαναστατημένους» μικροαστούς, τους οπαδούς των «μονόδρομων» και της «νομοτέλειας», της «εντίμου και μικράς πατρίδος»). Πλατεία Ναβαρίνου. Χριστούγεννα, ήχοι ακορντεόν. Έφυγε με καρφωμένο στο μέρος της καρδιάς το στίχο-οβολό. «Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω; Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό…»* *F.G.Lorca,Ν. Καββαδίας. ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 30.12.2009 Foto: Caspar - Urban Weber