Οι μεν, οι δε ή Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ* Σε μια «γρήγορη ανάγνωση» του προεκλογικού σκηνικού που οριστικοποιήθηκε και βαίνει πλησίστιο στις κάλπες του Νοέμβρη, αποτυπώνονται δυο βασικές κατηγορίες προσώπων και στάσεων. Οι μεν, που τους λυπάσαι, για την ευανάγνωστη πρόθεσή τους, ίδια με το στίχο (που αγνοούν) «Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ» (Κ. Καβάφης, Ας φρόντιζαν, 1930). Πρόκειται για ξιπασμένους που εζήλωσαν τα άμφια της προβολής από μικρομεσαίο υπολογισμό, ανάμεικτο από ανερμάτιστη ατομική φιλοδοξία. Ολως τυχαίως, εξελισσομένων των δημοσκοπήσεων για τους «καταλληλότερους» τοπικούς άρχοντες περιφέρουν την ένδεια των θέσεων και των απόψεών τους στα ΜΜΕ. Οι καημένοι οι πορφυρογέννητοι! Αίφνης είτε κλείνοντας τον κύκλο της προσοδοφόρας ιδιώτευσης, μέτρησαν το έχει τους (για δύο τουλάχιστον γενιές) και «ανακάλυψαν την Αμερική» είτε καλοκάθισαν στη ζεστή καρέκλα της επαγγελματικής πολιτικής ως τρόφιμοι του ιδιότυπου εκτροφείου που τους αναπαράγει ως προϊόντα της αιμομικτικής σχέσης (αδιαφανούς) πολιτικής και (κρατικοδίαιτης) οικονομίας. Κάποιοι παίζουν τένις σε όμιλο και μπριτζ σε λέσχη, άλλοι τάβλι και πρέφα σε καφενεία. Κάποιοι συνέφαγαν με υπουργούς, φιλοξένησαν στο εξοχικό δημοσιογράφους, έδειξαν τα Zegna τους στα φιλανθρωπικά gala, μίλησαν σε επιχειρηματικά fora και έδωσαν χορηγία σε ΜΚΟ για τη δημοκρατία και το Νταρφούρ. Αλλοι, καβάλα σε μοτό δημοσιοποιούν τη λαϊκουριά και το αντριλίκι τους, από γάμο σε κηδεία, από βάφτιση σε γήπεδο, από σκυλάδικο σε χασαποταβέρνα, ως οργανικό τμήμα του μεγάλου μας τσίρκου, που κρύβει με τα φώτα του τη φτώχεια τους σε ιδέες και σε έργο. Στο προσκήνιο του πολιτικού μας πολιτισμού και της τηλεοπτικώς κρατούσας προβολής του - χάρη στον ανεξήγητα (;) σκληρό εκλογικό νόμο (επιτρέπει ελάχιστη παρουσία στα mass media) λίγο θα φανούν οι δε. Οι δε, που τους χαίρεσαι. Υπάρχουν -ευτυχώς- λίγοι τέτοιοι, σεμνοί, προσηνείς, με προσωπικότητα. Ταγμένοι. Με πίστη στους θεσμούς, πάθος για τους ανθρώπους, προσήλωση στη διαφάνεια. Με δημόσιο και ιδιωτικό ήθος. Με στέρεο και μεστό λόγο. Πατώντας γερά στη θεωρία της αυτοδύναμης περιφερειακής και τοπικής ανάπτυξης, έχουν σχέδιο ισχυρής και αποτελεσματικής διοίκησης, οραματίζονται, ελπίζουν, πλούσιοι σε συλλογικά αισθήματα, φτωχοί σε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Οι μεν, οι δε. Δυο κόσμοι. Ενα δίλημμα. * Ο ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος ΠΗΓΗ: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ/22.09.2010

Ποιός θυμάται τον Νίκο Πουλαντζά;

της Calpicon Ltd

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ειδήσεις των τελευταίων ημερών ήταν η ανάδειξη του Εντ Μίλιμπαντ στην αρχηγία του Εργατικού κόμματος της Μ. Βρετανίας όταν μετά από εσωκομματικές εκλογές υπερίσχυσε με μικρή διαφορά του αδερφού του Ντέιβιντ Μίλιμπαντ! Στο άκουσμα του ονόματος Μίλιμπαντ, το μυαλό μου γύρισε αρκετά χρόνια πίσω στην εποχή των πολλών θεωρητικών συγκρούσεων ανάμεσα στον «ορθόδοξο» μαρξιστή Ράλφ Μίλιμπαντ, πατέρα των δυο υποψηφίων και το Νίκο Πουλαντζά.

Αλήθεια, ποιος θυμάται σήμερα το Νίκο Πουλαντζά και το έργο του; Κάνοντας μια σύντομη αναφορά, θυμίζω ότι ο Νίκος Πουλαντζάς ήταν θεωρητικός της πολιτικής κοινωνιολογίας. Τη δεκαετία του 1970, ο Πουλαντζάς ήταν μαζί με τον Λουί Αλτουσέρ, οι ηγετικές μορφές του «δομικού μαρξισμού». Ήταν από τους θιασώτες του ευρωκομμουνισμού, αλλά δε δίσταζε να ασκήσει δριμεία «αριστερή» κριτική στην πολιτική των δυτικών Κομουνιστικών-Ευρωκομμουνιστικών κομμάτων. Το τμήμα του θεωρητικού του έργου που αναφερόταν στο «κράτος» ήταν αυτό που τον έκανε ευρύτερα γνωστό.

Ο Πουλαντζάς δεν αποδεχόταν τη μαρξιστική θεωρία ότι το κράτος συνιστά όργανο ταξικής κυριαρχίας κι επιβολής. Ο Πουλαντζάς θεωρούσε το κράτος όργανο εξισορρόπησης των ταξικών ανταγωνισμών. Στόχος του σοσιαλισμού, τόνιζε, δεν έπρεπε να είναι η επαναστατική ήττα του κεφαλαιοκρατικού κράτους, αλλά η «ριζική μεταβολή» του. Η θέση του αυτή ήταν αδιανόητη για κάθε «ορθόδοξα» σκεπτόμενο μαρξιστή της εποχής και ο βασικός λόγος της έντονης διαφωνίας του με το Ράλφ Μίλιμπαντ που υποστήριζε πως το κράτος είναι ένας άκαμπτος μηχανισμός στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης.

Ένα ερώτημα που εύλογα γεννάται, έχει να κάνει με το ποια θα ήταν σήμερα η κοσμοθεωρία του Νίκου Πουλαντζά, αν δε μας άφηνε πρόωρα το 1979. Κανείς δεν ξέρει με τον οδοστρωτήρα ιδεών που έχει επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση. Ίσως αν ζούσε σήμερα, να είχαμε και πάλι μια σύγχρονη προσέγγιση ρήξης και ανατροπής, αφού όπως πίστευε ο Νίκος Πουλαντζάς, «η αξία των θεωρητικοπολιτικών κειμένων συνίσταται και στο γεγονός ότι φέρουν τη σφραγίδα της συγκυρίας μέσα στην οποία έχουν γραφεί»! Ίσως πάλι να βρισκόταν και σήμερα ένας αντίστοιχος Ράλφ Μίλιμπαντ να θεωρεί τον Πουλαντζά ρεφορμιστή… Ίσως…

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για να θυμίσει σε όλους όσους σήμερα βρίζουν ή γελάνε πικρόχολα όταν παρακολουθούν τις ειδήσεις των 8 ή τα «πάνελ» της ΤV, ότι υπήρχαν και εποχές που οι κουβέντες και οι συζητήσεις ήταν προϊόντα σκέψης με επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι τα νούμερα. Το αν αυτός ο τρόπος δημιουργίας απόψεων ήταν ουσιαστικός ή απλά εκτός πραγματικότητας, εκεί που έχουμε φτάσει σήμερα, ειλικρινά πιστεύω ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Πηγή: protagon.gr

Χάνουν τον καιρό τους, μία είναι η λύση. Η πρόταση Σαμαρά.

Στη Γαλλία μετρούν και ξαναμετρούν τους διαδηλωτές αν ήταν 997.000 σύμφωνα με την αστυνομία ή 2,9 με 3 εκατ. κατά τους οργανωτές, προκειμένου να διαπιστώσουν κατά πόσο η κοινή γνώμη αρχίζει να αποδέχεται τις κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις –χάσανε και οι λέξεις το νόημά τους- ή συνεχίζει να διάκειται αρνητικά. Και όλα αυτά, γιατί κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά την „ολοκληρωμένη" πρόταση Σαμαρά, ταχείας εξόδου από την κρίση, που αν καταλάβαμε καλά, τόσο από την ομιλία του και συνέντευξη τύπου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όσο και από την ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, με βάση την πρότασή του είναι δυνατό να μηδενισθεί το συνολικό έλλειμμα της χώρας σε ένα χρόνο, το συνολικό χρέος στα επίπεδα του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος και να επιτευχθεί μείωση της ανεργίας περίπου κατά 6%. Και όλα αυτά χωρίς τα ανάλγητα κυβερνητικά μέτρα και χωρίς σοβαρές θυσίες. Είπαμε ένα άλλο μείγμα πολιτικής. Και επειδή όλοι οι λαοί ξεσηκώνονται –και καλά κάνουν-, ώστε το σημείο ισορροπίας να οριοθετηθεί με ευνοϊκούς για τους ασθενέστερους όρους, καλό είναι οι ηγέτες της Ευρώπης να δουν και το άλλο μείγμα Σαμαρά.

Κύριε Σαμαρά επειδή όλα αυτά τα ωραία τα έχουμε ξανακούσει, μπορείτε παρακαλώ να γίνετε λίγο πιο σαφής; Όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί όπως καλά γνωρίζετε, οι λαγοί με πετραχήλια τρέχουν μόνο πριν τις εκλογές! Συμφωνείτε; (ΓΠ)

Η χώρα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο....

Η χώρα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο, δήλωνε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (θείος). Η ρήση εκείνη επιβεβαιώνεται καθημερινά και σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής αδιακρίτως. Αλέξης Μητρόπουλος και Αλέκος Αλαβάνος συντάσσουν ξεχωριστά ψηφοδέλτια για τις εκλογές στη μεγαλύτερη διοικητική περιφέρεια της χώρας, διασπώντας τις δυνάμεις του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας στερώντας στην ουσία κάθε δυνατότητα εκλογής τους στο νέο αξίωμα του Περιφερειάρχη. Αδικαιολόγητη διάσπαση κατά τη γνώμη μου, γιατί οι δύο υποψήφιοι όχι απλά δε διαφωνούν, αλλά είναι και εξαιρετικά συμπληρωματικοί. Ο κύριος Μητρόπουλος δηλώνει, ότι στην περίπτωση εκλογής του δεν θα αποδεχθεί και δεν θα υλοποιήσει στην „Επικράτειά" του το μνημόνιο. Ο κύριος Αλαβάνος χτυπά κάτι τις παραπάνω και πλειοδοτεί. Στην „Επικράτειά" του όχι μόνο δεν θα εφαρμόσει το Μνημόνιο, αλλά θα απαγορεύσει και την έξοδο από αυτήν του Πρωθυπουργού της χώρας. Πρόταση λοιπόν ενότητας: Περιφερειάρχης ο κύριος Αλαβάνος αφού πλειοδοτεί και Αντιπεριφερειάρχης ο κύριος Μητρόπουλος. Ο Αυτιάς πέραν των όσων λέγονται περί μαϊντανών κλπ. θα πρέπει να παραμείνει Υπεύθυνος Γραφείου Τύπου του Αντιπεριφερειάρχη. Αν θυμάμαι πάντως καλά το Δαφνί βρίσκεται σε αυτήν την περιφέρεια! (ΓΠ)

Μέχρι κι ο Θεός αγανάκτησε με την ανθρώπινη πλεονεξία, την ασυδοσία και την περιβαλλοντική καταστροφή

- Αυτό το αναθεματισμένο είδος που κυριάρχησε, για τον πλανήτη Γη αποτελεί πλέον μεγάλη απειλή. Πρέπει να εξαφανιστεί!... Στέλνει τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ να φέρουν κοντά του τρεις ηγέτες αυτού του μικρού πλανήτη που με τόση στοργή έφτιαξε, κι εκείνοι οι αχάριστοι κοντεύουν να τον αφανίσουν. Τον πρόεδρο Ομπάμα, τον Φιντέλ Κάστρο -τον ζωντανό θρύλο των σοσιαλιστικών επαναστάσεων- και τον Γιώργο Παπανδρέου. - ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ τα ψέματα! τους λέει ο Ύψιστος και γυαλίζει το μάτι του. Σας έδωσα μια ευκαιρία τότε, με τον κατακλυσμό του Νώε και δεν την εκτιμήσατε. Τώρα πια είναι αργά... Σ' ένα μήνα θα καταστρέψω τη Γη! Αποφάσισα ότι το ανθρώπινο είδος είναι επικίνδυνο και πρέπει να εξαφανιστεί. Κι ύστερα θα ξαναρχίσει πάλι με αρμονία η ζωή απ' την αρχή. Γυρίστε πίσω και ενημερώστε τους ανθρώπους για την απόφασή μου αυτή. Έντρομοι οι ηγέτες επιστρέφουν απ' τον Παράδεισο στη Γη.

- Αμερικανικέ λαέ!, αναφωνεί δακρυσμένος στο τηλεοπτικό διάγγελμά του ο πρόεδρος Ομπάμα. Έχω ένα καλό νέο κι ένα κακό. Το καλό νέο είναι πως αποδείχτηκε ότι υπάρχει Θεός. Το κακό νέο είναι ότι σ' έναν μήνα από τώρα θα μας καταστρέψει... Μετανοώ για όλα και προσεύχομαι να συγχωρέσει κάποτε τις ψυχές μας. Θα τα ξαναπούμε στην Κόλαση...

- Σύντροφοι και συντρόφισσες! μουρμουρίζει με δυσκολία απ' το κρεβάτι του φευγιού του ο Φιντέλ Κάστρο: Έχω δύο κακά νέα να σας πω. Πρώτον, ότι δυστυχώς υπάρχει Θεός. Αυτό ανατρέπει όλη τη φιλοσοφία της ζωής μου. Τον είδα με τα μάτια μου και συνειδητοποίησα πως μόνο Εκείνος μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη. Οι ανθρώπινες επαναστάσεις μας ήταν μάταιες. Το χειρότερο κακό όμως είναι πως ο Θεός τιμωρώντας όλους μας για όσα κάναμε σ' αυτόν τον πλανήτη, αποφάσισε τον επόμενο μήνα να μας καταστρέψει.

- Ελληνίδες, Ελληνες! λέει με στόμφο στο διάγγελμά του ο Γιώργος Παπανδρέου. Έχω τη χαρά να σας ανακοινώσω δύο πολύ καλά νέα. Πρώτον: υπάρχει Θεός! Τον συνάντησα αυτοπροσώπως. Δεύτερο και σπουδαιότερο: όπως μου ανακοίνωσε στην κατ' ιδίαν συνομιλία που είχα μαζί του σε έναν μήνα θα έρθει ο ίδιος και θα αναλάβει να συνεχίσει το έργο μου!...

Έφυγε ο ηθοποιός Δημήτρης Καμπερίδης

Με μεγάλη θλίψη πληροφορήθηκα το θάνατο του φίλου και συμπατριώτη μου Δημήτρη Καμπερίδη. Θα τον θυμάμαι ως ένα σεμνό, ήρεμο αγωνιστή. Καλό σου ταξίδι Δημήτρη. (ΓΠ) Αύριο η κηδεία του ηθοποιού από το Α΄Νεκροταφείο Αθηνών. Κηδεύεται αύριο στις 5 το απόγευμα από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών ο ηθοποιός Δημήτρης Καμπερίδης, που πέθανε το Σάββατο μετά από ολιγόμηνη μάχη με τον καρκίνο. Γεννημένος στη Δράμα, ο Δημήτρης Καμπερίδης σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και του Πέλλου Κατσέλη και υπήρξε (ως μέλος της "ιστορικής" ομάδας των αποφοίτων της σχολής του 1970) ιδρυτικό μέλος του "Ελεύθερου Θεάτρου"). Η πρώτη του θεατρική εμφάνιση έγινε με το Λαϊκό θέατρο του Μάνου Κατράκη ενώ δεκάδες είναι οι συμμετοχές του στο θέατρο Τέχνης , το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, την ομάδα "Χορικό" (ως χορευτής) της Ζουζούς Νικολούδη , το Κρατικό Θέατρο Βόρειας Ελλάδας (2003-2006) ενώ την τριετία 2003-2006 συμμετείχε σε σειρά παραγωγών του Κρατικού Θεάτρου Βόρειας Ελλάδας . Υπήρξε ο συγγραφέας μιας νουβέλας με τον τίτλο "Η κιβωτός της Πελαγίας" ενώ πολλές ήταν οι συμμετοχές του σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές. Για έναν από τους πρωτοπόρους της καινοτομίας στο Ελληνικό Θέατρο" κάνει λόγο η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟ σε σχετικό τηλεγράφημα και εκφράζει την θλίψη της για τον πρόωρο θάνατο του ηθοποιού που "η ζωή του υπήρξε ταυτισμένη με την τέχνη την οποία υπηρέτησε με δημιουργικότητα, αξιοπρέπεια και ήθος". ΠΗΓΗ: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

Τα χρίσματα και τα ....πείσματα!

Διαβάζω στα ΝΕΑ, „Σε θέατρο του παραλόγου παραπέµπουν όλα όσα διαδραµατίζονται τις τελευταίες ηµέρες στον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η υποψηφιότητα του χώρου για την Περιφέρεια Αττικής. Τελικώς ο Αλέκος Αλαβάνος ανακοίνωσε χθες την υποψηφιότητά του, ο Συνασπισµός ενέκρινε την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για υποψηφιότητα του Αλέξη Μητρόπουλου, η Γραµµατεία του ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε και τους δύο, αλλά εξέτασε την πιθανότητα καθόδου των Παναγιώτη Λαφαζάνη, Θοδωρή Δρίτσα και Νάντιας Βαλαβάνη, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης αρνήθηκε αλλά πρότεινε την κ. Βαλαβάνη, η κ. Βαλαβάνη απέσυρε την υποψηφιότητά της και µε τη σειρά του ο κ. Μητρόπουλος µε δήλωσή του στα «ΝΕΑ» τονίζει ότι αν οι ΠΑΣΟΚογενείς φορείς της Δηµοκρατικής Συνεννόησης συµφωνήσουν στην υποψηφιότητα του Γιάννη Δηµαρά θα τη στηρίξει άνευ όρων!"

Τελικά ο καθένας κάνει ότι μπορεί εκεί στην Κουμουνδούρου για να ενισχύσει την αναξιοπιστία των πολιτών στην πολιτική. Από ένα αριστερό κόμμα θα περίμενε κανείς εμφανή ανάδειξη των πολιτικών αντιθέσεων, για να καταλάβουμε και εμείς περί τίνος πρόκειται, γιατί το ξεκατίνιασμα και οι προσωπικές φιλοδοξίες κανένα δεν ενδιαφέρουν. Ταξικές είναι τελικά οι αντιθέσεις και δε χωρούν κάτω από την ίδια στέγη ή αντιθέσεις γραμμών που δεν συμβιβάζονται λόγω ελλιπούς αποδοχής της ηγετικής ομάδας; Η δημιουργία πάντως πλειοψηφικού ρεύματος, ικανού να ανατρέψει μνημόνια και καθεστηκυίες τάξεις απαιτεί βιώσιμες συμμαχίες ευρύτερων κοινωνικών ομάδων και ηγεσίες ικανές να ενώνουν, να εμπνέουν και να δίνουν οράματα, κάτι που εμφανώς λείπει. Ο μικρομεγαλισμός ήταν πάντα κακός σύμβουλος στην πολιτική. Και κάτι τελευταίο, η συνεχής γκρίνια δείχνει έλλειψη κοινού στόχου, είναι προϊόν παρακμής και αποτελεί αρνητικό παράγοντα για την επιτυχή έκβαση της επικείμενης και όχι μόνο εκλογικής μάχης, κάτι που πιθανόν ο Μητρόπουλος μυρίστηκε και „ψάχνει" τώρα το Δημαρά. (Γ.Π.)

H παραίτηση του Γιώργου Λιάνη

Διαβάζω σε άρθρο της Στέλλας Αλαφούζου στους protagon.gr. „… Χθες βράδυ ο Γιώργος Λιάνης μας ενημέρωσε ότι η πολιτική μπορεί χωρίς εκείνον και εκείνος χωρίς την πολιτική, μέσω του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του Alter. Εν ολίγοις φεύγει… Λίγο νωρίτερα βέβαια, μέσω του Real fm, είχε φροντίσει να μας προβληματίσει λέγοντας: «Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι που, ενώ έχει την ευθύνη να ενώσει τη χώρα, δεν την ενώνει. Η χώρα ζει τώρα πολλαπλούς εμφύλιους κοινωνικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς... Αυτό αν δεν γίνει, κανένα μνημόνιο δεν ξεπερνιέται… Τέσσερις εξεταστικές επιτροπές; Πώς θα μονιάσει αυτή η χώρα;» Δήλωση που δεν αρμόζει σε καμιά ιδιότητά του. Ούτε σ’ αυτήν του πρώην δημοσιογράφου, ούτε σ’ αυτήν του πρώην πολιτικού… „

Προσωπικά θεωρώ σεβαστή την όποια απόφασή του. Ούτε βέβαια ήταν ο χειρότερος για να μη μπορούν να κρύψουν ορισμένοι τη χαρά τους, ούτε αυτά που δήλωσε στερούνται βάσης. Πάντα κάτω από κρίσιμες συγκυρίες απαιτούνται όντως εθνική ενότητα και ειδικές προσπάθειες στήριξης της λεπτής και κρίσιμης σύνδεσης του πολύ ευαίσθητου κοινωνικού ιστού. Τώρα βέβαια ο κοινωνικός ιστός δεν κινδυνεύει με αποσύνδεση και διάλυση από τη λειτουργία των τεσσάρων εξεταστικών επιτροπών της βουλής, όπως δηλώνει ο κ. Λιάνης, αλλά από την έλλειψη της πεποίθησης της αναλογικής συμμετοχής στα βάρη. Αντίθετα μάλιστα η κατάδειξη των υπαιτίων και η απόδοση ευθυνών, η αίσθηση γενικά απόδοσης δικαιοσύνης ενδυναμώνει τη λαϊκή πεποίθηση, ότι αξίζει τον κόπο να ενεργοποιηθούμε σε μια κατεύθυνση κοινής σωτηρίας. Η απόδοση ευθυνών, ενισχύει το αξιακό σύστημα και τη συλλογική προσπάθεια. Φοβούμαι όμως πως όλα αυτά έχουν περισσότερο σχέση με τον ανασχηματισμό και λιγότερο με τα προβλήματα που προαναφέρθηκαν. Για όσους παρακολουθούν λίγο τα πολιτικά πράγματα και κυρίως τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια, θα θυμούνται, πόσο „κολακευτικά" μιλούσε ο κ. Λιάνης για την κυβέρνηση Σημίτη, όταν του πήρε το Υπουργείο και πόσο κολακευτικά –χωρίς εισαγωγικά- εκφραζόταν όταν τον έκανε Υπουργό. Γι΄ αυτό λέω, μήπως όλα αυτά έχουν κάποια σχέση με τον ανασχηματισμό; Εύχομαι να μη τον αδικώ. (Γ.Π.)

Τους έφαγε η μαρμάγκα

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ* kmamelis@the. forthnet.gr Δεν «πρόκαναν» (α, ρε Χαρίλαε!) να μιλήσουν στο προχτεσινό Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Τους «έφαγε η μαρμάγκα» της σειράς κι η βιασύνη κάποιων ραβδούχων να κλείσουν άρον άρον τη διαδικασία, έντρομοι από την επικοινωνιακή και ουσιαστική κατάρρευση της διαδικασίας επιλογής των αρίστων (;) του «Καλλικράτη». Κι έτσι το βήμα, μέσα στον ευεξήγητο ορυμαγδό του τέλους μιας ακόμη κομματικής υποχώρησης, στερήθηκε μιας ταπεινής συμβολής, φυσικά εις «ώτα μη ακουόντων», για τις προϋποθέσεις της «επανάστασης του αυτονόητου». Οι κατεξοχήν υπεύθυνοι της κρίσιμης, κεφαλαιώδους και κορυφαίας διαδικασίας μετέτρεψαν τον πρωθυπουργό σε «πραματευτή» μιας ιδιότυπης λαϊκής αγοράς. Του πέταξαν καυτή πατάτα. Κι αυτός, σύννους, περίφροντις, συντροφιά με τη συνήθη μοναξιά του ηγέτη στα μεγάλα, γυμνασμένος όπως είναι, έκανε καλά αυτό που ξέρει. Ετρεξε πιο γρήγορα από τη φθορά, με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης και οσονούπω του -σε κώμα- κόμματος. Τέλος πάντων, τα προσχήματα σώθηκαν, οι επιλογές έγιναν, κατά το «έχει» μας. Αλλες καλές, άλλες όχι. (Το καλύτερο, εχθρός του καλού, λένε οι σοφότεροι). Φυσικά, δεν είναι ώρα για κριτική. Αυτή, ούτως ή άλλως, θα γίνει στις αυτοδιοικητικές κάλπες του Νοέμβρη από τη συμμετοχή και την επιλογή των πολιτών, που πάντοτε (τουλάχιστον στις δημοκρατίες) κατανέμουν με περισσή δικαιοσύνη ευθύνες και καθήκοντα, στέλνοντας μηνύματα σε παραλήπτες, με τη μορφή πολιτικών sms-σύγχρονη εκδοχή της βοής «των πλησιαζόντων γεγονότων». Αν, λοιπόν, το ταμείο γίνει το Νοέμβρη (που θα γίνει), τότε θα κριθούν οι αντοχές και η ποιότητα των θεσμών του ΠΑΣΟΚ, οι δυνατότητες του πολιτικού προσωπικού του, η αποτίμηση διευρύνσεων και συμμαχιών, η αποτελεσματικότητα των επιλογών και, κυρίως, το βάθος της μεταρρυθμιστικής πρόθεσης. Γιατί στην πολιτική δεν κρίνονται οι καλές προθέσεις, αλλά οι καλές νίκες. Αυτές επιτρέπουν την παραγωγή της πολιτικής, αυτές εκτιμώνται ιστορικά. Αυτές χρωματίζουν (ή ξεθωριάζουν;) το μέλλον. Αυτές και μόνον αυτές εγκαθιστούν μεταρρυθμίσεις. Τις νίκες τις κατακτούν όσοι πιστεύουν και αγωνίζονται. Και στους αγώνες δεν προσφέρουν τίποτε τα μπιχλιμπίδια της επικοινωνίας, οι μύθοι των δημοσκοπήσεων, τα γενικόλογα καθρεφτάκια σε αγνοούντες ιθαγενείς, οι αυτάρεσκες αυτοεπιβεβαιώσεις, οι αλαζονικές πρακτικές, οι ναύαρχοι στη στεριά. Και όσον αφορά το μέλλον, αυτό, ως γνωστόν, ανήκει σ' αυτούς που το προετοιμάζουν. * Ο ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος Πηγή: Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 8 Σεπτεμβρίου 2010 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

Πόσο απέχουμε από την Ευρώπη;

Δύσκολη γέννα για τους υποψήφιους άρχοντες του ΚΑΛΙΚΡΑΤΗ. Παζάρια στο ΠΑΣΟΚ, παζάρια στη ΝΔ, παζάρια στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, στο ΛΑΟΣ, στο ΚΚΕ (καλυμμένα εσωτερικά αλλά υπάρχουν) για την ανάδειξη υποψηφίων και αναρωτιέμαι πως άραγε αντιλαμβανόμαστε τη λειτουργία του δημοκρατικού μας συστήματος και τις μορφές αποκέντρωσης της εξουσίας; Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία δεν μπόρεσε δυστυχώς ούτε στο μεταπολιτευτικό κύκλο, περίοδο ουσιαστικής ανάπτυξης των κομμάτων, να ολοκληρώσει τα κόμματα ως δημοκρατικούς θεσμούς του πολιτικού μας συστήματος. Συμβαίνει το πρωτοφανές, να υπάρχει παρακμή και απαξίωση πριν καν ολοκληρώσουν την πορεία ωρίμανσής τους. Αν ήμασταν Ευρώπη λοιπόν, τότε τα μέλη των κομματικών οργανώσεων του Δήμου Αθηναίων για παράδειγμα, θα επέλεγαν με ψηφοφορία τον υποψήφιο του κόμματος για το αξίωμα του Δημάρχου. Τα μέλη των κομματικών οργανώσεων της περιφέρειας τον υποψήφιο Περιφερειάρχη και ούτω καθεξής. Απλοί κανόνες που θα λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο από το πιο απόμακρο χωριό μέχρι τον πρώτο δήμο της χώρας, χωρίς παρασκήνια και εκβιασμούς, χωρίς αναμείξεις στελεχών και αρχηγών, χωρίς κανείς να εκθέτει και να εκτίθεται. Ο καθείς θα μπορούσε να πάρει θέση ανοιχτά για να προβάλλει, όχι για να ορίσει τον υποψήφιο της επιλογής του. Σε τελική ανάλυση τα μέλη του κόμματος-θεσμού θα είχαν όχι μόνο την ευθύνη των επιλογών τους, αλλά και θα διαπαιδαγωγούνταν ακόμη και μέσα από τις τυχόν λανθασμένες αποφάσεις και επιλογές τους. Αλλά βέβαια τα μέλη, όχι ο κάθε πικραμένος που σύρεται για να συμμετάσχει σε κομματικές ψηφοφορίες παρωδίες. Από τη συμφωνία σχετικά με την ιδιότητα του μέλους όμως, μέχρι τη δυνατότητα της ανοιχτής δημοκρατικής απόφασης, η απόσταση από την Ευρώπη παραμένει δυστυχώς σταθερά μεγάλη. (Γ.Π.) δ. επίσης σχετικό σχόλιο στα ΝΕΑ

3 Σεπτέμβρη 1974 – 3 Σεπτέμβρη 2010

36 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Από τότε άλλαξαν οι συνθήκες μόνο ή μεγαλώσαμε και αλλάξαμε και εμείς;

Μπορούμε άραγε να μιλήσουμε σήμερα για

ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΛΑΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

χωρίς να βρεθούμε μπροστά σε ουσιαστικά πολιτικά, ιδεολογικά και φιλοσοφικά διλήμματα και ανοιχτά ερωτήματα; Δύσκολες οι απαντήσεις. Μέχρι τότε ας έχουμε ως γνώμονα τουλάχιστον, ότι το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε για να υπηρετεί το λαό και την πατρίδα. (Γ.Π.)

Το κορίτσι που άφησε άφωνο τον κόσμο για πέντε λεπτά.