Η κρίση δεν είναι ίδια για όλους

Κατά γενική ομολογία οικονομολόγων παγκόσμιου κύρους και πολιτικών, βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή της οικονομικής κρίσης. Αυτό σημαίνει ότι δεν είδαμε ακόμη τα χειρότερα. Το πόσο βέβαια είμαστε στην αρχή είναι και θέμα εκτίμησης. Ορισμένες χώρες προχώρησαν από καιρό στην εφαρμογή μέτρων. Άλλες, όπως η δική μας, ακόμη την περιγράφουν. Είναι αλήθεια, ότι τις επιπτώσεις της δεν τις βιώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Οι πρώτοι χαμένοι είναι οι χιλιάδες ενοικιαζόμενοι εργάτες. Τους στέλνουν πίσω στις εταιρίες από τις οποίες τους δανείστηκαν, με σίγουρη την απόλυσή τους, αφού οι δυνατότητες ενοικιασμού τους για συνέχιση της απασχόλησης περιορίζονται δραματικά. Παρόλο που ο αριθμός του κλάδου αυτού των υπό απόλυση εργαζομένων δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος, ως γεγονός δεν φαίνεται να παίρνει τις πραγματικές του διαστάσεις, γιατί κανείς δεν μιλά για απολύσεις. Οι εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων δεν ανήκουν στον όμιλο των ηχηρών ονομάτων της οικονομίας. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος αναφέρω ενδεικτικά, ότι 5000 ενοικιαζόμενους εργάτες επιστρέφει η εταιρία Conti, 5000 η BMW και 880 η Daimler. Η διαδικασία περνά στα ψιλά των εφημερίδων και κανείς δεν μιλά για απολύσεις ή για την τύχη αυτών των εργαζομένων, αμέσως μετά την επιστροφή τους στις εταιρίες που τους ενοικίασαν. Η μεγαλύτερη χημική βιομηχανία BASF κλείνει προσωρινά 80 τμήματα, που σημαίνει περιορισμό της εργασίας, επιστροφή των ενοικιαζόμενων εργατών και βέβαια απολύσεις. Μειώνει δηλαδή το οικογενειακό εισόδημα των εργαζομένων της, την στιγμή που μόνο στο τρίτο τρίμηνο του 2008 παρουσίασε κέρδη 1,6 δις Ευρώ. Δεν είναι όμως όλα μαύρα και απαισιόδοξα. Τουλάχιστον για όλους, όπως διαβάζω στη Handelsblatt. „Δέκα κορυφαίοι Μάνατζερ της χρεοκοπημένης αμερικάνικης τράπεζας Wachovia θα λάβουν με την ανάληψη της τράπεζας από τον όμιλο Wells Fargo αποζημιώσεις 98 εκατομμυρίων δολαρίων“ Η κρίση πράγματι δεν είναι ίδια για όλους.

Κάπως έτσι λειτουργεί η αμερικάνικη χρηματαγορά....

Ζούμε πράγματι την μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική κρίση. Κανείς δεν είναι σε θέση να κάνει προβλέψεις. Όλοι όμως αναφέρονται στις αιτίες. Τοξικά ή δομημένα ομόλογα, μετοχές φούσκες και πολλά άλλα, εμπλουτίζουν το καθημερινό μας λεξιλόγιο. Αυτό που πάντως όλοι καταλαβαίνουμε, είναι ότι αγοράζουμε κάτι, που δεν ανταποκρίνεται στην αξία που μας προσφέρθηκε. Αργά ή γρήγορα σκάνε τα κανόνια στην αγορά και όποιον πάρει ο χάρος. Το παρακάτω ανέκδοτο μου το διηγήθηκε πρόσφατα ένας φίλος. Το βρίσκω ενδιαφέρον, γιατί δείχνει με ένα απλοϊκό αλλά πολύ κατανοητό τρόπο, το τι συμβαίνει γύρο μας. ....Ο νεαρός Chuck επιδιώκει να αναπτύξει το ράντζο του και να πλουτίσει. Αρχικά συμφωνεί με έναν αγρότη για την αγορά ενός αλόγου και του δίνει μια προκαταβολή 100 δολαρίων με την συμφωνία να του παραδοθεί το άλογο την επόμενη μέρα στο ράντζο του. Την άλλη μέρα έρχεται ο αγρότης στο ράντζο του Chuck χωρίς το άλογο και τον ενημερώνει με θλίψη, ότι το άλογο δυστυχώς την νύχτα από άγνωστη αιτία ψόφησε. „Δεν πειράζει“, απαντά ο Chuck, „μου δίνεις τα 100 δολάρια πίσω και θα ψάξω να αγοράσω ένα άλλο άλογο“. „Αυτό δεν γίνεται“ ανταπαντά ο αγρότης, „γιατί με την προκαταβολή ήδη αγόρασα διάφορα πράγματα που χρειαζόμουν στο σπίτι και δεν έχω χρήματα να σου επιστρέψω“. Σκέφτεται λιγάκι ο Chuck και λέει του αγρότη. „Ωραία. Τότε θα μου φέρεις το ψόφιο άλογο“. „Τι θα το κάνεις“, ρωτά απορημένος ο αγρότης. „Θα το κληρώσω“, εξηγεί ο Chuck. „Αλλά μισό λεπτό, δεν μπορείς να κληρώσεις ένα ψόφιο άλογο“, απαντά ο αγρότης. „Μπορώ“ λέει ο Chuck. „Απλά δεν θα πω σε κανέναν, ότι είναι ψόφιο“. Μετά από μήνες συναντά ο αγρότης τον επιτυχημένο πλέον οικονομικά Chuck και τον ρωτά, πως πήγε η λαχειοφόρος αγορά με το ψόφιο άλογο. „Μεγάλη επιτυχία“, απαντά ο Chuck. „Πούλησα περισσότερους από 500 λαχνούς με δύο δολάρια τον ένα. Τελικά κέρδισα πάνω από 1000 δολάρια“. „Και δεν υπήρξαν παράπονα“, ρώτησε απορημένος ο αγρότης. „Βεβαίως και υπήρξαν, από αυτόν που κέρδισε“, απάντησε ο Chuck. „Του επέστρεψα όμως τα 2 δολάρια και η υπόθεση έκλεισε“. Σήμερα πουλά ο Chuck Δομημένα Χρηματιστηριακά Προϊόντα σε μια Τράπεζα Επενδύσεων.

Οικονομική κρίση

17 Νοέμβρη 1973. Πολυτεχνείο

Ημέρα μνήμης για την εξέγερση

των νέων ενάντια στην

επτάχρονη δικτατορία

Πολυτεχνείο. 17 Νοεμβρίου 1973

"Ότι έγινε τότε, το κρατώ μέσα μου και φυσικά

προσπαθώ να εμπνεύσω τα παιδιά μου...."

Ο Καρβέλας αρνήθηκε να σταματήσει μετά από καταδίωξη σε έλεγχο αστυνομικών

„Δεν βγαίνω. Να έλθουν οι δημοσιογράφοι“.

Με τα λόγια αυτά απευθύνθηκε στους αστυνομικούς, όταν αναγκάστηκε να σταματήσει μετά από κυνηγητό και σειράς τροχαίων παραβάσεων.

Θράσος απύθμενο. Τον είδα στην εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου, να αφηγείται το περιστατικό με αφοπλιστική αφέλεια. Ή μας δουλεύει, ή δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, σκέφτηκα. Άλλαξα κανάλι. Προσωπικά ούτε αυτός ούτε η συμβία του με ενδιαφέρουν. Έτσι και αλλιώς στην προσπάθειά μου να διατηρήσω μια στοιχειώδη αισθητική, απομακρυσμένος κατά το δυνατόν από τους σκουπιδότοπους, αλλάζω κανάλι, όταν τους βλέπω. Θα μου πείτε, ότι είναι προσωπικό θέμα και γούστο. Δεν διαφωνώ. Παρόλα αυτά δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω, πως σε μια χώρα που θέλει να θεωρείται πολιτισμένη, επιτρέπεται η τηλεοπτική εκμετάλλευση και ο διασυρμός, εμφανώς ανήμπορων ανθρώπων. Σε πιο τομέα ανήκει η εκπομπή της κυρίας Αννίτας Πάνια; Στον τομέα της τέχνης; Της ειδησεογραφίας; Ή της ψυχαγωγίας; Τέτοιος ευτελισμός μπορεί να είναι ανεκτός; Τέτοιοι καλλιτέχνες τέτοιες συμπεριφορές, θα μου πείτε. Αλλά και η αστυνομία; Ευγενέστατη. Περίμενε υπομονετικά να έλθει ο εισαγγελέας. Δυστυχώς επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά, ότι είμαστε χώρα των υπερβολών και των άκρων. Αν επρόκειτο για κάποιον φουκαρά θα τον είχαν κάνει “αράπη“. Γι΄ αυτό και ο κύριος Καρβέλας, ως, κατά δική του διατύπωση, παθιασμένος με την ειλικρίνεια και οπλισμένος με αφάνταστο θάρρος, αντί να δικαιολογεί την βλακώδη συμπεριφορά του, να βγει και να καταγγείλει την αστυνομία, γιατί δεν αντιμετωπίζει ισότιμα όλους τους πολίτες. Να καταγγείλει την αστυνομία για διακριτική συμπεριφορά, γιατί δεν τον μπουζούριασε, όπως θα έκανε σε παρόμοιες περιπτώσεις σε κάθε πολίτη. Να καταγγείλει την αστυνομία, γιατί δεν του έκανε αλκοτέστ ή τεστ για χρήση ναρκωτικών, όπως θα έκανε σε κάθε πολίτη. Σε κάθε πολίτη αυτής της ταλαίπωρης χώρας.

Tότε θα είχε νόημα η ισχυριζόμενη ειλικρίνεια, το θάρρος και η παντελής έλλειψη φόβου.

Ο Βάσος Λυσσαρίδης στην Αθήνα.

"Κύπρος ώρα μηδέν.

Το Σχέδιο Ανάν

επιστρέφει;"

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

ώρα 19.00

Πολεμικό Μουσείο

Βάσος Λυσσαρίδης Γεράσιμος Αρσένης

Ανδρέας Αγγελίδης, (ΔΗ.ΚΟ)

Αρίστος Μιχαηλίδης, (Δ/ντής Σύνταξης "Φιλελεύθερος)

"Πάντως εμείς θα αντισταθούμε.

Όποιοι κι αν είναι.

Όσο δυνατοί κι αν είναι"

Δώρος Λοίζου

Με την ευκαιρία ευχαριστώ τον φίλο Κώστα Μαμέλη για την διάθεση του άρθρου του, σχετικά με τον Βάσο Λυσσαρίδη, την ιστορική μνήμη και συνέχεια του κυπριακού ελληνισμού.

Πολύ την καθυστέρησα την καταμέτρηση * Κώστας Γ. Μαμέλης kmamelis@the.forthnet.gr Από καιρό το σχεδίαζα. Είναι μικρό χρέος τα δύο λόγια για το Βάσο Λυσσαρίδη, (www.lyssarides.com), γνωστότερο ως «γιατρό»,μπροστά στην αλλαγή του χρόνου, που τον φέρνει αδιατάρακτα στα 88, ήδη «άξιο της πατρίδας».

Δύο λόγια, σαν ήχος της αρχέγονης ποιμενικής ασκαύλου από την ψηλή κορφή του αδούλωτου Πενταδάκτυλου, σαν άκουσμα του τρίγωνου που συνοδεύει τα φοβισμένα κάλαντα των εγκλωβισμένων παιδιών της Καρπασίας. (Α, ναι, και σαν το θρόισμα από το βουβό δάκρυ μιας μάνας των 1613 αγνοουμένων του 74).

Τον γνώρισα από κοντά το 75 -θαρρώ Μάης- στο «Ναυαρίνο» σε μιαν ομιλία για φοιτητές, όταν το αίμα της Κύπρου ακόμη κυλούσε.

Στα νεανικά μάτια, μου φάνηκε όμορφος θεός, με τη ρομφαία του πύρινου ομιλητή να γοητεύει μέσα στις άψογες λέξεις που έβγαιναν από το πάθος της λευτεριάς και τους πρωτόγνωρους χρωματισμούς της εσώτερης φωνής να κτίζουν (μαζί με το περιεχόμενο) τη στέρεη σχέση της πατρίδας με την ιστορία και το χρέος.

Στη μορφή του φάνταζε ο εικονοκλάστης πολιτικός της ρήξης, στο βλέμμα του ο ανοιχτός ορίζοντας των αγώνων χωρίς τέλος, στα χέρια του ο αρχαίος χορός της τραγωδίας συγχρονισμένος με τη μαγεία του ιαμβικού μέτρου και τη βεβαιότητα του καρυοφυλλιού.

Στα χρόνια που πέρασαν από τότε, ωρίμαζε η αίσθηση του μέντορα, του πολιτικού δασκάλου, του μοναδικού πολιτικού πατέρα (μετά το «ταξίδι» του Ανδρέα).

Αυτή η αμφίδρομη πνευματική σχέση (δοκιμασμένη στη μέγκενη των κοινών αναζητήσεων για το εθνικό, το αληθινό, το νέο) δέθηκε με τους στίχους του, τις ζωγραφικές του ματιές, τα σπάνια ιδεολογικά κείμενα, μα πιο πολύ με το αέναο της προσφοράς σε κάθε βήμα, σε κάθε μετερίζι, σα να καταργεί τη βιολογία, σα να παίζει σπάταλα με το χρόνο στην καθημερινή διαλεκτική σχέση με το ατέρμον μέλλον.

Μέσα «στες πορτοκαλιές» και στα αρώματα του «δάσου» (όπως θάγραφε, ίσως),κράτησα πρόσφατα φυλαχτό το στίχο.

«Όμως να το θυμάσαι. Κάθε που θα περνάς από το αγαπημένο μονοπάτι, θάμαι εκεί φρουρός, ποιος ξέρει ποιας σκιάς…»** * Βάσος Λυσσαρίδης –Απολογισμός ** Βάσος Λυσσαρίδης-Αρτέμιδα ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 2.1.2008

Barack Obama. Ο Lafontain της Αμερικής;

Με σύνθημα την αλλαγή ευαισθητοποίησε ευρύτερα στρώματα της Αμερικής. Μίλησε για τα προβλήματα, που η κοινωνία αντιμετωπίζει και δημιούργησε ελπίδες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που τόλμησαν την σύγκριση με την αριστερά της Ευρώπης.

Το πρόγραμμά του προβλέπει αναδιανομή του εισοδήματος, ασφάλεια, ελευθερία στο συνδικαλισμό και απασχόληση. Οι εταιρίες πετρελαίου θα υποχρεούνται εφεξής, μέρος των κερδών τους να το προσφέρουν για την στήριξη φτωχών οικογενειών, οι πλούσιοι θα πληρώνουν περισσότερους φόρους, θα τιμωρούνται οι εταιρίες που δημιουργούν θέσεις εργασίας στο εξωτερικό ή δεν προσαρμόζονται στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Το κράτος θα ενισχύσει τις επενδύσεις δημόσιου χαρακτήρα, θα εφαρμόσει την αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή στον βασικό μισθό και θα προστατέψει τον συνδικαλισμό.

Αν όλα αυτά ισχύουν, τότε οι Αμερικάνοι ψήφισαν μάλλον τον Lafontain της Αμερικής. Δεν είναι τυχαία βέβαια κάτω από αυτά τα δεδομένα και η υποστήριξή του, από τον δεδηλωμένο εχθρό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, Πρόεδρο της Βενεζουέλας Hugo Chávez.

Μου έκανε εντύπωση η μετεκλογική του ομιλία. Η μετεκλογική ομιλία κατεβάζει συνήθως τους υψηλούς τόνους του προεκλογικού αγώνα και προσπαθεί να προσγειώσει τον κόσμο από το όνειρο στην καθημερινή σκληρή πραγματικότητα. Είναι η αρχή της πορείας εγκατάλειψης υποσχέσεων, που ως μη εφαρμόσιμες, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον, πρόκειται να εγκαταλειφθούν. Αυτός αντίθετα, όχι μόνο επιβεβαίωσε τις θέσεις του, αλλά τις προχώρησε ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα να εκφραστούν κάποιες δυσαρέσκειες, από "παραπλανηθέντες" ψηφοφόρους, για τις κρυφές αριστερές προθέσεις του. Είναι άραγε ειλικρινής στις προθέσεις του; έχει επίγνωση των δυσκολιών και γι΄ αυτό επιδιώκει λαϊκή υποστήριξη; Ο χρόνος θα δείξει.

Ο αντίπαλός του έχασε γιατί, τη στιγμή που η κοινωνία μαστίζεται από ανασφάλεια και η οικονομία περνά τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών, έμεινε σε συντηρητικά κλισέ και έδειξε ότι δεν έχει καμία καινούρια πρόταση.

Πίσω όμως από τον νεοεκλεγέντα Πλανητάρχη, πρόκειται να παραταχθεί μια αρμάδα από συμβούλους και λομπίστες, που θα του υπενθυμίζουν κάθε φορά τι είναι ανεκτό από το αμερικάνικο κατεστημένο και στα πλαίσια ποιων αμερικάνικων σταθερών μπορεί να κινηθεί η εσωτερική και εξωτερική πολιτική του κάθε Προέδρου. Το ζητούμενο λοιπόν είναι, για να διατηρείται η ελπίδα ζωντανή, πόσο μεγάλη διαφορά θα υπάρχει κάθε φορά, μεταξύ υπόσχεσης ή πρόθεσης και πολιτικά πρακτέου.

Η ελπίδα βέβαια δεν πεθαίνει μόνο τελευταία. Δημιουργεί και την δική της δυναμική, ώστε το αύριο να μην είναι ίδιο με το χθες