Η κρίση δεν είναι ίδια για όλους

Κατά γενική ομολογία οικονομολόγων παγκόσμιου κύρους και πολιτικών, βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή της οικονομικής κρίσης. Αυτό σημαίνει ότι δεν είδαμε ακόμη τα χειρότερα. Το πόσο βέβαια είμαστε στην αρχή είναι και θέμα εκτίμησης. Ορισμένες χώρες προχώρησαν από καιρό στην εφαρμογή μέτρων. Άλλες, όπως η δική μας, ακόμη την περιγράφουν. Είναι αλήθεια, ότι τις επιπτώσεις της δεν τις βιώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Οι πρώτοι χαμένοι είναι οι χιλιάδες ενοικιαζόμενοι εργάτες. Τους στέλνουν πίσω στις εταιρίες από τις οποίες τους δανείστηκαν, με σίγουρη την απόλυσή τους, αφού οι δυνατότητες ενοικιασμού τους για συνέχιση της απασχόλησης περιορίζονται δραματικά. Παρόλο που ο αριθμός του κλάδου αυτού των υπό απόλυση εργαζομένων δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος, ως γεγονός δεν φαίνεται να παίρνει τις πραγματικές του διαστάσεις, γιατί κανείς δεν μιλά για απολύσεις. Οι εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων δεν ανήκουν στον όμιλο των ηχηρών ονομάτων της οικονομίας. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος αναφέρω ενδεικτικά, ότι 5000 ενοικιαζόμενους εργάτες επιστρέφει η εταιρία Conti, 5000 η BMW και 880 η Daimler. Η διαδικασία περνά στα ψιλά των εφημερίδων και κανείς δεν μιλά για απολύσεις ή για την τύχη αυτών των εργαζομένων, αμέσως μετά την επιστροφή τους στις εταιρίες που τους ενοικίασαν. Η μεγαλύτερη χημική βιομηχανία BASF κλείνει προσωρινά 80 τμήματα, που σημαίνει περιορισμό της εργασίας, επιστροφή των ενοικιαζόμενων εργατών και βέβαια απολύσεις. Μειώνει δηλαδή το οικογενειακό εισόδημα των εργαζομένων της, την στιγμή που μόνο στο τρίτο τρίμηνο του 2008 παρουσίασε κέρδη 1,6 δις Ευρώ. Δεν είναι όμως όλα μαύρα και απαισιόδοξα. Τουλάχιστον για όλους, όπως διαβάζω στη Handelsblatt. „Δέκα κορυφαίοι Μάνατζερ της χρεοκοπημένης αμερικάνικης τράπεζας Wachovia θα λάβουν με την ανάληψη της τράπεζας από τον όμιλο Wells Fargo αποζημιώσεις 98 εκατομμυρίων δολαρίων“ Η κρίση πράγματι δεν είναι ίδια για όλους.