Ο Βάσος Λυσσαρίδης στην Αθήνα.

"Κύπρος ώρα μηδέν.

Το Σχέδιο Ανάν

επιστρέφει;"

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

ώρα 19.00

Πολεμικό Μουσείο

Βάσος Λυσσαρίδης Γεράσιμος Αρσένης

Ανδρέας Αγγελίδης, (ΔΗ.ΚΟ)

Αρίστος Μιχαηλίδης, (Δ/ντής Σύνταξης "Φιλελεύθερος)

"Πάντως εμείς θα αντισταθούμε.

Όποιοι κι αν είναι.

Όσο δυνατοί κι αν είναι"

Δώρος Λοίζου

Με την ευκαιρία ευχαριστώ τον φίλο Κώστα Μαμέλη για την διάθεση του άρθρου του, σχετικά με τον Βάσο Λυσσαρίδη, την ιστορική μνήμη και συνέχεια του κυπριακού ελληνισμού.

Πολύ την καθυστέρησα την καταμέτρηση * Κώστας Γ. Μαμέλης kmamelis@the.forthnet.gr Από καιρό το σχεδίαζα. Είναι μικρό χρέος τα δύο λόγια για το Βάσο Λυσσαρίδη, (www.lyssarides.com), γνωστότερο ως «γιατρό»,μπροστά στην αλλαγή του χρόνου, που τον φέρνει αδιατάρακτα στα 88, ήδη «άξιο της πατρίδας».

Δύο λόγια, σαν ήχος της αρχέγονης ποιμενικής ασκαύλου από την ψηλή κορφή του αδούλωτου Πενταδάκτυλου, σαν άκουσμα του τρίγωνου που συνοδεύει τα φοβισμένα κάλαντα των εγκλωβισμένων παιδιών της Καρπασίας. (Α, ναι, και σαν το θρόισμα από το βουβό δάκρυ μιας μάνας των 1613 αγνοουμένων του 74).

Τον γνώρισα από κοντά το 75 -θαρρώ Μάης- στο «Ναυαρίνο» σε μιαν ομιλία για φοιτητές, όταν το αίμα της Κύπρου ακόμη κυλούσε.

Στα νεανικά μάτια, μου φάνηκε όμορφος θεός, με τη ρομφαία του πύρινου ομιλητή να γοητεύει μέσα στις άψογες λέξεις που έβγαιναν από το πάθος της λευτεριάς και τους πρωτόγνωρους χρωματισμούς της εσώτερης φωνής να κτίζουν (μαζί με το περιεχόμενο) τη στέρεη σχέση της πατρίδας με την ιστορία και το χρέος.

Στη μορφή του φάνταζε ο εικονοκλάστης πολιτικός της ρήξης, στο βλέμμα του ο ανοιχτός ορίζοντας των αγώνων χωρίς τέλος, στα χέρια του ο αρχαίος χορός της τραγωδίας συγχρονισμένος με τη μαγεία του ιαμβικού μέτρου και τη βεβαιότητα του καρυοφυλλιού.

Στα χρόνια που πέρασαν από τότε, ωρίμαζε η αίσθηση του μέντορα, του πολιτικού δασκάλου, του μοναδικού πολιτικού πατέρα (μετά το «ταξίδι» του Ανδρέα).

Αυτή η αμφίδρομη πνευματική σχέση (δοκιμασμένη στη μέγκενη των κοινών αναζητήσεων για το εθνικό, το αληθινό, το νέο) δέθηκε με τους στίχους του, τις ζωγραφικές του ματιές, τα σπάνια ιδεολογικά κείμενα, μα πιο πολύ με το αέναο της προσφοράς σε κάθε βήμα, σε κάθε μετερίζι, σα να καταργεί τη βιολογία, σα να παίζει σπάταλα με το χρόνο στην καθημερινή διαλεκτική σχέση με το ατέρμον μέλλον.

Μέσα «στες πορτοκαλιές» και στα αρώματα του «δάσου» (όπως θάγραφε, ίσως),κράτησα πρόσφατα φυλαχτό το στίχο.

«Όμως να το θυμάσαι. Κάθε που θα περνάς από το αγαπημένο μονοπάτι, θάμαι εκεί φρουρός, ποιος ξέρει ποιας σκιάς…»** * Βάσος Λυσσαρίδης –Απολογισμός ** Βάσος Λυσσαρίδης-Αρτέμιδα ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 2.1.2008