Με σύνθημα την αλλαγή ευαισθητοποίησε ευρύτερα στρώματα της Αμερικής. Μίλησε για τα προβλήματα, που η κοινωνία αντιμετωπίζει και δημιούργησε ελπίδες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που τόλμησαν την σύγκριση με την αριστερά της Ευρώπης.
Το πρόγραμμά του προβλέπει αναδιανομή του εισοδήματος, ασφάλεια, ελευθερία στο συνδικαλισμό και απασχόληση. Οι εταιρίες πετρελαίου θα υποχρεούνται εφεξής, μέρος των κερδών τους να το προσφέρουν για την στήριξη φτωχών οικογενειών, οι πλούσιοι θα πληρώνουν περισσότερους φόρους, θα τιμωρούνται οι εταιρίες που δημιουργούν θέσεις εργασίας στο εξωτερικό ή δεν προσαρμόζονται στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Το κράτος θα ενισχύσει τις επενδύσεις δημόσιου χαρακτήρα, θα εφαρμόσει την αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή στον βασικό μισθό και θα προστατέψει τον συνδικαλισμό.
Αν όλα αυτά ισχύουν, τότε οι Αμερικάνοι ψήφισαν μάλλον τον Lafontain της Αμερικής. Δεν είναι τυχαία βέβαια κάτω από αυτά τα δεδομένα και η υποστήριξή του, από τον δεδηλωμένο εχθρό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, Πρόεδρο της Βενεζουέλας Hugo Chávez.
Μου έκανε εντύπωση η μετεκλογική του ομιλία. Η μετεκλογική ομιλία κατεβάζει συνήθως τους υψηλούς τόνους του προεκλογικού αγώνα και προσπαθεί να προσγειώσει τον κόσμο από το όνειρο στην καθημερινή σκληρή πραγματικότητα. Είναι η αρχή της πορείας εγκατάλειψης υποσχέσεων, που ως μη εφαρμόσιμες, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον, πρόκειται να εγκαταλειφθούν. Αυτός αντίθετα, όχι μόνο επιβεβαίωσε τις θέσεις του, αλλά τις προχώρησε ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα να εκφραστούν κάποιες δυσαρέσκειες, από "παραπλανηθέντες" ψηφοφόρους, για τις κρυφές αριστερές προθέσεις του. Είναι άραγε ειλικρινής στις προθέσεις του; έχει επίγνωση των δυσκολιών και γι΄ αυτό επιδιώκει λαϊκή υποστήριξη; Ο χρόνος θα δείξει.
Ο αντίπαλός του έχασε γιατί, τη στιγμή που η κοινωνία μαστίζεται από ανασφάλεια και η οικονομία περνά τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών, έμεινε σε συντηρητικά κλισέ και έδειξε ότι δεν έχει καμία καινούρια πρόταση.
Πίσω όμως από τον νεοεκλεγέντα Πλανητάρχη, πρόκειται να παραταχθεί μια αρμάδα από συμβούλους και λομπίστες, που θα του υπενθυμίζουν κάθε φορά τι είναι ανεκτό από το αμερικάνικο κατεστημένο και στα πλαίσια ποιων αμερικάνικων σταθερών μπορεί να κινηθεί η εσωτερική και εξωτερική πολιτική του κάθε Προέδρου. Το ζητούμενο λοιπόν είναι, για να διατηρείται η ελπίδα ζωντανή, πόσο μεγάλη διαφορά θα υπάρχει κάθε φορά, μεταξύ υπόσχεσης ή πρόθεσης και πολιτικά πρακτέου.
Η ελπίδα βέβαια δεν πεθαίνει μόνο τελευταία. Δημιουργεί και την δική της δυναμική, ώστε το αύριο να μην είναι ίδιο με το χθες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου