«Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα»*

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ*

kmamelis@the. forthnet.gr

Μέρα που είναι (Πολυτεχνείο) και το ηλεκτρονικό χαρτί χάσκει λευκό. Με σαγηνεύει η πολιτική εξέλιξη, με προκαλεί η γλυκιά αναμονή του χειμώνα, με προβληματίζει το μετα-κομματικό φαινόμενο, που κυριαρχεί επί δικαίων και αδίκων.

Ομως, οι σελίδες του Οδυσσέα Ελύτη με τους ανεπανάληπτους στίχους ορθώνονται και κατισχύουν, μέρα που είναι. Ιδια σήματα μιας καλής γενιάς, να γνέφουν με νόημα την περισσή αποκοτιά και την περισσότερη πίστη. Στη συμπύκνωσή τους οι στίχοι μετατρέπονται σε συναισθήματα (δυστυχώς ή ευτυχώς) συνομιλώντας νοερά.

«Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν… να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες,»*

Τα παιδιά ίσως δεν ήξεραν και φυσικά δε ρώταγαν για να «μάθουν». Είναι κείνη η κουζουλάδα που σε φέρνει να μη φοβάσαι τα σίδερα, να παίζεις κρυφτό με το θάνατο, σαν παιχνίδι ζωής, χωρίς αντάλλαγμα εξουσίας. Ορθιοι μπροστά στην κινούμενη «ρωσική ρουλέτα» αμερικανικού τύπου, διαλέγονταν αυθόρμητα με το μέλλον, το λόγχιζαν φωνάζοντας, χωρίς όρους, δίχως συναλλαγή.

«Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες.»*

Ναι, πάντα «αλήτες» αποκαλούνται όσοι μετατρέπουν τις ψευδαισθήσεις σε βεβαιότητες. Οσοι τολμούν να θέλουν τις ουτοπίες πραγματικότητες. Να βάφουν τα όνειρά τους κόκκινα και να κλαίνε κρυφά για να μη φανεί ο φόβος της ήττας.

«Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί και γυναίκες και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Οπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που΄λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.»*

Στον τόπο αυτόν που ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα στέλνει περήφανο χαιρετισμό και στ΄ Ανάπλι χτικιάζει η σιδερόπορτα του Κολοκοτρώνη. Σ΄ αυτήν τη γης όπου ανθούν ο κρόκος κι η βουκαμβίλια κι ο Μακρυγιάννης ζει μέσα στο «εμείς» του αντικριστά με τον Λαμπράκη.

Εδώ είναι που οι καταγραφές δεν ακολουθούν τον κανόνα να ιστορούνται μόνον οι «νικητές». Είναι εδώ που οι «ηττημένοι» παίρνουν πίσω, σε «μέρες πολλές», τη νίκη. Στη «λίγην ώρα» της ιστορίας που τους ανήκει.

*To Αξιον Εστί

* Ο ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος

Πηγή: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ/18.11.2009