Ρομά, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι.

Όποτε οι κοινωνίες βρίσκονται σε κρίση και οι αξίες σε απαξία, βρίσκονται και οι αποδιοπομπαίοι τράγοι, για να αποπροσανατολίσουν τους λαούς από τις πραγματικές αιτίες της κρίσης του συστήματος. Αυτή τη φορά οι Ρομά και έπονται οι μετανάστες, οι πρόσφυγες και γενικά οι ξένοι. Τη μια τους φανταζόμαστε ως ανέμελες και ρομαντικές φιγούρες και την άλλη ως απροσάρμοστα εγκληματικά στοιχεία. 500.000 εξόντωσαν οι Ναζί αλλά κανείς δεν μιλά γι΄ αυτό το ολοκαύτωμα. Η αξία της ζωής διαφέρει φαίνεται από άνθρωπο σε άνθρωπο και από φυλή σε φυλή. Η ένοχη σιωπή για να μην πω αποδοχή με ενοχλεί αφάνταστα. Οι μαζικές απελάσεις των Ρομά εντάσσονται στην προσπάθεια του Σαρκοζί να ανεβάσει την επικίνδυνα χαμηλή δημοτικότητά του. Οι αντιδράσεις ανύπαρκτες. Φύλλο δεν κινήθηκε στη Γαλλία, όταν για ψύλλου πήδημα βγαίνουν στους δρόμους, „προοδευτικές“ και „επαναστατικές“ οργανώσεις. Κάθε πρόβλημα όμως έχει και τις πραγματικές αιτίες δημιουργίας του. Ας αφήσουν λοιπόν τις επίπλαστες δικαιολογίες και ας ρίξουν μια ματιά κατά κει. Ας πιέσουν τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις έναντι των Ρομά – πολιτών τους και κανείς δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Ας σταματήσουν να λεηλατούν τον πλούτο των χωρών της Ασίας και Αφρικής για να σταματήσουν και τα μεταναστευτικά ρεύματα. Κανείς δεν έχει διάθεση να κινδυνέψει να σκυλοπνιχτεί ή να χάσει χέρια και πόδια στις νάρκες των συνόρων για να γευτεί επίσης άθλιες συνθήκες διαβίωσης και διωγμών στις χώρες της Ευρώπης. Η μετανάστευση δεν ήταν ποτέ ευλογία θεού, όπως δήλωνε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τη δεκαετία του 60. Ήταν αγώνας και δρόμος επιβίωσης της ανθρωπότητας. (Γ.Π.)

Φωτό: ΓΠ

Οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Είμαστε η χώρα των υπερβολών και του άκρατου λαϊκισμού. Αρκετά Blogs ασχολούνται σήμερα με το διορισμό των συμβούλων του πρωθυπουργού και λίγες εβδομάδες πριν με το διορισμό ξένων συμβούλων. Δεν θα έδινα ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός εάν δεν διάβαζα ένα σχετικό άρθρο του Ν. Κοτζιά με τίτλο „χρειάζονται οι αλλοδαποί σύμβουλοι;"

Αν βάλεις στη Google τiς λέξεις „Σύμβουλοι πρωθυπουργού" θα βρεις δεκάδες Blogs που ασχολούνται και αναπαράγουν το θέμα. Κάποιοι μάλιστα προχωρούν ακόμη παραπέρα. „Παγκοσμίως άγνωστοι οι δύο πρώτοι σύμβουλοι του πρωθυπουργού", αποφαίνονται.

Από όλους αυτούς διαφεύγει το γεγονός, ότι η επιλογή συμβούλων ανήκει απόλυτα στην προσωπική αρμοδιότητα του κάθε πολιτικού, που για τις όποιες επιλογές του φέρει επίσης ακέραια και μοναδικά την ευθύνη. Μετακύληση ευθυνών και δικαιολογίες για λανθασμένες επιλογές, που στηρίχθηκαν σε λανθασμένες συμβουλές δεν υφίστανται έναντι του λαού. Οι σύμβουλοι δεν προσλαμβάνονται για να διαμορφώνουν την πολιτική των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, αλλά για να εμπλουτίζουν την πολιτική τους, διαθέτοντας τις ειδικές τους γνώσεις. Γι΄ αυτό ή κάνουν ή δεν κάνουν. Γι΄ αυτό αφεντικό και κριτής τους είναι αυτός που τους προσλαμβάνει. Θεωρώ λαϊκισμό, που υπερβαίνει τα όρια κάθε δημοκρατικού ελέγχου, να θέλουμε να καθορίσουμε, ποιους ο κάθε πολιτικός θεωρεί χρήσιμο να συμβουλεύεται, πριν πάρει την τελική του απόφαση. Απόφαση για την οποία δημοκρατικά κρίνεται και φέρει την απόλυτη ευθύνη των επιπτώσεών της χωρίς „ήξεις" και „αφίξεις". (Γ.Π.) Φωτο: politis-gr.com

Αυλαία το Νοέμβρη!

Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του Κώστα Μαμέλη στον ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ της 24.08.2010. Ολοένα και περισσότερες φωνές αναδεικνύουν πέρα από λαϊκισμούς και κομματικές „παρωπίδες" το πραγματικό πρόβλημα του πολιτικού μας συστήματος. Ο πρώτος μεταπολιτευτικός κύκλος έκλεισε. Η παρακμιακή διαδικασία που βιώνουν κόμματα, κοινωνία και πολιτική σηματοδοτεί από τη μια το κλείσιμο του κύκλου και από την άλλη γεννά την ανάγκη δημιουργίας του νέου. Νέοι σχηματισμοί που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας είναι πλέον απαραίτητοι. Φίλε Κώστα ανοίγεις μια σημαντικά μεγάλη συζήτηση. Συνέχισέ την. Το μπορείς. Καλό κουράγιο. (Γ.Π.)

Εύκολη διαπίστωση - σχεδόν κοινοτοπία - η προϊούσα απαξίωση όλων των κομμάτων. Οι απλοί πολίτες, έκδηλα (γνώστες της ιδιότυπης -και φοβούμαι πολυετούς- κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικής ομηρίας τους), τούτο το καλοκαίρι των τελευταίων (;) διακοπών τους πήραν τη μεγάλη απόσταση από τα κόμματα, τις λειτουργίες τους, ξόρκισαν την πολιτική και οικτίρουν, όταν δε γιουχάρουν, τους εκπροσώπους της. Αλλά δε νοείται σύγχρονη δημοκρατία, δεν υφίσταται πολιτικό σύστημα, δεν κυβερνάται χώρα, δε λειτουργούν ούτε ο δημόσιος ούτε ο ιδιωτικός χώρος, χωρίς κόμματα. Κόμματα αρχών, ανοιχτά, ενεργών μελών, με θεσμική λειτουργία, αυτοδεσμεύσεις στα όρια των εσωτερικών συγκρούσεων, μηχανισμούς αξιολόγησης και σύνθεσης απόψεων, σεβασμό στους κανόνες δημοκρατικής λειτουργίας, δομημένες συλλογικότητες. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει πολιτική. Ολο και πιο πολλοί το κατανοούν και δεν περιορίζουν την κριτική τους μόνο στο περιεχόμενο της στρατηγικής και των δράσεων του πολιτικού συστήματος, αλλά, παράλληλα, αναδεικνύουν την άποψη ότι το πολιτικό υποκείμενο - κόμμα (όχι μόνο στη χώρα μας), βρίσκεται σε κρίση λόγω των αλλαγών που έχουν συντελεστεί στο καπιταλιστικό σύστημα (που τα θεωρεί εμπόδιο στην εξέλιξή του -καθ΄ημάς βίαιη ενσωμάτωση). Η κρίση μάλιστα δεν αποδίδεται στη σταδιακή προσαρμογή κυρίως των κομμάτων της Αριστεράς στο «σύστημα» (πλην του - στην κοσμάρα του!-ΚΚΕ), αλλά στο τέλος του ρόλου της πολιτικής που «παράγεται» και «ασκείται» από κόμματα που διαθέτουν ρητορική «δημιουργικής ασάφειας» και πράττουν συνειδητά σε βάρος των πολλών. Κοντολογίς, ότι η πολιτική των κομμάτων ολοκλήρωσε τον ιστορικό της κύκλο, γι' αυτό η κρίση της είναι «συστημική» και στρατηγικά αδιέξοδη. Επειδή η φύση δεν επιτρέπει κενά και η ιστορία «νομοτέλειες», η εξελισσόμενη τάση που καταγράφεται εμφαντικά στην ελληνική κοινωνία καταδεικνύει την εγκαθίδρυση της μεταπολιτικής εποχής. Πρόκειται ουσιαστικά για την εποχή της διαχείρισης, του επικοινωνισμού και των «κλειστών» ηγεσιών, που υποκαθιστούν την πολιτική. Οπως ορθά παρατηρείται, η μεταπολιτική γεννά στην κοινωνία φοβικά σύνδρομα, «…εξαλείφει την ευθύνη της πολιτικής, τη διαπλαστική της λειτουργία, τη δημοκρατικά δομημένη έκφραση της συλλογικής βούλησης. Την «τέχνη» των από πάνω που έχει συρρικνωθεί σε ειδικοκρατική τεχνική. Που έχει εκκενώσει τη συμβολική διάσταση της πολιτικής, το συγκρουσιακό της περιεχόμενο» (Ανδρέας Πανταζόπουλος, Το Βήμα 11.10.09) και την καταδικάζει σε μαρασμό και στην πιο επικίνδυνη «πολιτική» συμπεριφορά. Την «οργισμένη» α-πολιτική συμπεριφορά. Αυλαία το Νοέμβρη!

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος kmamelis@the. forthnet.gr

Η «αναδυόμενη» βουλευτής

Διαβάζω στο Zougla.gr….“Άνετη και απόλυτα εναρμονισμένη με την Φύση, η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Άννα Νταλάρα ξέκλεψε λίγο χρόνο για να απολαύσει την δροσιά της θάλασσας στην Παλαιά Επίδαυρο, στο Γιαλάσι. Ο φακός την «συνέλαβε» να κολυμπά με την ελάχιστη δυνατή κάλυψη του ηλιοκαμένου σώματος της....Η παρέα της Παλαιάς Επιδαύρου όμως είναι μεγάλη και τα μέλη της και επώνυμα και δραστήρια. „ Γι΄ αυτό και μας υπόσχεται ο Εθνικός „Εισαγγελέας“ κύριος Τριανταφυλλόπουλος, ότι στην εφημερίδα το VETO θα απολαύσουμε όλο το φωτογραφικό ρεπορτάζ με πολιτικούς, καλλιτέχνες, ανθρώπους από το παρελθόν, προσωπικότητες του lifestyle κλπ ενδιαφέροντα. Τώρα γιατί αποτελεί είδηση, ότι η κυρία Νταλάρα κολυμπά όπως εκατοντάδες άλλες γυναίκες, εν έτη 2010, ίσως σε κάποια άλλη στιγμή Ο Δημοσιογράφος (μη ξεχνάτε ποτέ το άρθρο) να μας εξηγήσει. Πιθανώς να μπορέσουμε και εμείς οι αδαείς να κατανοήσουμε, ότι επρόκειτο πράγματι για θέμα δημοσίου ενδιαφέροντος, και έπρεπε δεόντως να προβληθεί. (Γ.Π.)

Για 15αύγουστο στη Δράμα.

Οι πηγές της Αγίας Βαρβάρας με τα αιωνόβια πλατάνια τους, σήμα κατατεθέν της πόλης προσφέρουν άπλετα σκιά και δροσιά, ακόμη και τις πιο θερμές μέρες του καλοκαιριού. Ένας καφές τα πρωινά, ένα ουζάκι το μεσημέρι στις παρακείμενες ταβέρνες, λύνουν τη γλώσσα και δίνουν αφορμή για εξιστόρηση όλων των „σπουδαίων“ γεγονότων της πόλης. Πότε πηδήξαμε από το υψηλότερο κλαρί της συκιάς στα παγωμένα νερά, όταν γυμνασιόπαιδες κάναμε σκασιαρχείο, πόσες καραβίδες πιάσαμε, πού πρωτοβγήκαμε ραντεβού και άλλα πολλά νεανικά ανδραγαθήματα. Η αλήθεια είναι ότι με τα χρόνια, με τις αναμνήσεις μας ξαναγυρίζουμε στις ρίζες μας. (Γ.Π.)

Αύγουστος ήτανε, δεν ήτανε...

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ* kmamelis@the. forthnet.gr Σε λίγο κλείνει το τετράδιο των σημειώσεων τούτης της περιόδου (χάριτος; προσαρμογής;). Οταν, μετά από χρόνια, οι γραφές αποκωδικοποιηθούν, θα αναρωτιούνται αν Αύγουστος ήτανε, δεν ήτανε. Λοιπόν, ας (μετ' ευτελείας) «φιλοσοφήσουμε», ενώ η πολιτική μας τάξη διακόπτει «χωρίς ενοχές», ηρτημένου του ερωτήματος του Μανόλη Αναγνωστάκη για το τι λες τώρα. Τώρα. Πριν ο στρατηγός χειμώνας ενσκήψει κι επιβεβαιωθεί ο Σουν Τσου στην «τέχνη του πολέμου» ότι καμιά χώρα δεν ωφελήθηκε ποτέ από έναν παρατεταμένο πόλεμο. Καθώς, λοιπόν, η λευκή άκρη των κυμάτων χάνεται στην αχόρταγη ρουφήχτρα άμμο κι οι μουσικές των νεοελληνικών παράκτιων καφέ παιανίζουν τα μιας χρήσης εγχώρια υποπροϊόντα μουσικής (για τα σοκολατί κορίτσια και τα ολόγιομα φεγγάρια και τα μαϊστράλια που σβήνουν τους εφήμερους έρωτες), τα συναισθήματα ποικίλλουν εντός των αενάως κινούμενων στοχασμών. Ενα δειλινό σε στίχους Νίκου Γκάτσου, μια θάλασσα σε χρώματα Σπύρου Βασιλείου κι η μύτη του Ποσειδιού να αλλάζει συχνά μορφή με την επενέργεια της αμπώτιδος. Παρατηρώντας την, οι στίχοι κατακλύζουν, ελάχιστο γιατρικό γι΄ αυτούς που πήρανε τη ζωή τους λάθος και δεν μπορούν να την αλλάξουν, δεσμώτες των καθημερινών, μικρών συμβάσεων. Φαντασιώνονται τα ηδονικά μυρωδικά από την αγορά του Αλ Χαλίλι, μπλέκουν με τα αντικριστά αιτήματα της εποχής, που προβάλλονται ψευδώς από πολιτικούς ασπάλακες, υπό το θεσπέσιο ηχόχρωμα της σκηνής που «ο γέρος έλιαζε ακαμάτης τ' αχαμνά του». Προς στιγμήν λυπούνται σιωπηλά γι' αυτούς τους ξιπασμένους, που εζήλωσαν άμφια προβολής από μικρομεσαίο υπολογισμό, ανάμεικτο από αλαζονική ημιμάθεια. Οι καημένοι οι πορφυρογέννητοι! Συνδαιτυμόνες υπουργών, φιλοξένησαν στο εξοχικό τηλεπερσόνες, έδειξαν τα Zegna τους στα φιλανθρωπικά gala, μίλησαν σε επιχειρηματικά fora και έδωσαν χορηγία σε ΜΚΟ για τη δημοκρατία και το Νταρφούρ, ελπίζοντας να τους φροντίσουν οι κραταιοί θεοί! Οι θόρυβοι των κυματισμών σπάνε σιωπές. Και ενοχές. Πάνε αλλού τις σκέψεις οι φλοίσβοι. Μένει μόνο ο βαρδιάνος στην ακτογραμμή, μέσα στο πούσι του Καββαδία, που τύλιγε τον Ολυμπο αντίκρυ. Κατά πως ο φίλος μου θυμήθηκε, ίσως να τον συγκίνησαν «τα κομματάκια αυτά από υαλί χρωματιστό»*, που λαμπύριζαν παίζοντας με το Θερμαϊκό, ίδια «διαμαρτυρία θλιβερή κατά της άδικης κακομοιριάς των στεφομένων»* (* Κ. Καβάφης, Από υαλί χρωματιστό). * Ο ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος Πηγή: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ * ...και οι διακοπές συνεχίζονται...!