Αύγουστος ήτανε, δεν ήτανε...

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ* kmamelis@the. forthnet.gr Σε λίγο κλείνει το τετράδιο των σημειώσεων τούτης της περιόδου (χάριτος; προσαρμογής;). Οταν, μετά από χρόνια, οι γραφές αποκωδικοποιηθούν, θα αναρωτιούνται αν Αύγουστος ήτανε, δεν ήτανε. Λοιπόν, ας (μετ' ευτελείας) «φιλοσοφήσουμε», ενώ η πολιτική μας τάξη διακόπτει «χωρίς ενοχές», ηρτημένου του ερωτήματος του Μανόλη Αναγνωστάκη για το τι λες τώρα. Τώρα. Πριν ο στρατηγός χειμώνας ενσκήψει κι επιβεβαιωθεί ο Σουν Τσου στην «τέχνη του πολέμου» ότι καμιά χώρα δεν ωφελήθηκε ποτέ από έναν παρατεταμένο πόλεμο. Καθώς, λοιπόν, η λευκή άκρη των κυμάτων χάνεται στην αχόρταγη ρουφήχτρα άμμο κι οι μουσικές των νεοελληνικών παράκτιων καφέ παιανίζουν τα μιας χρήσης εγχώρια υποπροϊόντα μουσικής (για τα σοκολατί κορίτσια και τα ολόγιομα φεγγάρια και τα μαϊστράλια που σβήνουν τους εφήμερους έρωτες), τα συναισθήματα ποικίλλουν εντός των αενάως κινούμενων στοχασμών. Ενα δειλινό σε στίχους Νίκου Γκάτσου, μια θάλασσα σε χρώματα Σπύρου Βασιλείου κι η μύτη του Ποσειδιού να αλλάζει συχνά μορφή με την επενέργεια της αμπώτιδος. Παρατηρώντας την, οι στίχοι κατακλύζουν, ελάχιστο γιατρικό γι΄ αυτούς που πήρανε τη ζωή τους λάθος και δεν μπορούν να την αλλάξουν, δεσμώτες των καθημερινών, μικρών συμβάσεων. Φαντασιώνονται τα ηδονικά μυρωδικά από την αγορά του Αλ Χαλίλι, μπλέκουν με τα αντικριστά αιτήματα της εποχής, που προβάλλονται ψευδώς από πολιτικούς ασπάλακες, υπό το θεσπέσιο ηχόχρωμα της σκηνής που «ο γέρος έλιαζε ακαμάτης τ' αχαμνά του». Προς στιγμήν λυπούνται σιωπηλά γι' αυτούς τους ξιπασμένους, που εζήλωσαν άμφια προβολής από μικρομεσαίο υπολογισμό, ανάμεικτο από αλαζονική ημιμάθεια. Οι καημένοι οι πορφυρογέννητοι! Συνδαιτυμόνες υπουργών, φιλοξένησαν στο εξοχικό τηλεπερσόνες, έδειξαν τα Zegna τους στα φιλανθρωπικά gala, μίλησαν σε επιχειρηματικά fora και έδωσαν χορηγία σε ΜΚΟ για τη δημοκρατία και το Νταρφούρ, ελπίζοντας να τους φροντίσουν οι κραταιοί θεοί! Οι θόρυβοι των κυματισμών σπάνε σιωπές. Και ενοχές. Πάνε αλλού τις σκέψεις οι φλοίσβοι. Μένει μόνο ο βαρδιάνος στην ακτογραμμή, μέσα στο πούσι του Καββαδία, που τύλιγε τον Ολυμπο αντίκρυ. Κατά πως ο φίλος μου θυμήθηκε, ίσως να τον συγκίνησαν «τα κομματάκια αυτά από υαλί χρωματιστό»*, που λαμπύριζαν παίζοντας με το Θερμαϊκό, ίδια «διαμαρτυρία θλιβερή κατά της άδικης κακομοιριάς των στεφομένων»* (* Κ. Καβάφης, Από υαλί χρωματιστό). * Ο ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος Πηγή: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ * ...και οι διακοπές συνεχίζονται...!