Ο ΜΙΚΡόΣ ΜΙΧάΛΗΣ ΜΕ ΤΟ ΤΡίΓΩΝΟ

του Κώστα Γ. Μαμέλη kmamelis@the.forthnet.gr

Να τα πούμε;

Ρώτησε βιαστικά, με κείνη τη βιάση των μικρών να γίνουν μεγάλοι. Να μπορέσουν πράματα και θάματα.

Μόλις τον είδα σκέφτηκα το κοινότυπο τραγουδισμένο του κυρ-Νιόνιου. Δεν μπορείς να «κρυφτείς» απ΄ τα παιδιά. «Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα».

Τα αθώα μάτια των παιδιών που σε κοιτάζουν διεισδυτικά, σε «ψάχνουν» διαβάζοντας τις ενοχές σου για τον ετήσιο απολογισμό που αρνείσαι να καταγράψεις.

Ανεπαίσθητα σε συλλαμβάνουν να αποφεύγεις το λογιστήριο της ψυχής σου, που νόμισε ότι θα ξεφύγει με μια συνδρομή στη Unicef, έναν Ριζοσπάστη, μια πορεία του Πολυτεχνείου, μια συζήτηση στον «Ανδρέα».

Κι εσύ ακούς το μεταλλικό κύμβαλο που ρυθμικά, τακτικά, χτυπά τα κάλαντα κι αναπηδούν εντός σου οι μικρές ερινύες για όσα έπραξες και δεν έπραξες τούτη τη χρονιά που φεύγει. Και σε σπαθίζουν, άθλιε μικροαστέ, που η νιότη σου έδειχνε πως θα γινόσουν άλλος.

Πάνω στην πέτρα της σιωπής σου, ενδεδυμένη με τις καλλίτερες μουσικές κινηματογραφικές επενδύσεις των Morricone, Vangelis, Jarre και Μίκη (αχ! εκείνη η «καταδίωξη» του Ζ!),μέσα στα βιολετιά χρώματα «της ώρας του λύκου» που φοβάσαι, αναγνωρίζεις ότι στερήθηκες τα τετράγωνα πλακάκια της μικρής πλατείας που κάλυπταν το «κουτσό» σου.

Δεν μέτρησες φέτο πόσα περιστέρια ήρθαν στο περβάζι σου και κουτσούλισαν….

Πόσες βενετσιάνικες μάσκες έκρυψαν τις ρυτίδες σου….

Πόσοι θαλασσινοί καθρέφτες, χρυσοποίκιλτοι από τον ήλιο που βουτά στην αρμύρα, σε παρέσυραν σε συναισθηματισμούς κι αναζητήσεις των γεύσεων των φιλιών της εφηβείας, σε ενοράσεις των γυναικείων «οκτώ» που εισήλθες (γρήγορα-γρήγορα) πριν νιώσεις τον αγέρα να σου φεύγει μέσα από τα δάκτυλα (που απίθωνες σε στιβαρά σώματα)….

Πόσα βήματα της «παιντούσκας» δεν τόλμησες, ενώ ο ποιμενικός αρχέγονος άσκαυλος του νου σε ταξίδευε στα αρώματα και στους ιδρώτες των αγγιγμάτων μέσα στα θερινά τα σινεμά «ο Παράδεισος»…..

Πως ο χρόνος που φεύγει (κι έρχεται) μαζί με το χιονιά και το βαρδάρη μαζεύει τα ξερά φύλλα, απ τες θύμισες σου, στις γωνιές της συνείδησης, στις κόγχες του «καθωσπρεπισμού» που τρέμει μπρος στις μοναχικές γεροντικές στιγμές της αμίλητης συντροφιάς των dvd των εφημερίδων….

Κι ενώ οι εξαίσιες ορχήστρες του Albinoni και του Smetana τρεμοπαίζουν την ψυχή σου, με τα oboe που ηχούν σαν τα κουπιά που λάμνουν τις βάρκες των μυωπικών οφθαλμών σου (σχίζοντας τις παγερές, πεισιθάνατες, άρρωστες νυχτιές), με τους χυμούς των σκέψεων (τύψεων;) να περιδινίζονται στις μελαγχολικά επίμονες βροχές των διαύλων του υποσυνειδήτου…

Με τις εικόνες της Αφρικής παρούσες, κατήγορους της λούμπεν περίκλειστης μακάριας και ψεύτικης θαλπωρής σου…

Κι ενώ οι αργόσυρτοι αγιορείτικοι πλάγιοι ήχοι, βυζαντινά string quartets, σμίγουν με τα γεφύρια και τα νερά, τις ρίζες των βράχων και το «ιασεμί» της αυλής των παιδικών σου χρόνων, σίμωσαν, ξέπνοα φεγγάρια, κρυμμένα στα σύννεφα των οραμάτων για την ματαίως (;) αναμενόμενη «κόκκινη» πλάση….

Ο Μιχάλης με το τρίγωνο και τα αθώα μάτια, διέκοψε τους συνειρμούς, έφτασε στο τέλος.

Σε προσγείωσε.

Δεν σ΄ άφησε καν να δακρύσεις.

Έστω, αυτό το δάκρυ, ως τελικό ετήσιο ισοζύγιο των χρεοπιστώσεων, μικρών ευτελών που έπραξες και μεγάλων που αρνήθηκες.

Και του χρόνου, φώναξε ο γαβριάς Μιχάλης κι έτεινε θαρρετά το χέρι, ελπίζοντας σε χάρτινα (κι όχι κέρματα!).

Του χρόνου!, ανταπαντάς μπουκωμένος.

Για τα μεγάλα! ξεσπάς.

Με ελπίδες κι οράματα ζωντανά!

Σαν τα μάτια του μικρού Μιχάλη με το τρίγωνο.

Θεσσαλονίκη 24.12.2008

Χρόνια Πολλά

Δεν βλέπει ξεσηκωμό, παρά μόνο βία!

"Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΛΕΙΝΕΙ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΙΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ 16ΑΡΗΔΩΝ", γράφει η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 12.12.2008 και ο Πρωθυπουργός δηλώνει, ότι "Δεν βλέπει ξεσηκωμό, μόνο βία! ". Φανταστική προσέγγιση Πρωθυπουργού χώρας. Τείνω να πιστέψω, πως δεν υπάρχει καμία πλέον επαφή με την πραγματικότητα. Κι΄αυτό καθιστά την Κυβέρνηση ακόμη πιο επικίνδυνη.

Δυστυχώς για τον Πρωθυπουργό, διαψεύδεται από τα ίδια του τα στελέχη.

Η κ. Φάνη Πάλλη-Πετραλιά πιστεύει, ότι "Πάντοτε η νεολαία έχει την επανάστασή της, πάντα η νεολαία έχει τα ερωτηματικά της, πάντα η νεολαία έχει τα παράπονά της, ότι δεν την ακούν οι μεγαλύτεροι και συμφωνεί ότι κανένας δεν είναι ευτυχής ούτε αν υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν σύνταξη 330 και 400 ευρώ και νέοι οι οποίοι εργάζονται με 500 ευρώ".

Ο κ. Γ. Σουφλιάς σε ομιλία του τόνιζε "ότι η χώρα αυτές τις μέρες περνάει μια μεγάλη δοκιμασία και είναι ανάγκη να γίνει μια ενδελεχής και αντικειμενική μελέτη για τα αίτιά της", καθώς επίσης, ότι "είναι ανάγκη να σκεφθούμε ο καθένας μας, ψύχραιμα, χωρίς υπερβολές, πόσο σημαντικές είναι ορισμένες θεμελιώδεις αξίες και πόσο αναγκαίος ο σεβασμός σε αυτές."

Θεμελιώδεις αξίες λοιπόν. Εδώ βρίσκεται η ουσία της υπόθεσης και όχι σε άλλους παράγοντες που επιβουλεύονται δήθεν την “λαοπρόβλητη“ Κυβέρνηση και τον επίσης “λαοπρόβλητο“ Πρωθυπουργό μας. Κανένα επιχείρημα ή ευφυές εφεύρημα δεν μπορεί να ανατρέψει τις εξελίξεις για την ανάγκη μιας πιο δίκαιας κοινωνίας. Στις 10 Δεκεμβρίου γιόρταζε η ανθρωπότητα τα 60 χρόνια από τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η σημερινή κρίση μας υπενθυμίζει, ότι οι αρχές της Ελευθερίας και Ισότητας, δεν αφορούν μόνο το παρελθόν ή τον τρίτο κόσμο. Συνεχίζουν να παραμένουν μεγάλα ζητούμενα των σύγχρονων μεταμοντέρνων κοινωνιών μας. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε, παρά την σε μεγάλο βαθμό κοινωνική ισότητα που παρείχε το σύστημα, γιατί έλλειπε η πολιτική ελευθερία. Οι ανεπτυγμένες χώρες του καπιταλισμού διέρχονται επίσης τη δική τους μεγάλη κρίση, παρά την ύπαρξη ελευθερίας, γιατί λείπει η κοινωνική ισότητα. Ισότητα χωρίς Ελευθερία είναι καταπίεση, και Ελευθερία χωρίς Ισότητα, είναι εκμετάλλευση, έλεγε η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το τι σημαίνει Ισότητα χωρίς Ελευθερία, το έζησε η ανθρωπότητα στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και εξεγέρθηκε.

Το τι σημαίνει Ελευθερία χωρίς Ισότητα, το ζει η ανθρωπότητα τώρα και εξεγείρεται. Το βιώνουν οι άνεργοι, οι νέοι των 500 Ευρώ, οι σπουδαστές με πτυχία χωρίς αντίκρισμα και χωρίς ελπίδα για το μέλλον, οι ενοικιαζόμενοι εργάτες, οι ανασφάλιστοι, οι μικροσυνταξιούχοι και οι μικρομεσαίοι. Όλοι αυτοί που αποτελούν τους μη προνομιούχους της κοινωνίας μας. Ελευθερία και ισότητα είναι έννοιες άρρηκτα μεταξύ τους δεμένες. Ο διαχωρισμός τους απορυθμίζει στον πυρήνα της, την εύρυθμη λειτουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας και καταστρέφει το συνδετικό της ιστό. Αυτά που ζούμε σήμερα είναι τα αποτελέσματα μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που μειώνει συστηματικά μέσω της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους, τη δεύτερη σταθερά του αξιακού συστήματος, την Ισότητα. Η έξοδος από τη κρίση είναι μονόδρομος. Απαιτεί ενίσχυση του Κοινωνικού Κράτους. Του Κράτους Δικαίου. Σ΄ αυτό το δρόμο ο κ. Καραμανλής δεν είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός για να μας οδηγήσει. Μία εβδομάδα συνεχών αναταραχών, με βάσιμες ενδείξεις εξάπλωσης σε όλη την Ευρώπη και ακόμη δεν κατανόησε το φαινόμενο. Δεν βλέπει ξεσηκωμό, παρά μόνο βία.

Θέση που αμφισβητείται ευθέως ακόμη και από τα στελέχη του.

Vim vi repellere potest

του Κώστα Γ. Μαμέλη

kmamelis@the.forthnet.gr

Ο Κικέρων το είπε, αιώνες τώρα. Ο φόρος του αθώου αίματος στο επίκεντρο του ατέρμονος φαύλου κύκλου της τυφλής (;) βίας. Ως αφορμή, επί πρόσφορου εδάφους των αυξανόμενων ανισοτήτων, πάνω στο εύφλεκτο υλικό των ατομικών και συλλογικών αδιεξόδων.

Θα γίνονταν ,έτσι κι αλλιώς, σε κοινωνία-ατμολέβητα,σα τη δική μας. Σε χώρα που «σήπεται νικημένη κατά κράτος», με τα νιάτα της «πνιγμένα στη σκόνη», ενόσω το μέλλον της δεν περιμένει.

Με (κάθε μορφής) ηγεσίες κατώτερες της ιστορίας. Μετά την κατίσχυση της ημιμάθειας, του εντυπωσιασμού, του ατομισμού, της φαυλότητας, της αλαζονείας, «τοιούτος έπρεπε ημίν αρχιερεύς»!

Η απόσταση ανάμεσα στην εγκληματική δράση του «ειδικού φρουρού» (που εξάντλησε κυνικά κι απάνθρωπα «τον τσαμπουκά του ράμπο» στον άμοιρο 15χρονο ) και τη γενικευμένη καταστροφική μανία επί δικαίων και αδίκων, είναι μικρή, σχεδόν ανεπαίσθητη. Όταν ο Mariggela κι ο Bakunin «αξιοποιούνται» από απελπισμένους «κολασμένους».

H συσσωρευμένη οργή, τροφοδοτημένη (εδώ και χρόνια) από τη «σαπισμένη Δανιμαρκία», εξελίσσεται σε καταλύτη του κυβερνητικού, πολιτικο-οικονομικού συστήματος, του «άρχοντος συγκροτήματος», εν τέλει.

Ως «παίδες εν καμίνω» τα «προκλητικά» σύμβολα (τράπεζες, πολυκαταστήματα, πολυεθνικές). Καίγονται «ως σπονδή» στις χαμένες αξίες, τα προδομένα ιδανικά, τις φρούδες ελπίδες, τα σβησμένα χαμόγελα, τα κενά κι άχρωμα όνειρα.

Οι ακριβοπληρωμένοι, πάνοπλοι, μηχανισμοί καταστολής (εργαλεία της κρατικής βίας), αποδεικνύονται ανίκανοι να προστατέψουν το σύστημα και τους αρχολίπαρους εκπροσώπους του.

Στην ιδιότυπη διελκυστίνδα εκτόνωσης και ελέγχου του φαινομένου, θα στρατευθούν πάλι οι κήρυκες της «κοινωνικής συνοχής». Θα νομοθετηθούν «νέοι θεσμοί» αστυνόμευσης. Δεν παίζουμε, στο εξής, «κλεφτοπόλεμο» με «τα παιδιά των corn flakes»!

Μαζί τους, συστηματικοί ψεύτες, ικανοί από-προσανατολιστές της «ελεγχόμενης μεταρρύθμισης», εμποράκοι της «τάξης», συστημικές «γραφίδες» των οριακών «αλλαγών», τηλεοπτικές «εικόνες» των νέων «προτύπων», εισαγόμενα C4i «διακριτικής παρακολούθησης» , κάθε λογής «γραικύλοι».

« Δεν σκύβουμε το κεφάλι » ( Γ. Παπανδρέου, ορθώς!). Με θλιμμένα, σκυθρωπά πρόσωπα (σφιγμένα δόντια, υγρά μάτια, σιωπηλά κεριά), περιμένουμε συναθροισμένοι, μπροστά στους ανοιχτούς ορίζοντες του νέου, του διαφορετικού, που έρχεται πλησίστια. Με περίσκεψη, αιδώ, γνώση κι απόφαση.

«….την εκκίνηση ή την άφιξη; Την εκκίνηση!»*

*Ν. Εγγονόπουλος, Το γλωσσάρι των ανθέων,1948 ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 10.12.2008

Τους νέους που τους λέγανε αλήτες.....

"Τι μπορεί να ελπίζει ένας νέος, που γεννιέται σε μια γειτονιά χωρίς ψυχή, που ζει σ΄ ένα κτίριο άσχημο περιτριγυρισμένο από πολλές ασχήμιες, από γκρίζους τοίχους, σ΄ ένα γκρίζο τοπίο για μια γκρίζα ζωή, έχοντας ολόγυρά του μια κοινωνία που προτιμάει να αποστρέφει το βλέμμα και δεν παρεμβαίνει παρά μόνον όταν πρόκειται να θυμώσει, να απαγορεύσει;"

Φρανσουά Μιτεράν

Τις μέρες αυτές παρακολουθούμε σε πολλές πόλεις τις Ελλάδας, χιλιάδες νέους, αγανακτισμένους δεκαπεντάχρονους μαθητές, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και ταραξίες σε μια μαζική εξέγερση, με εκτεταμένες καταστροφές. Δεν καίγονται μόνο κάδοι σκουπιδιών, αλλά αυτοκίνητα, μαγαζιά και αστυνομικά τμήματα. Οι πολίτες διακατέχονται από δικαιολογημένο φόβο.

Η κοινωνική αυτή έκρηξη δεν ήλθε τυχαία. Η εν ψυχρώ δολοφονία του άτυχου Αλέξανδρου από έναν πιστολέρο της αστυνομίας, ήταν απλά η αφορμή. Όσοι αποδίδουν την εξέγερση των νέων, σε ξένες σκοτεινές δυνάμεις, που επιβουλεύονται την "ευημερία" της Ελλάδας, ή προσπαθούν να ερμηνεύσουν την ιστορία με αστυνομικό τρόπο, όχι απλά δεν κατάλαβαν τίποτε, αλλά θα εκπλαγούν από την με κάθε ευκαιρία επανάληψη του φαινομένου. Το δυστύχημα είναι, ότι αυτοί που δείχνουν να μην καταλαβαίνουν τα βαθύτερα αίτια της εξέγερσης, ώστε να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα, είναι ο Πρωθυπουργός με την Κυβέρνησή του.

Η εξέγερση των νέων, είναι έκφραση μιας τεράστιας συσσωρευμένης δυσαρέσκειας και οργής, εξαιτίας της ανέχειας, της έλλειψης ευκαιριών, της ασυδοσίας της ελεύθερης αγοράς, της έλλειψης κοινωνικής συνοχής. Το αβέβαιο μέλλον υποκρύπτει και την ελπίδα του καλύτερου. Για την νέα γενιά το μέλλον δεν είναι αβέβαιο, είναι σίγουρο. Θα είναι χειρότερο από αυτό των γονιών τους, και άρα χωρίς ελπίδα. Χωρίς ελπίδα την στιγμή που εκατομμύρια αλλάζουν χέρια χωρίς κανείς να τιμωρείται. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για το μεγάλο σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, όταν βάζοντας στον τζόγο κάθε απλό και άσχετο με τα χρηματιστηριακά πολίτη, μετάφεραν πλούτο στους πονηρούς έχοντες και κατέχοντες. Και όλα αυτά στο όνομα του εκσυχρονισμού. Κανείς δεν τιμωρήθηκε από το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων. Η υπόθεση Βατοπεδίου οδηγείται ουσιαστικά στο αρχείο. Ο πλουτισμός προσώπων της πολιτικής είναι σκανδαλώδης, την ώρα που η κοινωνία πλήττεται από την χρηματιστηριακή κρίση. Αμέτρητες σπατάλες και αστρονομικοί μισθοί προκαλούν τον απλό πολίτη, την ώρα που δεν διατίθενται κονδύλια για την δημόσια υγεία, παιδεία και δεν διασφαλίζεται ένα ανεκτό όριο επιβίωσης. Η κοινωνία αλληλεγγύης δεν υπάρχει πια. Οι νέοι δεν βρίσκουν κανένα λόγο να υπερασπιστούν και διαφυλάξουν κάτι που ουσιαστικά, ούτε τους ανήκει, ούτε για την κατάντια του ευθύνονται.

Βεβαίως και δεν μπορούμε να συμφωνούμε με την καταστροφή και λεηλασία καταστημάτων. Μια τέτοια τακτική είναι αδιέξοδη, δεν παρέχει κανέναν συμβολισμό και δύσκολα διακρίνεται από τακτικές προβοκάτσιας. Γι΄ αυτό καλό είναι να αναρωτιόμαστε, ποιον άραγε βολεύουν αυτές οι τακτικές. Και δεν είναι απαραίτητο συνειδητά οι νεαροί να προβαίνουν σε τέτοιου είδους ακραίες συμπεριφορές. Πολλές φορές ωθούνται σε τέτοιες πράξεις. ΄Η κηδεία του Αλέξανδρου έληξε με πρόκληση επεισοδίων, άγριο ξυλοδαρμό ενός νεαρού μαθητή. Χωρίς αιτία και αφορμή φλόμωσαν τον κόσμο στα δακρυγόνα. Που εξωθούν τα ΜΑΤ την αγανάκτηση των παρευρισκομένων και γιατί;

Το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό και μόνο με πολιτικούς όρους μπορεί να προσεγγισθεί.

Όπως γράφει η Liberation, "Οι πελατειακές σχέσεις, ο νεποτισμός και η διαφθορά συνεχίζουν να συνθέτουν την καθημερινότητα των Ελλήνων, παρά τις δεσμεύσεις για «σεμνότητα» και «ανθρωπιά» από τη συντηρητική κυβέρνηση που είχε υποσχεθεί να επουλώσει τις πληγές. Η αδιάλειπτη συνέχιση των οικονομικών σκανδάλων και η δημοσιοποίηση αστρονομικών ποσών που περιέρχονται στην κατοχή ολίγων τους τελευταίους μήνες είχαν ως αποτέλεσμα την αγανάκτηση της νεολαίας."

Αν αυτή η πολιτική στην ουσία της δεν αλλάξει, το φαινόμενο με όλες τις καταστροφικές παρενέργειες θα επαναλαμβάνεται, γιατί η αρχή έγινε. Η κυβέρνηση έχει βαρύτατες ευθύνες, τόσο για την υπόθαλψη των γνωστών αγνώστων, όσο και για την παντελή έλλειψη προστασίας των περιουσιών.

Η γενιά μας αναπαυμένη στις δάφνες του παρελθόντος οφείλει μια ειληκρινή συγνώμη από την νέα γενιά για το έκτρωμα που τους παραδείδουμε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον δολοφονιμένο Αλέξανδρο, γιατί με τον θάνατό του μας ταρακούνησε από τον καναπέ μας.

Πάντως η κυβέρνηση τα κατάφερε. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης το Βατοπέδι, έπαψε πια να παίζει.

Foto: Frankfurter Allgemeine Zeitung

Όπου κι΄ αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει...

Γυρνούσα από την Βόνη. Λίγο χιονιάς και είχα το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου ανοιχτό για να ακούω τα νέα σχετικά με την κατάσταση των δρόμων. Πρώτο θέμα στις ειδήσεις. "Αστυνομικοί πυροβόλησαν και σκότωσαν δεκαπεντάχρονο στα Εξάρχεια." Θυμήθηκα τα λόγια του ποιητή. "Όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει." "Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί, ότι δεν έχει άλλα περιθώρια. Είναι τραγικά επικίνδυνη για τον τόπο." Ήταν οι πρώτες μου κρίσεις.

Ένα σχόλιο σχετικά με την φτώχεια, που ετοίμασα για ανάρτηση, τελικά το κρατώ για αργότερα. Τα γεγονότα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και η δολοφονία αυτή απαιτεί σεβασμό και σιωπή. Η ανάληψη ευθυνών και η ανάλυση των αιτιών είναι αγαθά που στη χώρα μας σπανίζουν. Όσο για την απόδοση ευθυνών, δεν είμαι και τόσο βέβαιος. Μπορεί να φταίει και εδώ η ζαρντινιέρα.

Στο Press-gr διάβασα το σχόλιο του Χρήστου Λουτράδη με τίτλο

Ανίκανοι κυβερνήτες σ΄ ένα τσακισμένο καράβι....

Συμφωνώ και προσυπογράφω. Ελπίζω να συμφωνεί με την ανάρτησή του στο ιστολόγιό μου.

"Τι συμβολίζει το τραγικό περιστατικό των Εξαρχείων...

Δεν είναι ο φόβος του ''κακού μπάτσου'' που αναβιώνει, θέτοντας στην πυρά δίκαιους και αδίκους, τίμιους και απατεώνες αστυνομικούς. Είναι η τραγική ανικανότητα μιας κυβέρνησης όχι να επανιδρύσει το κράτος αλλά να συγκρατηθεί από την ανίκητη από ότι φαίνεται και καταστροφική της ανικανότητα

Θα ήταν πολιτικά αντιμετωπίσιμο αν ήταν δεξιοί, είναι τραγικό όταν συνειδητοποιείς ότι είναι ανίκανοι και αριβίστες. Δεν είναι απλά ο χειρότερος συνδυασμός, είναι και ο πιο επικίνδυνος. Το περιστατικό στα Εξάρχεια, μέσα σε όλη του την τραγικότητα, ανέδειξε μια κοινωνία διχασμένη, πληγωμένη και χωρίς κανένα συνεκτικό ιστό. Γιατί μια κοινωνία που ωθεί ένα 16χρόνο να μεταβληθεί σε αυτοκαστροφικό αντάρτη πόλης για να ξεφύγει από την πιθανή του απόγνωση και μια πολιτεία που στέλνει σε περιπολίες ανεκπαίδευτους πιτσιρικάδες των 700 ευρώ, δεν είναι μια άρρωστη κοινωνία ή μια ανεπαρκής πολιτεία, είναι μια σαπισμένη κοινωνία και μια επικίνδυνη πολιτεία."