του Κώστα Γ. Μαμέλη
Ο Κικέρων το είπε, αιώνες τώρα. Ο φόρος του αθώου αίματος στο επίκεντρο του ατέρμονος φαύλου κύκλου της τυφλής (;) βίας. Ως αφορμή, επί πρόσφορου εδάφους των αυξανόμενων ανισοτήτων, πάνω στο εύφλεκτο υλικό των ατομικών και συλλογικών αδιεξόδων.
Θα γίνονταν ,έτσι κι αλλιώς, σε κοινωνία-ατμολέβητα,σα τη δική μας. Σε χώρα που «σήπεται νικημένη κατά κράτος», με τα νιάτα της «πνιγμένα στη σκόνη», ενόσω το μέλλον της δεν περιμένει.
Με (κάθε μορφής) ηγεσίες κατώτερες της ιστορίας. Μετά την κατίσχυση της ημιμάθειας, του εντυπωσιασμού, του ατομισμού, της φαυλότητας, της αλαζονείας, «τοιούτος έπρεπε ημίν αρχιερεύς»!
Η απόσταση ανάμεσα στην εγκληματική δράση του «ειδικού φρουρού» (που εξάντλησε κυνικά κι απάνθρωπα «τον τσαμπουκά του ράμπο» στον άμοιρο 15χρονο ) και τη γενικευμένη καταστροφική μανία επί δικαίων και αδίκων, είναι μικρή, σχεδόν ανεπαίσθητη. Όταν ο Mariggela κι ο Bakunin «αξιοποιούνται» από απελπισμένους «κολασμένους».
H συσσωρευμένη οργή, τροφοδοτημένη (εδώ και χρόνια) από τη «σαπισμένη Δανιμαρκία», εξελίσσεται σε καταλύτη του κυβερνητικού, πολιτικο-οικονομικού συστήματος, του «άρχοντος συγκροτήματος», εν τέλει.
Ως «παίδες εν καμίνω» τα «προκλητικά» σύμβολα (τράπεζες, πολυκαταστήματα, πολυεθνικές). Καίγονται «ως σπονδή» στις χαμένες αξίες, τα προδομένα ιδανικά, τις φρούδες ελπίδες, τα σβησμένα χαμόγελα, τα κενά κι άχρωμα όνειρα.
Οι ακριβοπληρωμένοι, πάνοπλοι, μηχανισμοί καταστολής (εργαλεία της κρατικής βίας), αποδεικνύονται ανίκανοι να προστατέψουν το σύστημα και τους αρχολίπαρους εκπροσώπους του.
Στην ιδιότυπη διελκυστίνδα εκτόνωσης και ελέγχου του φαινομένου, θα στρατευθούν πάλι οι κήρυκες της «κοινωνικής συνοχής». Θα νομοθετηθούν «νέοι θεσμοί» αστυνόμευσης. Δεν παίζουμε, στο εξής, «κλεφτοπόλεμο» με «τα παιδιά των corn flakes»!
Μαζί τους, συστηματικοί ψεύτες, ικανοί από-προσανατολιστές της «ελεγχόμενης μεταρρύθμισης», εμποράκοι της «τάξης», συστημικές «γραφίδες» των οριακών «αλλαγών», τηλεοπτικές «εικόνες» των νέων «προτύπων», εισαγόμενα C4i «διακριτικής παρακολούθησης» , κάθε λογής «γραικύλοι».
« Δεν σκύβουμε το κεφάλι » ( Γ. Παπανδρέου, ορθώς!). Με θλιμμένα, σκυθρωπά πρόσωπα (σφιγμένα δόντια, υγρά μάτια, σιωπηλά κεριά), περιμένουμε συναθροισμένοι, μπροστά στους ανοιχτούς ορίζοντες του νέου, του διαφορετικού, που έρχεται πλησίστια. Με περίσκεψη, αιδώ, γνώση κι απόφαση.
«….την εκκίνηση ή την άφιξη; Την εκκίνηση!»*
*Ν. Εγγονόπουλος, Το γλωσσάρι των ανθέων,1948
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 10.12.2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου