«Μικρός ήρωας» σε θυμό!

του Κώστα Γ. Μαμέλη kmamelis@the.forthnet.gr

Ο φόβος πάνω από την πόλη. Θυμός πολύς στη ματιά. Και το ελικόπτερο πάνω από τη φυλακή.

Στη σκόνη του δρόμου τα εφήμερα σημάδια των αργόσυρτων βημάτων του απελπισμένου «μικρού ήρωα». Σα το Γιώργο Θαλάσση, σε θυμωμένη εκδοχή.

Στη «σκόνη του χρόνου»* οι «ηττημένοι» στοχάζονται την «belle époque» της νιότης τους, πούδειχνε (αμ δε!) πως θα γινόταν «άλλοι».

Μπροστά στη λαίλαπα της κρίσης δεν υπάρχουν πια βεβαιότητες. Όσα ξέρουμε να τα ξεχάσουμε. Λίγο πριν και κάτι σαν, «καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε». Η (βρώμικη) πόλη , με «νάνους» επικεφαλείς, καλύπτεται από τον φόβο της επόμενης ημέρας της. Κι η χώρα προετοιμάζει τον ταραμά της, για το τριήμερο. Γιαυτό οι νέοι δεν ερωτεύονται κι οι 55ρηδες απολυμένοι κρύβονται από τη γειτονιά, πνίγουν την απελπισία τους στα φτηνά καφενεία.

Γιαυτό οι γέροντες περιφέρουν την αναξιοπρέπεια της σύνταξής τους στις υπαίθριες «μικρές βουλές», κρυφά σχεδιάζοντας τη νυχτερινή έφοδο στους κάδους της παλιάς παραλίας (με όση της απέμεινε σπατάλη και γκλαμουριά!). Ενώ στα σκοτεινά τα πάρκα οι ανάσες βαριές από το «ταξίδι της «φούντας» και το «ανέβασμα» της (νοθευμένης) «άσπρης σκόνης». Ανάσες με αναφιλητά, (τσάκισα τη ζωή μου!) για τους χαμένους παράδεισους. Τα τρύπια χέρια στον ουρανό, ικέτες της φυγής, ό-ι, ό-ι, μάνα μου.

Στην κεντρική πολιτικο-δημοσιογραφική σκηνή ο θόρυβος του ελικοπτέρου της «ξανθιάς Αλεξάντροβα» καλύπτει τούτα τα ευτελή ρομαντικά.

Τώρα είναι η ώρα για τους ανούσιους υπαινιγμούς, τις παρλάτες των πολιτικών προϊσταμένων της (άμοιρης) Δικαιοσύνης, τους απόστρατους «Μπαλαφάρες» που μιλούν ως αυθεντίες αποδράσεων!

Καμιά κουβέντα ότι ο «βασιλιάς» ήτανε από καιρό γυμνός, ψελλίζει κατά καιρούς διάφορες αστειότητες ως δήθεν επιχειρήματα, δεν γλυτώνει κράξιμο και φούμο, ως ηχηρή απόρριψη.

Θα μπορούσε ίσως ακόμη και τώρα, ο αχθοφόρος του μεγάλου ονόματος, να διασώσει τα όποια (απέμειναν) ίχνη της στοιχειώδους αξιοπρέπειας και της ελάχιστης σοβαρότητας, με την παραίτησή του.

Αλλά στην Ιστορία υπάρχει και Κωνσταντίνος ο Μικρός! «Ελλάδα που πληγώνει»!

Πόσοι, άραγε, δε νιώθουν τον θυμό του «μικρού ήρωα» μας;

*Θ. Αγγελόπουλος ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 25.2.2009

Τηλεοπτική Δημοκρατία........

„Θα βγω στα κανάλια......" Πόσες φορές δεν ακούστηκε η „απειλή" – απόγνωση ταλαιπωρημένων συνανθρώπων μας, ως τελευταία ελπίδα επίλυσης των προβλημάτων τους; Καθημερινό πλέον φαινόμενο των „πρωϊνάδικων" και όχι μόνο, με προκαθορισμένη διαδικασία παρουσίασης.

Πρώτα εμφανίζεται ο παθών. Με την βοήθεια του Τηλε- αστέρα περιγράφει το πρόβλημα που τον απασχολεί. Η δουλειά του Τηλε- αστέρα είναι η διαρκής επανάληψη μέχρι να καταλάβουμε όλοι το πρόβλημα και συγκινηθούμε επαρκώς.

Κατόπιν, εμφανίζεται ένας Υπουργός ή Υφυπουργός. Δείχνει την απαιτούμενη κατανόηση στο πρόβλημα, ωσάν για πρώτη φορά να το ακούει και αναλαμβάνει την επίλυσή του.

Τέλος ο Τηλε- αστέρας πανευτυχής για την επιτυχία της τηλεοπτικής του παρέμβασης περνά στο επόμενο θέμα, χωρίς να ξεχάσει να εκθειάσει για μια ακόμη φορά την ανά το πανελλήνιο γνωστή ευαισθησία του αρμόδιου Υπουργού και χωρίς βέβαια να αναρωτιέται, γι΄ αυτό που πάμπολλοι τηλεθεατές σκέφτονται, „αν ο Υπουργός έκανε καλά τη δουλειά του, θα έλυνε το πρόβλημα θεσμικά για όλους, χωρίς να χρειάζεται να ταπεινώνονται μπροστά στις κάμερες συμπολίτες μας, που πνιγμένοι από τα προβλήματα και απελπισμένοι απευθύνονται απροστάτευτοι όπου δει, προκειμένου να βρουν λίγο φως στο τούνελ."

Φιλανθρωπία και Κοινωνικό Κράτος ήταν πάντοτε έννοιες αντιστρόφως ανάλογες.

Γ.Π.

Η λογική του κατήφορου....είναι ο πάτος.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ από τις πιο σοβαρές κεντροδεξιές εφημερίδες, τους κράζει. Τους κράζει γατί η Κυβέρνηση έχει ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής. Δυστυχώς δεν κοκκινίζει κανείς. Η κατάσταση δεν μπορεί ούτε να ελεγχθεί ούτε υπάρχουν τα περιθώρια αλλαγών. Τα βασικά συνθήματα που ευαισθητοποίησαν τον ελληνικό λαό, όπως η ασφάλεια των πολιτών, η επανίδρυση του κράτους και άλλες πολλές εύηχες αναφορές, αποτελούν τα πιο σύντομα ανέκδοτα. Ευτυχώς ο ελληνικός λαός έχει χιούμορ. Και αυτό είναι ότι χειρότερο για την Κυβέρνηση. Αν σε πάρουν στο ψιλό δεν υπάρχει λυτρωμός Επειδή ο κατήφορος δεν έχει επιστροφή, οι επικοινωνιακές δυνατότητες στενεύουν και ο χρόνος μετρά αρνητικά, όσο πιο γρήγορα εγκαταλείψουν την Κυβέρνηση τόσο πιο καλά. Πιο καλά για όλους. Για την χώρα και την διεθνή της θέση, για τον λαό και για την ίδια τη Νέα Δημοκρατία. Πριν φθάσουν στον πάτο. Τότε θα είναι πολύ πιο δύσκολα.....για όλους.

Γ.Π.

"ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ

(από την Καθημερινή 24.02.2009)

Προσωπικές ευθύνες

Η νέα απόδραση των δύο διάσημων κρατουμένων από τις φυλακές Κορυδαλλού απέδειξε αυτό που νιώθει ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης: οι μηχανισμοί ασφαλείας του κράτους έχουν καταρρεύσει.

Τεράστια είναι ασφαλώς η ευθύνη των υπουργών που βρέθηκαν σε κρίσιμες θέσεις τα τελευταία χρόνια και οι οποίοι απέτυχαν στην εξαγγελθείσα επανίδρυση του κράτους.

Είναι όμως καιρός οι ευθύνες να αποδίδονται προσωπικά σε πολιτικούς, αλλά και κρατικούς υπαλλήλους. Μόνο έτσι θα αλλάξει κάτι στο ελληνικό κράτος, όταν οι υπεύθυνοι της διάλυσης θα αρχίσουν να πληρώνουν για τα λάθη ή την εγκληματική τους αμέλεια. "

Μία υπόθεση για τον εισαγγελέα

Κεραυνός εν αιθρία η άποψη που πρόσφατα εξέφρασε ο Εκπρόσωπος του Κέντρου Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου του Πανεπιστημίου της Βόννης, καθηγητής Marcus Lutter, ότι η κρίση των τραπεζών, δεν προήλθε από μια άτυχη στιγμή του οικονομικού μας συστήματος, αλλά από συγκεκριμένες επιλογές των Μάναντζερ και των Διοικήσεών τους, για τις οποίες πρέπει να λογοδοτήσουν ενώπιον της δικαιοσύνης.

Πρόκειται για υπόθεση, που ανήκει στην αρμοδιότητα των δικαστηρίων. Τα δικαστήρια οφείλουν να διερευνήσουν τον βαθμό προσωπικής ευθύνης των Διοικήσεων των Τραπεζών. Υπάρχουν σοβαρά νομικά επιχειρήματα, που αιτιολογούν την άποψη αυτή.

Γιατί είναι σκανδαλώδες για την κοινωνία, να πληρώνουν τελικά τα σπασμένα οι φορολογούμενοι, για αλόγιστες πολιτικές άλλων.

(Πηγή: Rheinischer MERKUR, Foto: Istockphoto)

ΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΔΟΧΕΙΟ....

Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχία κάπου στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία κουβαλούσε καθημερινά νερό απο ένα μακρυνό ρυάκι με δυό μεγάλα δοχεία περάσμενα σε ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους ώμους της.

Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη στάθμη του νερού εώς τη μέση. Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά απο αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.

Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα."Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου....ζητήσω συγγνώμη!""Μα γιατί;" ρώτησε η γριά. "Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;""Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!"

Η γυναίκα χαμογέλασε: "Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα." "Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα τοποθετώ στο τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!"

Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του. Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να "στολίσουν" τη ζωή μας. Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο η ατέλεια μας αυτή μπορέι να ομορφύνει την ίδια μας την ύπαρξη.

"Ραγισμένοι" φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.

www.kosmosnews.blogspot.com

Θρίλερ με την εξαφάνιση του 26χρονου Νίκου Χαραλαμπίδη!!!

Από το βράδυ της Δευτέρας 09 Φεβρουαρίου χάνονται τα ίχνη του. Ο 26χρονος νέος αναχώρησε από το λιμάνι του Ηρακλείου για το λιμάνι του Πειραιά, με το πλοίο της MINOAN LINES, για να καταταχτεί στο Κέντρο Εκπαίδευσης Διαβιβάσεων στην Καλαμάτα στο οποίο τελικά δεν παρουσιάστηκε. Από εκείνη την Δευτέρα το βράδυ δεν έχει επικοινωνήσει με την οικογένεια του και τους φίλους του.Την ημέρα που αναχώρησε φορούσε ανοιχτό χρώμα τζιν παντελόνι και μπλούζα μπεζ.Όλοι οι αρμόδιοι φορείς έχουν κινητοποιηθεί, αλλά χρειαζόμαστε και τη δική σας βοήθεια. Εθεάθη την Τρίτη το πρωί στα ΚΤΕΛ Κηφισού όπου και συνομίλησε με γνωστό του άτομο λέγοντας του ότι παρουσιάζεται Καλαμάτα.

Σας παρακαλούμε όποιος γνωρίζει κάτι ή είδε τον Νίκο να επικοινωνήσει με την αστυνομία ή με τα παρακάτω τηλέφωνα 6974876685 & 2810212791.

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ BLOGGERS ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ!!

Στο facebook έχει δημιουργηθεί ειδική σελίδα εδώ>>

Στιγμιότυπο από τις ειδήσεις από Κρήτη ΤV εδώ>>

Στιγμές τρόμου για Ελβετούς ταξιδιώτες

Αγωνιώδης προσγείωση στο Bilbao

Χθες λίγο πριν την προσγείωση στο αεροδρόμιο του Bilbao ισχυροί άνεμοι χτύπησαν ελβετικό αεροπλάνο προκαλώντας τρόμο στους 50 επιβάτες. Ήταν και η τελευταία πτήση, αφού το αεροδρόμιο έκλεισε λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στην περιοχή.

(Πηγή: Youtube)

Όπου φτωχός και η μοίρα του

του Γιώργου Παπαδόπουλου Οι φτωχοί πεθαίνουν νέοι. Σύμφωνα με μια έρευνα της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, όσο υψηλότερο είναι το εισόδημα, τόσο μεγαλύτερες είναι και οι πιθανότητες για υγιή και βαθιά γεράματα. Αντίθετα οι φτωχοί πεθαίνουν νεότεροι γιατί ζουν εξαιτίας της ανέχειας όχι υγιεινά, με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουν συχνότερα. Τα παιδιά και οι νέοι φτωχών οικογενειών διατρέφονται επίσης ανθυγιεινά, γυμνάζονται ελάχιστα, είναι κατά κανόνα υπέρβαρα και συχνότερα άρρωστα σε σύγκριση με τα παιδιά και τους νέους από ευκατάστατες οικογένειες. Η σχέση αυτή οικονομικής κατάστασης και υγείας παρουσιάζεται με τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα και στους ενήλικες. Διπλάσιοι άνδρες και γυναίκες από την ομάδα χαμηλών εισοδημάτων πεθαίνουν σε σύγκριση με την ομάδα υψηλών εισοδημάτων πριν φτάσουν στην ηλικία των 65 ετών. Και βέβαια το μέλλον δεν φαίνεται καθόλου ευοίωνο, γιατί η οικονομική κρίση επιδεινώνει ακόμη περισσότερο τη θέση των φτωχών, μεγαλώνει την ψαλίδα φτωχών - πλουσίων, και δημιουργεί προβλήματα επιβίωσης σε ολοένα και μεγαλύτερα στρώματα της κοινωνίας. Η μακροζωία θα είναι πλέον συστατικό στοιχείο των υψηλών εισοδηματικών στρωμάτων. Οι υπόλοιποι προς δόξαν των συνταξιοδοτικών ταμείων θα επιβεβαιώνουν απλά την λαϊκή παροιμία "όπου φτωχός και η μοίρα του".

Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε!

του Κώστα Γ.Μαμέλη kmamelis@the.forthnet.gr

Κρίση αξιών, θεσμών, αγορών. Κρίση κοινωνική, πολιτική, οικολογική, ενεργειακή. Ήρθε και η οικονομική «κι έδεσε». Ανεξάρτητα από την αξιολογική και χρονολογική σειρά (πολιτική ή οικονομική, «αυγό ή κότα»!) οι κρίσεις αυτές (και άλλες συνακόλουθες, όπως η αναπτυξιακή), άνοιξαν, μεγάλους (ατέρμονες;) κύκλους διαλόγου, μεταξύ των «επαγγελματιών» της πολιτικής και της οικονομικής επιστήμης, αναδεικνύοντας νέο είδος οικονομολόγων specialists (ειδικών), που μεταφέρουν στο οικονομικό πεδίο προτάσεις, μοντέλα και σενάρια «διαχείρισης» της κρίσης, «ασκώντας» (=προσφέροντας με το αζημίωτο) crisis management, υπέρ κυβερνήσεων, πολυεθνικών εταιριών και ομάδων συμφερόντων, υπό τον (ψευδεπίγραφο) τίτλο-λεοντή «για τις κοινωνίες των πολιτών», «υπέρ των εργαζομένων», κλπ. ηχηρά…. Οι πιο πολλοί από αυτούς, γνήσια τέκνα της «επίσημης» οικονομικής επιστήμης, «παρήχθησαν» σε «κοινωφελή» foundation, πνευματικά «ιδρύματα ευεργετών», κατεστημένες «σχολές σκέψης» και «θήτευσαν» σε (καλοπληρωμένα) ινστιτούτα ερευνών και επιτροπές εμπειρογνωμόνων που ανέδειξαν «τρίτους δρόμους», «νέα κέντρα», «μεταρρυθμιστικούς μονόδρομους», «αγοραίες αυτορρυθμίσεις», «παγκοσμιοποιημένες νομοτέλειες», «χρηματοπιστωτικούς και φορολογικούς παραδείσους», «εργασιακές προσαρμογές». Εσχάτως, μάλιστα, «ανακάλυψαν» τον Μαρξ, τους «μετα-μαρξιστές» διανοούμενους, περιθωριακούς και εξωσυστημικούς «συναδέλφους» τους, στα underground περιοδικά της «άλλης αριστεράς» και στις νεανικές bloggόσφαιρες. «Έσπευσαν» να «μελετήσουν» τα συμβαίνοντα στη Λατινική Αμερική του «ιδιότυπου σοσιαλισμού», «ξεφυλλίζουν» ξανά τους θεωρητικούς του πάλαι ποτέ σοβιετικού «κεντρικού σχεδιασμού» και «ορκίζονται» στον John Maynard Keynes, πετώντας τον «μάγο» Milton Friedman στην πυρά. Tέλος, συνηθισμένοι από « κωλοτούμπες»* «υπέρ των αγορών, των ιδιωτικοποιήσεων και της ελευθερίας» συνωθούνται (μεταλλαγμένοι) στα think tank του Obama και στα ευρωπαϊκά παραφερνάλια, έτοιμοι (ως «δουλοπρεπείς» νεοκρατικιστές, τώρα!) για νέα σχέδια «ενίσχυσης» τραπεζών, χρηματιστηρίων, «αμυντικών» βιομηχανιών, αυτοκινητοβιομηχανιών, « νέας οικονομίας» και «65ωρης εβδομάδας», δηλ. των σχεδίων διάσωσης του καπιταλιστικού «πυρήνα». Και οι λαοί, οι «έρμοι»; «..εις την οδόν έξω ουδέν ακούουν;....»** ή μήπως (όπως ο Ελληνικός) έχουν ήδη «αποφασίσει» για τα «αφεντικά» τους, τους πολιτικούς; Στην κυβέρνηση Καραμανλή (αυτόν τον περιφερόμενο θίασο-«μπουλούκι») δεν «χαμπαρίζουν» γι΄ αυτά. Ασχολούνται με τη νέα «θεατρική» τους περίοδο και τα «προσεχώς» δράματα. Ο θάνατος του εμποράκου. Ποιός σκότωσε τον Λίμπερτυ Βάλανς. Η πείνα. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. *Richard Wolff-Rethinking Marxism ** Σοφοί δε προσιόντων,Κ.Καβάφης,1915 ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 11.2.2009

Ο βασιλιάς είναι ανεύθυνος....ζήτω ο βασιλιάς

του Γιώργου Παπαδόπουλου

Παρακολουθώντας το Αποκαλυπτικό Δελτίο στο Extra 3 δεν μπορείς να παραβλέψεις τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλει ο κύριος Σπίνος να μην αποδοθούν ακόμη και ελάχιστες ευθύνες στον Πρωθυπουργό της χώρας για το ότι συμβαίνει σε αυτήν. Και βέβαια μη το αποτολμήσει κανείς. Θα λάβει χειμαρρώδη "αποστομωτική" απάντηση. Φαίνεται πως το παρηγοριά στον άρρωστο – δεύτερο κόμμα στις δημοσκοπήσεις η ΝΔ αλλά καταλληλότερος ο κύριος Καραμανλής- αποτελεί την ύστατη ελπίδα σωτηρίας. Δίδεται δυστυχώς η εντύπωση, ότι λειτουργεί ως προσωπικός εκπρόσωπος του κυρίου Καραμανλή και εντολοδόχος αυτού να προστατεύει με κάθε τρόπο την «καλή» του εικόνα. Δεν είναι βέβαια ο μόνος. Η διαφορά του από όλους τους άλλους που διεκδικούν τον ίδιο ρόλο, είναι ότι οι άλλοι το κάνουν με λεπτότητα, λίγο καλυμμένα και αρκετά έξυπνα, χωρίς να αποδίδουν στον Πρωθυπουργό την ιδιότητα του «ανεύθυνου» άρχοντα. Θυμάμαι στο σχολείο πριν πάρα πολλά χρόνια στην αγωγή του πολίτη, ότι ο βασιλιάς ως ανώτατος άρχοντας ήταν „ανεύθυνος“. Δεν το χώραγε το μυαλό μου. Τι άρχοντας μπορεί να είναι αυτός που στην άσκηση των εξουσιών του είναι ανεύθυνος σκεφτόμουν. Χώρια που η λέξη ανεύθυνος είχε και προσβλητική έννοια. Αργότερα συνειδητοποίησα, ότι ανεύθυνος ήταν επειδή υπεύθυνοι για τις δικές του πράξεις ήταν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του. Πέρασαν από τότε πάρα πολλά χρόνια. Η βασιλεία καταργήθηκε στην Ελλάδα και πίστευα ότι οι εκλεγμένοι πολιτικοί άρχοντες είναι πλέον υπεύθυνοι για τις πράξεις τους και ευθύνονται ατομικά και συλλογικά στα έχοντα σχέση με την άσκηση της πολιτικής εξουσίας, μέχρι.... Μέχρι να γίνει πρωθυπουργός ο κύριος Καραμανλής. Ο κύριος Καραμανλής λοιπόν ως πρωθυπουργός της χώρας είναι κατά τον κύριο Σπίνο ανεύθυνος, όπως και ο τέως. Απλός θεατής των κακώς κείμενων. Τον Πρωθυπουργό όμως της χώρας τον εξέλεξε ο ελληνικός λαός για να μας κυβερνήσει με υπεύθυνο τρόπο. Ο Πρωθυπουργός ορίζει και απολύει τους Υπουργούς του. Καθορίζει το κυβερνητικό πρόγραμμα και τις βασικές κυβερνητικές προτεραιότητες. Δέχεται ή απορρίπτει εισηγήσεις. Αντικαθιστά Υπουργούς και συνεργάτες του εφόσον δεν ανταποκρίνονται στο πρόγραμμά του και δεν εντάσσονται στα πλαίσια του πολιτικού ήθους και συμπεριφοράς που σαφώς έχει προκαθορίσει. Ασκεί όλες αυτές τις εξουσίες, όχι από κάποια εγωπάθεια ή αλαζονεία, αλλά νόμιμα στηριζόμενος στους κείμενους νόμους του κράτους. Η εξουσία ασκείται στο όνομα του λαού και για το δημόσιο συμφέρον, γι΄ αυτό καμία ανοχή δεν είναι ανεκτή. Ανοχή σημαίνει συνευθύνη. Η καθημερινότητα έδειξε, ότι ο κύριος Πρωθυπουργός αντίθετα από τους ισχυρισμούς του περί μηδενικής ανοχής, έχει αρκετά ελαστικά όρια. Η Ελλάδα είναι πρωθυπουργοκεντρική. Ψηφίζουμε και δίνουμε όλες τις πολιτικές εξουσίες της Κυβέρνησης στον Πρωθυπουργό και αυτός κατά μία περίεργη αντίληψη αναγορεύεται σε ανεύθυνο ηγέτη, που για τις πράξεις ή παραλήψεις της κυβέρνησης και των στελεχών του ευθύνονται όλοι οι άλλοι. Είναι και αυτό μια άποψη, εκτός και αν δεν υπάρχει πάγκος.

Οι βαρετές δημοσκοπήσεις

Του Παύλου Τσίμα

TA NEA 10 Φεβρουαρίου 2009

Ο ΣΠΟΡ των δημοσκοπήσεων έχει καταντήσει πιο βαρετό κι από ένα πρωτάθλημα στο οποίο ο πρώτος έχει 12 πόντους διαφορά από τον δεύτερο. Τις διαβάζουμε, τη μία μετά την άλλη, εβδομάδα με εβδομάδα, αναζητώντας είδηση. Και είδηση δεν υπάρχει. Μόνον ένα σαφές, απλό και πεντακάθαρο συμπέρασμα: ότι αν οι εκλογές γίνουν στο ορατό μέλλον, η επόμενη κυβέρνηση της χώρας θα είναι μια κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου. Δεν αλλάζει απολύτως τίποτε το (παρηγοριά στον άρρωστο) εύρημα πως ο Καραμανλής κρίνεται στις δημοσκοπήσεις «καταλληλότερος» για πρωθυπουργός. Καταλληλότερος- και πολύ περισσότερο- ήταν και ο Σημίτης του Καραμανλή το φθινόπωρο του 2003, όταν το ΠΑΣΟΚ βάδιζε προς εκλογική συντριβή. Καταλληλότερος του Καραμανλή ήταν και ο Γ. Παπανδρέου στις δημοσκοπήσεις του Φεβρουαρίου του 2004, χωρίς αυτό να εμποδίσει την επερχόμενη ήττα. Και δεν επηρεάζει, παρά οριακά μόνον, η ήπια αναλογικότητα του ισχύοντος νόμου (ο οποίος είναι, πάντως, εντιμότερος από τον πονηρούτσικο νόμο Παυλόπουλου). Η μετεκλογική Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ θα έχει 154, 151 ή 146 βουλευτές- αδιάφορο. Κυβέρνηση Παπανδρέου θα έχουμε σε κάθε περίπτωση (ισχυρότερη, μάλιστα, αν στηρίζεται όχι σε 151 κοινοβουλευτικά πρόβατα στο μαντρί, αλλά στην υπό όρους κριτική ψήφο εμπιστοσύνης και άλλου πολιτικού χώρου). Μένουν, λοιπόν, προς διευκρίνιση δύο ερωτήματα εξαιρετικά κρίσιμα, στα οποία όμως καμία δημοσκόπηση δεν μπορεί να δώσει απάντηση. Ερώτημα πρώτο: Τι μπορεί να υποχρεώσει τον Καραμανλή να προκηρύξει, πρόωρα, εκλογές τις οποίες θα χάσει; Ερώτημα δεύτερο: Με ποια κεντρική ιδέα, ποιες πρωτοβουλίες και ποιες λύσεις στην αποσκευή της έρχεται, μέσα στη θύελλα της κρίσης, μια κυβέρνηση Παπανδρέου; Και οι δύο ερωτήσεις αναμένουν- εκτός δημοσκοπήσεων- απάντηση.

Του κλότσου και του μπάτσου

Ολυμπιακή: Δεξιά πολιτική και αδέξιοι πολιτικοί

Quelle: AVSite

Τα νέα του Παντελή Οικονόμου

Όπως έχουμε κατ' επανάληψη υποστηρίξει τα τελευταία χρόνια - και αποδεικνύεται διαρκώς από τα πράγματα - η Ολυμπιακή ούτε πουλιέται, ούτε κλείνει. Το μόνο το οποίο επιτυγχάνουν όσοι επιμένουν να το δηλώνουν και να το επιχειρούν είναι να απαξιώνουν την επιχείρηση και, συνεπώς, να βλάπτουν σοβαρά το δημόσιο συμφέρον. Δέσμιοι παρωχημένων ιδεοληψιών τους και, τελικά, συνομιλητές αεριτζήδων και μεταπρατών. Κατάντια πραγματική για δημόσια πρόσωπα τα οποία ενεργοποιούν κρατικές αρχές και λειτουργίες. Το τελευταίο φιάσκο όμως δεν υποδηλώνει απλώς ότι οι άνθρωποι είναι αμετανόητοι δεξιοί, ως γνωστόν άλλωστε. Αποδεικνύει ότι παραμένουν και επικίνδυνα αδέξιοι. Σε μια εποχή οικονομικής κρίσης, κατά την οποία είναι κοινός τόπος η ανάγκη των δημοσίων επενδύσεων για την αντιμετώπισή της, οι άνθρωποι επιμένουν στην αποεπένδυση. Αδιαφορώντας για την αύξηση της ανεργίας, την επέκταση της φτώχειας, την απομείωση της δημόσιας περιουσίας και την επιδείνωση των συνθηκών της ζωής μας. Εφ' όσον έτσι έχει η κατάσταση, ο πολιτικός καταλογισμός είναι πια απολύτως αναγκαίος ώστε να υπάρξει ελπίδα ανόρθωσης. Καταλογισμός σε πολιτικά σχήματα και σε πολιτικά πρόσωπα. Για να αποκατασταθεί η κοινή λογική στα δημόσια πράγματά μας. Για να ανοίξει ο δρόμος για ΑΛΛΑΓΗ προς το καλλίτερο. Στην προσπάθεια αυτή είναι αναγκαία η συμμετοχή όλων μας. Η δική μας ας θεωρείται δεδομένη.

www.poikonomou.gr