Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε!

του Κώστα Γ.Μαμέλη kmamelis@the.forthnet.gr

Κρίση αξιών, θεσμών, αγορών. Κρίση κοινωνική, πολιτική, οικολογική, ενεργειακή. Ήρθε και η οικονομική «κι έδεσε». Ανεξάρτητα από την αξιολογική και χρονολογική σειρά (πολιτική ή οικονομική, «αυγό ή κότα»!) οι κρίσεις αυτές (και άλλες συνακόλουθες, όπως η αναπτυξιακή), άνοιξαν, μεγάλους (ατέρμονες;) κύκλους διαλόγου, μεταξύ των «επαγγελματιών» της πολιτικής και της οικονομικής επιστήμης, αναδεικνύοντας νέο είδος οικονομολόγων specialists (ειδικών), που μεταφέρουν στο οικονομικό πεδίο προτάσεις, μοντέλα και σενάρια «διαχείρισης» της κρίσης, «ασκώντας» (=προσφέροντας με το αζημίωτο) crisis management, υπέρ κυβερνήσεων, πολυεθνικών εταιριών και ομάδων συμφερόντων, υπό τον (ψευδεπίγραφο) τίτλο-λεοντή «για τις κοινωνίες των πολιτών», «υπέρ των εργαζομένων», κλπ. ηχηρά…. Οι πιο πολλοί από αυτούς, γνήσια τέκνα της «επίσημης» οικονομικής επιστήμης, «παρήχθησαν» σε «κοινωφελή» foundation, πνευματικά «ιδρύματα ευεργετών», κατεστημένες «σχολές σκέψης» και «θήτευσαν» σε (καλοπληρωμένα) ινστιτούτα ερευνών και επιτροπές εμπειρογνωμόνων που ανέδειξαν «τρίτους δρόμους», «νέα κέντρα», «μεταρρυθμιστικούς μονόδρομους», «αγοραίες αυτορρυθμίσεις», «παγκοσμιοποιημένες νομοτέλειες», «χρηματοπιστωτικούς και φορολογικούς παραδείσους», «εργασιακές προσαρμογές». Εσχάτως, μάλιστα, «ανακάλυψαν» τον Μαρξ, τους «μετα-μαρξιστές» διανοούμενους, περιθωριακούς και εξωσυστημικούς «συναδέλφους» τους, στα underground περιοδικά της «άλλης αριστεράς» και στις νεανικές bloggόσφαιρες. «Έσπευσαν» να «μελετήσουν» τα συμβαίνοντα στη Λατινική Αμερική του «ιδιότυπου σοσιαλισμού», «ξεφυλλίζουν» ξανά τους θεωρητικούς του πάλαι ποτέ σοβιετικού «κεντρικού σχεδιασμού» και «ορκίζονται» στον John Maynard Keynes, πετώντας τον «μάγο» Milton Friedman στην πυρά. Tέλος, συνηθισμένοι από « κωλοτούμπες»* «υπέρ των αγορών, των ιδιωτικοποιήσεων και της ελευθερίας» συνωθούνται (μεταλλαγμένοι) στα think tank του Obama και στα ευρωπαϊκά παραφερνάλια, έτοιμοι (ως «δουλοπρεπείς» νεοκρατικιστές, τώρα!) για νέα σχέδια «ενίσχυσης» τραπεζών, χρηματιστηρίων, «αμυντικών» βιομηχανιών, αυτοκινητοβιομηχανιών, « νέας οικονομίας» και «65ωρης εβδομάδας», δηλ. των σχεδίων διάσωσης του καπιταλιστικού «πυρήνα». Και οι λαοί, οι «έρμοι»; «..εις την οδόν έξω ουδέν ακούουν;....»** ή μήπως (όπως ο Ελληνικός) έχουν ήδη «αποφασίσει» για τα «αφεντικά» τους, τους πολιτικούς; Στην κυβέρνηση Καραμανλή (αυτόν τον περιφερόμενο θίασο-«μπουλούκι») δεν «χαμπαρίζουν» γι΄ αυτά. Ασχολούνται με τη νέα «θεατρική» τους περίοδο και τα «προσεχώς» δράματα. Ο θάνατος του εμποράκου. Ποιός σκότωσε τον Λίμπερτυ Βάλανς. Η πείνα. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. *Richard Wolff-Rethinking Marxism ** Σοφοί δε προσιόντων,Κ.Καβάφης,1915 ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 11.2.2009