Τηλεοπτική Δημοκρατία........

„Θα βγω στα κανάλια......" Πόσες φορές δεν ακούστηκε η „απειλή" – απόγνωση ταλαιπωρημένων συνανθρώπων μας, ως τελευταία ελπίδα επίλυσης των προβλημάτων τους; Καθημερινό πλέον φαινόμενο των „πρωϊνάδικων" και όχι μόνο, με προκαθορισμένη διαδικασία παρουσίασης.

Πρώτα εμφανίζεται ο παθών. Με την βοήθεια του Τηλε- αστέρα περιγράφει το πρόβλημα που τον απασχολεί. Η δουλειά του Τηλε- αστέρα είναι η διαρκής επανάληψη μέχρι να καταλάβουμε όλοι το πρόβλημα και συγκινηθούμε επαρκώς.

Κατόπιν, εμφανίζεται ένας Υπουργός ή Υφυπουργός. Δείχνει την απαιτούμενη κατανόηση στο πρόβλημα, ωσάν για πρώτη φορά να το ακούει και αναλαμβάνει την επίλυσή του.

Τέλος ο Τηλε- αστέρας πανευτυχής για την επιτυχία της τηλεοπτικής του παρέμβασης περνά στο επόμενο θέμα, χωρίς να ξεχάσει να εκθειάσει για μια ακόμη φορά την ανά το πανελλήνιο γνωστή ευαισθησία του αρμόδιου Υπουργού και χωρίς βέβαια να αναρωτιέται, γι΄ αυτό που πάμπολλοι τηλεθεατές σκέφτονται, „αν ο Υπουργός έκανε καλά τη δουλειά του, θα έλυνε το πρόβλημα θεσμικά για όλους, χωρίς να χρειάζεται να ταπεινώνονται μπροστά στις κάμερες συμπολίτες μας, που πνιγμένοι από τα προβλήματα και απελπισμένοι απευθύνονται απροστάτευτοι όπου δει, προκειμένου να βρουν λίγο φως στο τούνελ."

Φιλανθρωπία και Κοινωνικό Κράτος ήταν πάντοτε έννοιες αντιστρόφως ανάλογες.

Γ.Π.