Μία πόλη σε γενική απεργία

Η Λεμπρίγια είναι μια μικρή πόλη 60 περίπου χιλιόμετρα νότια της Σεβίλης. Στις 18 Φεβρουαρίου η πόλη αυτή των 26.000 κατοίκων έγινε γνωστή, γιατί οι κάτοικοί της κήρυξαν γενική απεργία ενάντια στην κρίση. Η γενική απεργία οργανώθηκε από το Αναρχοσυνδικαλιστικό Σωματείο CNT και μια Επιτροπή Άπορων Κατοίκων. Στη γενική απεργία συμμετείχαν περισσότεροι από το 90 τα εκατό των εργαζομένων. Το χαρακτηριστικό της πόλης είναι ότι παραδοσιακά διοικείται από αριστερά κόμματα. Ακόμη και το επίσημο συνδικάτο ελέγχεται από την αριστερά. Όμως αυτά δεν αρκούν. Στην πολιτική διοίκηση της πόλης χρεώθηκε η συμβολή της στην επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και στην δαπάνη κονδυλίων για επιδοτήσεις θέσεων εργασίας που δόθηκαν κατά προτίμηση στα "δικά" της παιδιά και δεν νομιμοποιήθηκε να θεωρείται σήμερα σωτήρας της οικονομίας και πρωταγωνιστής εξόδου από την κρίση.

Γεγονός είναι, πως κανείς δεν πίστεψε το "ανύπαρκτο" και χωρίς δεσμούς με την κοινωνία κίνημα. Γελούσαν με το μεγαλόστομο σύνθημα για γενική απεργία. Το επίσημο συνδικάτο καλούσε τους εργαζόμενους να μη λάβουν υπόψη τις άκαιρες προκλήσεις. Μάταια όμως. Ένα βενζινάδικο, δύο ταβέρνες και τέσσερα μανάβικα, ήταν ανοιχτά στην κατά τα άλλα ερημωμένη πόλη. Μία Επιτροπή Απόρων Κατοίκων μαζί με ένα ασήμαντο Αναρχοσυνδικαλιστικό Σωματείο, που κάποτε μόνο έπαιξε σπουδαίο ρόλο στον αγώνα ενάντια στον Φράνκο, μπόρεσαν πάραυτα να συστρατεύσουν σε περίοδο κρίσης το 90 τα εκατό των εργαζομένων στα πλαίσια μιας διαμαρτυρίας ενάντια στην καθεστηκυία πολιτική διανομής. Μία πολιτική που στην μικρή αυτή πόλη την διαχειρίζεται η αριστερά.

Η Ισπανία δεν είναι μακριά. Το γεγονός συνέβη στη διπλανή μας πόρτα και δείχνει ξεκάθαρα, ότι τίποτε πλέον δεν είναι απίθανο σε συνθήκες κρίσης ανέχειας και ανεργίας. Δείχνει καθαρά, πως η συμμετοχή και σύμπραξη απαιτούν συγκροτημένες πολιτικές, που θα δίνουν απαντήσεις στα ερωτήματα, τι δημιούργησε την οικονομική κρίση, ποιος την προκάλεσε, ποιος κέρδισε από αυτήν, σε ποιους θα αποδοθούν ευθύνες, σε ποιες συγκεκριμένες πολιτικές ζητείται συστράτευση, πως κατανέμονται οι θυσίες και πως θα αναδιανεμηθεί ο πλούτος, όταν κάποτε θα βγούμε από αυτήν. Απλές και καθαρές κουβέντες αρκούν για να υπάρχει συστράτευση και συναίνεση. Όλα τα άλλα ανήκουν στη σφαίρα των επικοινωνιακών σκοπιμοτήτων, που μόνο το πρόβλημα δεν αγγίζουν.

Γ.Π.