Τον ξέχασαν όλοι

Σαν σήμερα το 1986 πέθανε ο Σπύρος Μουστακλής. Το γεγονός δεν το ανέφερε κανένα ΜΜΕ. Ο Σπύρος Μουστακλής ήταν αξιωματικός του στρατού με σημαντική αντιδικτατορική δράση. Γεννήθηκε στο Μεσόλογγι και σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Έλαβε μέρος στον εμφύλιο πόλεμο και συμμετείχε στο κίνημα του Ναυτικού. Συνεργάστηκε με τους αξιωματικούς του ναυτικού ως ταγματάρχης και ήταν από τους λίγους αξιωματικούς του στρατού που πήραν μέρος. Το κίνημα του Ναυτικού προδόθηκε πριν την εκδήλωσή του, με αποτέλεσμα μεταξύ των αξιωματικών να συλληφθεί και ο ίδιος (22 Μαίου 1973). Κρατήθηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ για 47 ημέρες όπου βασανίστηκε άγρια. Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα προκάλεσε εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να διακομιστεί στο ΚΑΤ. Εκεί παρέμεινε δύο χρόνια. Το εγκεφαλικό του προκάλεσε ολική παραλυσία. Ύστερα από αυτό το συμβάν το δικτατορικό καθεστώς της Χούντας φοβούμενο αντιδράσεις μετρίασε τα βασανιστήρια κατά των αξιωματικών που είχαν συλληφθεί. Η τραγική κατάληξη του Μουστακλή αλλά και η ηρωική του στάση παραμένουν ακόμα σύμβολα αντιδικτατορικής δράσης. Από PRESSMME

Πού βρίσκονται τα κέρδη του χθες.......

......αναρωτιέται η Ομοσπονδία των Γερμανικών Συνδικάτων.

Από την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης παρουσιάζονται δισεκατομμύρια απωλειών στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που βέβαια για να διασωθεί ενισχύεται με περίπου 200 δις €. Χρήματα φορολογουμένων, που αφαιρούνται από το πάντα "υποφέρων" ασφαλιστικό σύστημα, την παιδεία και τις υποδομές.

Εύλογα όμως τίθεται το ερώτημα. Γιατί πρέπει να πληρώσουν οι φορολογούμενοι για μια κρίση, που αυτοί δεν την προκάλεσαν; Όταν μάλιστα είναι γνωστά τα κέρδη που οι τράπεζες μόνο από τις δραστηριότητές τους στο εξωτερικό πραγματοποίησαν; Στη Γερμανία εισήλθαν τα τελευταία 10 χρόνια μόνο από αγοραπωλησίες αξιογράφων, τόκους και δανειοληψίες 1.093 δις €. Όσο υπήρχαν αυτά τα κέρδη οι μάνατζερς απολάμβαναν προκλητικά τα γνωστά μπόνους. Τις λάθος όμως πολιτικές και τις επιπτώσεις των αποφάσεών τους τις μεταφέρουν οι τράπεζες και αυτοί που προκάλεσαν την κρίση στους εργαζόμενους και τους πελάτες τους. Για την υπέρβαση της κρίσης και αποκατάστασης του αισθήματος δικαίου πρέπει ένα μεγάλο μέρος να επιστραφεί στα κρατικά ταμεία. Τα ταμεία των τραπεζών δεν είναι δα και άδεια. (ΓΠ)

Συγχαρητήρια, είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....*

"H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουνε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες,παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για... τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτοστόπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπτατε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99, τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο room και γράφοντας ; ) : D : Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»...συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

*(Το κείμενο το έλαβα από ένα φίλο με Email)

Η ανατομία μιας δικτατορίας (1967 - 1974)

Ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ με τα πρόσωπα και τα γεγονότα που οδήγησαν στην ξενοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών. Παραγωγή και σκηνοθεσία του Θεοδόση Θεοδοσόπουλου.

όταν ο πεινασμένος Έλληνας κέρδισε τους χορτάτους το 1946

Υπάρχουν και ευχάριστα

για να θυμόμαστε τη μέρα αυτή

Πριν 63 χρόνια σαν σήμερα (21 Απριλίου 1946) ο δρομέας Στέλιος Κυριακίδης, εκπρόσωπος μιάς Ελλάδας καθημαγμένης από την κατοχή και αλληλοσπαρασομένης από εμφύλιο διχασμό, θριαμβεύει στον διεθνή μαραθώνιο της Βοστώνης. Και οι αμερικάνικες εφημερίδες κάνουν πρωτοσέλιδο τον "πεινασμένο Έλληνα που νίκησε τους χορτάτους"... Ας θυμηθούμε τον άθλο του: Το 1946, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και τη κατοχή, η Ελλάδα ζει δραματικές ώρες εμφύλιου διχασμού και αλληλοσπαραγμού. Ο γεννημένος στη Κύπρο, αλλά μέλος της ελληνικής εθνικής ομάδας στίβου, δρομέας μεγάλων αποστάσεων Στέλιος Κυριακίδης, θριαμβεύει, στον διεθνή Μαραθώνιο δρόμο της Βοστώνης, πετυχαίνοντας παγκόσμιο ρεκόρ. Οι αμερικανικές εφημερίδες γράφουν για άθλο ενός κάτισχνου δρομέα, που οι γιατροί που εξέταζαν τους αθλητές πριν τον αγώνα, ζήτησαν να μη τρέξει γιατί ο οργανισμός του δεν έδειχνε ικανός να αντέξει και να...τερματίσει το σώμα του έναν αγώνα πάνω από 42 χιλιόμετρα! Για την Αμερική ο ετήσιος αυτός αγώνας, με συμμετοχή εκατοντάδων μαραθωνοδρόμων, θεωρείται αθλητικό γεγονός της χρονιάς. Οι ομογενείς της περιοχής της Βοστώνης που παρακολουθούν τον αγώνα στους κατάμεστους από κόσμο δρόμους δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ο κάτισχνος αθλητής με το ελληνικό εθνόσημο στο στήθος, που βρίσκεται με τους προπορευόμενους δρομείς, θα αντέξει ως το τέλος... Και ξαφνικά, οι σπήκερ που μεταδίδουν ραδιοφωνικά τον φημισμένο διεθνή αγώνα σε όλη την Αμερική και τον Καναδά, μένουν εμβρόντητοι, χάνουν τα λόγια τους... Βλέπουν τον καχεκτικό δρομέα όχι μόνο να είναι ο μόνος που ακολουθεί δρασκελιά με δρασκελιά τον Τζον Κέλλι, νικητή του περυσινού αγώνα και ρέκορντμαν της απόστασης, αλλά να ξεπερνάει τον αντίπαλό του -οι άλλοι δρομείς βρίσκονται πίσω- και να φτάνει πρώτος στο τέρμα... Οι ομογενείς παραληρούν, αλληλοφιλιούνται, ψάχνουν να βρουν γαλανόλευκες σημαίες να πανηγυρίσουν και να τις υψώσουν στα σπίτια και στα μαγαζιά τους... Ο Κυριακίδης, δεν χάνει την ευκαιρία και ως Κύπριος γνώστης της αγγλικής, λέει στους δημοσιογράφους που τον έχουν περικυκλώσει με τα μικρόφωνα, ότι χαίρεται για τη νίκη του, αλλά η σκέψη του είναι στην Ελλάδα με αγωνία και θλίψη για τα διαδραματιζόμενα... Ο Κυριακίδης χρησιμοποιεί τη νίκη του για να αποκαλύψει στη διεθνή κοινή γνώμη τις δραματικές στιγμές που περνά η Ελλάδα και για να συγκεντρώσει πολύτιμη ανθρωπιστική βοήθεια. Η νίκη του Κυριακίδη και ο ξεσηκωμός των ομογενών στην έκκλησή του για βοήθεια προς τους Έλληνες - έγραψε αργότερα ο Μάικλ Δουκάκης - "αποτελεί μια από τις πιο έντονες παιδικές μου αμνήσεις - έτρεξα στο μπαούλο και φόρεσα τη τσολιαδίστικη στολή μου της 25ης Μαρτίου. Και πέντε χρόνια αργότερα, το 1951, έλαβα μέρος στον μαραθώνιο της Βοστώνης, όπου δεν νίκησα αλλά τερμάτισα ". Ο δημοσιογράφος Άρθουρ Ντάφι, έγραψε στην Boston Sunday Post της 21 Απριλίου 1946: "Έχω ξαναδεί πολλούς αθλητές να κλαίνε είτε από χαρά για το θρίαμβό τους είτε από λύπη για την ήττα τους, αλλά αυτός ο Αθηναίος δρομέας με τα ευγενή αισθήματα έχυσε δάκρυα που έβγαιναν μέσα από τη δυνατή ελληνική καρδιά του. Μια καρδιά που δεν τον πρόδωσε στα 26 μίλια που διήνυσε, αλλά που κόντεψε να σπάσει όταν έφτασε στο τέρμα, τόσο από περηφάνια για τη νίκη του, όσο και από θλίψη για τις κακουχίες που περνούσε η πατρίδα του»

Γιάννης - John

στη φωτογραφία ο Στέλιος Κυριακίδης στην αυθεντική διαδρομή του Μαραθωνίου δρόμου

Από την ιστοσελίδα του Λυμπερόπουλου

21η Απριλίου 1967

΄΄Απόψε πάψαν να ουρλιάζουν οι λύκοι, γιατί ουρλιάζουν οι άνθρωποι’’

Μενέλαος Λουντέμης

Ο αγώνας ενάντια στο ρατσισμό είναι πολύ πιο σπουδαίος από τα επί μέρους συμφέροντα και σκοπιμότητες

Μετά τις ΗΠΑ η Γερμανία αλλά και άλλες χώρες κατά τα πρότυπα αποικιοκρατικών συμπεριφορών επιδιώκουν να καθορίσουν, για ποιον, πότε και γιατί θα συζητήσει η Διεθνής Κοινότητα. Εμποδίζουν τη συζήτηση στα ΗΕ για να αποφύγουν στην ουσία έστω και μια λεκτική καταδίκη του Ισραήλ, για όλα αυτά που πριν λίγους μήνες οι λαοί του κόσμου καταδίκαζαν ως διεθνές έγκλημα ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Εμποδίζουν τη συζήτηση ενός θέματος για το οποίο ουσιαστικά έπρεπε να πρωτοστατήσουν, για να ληφθούν συγκεκριμένα και αποτελεσματικά μέτρα. Ο ρατσισμός δεν εξαιρεί κανέναν, αποτελεί μια καθημερινή πραγματικότητα, που γίνεται ολοένα πιο εμφανής στις χώρες με έντονη παρουσία μεταναστευτικών, νόμιμων ή όχι ρευμάτων και μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών. Ειδικά στην Ευρώπη που οι κοινωνίες της διαμορφώνονται ως πολυπολιτισμικές, πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες για μια άλλη προσέγγιση του προβλήματος. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενάντια στον Ρατσισμό (ECRI) επανειλημμένα έχει τονίσει τη εμφάνιση ρατσιστικών συμπεριφορών, όχι μόνο στις κοινωνίες αλλά και στις διοικήσεις. Ο αγώνας ενάντια στο ρατσισμό, είναι πολύ πιο σπουδαίος από τα επί μέρους συμφέροντα και σκοπιμότητες. (ΓΠ)

Frankfurter Rundschau: Menschenrechtler kritisieren Regierung

Αντευχόμαστε! Καλό (;) Πάσχα

ΑΝΤΕΥΧΟΜΑΣΤΕ! ΚΑΛΟ (;) ΠΑΣΧΑ!

του Κώστα Γ. Μαμέλη

Επετειακό το επαιτειακό που ακολουθεί.*

Εικόνα σκληρή, γροθιά στα φουσκωμένα από μαγειρίτσα στομάχια των ευωχούμενων αρχολίπαρων της πόλης. Λερός, ρακένδυτος, γυμνόπους, ανώνυμος, σιωπηλός. Δεν είναι ζητιάνος, δεν δέχεται χρήματα. Μάλλον ερημίτης, πιθανόν κλοσάρ, κατ΄ ανάγκη περιθωριακός. «Επαίτης», ίσως, της ανθρωπιάς και του κοινωνικού κράτους, (ειδών σχεδόν μουσειακών, υπό εξαφάνιση τελούντων). Μεγάλο Σάββατο, σούρουπο, στην έρημη οδό Πολυτεχνείου των μικρομεσαίων γραφείων κινείται με την άνεση του «οικοδεσπότη». Πάνε χρόνια που στο περιτείχισμα της Πύλης Αξιού κατάφυγε, ποιος ξέρει γιατί (και ποιος, περισσότερο, ενδιαφέρεται!). Ξέχασε (ναι, ξέχασε!) να μιλά, αφού μονήρης και δύσμορφος, δεν του απευθύνει κανείς το λόγο. Ξέρεις, ένα καλημέρα, ένα γεια. Οι μαχόμενοι δικηγόροι, με τις samsonite, δεν έχουν χρόνο σπεύδοντας στο Δικαστήριο κι οι όμορφες ασκούμενες, καλοντυμένες και λικνιζόμενες, τον παρακάμπτουν. Μυρίζει άσχημα από απλυσιά, τον φοβούνται. Μόνη παρηγοριά του εκείνος ο περίεργος ασπρομάλλης διοπτροφόρος, που του αφήνει τσιγάρα τακτικά και κανά ρούχο, άτακτα, κι ο καφετζής, τα Σαββατοκύριακα, τις απούλητες τυρόπιτες και τα ληγμένα γάλατα. Έχει το βολή του το χειμώνα, χωμένος σε cryptoporticus, με χαρτόνια, νάιλον και σακιά που διαλέγει από τα σκουπίδια, παράλληλα με τη «συλλογή» φρούτων από τους κάδους. Όπως τις λεμονόκουπες επί κατοχής, κατά την πατρική διήγηση. Τον λοιπό καιρό η διαμονή του στο γνωστό έναστρο three (κατά το four) seasons (άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο) παγκάκι, με συντροφιά τα αγριοπερίστερα και τα χελιδόνια του λιμανιού, μαζί με τους πλανήτες γερασμένους σκύλους της περιοχής (λίγο πριν πέσουν θύματα τροχαίου!). Σούρουπο, το Μέγα Σάββατο, έτοιμοι να απαγγείλουμε με ένθεο δέος «θάμα κι αυτό τ΄ αποψινό» κι ο «επαίτης» αυτός μας τύπτει. Λογχίζει αισθήματα, περιπαίζει αξίες, προσφέρει όξος στα λαίμαργα χείλη, συντρίβει τις ψυχές του αλαζονικού ατομικισμού, που εξαντλείται (ανά οικονομική διαστρωμάτωση) σε ευχές με κάρτες της Unicef, λίγα ευρώ υπέρ των γιατρών χωρίς σύνορα, φιλανθρωπικά gala της glamorous Έλενας Ράπτη. Χριστέ μου, που σταυρώθηκες για τους ανθρώπους, κάνε κάτι σήμερα γι΄ αυτόν, αφού οι «Χριστόδουλοι» δεν «πρόκαμαν». Όπως έκανες για το γέρο νέγρο Τζιμ, (της μεγάλης Φαραντούρη) και το Γουίλι, τον μαύρο θερμαστή από το Τζιμπουτί, του Μαραμπού**. Ως πανεπόπτης του κόσμου γείρε το γλυκόπικρο από τα Πάθη βλέμμα σου πάνω του, πες του ένα γεια, ένα Χριστός Ανέστη. Πες το, κι ας πέσει χάμω!. * ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 11.4.07 **Ν. Καββαδίας

Αναστάσιμη Πρό(σ)κληση

Αντευχές από ένα φίλο

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΠΡΟ(Σ)ΚΛΗΣΗ

«Χριστός Ανέστη» θα ευχηθούμε σε φίλους και συγγενείς αυτές τις μέρες. Και σκέπτομαι τις πιο χαρακτηριστικές απαντήσεις που συνήθως παίρνουμε: «Ε, και λοιπόν;», ή «Και σύ που το ξέρεις;» ή «Ευχαριστώ, επίσης». Συμπερασματικά,είμαστε αδιάφοροι, αμφισβητίες ή τελείως ανυποψίαστοι. Αλλά μια βαθύτερη προσέγγιση της Ανάστασης του Χριστού, νομίζω θα ήταν απαραίτητη, ώστε κάποια υπεύθυνη θέση να πάρουμε τελικά απέναντι σε αυτό το υπερφυσικό «φαινόμενο» που είναι και η πεμπτουσία του Χριστιανισμού , αυτό δηλαδή που τον διακρίνει θεμελιακά απο μια απλή καθηκοντολογική διδασκαλία και του προσδίδει ευρύτερο σωτηριολογικό χαρακτήρα. Πραγματικά, η Ανάσταση είναι μια π ρ ό κ λ η σ η . Προκαλεί την νοημοσύνη μας, χλευάζει τον ορθολογισμό μας, κλονίζει τη λογικοκρατία και τον επιστημονισμό μας συνθέμελα, την ανάγκη δηλ. να εξηγούμε το κάθε τι με άμεση αναφορά στην «φυσική τάξη των πραγμάτων». Με ποιό λογικό σχηματισμό ,όμως, θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε την Ανάσταση -και να την απορρίψουμε αβασάνιστα, ιστορικά ή φιλοσοφικά- την στιγμή που και αυτή η φυσική τάξη των πραγμάτων αρκετές φορές μας χάλασε τα σχέδια και έκανε πολλούς επιστήμονες να σκέπτονται «σχετικώτερα»; Φυσικά, μπορούμε να αρνηθούμε την Ανάσταση και να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία. Φαινομενικά όμως. Γιατι στο βάθος, κάποιος εσωτερικός μηχανισμός (και ας μη βιαστούμε να τον ονομάσουμε συναίσθημα) πεινά και διψά για ελπίδα. «Ζητείται ελπίς». Αλλά η Ανάσταση είναι και μια π ρ ό σ κ λ η σ η. ΄Οχι σε γαστριμαργικές απολαύσεις. Αλλά μια πρόσκληση για μετοχή στον «ἁλλο» τρόπο ζωής και σκέψης, τον «καινό», που δεν έχει υποστεί την φθορά του «παλαιού», αυτού που συχνά χρησιμοποιούμε σαν λύση για την απελπισία μας και την πίκρα της ζωής μας. Πρόκειται για μια «΄αλλη»πραγματικότητα. ΄Οπως η ΄Ανοιξη. Που προσεγγίζεται μόνο απο όσους έχουν την διάθεση και τη δύναμη να πεθάνουν. Όπως το στάρι. Αλλά για νά έχει κανείς την δύναμη να πεθαίνει (ή να παθαίνει) με βέβαιη την αναστάσιμη ελπίδα, σημαίνει πως είτε είναι τρελλός (πρόκληση) , είτε πιστεύει (πρόσκληση). Συχνα στο πρόσωπο του Χριστού, όταν δεν τον αρνιόμαστε τελείως, βρίσκουμε τον ηρωϊκό επαναστάτη, τον υπεράνθρωπο.Αποκλείουμε την θεϊκή του φύση και προέλευση, αντι να δεχτούμε αυτή πρώτα, αφού η νίκη του θανάτου δεν είναι και τόσο...φυσικό φαινόμενο. Και στηρίζουμε τις ελπίδες μας για την ανάσταση του ανθρώπου πάνω στον ΄Ανθρωπο. Και πλάθουμε έτσι Ζαρατούστρες. Πλάθουμε «Επαναστάτες», αλλά όχι Αναστημένους. Κάνουμε «Επανάσταση» αλλά η Ανάσταση μας διαφεύγει. Αποκλείουμε κάθε λύση έξω και πέρα απο εμάς, σαν να είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου. Και ξανα-απελπιζόμαστε. Πιστεύω πως δεν θάπρεπε να πλησιάσουμε το γεγονός της Ανάστασης απλά σαν επιβίωση ενός προσώπου μετά το θάνατο, σαν κάποια θαυματουργική νεκρανάσταση που προεκτείνει για λίγο το φυσικό βίο, αλλά σαν αυτόν τόν «΄αλλο» τρόπο να υπάρχουμε. Αν ο καθένας μας δεχόταν με χαρά να «πεθάνει» σαν ατομικότητα , για να αναστήσουμε την νεκρή ανθρωπιά μας και –κατ επέκταση – την ανθρωπότητα..., τότε θα νοιώθαμε τι σημαίνει ακριβώς αναστάσιμη πραγματικότητα. Δεν το κάνουμε όμως, γιατι φοβόμαστε τα πηδήματα πάνω απο το φράχτη. Κι έρχεται το βράδυ της Ανάστασης και εμείς ζούμε ακόμα στην Κόλαση. Γιατί είναι κόλαση, να μη μπορεί κανείς να αγαπήσει, είναι τραγωδία να συμμετέχει κανείς σε ένα πανηγύρι Χαράς , χωρίς να μπορεί ουσιαστικά να γιορτάσει.

ΠΑΣΧΑ 2009

γβ

Χρόνια πολλά και καλό Πάσχα, με

Υγεία

Αγάπη

Ειρήνη και

Δημιουργικότητα

Της Αγάπης Αίματα

Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Δεν είχαν πίσω τους αυτοί θείο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή*

του Κώστα Γ. Μαμέλη kmamelis@the.forthnet.gr

Η γενικευμένη κρίση χτύπησε την πόρτα και της Θεσσαλονίκης. Σε μια θεμιτή επαναδιατύπωση, «όπου και να κοιτάξω η πόλη με πληγώνει»! Ακόμη και στα καλοδιατυπωμένα ευχολόγια «για το δέον γενέσθαι». Το ξαναλέμε. Οι «πληγές» δεν θα επουλωθούν με διαχείριση, από τις κοντόφθαλμες ελίτ της «αγοράς» και τους εφήμερους εραστές των «φιλελεύθερων» δογμάτων. Ο, σε «ύπνωση» , νέος κοινωνικός πρωταγωνιστής, διαμορφώνεται καθημερινά με ευδιάκριτα, ταξικά χαρακτηριστικά. Η Θεσσαλονίκη ήδη (υπόκωφα) αναζητά τη νέα σύνθεση των παραγωγικών ενοτήτων της που καθορίζει τα επίπεδα, το περιεχόμενο, τους θεσμούς και τον προσανατολισμό της ανάπτυξής της. Σφυρηλατεί τη μορφή της «πρωτοπορίας» της, στη βάση της αυτοσυνειδησίας των πολιτών της. Διερευνά τα πρόσωπα αιχμής για να «εκπροσωπήσουν» και να «διευθύνουν» αποτελεσματικά: -Τους μακροχρόνιους εθνικούς προσανατολισμούς που αφορούν τη γεωπολιτική μας θέση στη διευρυμένη Ευρώπη. -Τις νέες προκλήσεις-ευκαιρίες, τους κινδύνους των διασυνοριακών περιοχών και ιδιαίτερα τις σχέσεις αυτών των περιοχών με τα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή. -Τη νέα οικονομική γεωγραφία και την αναδιάρθρωση του παραγωγικού συστήματος με βάση τις νέες υποδομές που υφίστανται ή απαιτούνται, με ιδιαίτερη έμφαση στο κοινωνικό πλεόνασμα και την ορθολογική διαχείρισή του. -Τα φυσικά και ανθρωπογενή διαθέσιμα που έχουμε στο διεθνή ανταγωνισμό και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που μπορούμε να αξιοποιήσουμε. -Τη σύγχρονη τεχνολογία στην κοινωνία της επικοινωνίας, της γνώσης, της πληροφορίας. -Την υπεροπλία της πνευματικής, πολιτισμικής, εκπαιδευτικής, εμπορευματικής, διαχρονίας της πόλης και των ιστορικών-παραδοσιακών της σχέσεων. -Την μετατροπή της ακατανόητης συντηρητικής «διείσδυσης» στην εύληπτη και καθαρή προοδευτική «συνεργασία», την μεταλλαγή του μεγαλο-ιδεατικού «ηγεμονισμού» στην ισότιμη «αλληλεγγύη». -Την αντικατάσταση, τέλος, των «κακέκτυπων» της αδιαφανούς διαχείρισης, της μικροπολιτικής διαμεσολάβησης, των προσωποποιημένων τυχαίων-συχνά καταστροφικών-επιλογών, των ανομολόγητων σχέσεων του πολιτικού χρήματος με το πολιτικό προσωπικό (και τους μηχανισμούς αναπαραγωγής του),με τα σύγχρονα πρότυπα της καθολικής συμμετοχής, της συλλογικής διαβούλευσης, της δημόσιας και κοινωνικής λογοδοσίας, της επίμονης ποιοτικής και ποσοτικής αξιολόγησης, στο σύνολο των λειτουργιών και των αποφάσεων. Ποιοί, λοιπόν ;

*Ο. Ελύτης, Άσμα ηρωικό και πένθιμο,1945 ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 9.4.2009

Φωτο: Στη θέση του άλλοτε ορνιθοσφανείου (Ταούκ σαλχανέ), γύρω στα 1930 έχει σχηματισθεί η οδός Κομνηνών. Πηγή: Φωτ. Συλλογή Ν.Φ.Πολίτη. Εκδ. University Studio Press

Ο Καταλληλότερος και η απόκρυψη

Μόνο τόσο αλλά αρκεί!!!!

Στο προηγούμενο σχόλιο αναρωτιόμουν, πως είναι δυνατόν σε ένα πολιτικό σύστημα πρωθυπουργικοκεντρικό και αρκετά προσωπολατρικό να προηγείται το ΠΑΣΟΚ της ΝΔ με 7,5 μονάδες και ο κύριος Καραμανλής να θεωρείται δημοφιλέστερος και καταλληλότερος του κυρίου Παπανδρέου.

Που να φανταστώ, ότι η σοβαρή και έγκυρη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ δεν θα εμφάνιζε όλα τα στοιχεία της έρευνας.

Τα πάντα λοιπόν στο βωμό της σκοπιμότητας Ο πολιτικός χρόνος όμως του κυρίου Καραμανλή και της κυβέρνησής του έχει λήξη. Κανένα τερτίπι, καμία υπόσχεση ή οικονομική παροχολογία δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στην μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία μας θα διαπιστώσει με σαφήνεια, ότι ο ελληνικός λαός δεν χαμπαριάζει, ούτε συγκινείται από τις προεκλογικές υποσχέσεις. Ρίχνει κανονικά το φούμο. Γ.Π.

Διευρύνεται η διαφορά ΠΑΣΟΚ - ΝΔ

Διευρύνεται η διαφορά ΠΑΣΟΚ – Ν. Δ. Στις 7,5 μονάδες – Πάντα μπροστά ο κ. Καραμανλής Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΉΣ (Συνέχεια)

Δικό μας Σχόλιο: Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα διακρίνεται για τον πρωθυπουργοκεντρικό του χαρακτήρα. Είναι γεγονός, ότι οι πολίτες επιλέγουν πρωθυπουργό και λίγη σημασία δίδουν στα προγράμματα που τα κόμματα παρουσιάζουν. Τώρα πως γίνεται το ΠΑΣΟΚ να προηγείται της ΝΔ και ο κύριος Καραμανλής, που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις χάνει με διαφορά 7,5 μονάδων θεωρείται καταλληλότερος, είναι ένα ερώτημα που δυστυχώς οι δημοσκόποι δεν εξηγούν, ακόμη και όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται. Γ. Π.

Στο τέλος καταλήγει πάντα στον Παπανδρέου

Καλός. Αλλά όχι καλύτερος από το παρελθόν. Λίγο χειρότερος αν και η επικαιρότητα τον ευνοεί και μάλιστα σημαντικά. Αφού έσκισε τον Σκορδά, συνέχισε με τον Παυλίδη και ακολούθησε ο συνήθως ύποπτος Γιώργος Παπανδρέου. Έχει μια μονομανία ο Λάκης. Όποιον και σατιρίζει ή να βρίζει πάντα στο τέλος καταλήγει στον Γ. Παπανδρέου!

Από το PRESSMME

Δικό μας σχόλιο:

Από όσο γνωρίζουμε η σάτιρα "σπάζει" τα κόκαλα της εξουσίας. Είναι ίσως η πιο ατόφια άσκηση ελέγχου και κριτικής. Κανένα δημόσιο πρόσωπο δεν μπορεί να την αποφύγει και γι΄ αυτό αναπτύχθηκε στις Δημοκρατίες. Η σάτιρα ασκεί κριτική χωρίς συμβιβασμούς και εκπτώσεις. Δεν εντάσσεται σε σκοπιμότητες και κυρίως δεν επιχειρεί να απαξιώσει πρόσωπα. Τώρα γιατί ο κύριος Λαζόπουλος ασχολείται και μάλιστα με απαξιωτικό τρόπο μονομερώς με τον κύριο Παπανδρέου και αφήνει στο απυρόβλητο τον κύριο Καραμανλή, λες και άλλοι κυβερνούν αυτή την χώρα είναι κατανοητό και από καιρό δεν είναι πλέον αίνιγμα. Γ. Π.

ΕΠΙ ΤΟΙΧΟΥ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΗ...

Quelle: http://www.pressmme.blogspot.com/