Αναστάσιμη Πρό(σ)κληση

Αντευχές από ένα φίλο

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΠΡΟ(Σ)ΚΛΗΣΗ

«Χριστός Ανέστη» θα ευχηθούμε σε φίλους και συγγενείς αυτές τις μέρες. Και σκέπτομαι τις πιο χαρακτηριστικές απαντήσεις που συνήθως παίρνουμε: «Ε, και λοιπόν;», ή «Και σύ που το ξέρεις;» ή «Ευχαριστώ, επίσης». Συμπερασματικά,είμαστε αδιάφοροι, αμφισβητίες ή τελείως ανυποψίαστοι. Αλλά μια βαθύτερη προσέγγιση της Ανάστασης του Χριστού, νομίζω θα ήταν απαραίτητη, ώστε κάποια υπεύθυνη θέση να πάρουμε τελικά απέναντι σε αυτό το υπερφυσικό «φαινόμενο» που είναι και η πεμπτουσία του Χριστιανισμού , αυτό δηλαδή που τον διακρίνει θεμελιακά απο μια απλή καθηκοντολογική διδασκαλία και του προσδίδει ευρύτερο σωτηριολογικό χαρακτήρα. Πραγματικά, η Ανάσταση είναι μια π ρ ό κ λ η σ η . Προκαλεί την νοημοσύνη μας, χλευάζει τον ορθολογισμό μας, κλονίζει τη λογικοκρατία και τον επιστημονισμό μας συνθέμελα, την ανάγκη δηλ. να εξηγούμε το κάθε τι με άμεση αναφορά στην «φυσική τάξη των πραγμάτων». Με ποιό λογικό σχηματισμό ,όμως, θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε την Ανάσταση -και να την απορρίψουμε αβασάνιστα, ιστορικά ή φιλοσοφικά- την στιγμή που και αυτή η φυσική τάξη των πραγμάτων αρκετές φορές μας χάλασε τα σχέδια και έκανε πολλούς επιστήμονες να σκέπτονται «σχετικώτερα»; Φυσικά, μπορούμε να αρνηθούμε την Ανάσταση και να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία. Φαινομενικά όμως. Γιατι στο βάθος, κάποιος εσωτερικός μηχανισμός (και ας μη βιαστούμε να τον ονομάσουμε συναίσθημα) πεινά και διψά για ελπίδα. «Ζητείται ελπίς». Αλλά η Ανάσταση είναι και μια π ρ ό σ κ λ η σ η. ΄Οχι σε γαστριμαργικές απολαύσεις. Αλλά μια πρόσκληση για μετοχή στον «ἁλλο» τρόπο ζωής και σκέψης, τον «καινό», που δεν έχει υποστεί την φθορά του «παλαιού», αυτού που συχνά χρησιμοποιούμε σαν λύση για την απελπισία μας και την πίκρα της ζωής μας. Πρόκειται για μια «΄αλλη»πραγματικότητα. ΄Οπως η ΄Ανοιξη. Που προσεγγίζεται μόνο απο όσους έχουν την διάθεση και τη δύναμη να πεθάνουν. Όπως το στάρι. Αλλά για νά έχει κανείς την δύναμη να πεθαίνει (ή να παθαίνει) με βέβαιη την αναστάσιμη ελπίδα, σημαίνει πως είτε είναι τρελλός (πρόκληση) , είτε πιστεύει (πρόσκληση). Συχνα στο πρόσωπο του Χριστού, όταν δεν τον αρνιόμαστε τελείως, βρίσκουμε τον ηρωϊκό επαναστάτη, τον υπεράνθρωπο.Αποκλείουμε την θεϊκή του φύση και προέλευση, αντι να δεχτούμε αυτή πρώτα, αφού η νίκη του θανάτου δεν είναι και τόσο...φυσικό φαινόμενο. Και στηρίζουμε τις ελπίδες μας για την ανάσταση του ανθρώπου πάνω στον ΄Ανθρωπο. Και πλάθουμε έτσι Ζαρατούστρες. Πλάθουμε «Επαναστάτες», αλλά όχι Αναστημένους. Κάνουμε «Επανάσταση» αλλά η Ανάσταση μας διαφεύγει. Αποκλείουμε κάθε λύση έξω και πέρα απο εμάς, σαν να είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου. Και ξανα-απελπιζόμαστε. Πιστεύω πως δεν θάπρεπε να πλησιάσουμε το γεγονός της Ανάστασης απλά σαν επιβίωση ενός προσώπου μετά το θάνατο, σαν κάποια θαυματουργική νεκρανάσταση που προεκτείνει για λίγο το φυσικό βίο, αλλά σαν αυτόν τόν «΄αλλο» τρόπο να υπάρχουμε. Αν ο καθένας μας δεχόταν με χαρά να «πεθάνει» σαν ατομικότητα , για να αναστήσουμε την νεκρή ανθρωπιά μας και –κατ επέκταση – την ανθρωπότητα..., τότε θα νοιώθαμε τι σημαίνει ακριβώς αναστάσιμη πραγματικότητα. Δεν το κάνουμε όμως, γιατι φοβόμαστε τα πηδήματα πάνω απο το φράχτη. Κι έρχεται το βράδυ της Ανάστασης και εμείς ζούμε ακόμα στην Κόλαση. Γιατί είναι κόλαση, να μη μπορεί κανείς να αγαπήσει, είναι τραγωδία να συμμετέχει κανείς σε ένα πανηγύρι Χαράς , χωρίς να μπορεί ουσιαστικά να γιορτάσει.

ΠΑΣΧΑ 2009

γβ