Υπάρχουν και ευχάριστα για να θυμόμαστε τη μέρα αυτή
Πριν 63 χρόνια σαν σήμερα (21 Απριλίου 1946) ο δρομέας Στέλιος Κυριακίδης, εκπρόσωπος μιάς Ελλάδας καθημαγμένης από την κατοχή και αλληλοσπαρασομένης από εμφύλιο διχασμό, θριαμβεύει στον διεθνή μαραθώνιο της Βοστώνης. Και οι αμερικάνικες εφημερίδες κάνουν πρωτοσέλιδο τον "πεινασμένο Έλληνα που νίκησε τους χορτάτους"... Ας θυμηθούμε τον άθλο του:
Το 1946, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και τη κατοχή, η Ελλάδα ζει δραματικές ώρες εμφύλιου διχασμού και αλληλοσπαραγμού. Ο γεννημένος στη Κύπρο, αλλά μέλος της ελληνικής εθνικής ομάδας στίβου, δρομέας μεγάλων αποστάσεων Στέλιος Κυριακίδης, θριαμβεύει, στον διεθνή Μαραθώνιο δρόμο της Βοστώνης, πετυχαίνοντας παγκόσμιο ρεκόρ. Οι αμερικανικές εφημερίδες γράφουν για άθλο ενός κάτισχνου δρομέα, που οι γιατροί που εξέταζαν τους αθλητές πριν τον αγώνα, ζήτησαν να μη τρέξει γιατί ο οργανισμός του δεν έδειχνε ικανός να αντέξει και να...τερματίσει το σώμα του έναν αγώνα πάνω από 42 χιλιόμετρα! Για την Αμερική ο ετήσιος αυτός αγώνας, με συμμετοχή εκατοντάδων μαραθωνοδρόμων, θεωρείται αθλητικό γεγονός της χρονιάς. Οι ομογενείς της περιοχής της Βοστώνης που παρακολουθούν τον αγώνα στους κατάμεστους από κόσμο δρόμους δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ο κάτισχνος αθλητής με το ελληνικό εθνόσημο στο στήθος, που βρίσκεται με τους προπορευόμενους δρομείς, θα αντέξει ως το τέλος... Και ξαφνικά, οι σπήκερ που μεταδίδουν ραδιοφωνικά τον φημισμένο διεθνή αγώνα σε όλη την Αμερική και τον Καναδά, μένουν εμβρόντητοι, χάνουν τα λόγια τους... Βλέπουν τον καχεκτικό δρομέα όχι μόνο να είναι ο μόνος που ακολουθεί δρασκελιά με δρασκελιά τον Τζον Κέλλι, νικητή του περυσινού αγώνα και ρέκορντμαν της απόστασης, αλλά να ξεπερνάει τον αντίπαλό του -οι άλλοι δρομείς βρίσκονται πίσω- και να φτάνει πρώτος στο τέρμα... Οι ομογενείς παραληρούν, αλληλοφιλιούνται, ψάχνουν να βρουν γαλανόλευκες σημαίες να πανηγυρίσουν και να τις υψώσουν στα σπίτια και στα μαγαζιά τους... Ο Κυριακίδης, δεν χάνει την ευκαιρία και ως Κύπριος γνώστης της αγγλικής, λέει στους δημοσιογράφους που τον έχουν περικυκλώσει με τα μικρόφωνα, ότι χαίρεται για τη νίκη του, αλλά η σκέψη του είναι στην Ελλάδα με αγωνία και θλίψη για τα διαδραματιζόμενα... Ο Κυριακίδης χρησιμοποιεί τη νίκη του για να αποκαλύψει στη διεθνή κοινή γνώμη τις δραματικές στιγμές που περνά η Ελλάδα και για να συγκεντρώσει πολύτιμη ανθρωπιστική βοήθεια.
Η νίκη του Κυριακίδη και ο ξεσηκωμός των ομογενών στην έκκλησή του για βοήθεια προς τους Έλληνες - έγραψε αργότερα ο Μάικλ Δουκάκης - "αποτελεί μια από τις πιο έντονες παιδικές μου αμνήσεις - έτρεξα στο μπαούλο και φόρεσα τη τσολιαδίστικη στολή μου της 25ης Μαρτίου. Και πέντε χρόνια αργότερα, το 1951, έλαβα μέρος στον μαραθώνιο της Βοστώνης, όπου δεν νίκησα αλλά τερμάτισα ". Ο δημοσιογράφος Άρθουρ Ντάφι, έγραψε στην Boston Sunday Post της 21 Απριλίου 1946: "Έχω ξαναδεί πολλούς αθλητές να κλαίνε είτε από χαρά για το θρίαμβό τους είτε από λύπη για την ήττα τους, αλλά αυτός ο Αθηναίος δρομέας με τα ευγενή αισθήματα έχυσε δάκρυα που έβγαιναν μέσα από τη δυνατή ελληνική καρδιά του. Μια καρδιά που δεν τον πρόδωσε στα 26 μίλια που διήνυσε, αλλά που κόντεψε να σπάσει όταν έφτασε στο τέρμα, τόσο από περηφάνια για τη νίκη του, όσο και από θλίψη για τις κακουχίες που περνούσε η πατρίδα του»
Γιάννης - John
στη φωτογραφία ο Στέλιος Κυριακίδης στην αυθεντική διαδρομή του Μαραθωνίου δρόμου
Από την ιστοσελίδα του Λυμπερόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου