του Κώστα Γ. Μαμέλη
Στη σύγχρονη πολιτική ζωή, η Δικαιοσύνη ( ως συντεταγμένη εξουσία και ως δικαιοδοτικός θεσμός), αποτελεί αντικείμενο της «χαμηλής» πολιτικής.
«Δεν έχει ψήφους, κοστίζει δυσανάλογα, πρόκειται για γραφειοκρατία του κερατά», παρατηρούν εμβριθώς οι λαϊκίζοντες κατ΄ επάγγελμα «βιαστές» της και «συνήθεις ύποπτοι» με τα «άσπρα κολάρα». Την θεωρούν «θεραπαινίδα» της πολιτικής, «έτοιμη για όλα», σαν τη «χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ»*.
Εξαγοράσιμη, «μανιπουλαρισμένη» (τι λέξη!), ομόκλινη των εξωθεσμικών!
Τα προγράμματα των κομμάτων εξουσίας συνήθως εξαντλούνται σε λίγες αναφορές, γενικόλογες, αμφίσημες, ρητορικές. Γύρω από την περίφημη διάκριση των εξουσιών, η συζήτηση κρατάει από τον Μοντεσκιέ ως τις μέρες μας, αναλισκόμενη στην -κατ΄ ευφημισμόν- ανεξαρτησία της.
Κι αυτή, (την ανεξαρτησία), ευαγγελίζονται προεκλογικά, ενώ την «λησμονούν» μετεκλογικά ( που να μπλέκεις τώρα!, χώρια που κινδυνεύουμε από «αυτονομίες» και τέτοια ! Θα προκύψει «κράτος δικαστών», Ντι Πιέτρο, Σαρτζετάκης και άλλα ηχηρά).
Τα κόμματα της άλλης Αριστεράς την «ξορκίζουν» ως «ταξική», ως «εργαλείο της κυρίαρχης τάξης», ως «μηχανισμό καταστολής», χαμένα σε στερεότυπα και δογματισμούς . Σα να έχουν «ανακαλύψει», κάπου στον κόσμο, πριν και τώρα, την ιδανική , την μη ταξική!
Δεν υπάρχει, βέβαια, αμφιβολία, ότι η Δικαιοσύνη ως εξουσία, αντικειμενικά υπηρετεί το σύστημα που την καθιδρύει κι επομένως συναρθρώνεται με τα ταξικά χαρακτηριστικά του. Όμως, διάολε, το «σύστημα» είναι Δημοκρατία (το καλλίτερο, μέχρι την «εφεύρεση» του άριστου). Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Ακόμη και για την στοιχειώδη «συστημική» συμπεριφορά.
Για τη Δημοκρατία μας, (που οι εξουσίες της πηγάζουν από το λαό και ασκούνται μόνον γι αυτόν), τώρα, που η Δικαιοσύνη βρίσκεται στο επίκεντρο της βαθιάς κρίσης των θεσμών της, είναι ή ώρα! «Από Διός άρξασθαι»!
Πρωταρχικό, χιλιοειπωμένο από τη νομική μας διανόηση - αλλά όχι ακατόρθωτο - να απεμπλακούμε λίγο από την εξάρτηση και τον επηρεασμό, αν η ηγεσία της Δικαιοσύνης πάψει να επιλέγεται από την εκτελεστική εξουσία.
Στην κατεύθυνση αυτή είναι τολμηρή (και αρκούντως αυτοκριτική) η πρόσφατη πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για την εκλογή της από τη Βουλή, με τα 2/3 της.
Και θα ήταν τολμηρότερη αν συνοδεύονταν και από τα 2/3 ειδικού θεσμικού εκλεκτορικού σώματος, μετά από δημόσια ακρόαση των εκλόγιμων.
*Μπελ-Σλέντορφ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 6.5.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου