Τα κουρέλια Ρουσόπουλου δυσφημίζουν ακόμη (του Σ. Κούλογλου)

Διαβάζω στην tvxs.gr

…“Η εφημερίδα «Αποκαλύψεις» δημοσίευσε το Σάββατο ένα ψευδές και ύπουλο κείμενο εναντίον μου. Πρόκειται για μια κραυγαλέα απόπειρα της ακροδεξιάς και των υπολειμμάτων του συστήματος Ρουσόπουλου, μέσα και έξω από την ΕΡΤ, για να μην επανέλθουν οι εκπομπές «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» και «Θεματική Βραδιά» που έπεσαν θύμα λογοκρισίας δύο χρόνια πριν. Οι υπεύθυνοι της εφημερίδας–και όσων από το κύκλωμα αναπαρήγαγαν συντονισμένα στο διαδίκτυο το συκοφαντικό δημοσίευμα- θα απολογηθούν σύντομα στην δικαιοσύνη…. „

Με τον κύριο Κούλογλου ούτε γνωριζόμαστε, ούτε βέβαια γνωρίζω πόσα ακριβώς παίρνει για τη δουλειά του. Μου είναι άγνωστες επίσης οι αμοιβές των δημοσιογράφων. Ούτε γράφω γι΄ αυτό τον λόγο. Απλά η αντιπαράθεση αυτών των ημερών με οδήγησε σε ορισμένες σκέψεις. Ο ίδιος στο tvxs.gr „τα κουρέλια Ρουσόπουλου δυσφημίζουν ακόμη“ παραθέτει σειρά στοιχείων, που δυστυχώς ούτε στο fimotro σε σχόλιο με τίτλο „αν έχουν χιούμορ στις „αποκαλύψεις““ (θαυμάστε επίπεδο απάντησης),ούτε στο troktiko σε σχόλιο με τίτλο „τον έφαγε η ΝΔ αλλά του έδωσε πρώτα 981.000 € σε μια 4ετία“, που ανέτρεξα ανατρέπονται. Τα δύο Blogs συνεχίζουν αόριστες αναφορές χωρίς να μπαίνουν στον κόπο απόδειξης των ισχυρισμών τους. Αντιπαραθέσεις σιναφιού; Ίσως. Κανείς δεν μπορεί να το αποκλείσει. Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης δεν είναι άλλωστε και ότι το καλύτερο που θα μπορούσε να μας τύχει. Έχουν δει αρκετά τα μάτια μας και έχουν ακούσει πολλά τα αυτιά μας για να μας κάνουν υποψιασμένους. Αποφεύγοντας να μπω στην ουσία της υπόθεσης αφού δεν την γνωρίζω, θέλω με την ευκαιρία να κάνω δύο παρατηρήσεις σχετικά με την ανωνυμία και τη μικρή θεαματικότητα αφού μεταξύ άλλων ο κύριος Κούλογλου κατηγορείται και γι΄ αυτό. Προσωπικά είμαι υπέρ της ανωνυμίας των Blogs, γιατί πιστεύω, ότι έτσι διασφαλίζεται η έκφραση της γνώμης των πολλών. Του λαού που είναι ανώνυμος και δεν χρειάζεται κάθε φορά που εκφράζεται να καταθέτει την κάρτα του. Παράλληλα όμως πιστεύω, ότι οι αναπόδεικτοι ισχυρισμοί καλυπτόμενοι από την ανωνυμία, αποδυναμώνουν στην ουσία την άποψη αυτή. Γι΄ αυτό όλοι οι „ανώνυμοι“ Blogers καλό είναι να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, αν θέλουν να υπερασπίσουν το δικαίωμα της ανωνυμίας τους. Παρακολουθούσα κάποτε το mme.gr. Έγραφε διάφορα για πολλούς. Επισκεψημότητα μεγάλη. Έκλεισε όμως άρον – άρον από τους συντάκτες του για να σβήσει τα ηλεκτρονικά του αποτυπώματα πριν προλάβει να μπει ο εισαγγελέας. Ε! δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα ανωνυμίας. Τέλος η υψηλή θεαματικότητα μιας εκπομπής μπορεί μεν να αποτελεί σοβαρό εμπορικό όρο συνέχισής της, αλλά δεν επιτρέπεται να είναι και το μοναδικό κριτήριο σε μια δημόσια τηλεόραση. Υπάρχουν περιπτώσεις που η εμπορικότητα δεν πρέπει καν να αποτελεί κριτήριο συνέχισης μιας παραγωγής. Η δημόσια τηλεόραση οφείλει να γίνει πρότυπο κανάλι αντικειμενικής ειδησεογραφίας και υψηλού επιπέδου εκπομπών. Και επειδή η ποιότητα δεν πουλάει, πρέπει να αναθεωρηθεί και η λογική του κόστους των εκπομπών και των ελλειμμάτων. Άλλο πράγμα είναι τα ελλείμματα από διασπάθιση και σπατάλη του δημόσιου χρήματος και άλλο τα ελλείμματα λόγω εκπομπών που αντικειμενικά δεν μπορούν να είναι εμπορικές. Η ποιότητα δεν πουλάει τι να κάνουμε. Αν θέλουμε τα κρατικά κανάλια να είναι κερδοφόρα, μπορούν να βάλουν από πορνό μέχρι τις ποιο άθλιες εκπομπές. Εκεί θα δείτε θεαματικότητα και λεφτά με την ουρά. Το κρατικό όμως κανάλι, που σημειωτέον το πληρώνουμε όλοι, πρέπει να διέπεται από άλλη λογική. Να αποτελεί το ποιοτικό μέτρο σύγκρισης για τον πολίτη. Αυτό που μια σοβαρή πολιτεία θα επεδίωκε για τους πολίτες της. Ακόμη και αν αυτό δεν επιτεύχθηκε μέχρι σήμερα επειδή ο δημόσιος χώρος εξυπηρετούσε άλλες επιλογές, δεν δικαιολογείται η συνεχής απαξίωσή του, ούτε βέβαια η οποιαδήποτε κριτική προσφέρει τίποτε αν δεν συνοδεύεται από νέες προτάσεις και ιδέες. Πολύ περισσότερο δε σημαίνει, ότι στη δημόσια τηλεόραση κάποιες εκπομπές δεν είχαν αυτές τις υψηλές προδιαγραφές. Στις καλές εκπομπές ανήκουν κατά την ταπεινή μου γνώμη και αυτές του κυρίου Κούλογλου. Γι΄ αυτές θα πρέπει τελικά και να „απολογηθεί“. Ας αφήσουμε το παραμύθι της χαμηλής θεαματικότητας και των ελλειμμάτων και ας θέσουμε το ζήτημα στη σωστή του διάσταση ανοίγοντας ένα διάλογο για το τι επιτέλους δημόσια τηλεόραση θέλουμε. (Γ.Π.)

Αντρέας απέναντι - Αυτός ο άνθρωπος, αυτός...

ΤΗΣ ΣΕΜΙΝΑΣ ΔΙΓΕΝΗ

Άνοιγα το παράθυρο του δωματίου μου και σχεδόν έβλεπα τι γινόταν στο Εκτελεστικό του Πασόκ. Σπίτι απέναντι από το Κίνημα, δίπλα στην ''Εξόρμηση'', απέναντι από την ''Αιχμή''. Παραμονές της δεκαετίας του 80 και εγώ μια ευκολόπιστη (ακόμη είμαι) ρεπόρτερ, που θαυμάζω τον Αντρέα και πιστεύω πως θ αλλάξει τον κόσμο.Δουλεύω για τρεις και εξήντα στο ...κομματικό όργανο, έχοντας παραιτηθεί από την Ελευθεροτυπία, γιατί από εκείνο το μετερίζι, δε συμμετέχω ενεργά στην αλλαγή του κόσμου.Βλέπω συχνότατα τον Αντρέα, είτε από το παράθυρο του δωματίου μου, (οι κόρνες ειδοποιούν πάντα ότι παρκάρει), είτε από το γραφείο του Μαρούδα και του Στρατή, που στοχεύουν κατευθείαν στο γραφείο του Μεγάλου. Ο αρμόδιος επί των καφέδων, μας γνωστοποιεί εγκαίρως τα κέφια του, ώστε να προετοιμαζόμαστε καταλλήλως, γι αυτά που θ ακολουθήσουν. Ο Αρκούδος, (ο Αθανασάκης), μας μεταφέρει τα καινούργια αστεία του, ο Αντώνης Σ. εξυφαίνει αστικούς μύθους(;) για μια γκαρσονιέρα στον περιφερειακό, όπου ξεκουράζεται, μόνος ή με παρέα, κάποια απογεύματα, ο Αντρέας Χ. τον προσφωνεί πάντα ''Πρόεδρέ μου'' και τον σέβεται αληθινά, η Αθηνά Ραπίτου, μετρημένη και προσεκτική πάντα, μας επαναφέρει στην τάξη, όταν αναλύουμε ''γυναικεία'', τι σόι αρσενικό, είναι αυτός ο τύπος, που λατρεύει ξαφνικά όλη η Ελλάδα, ο Σεραφείμ Κωνσταντινίδης, μας αγνοεί επιδεικτικά, ασχολούμενος μόνο με οικονομικές αναλύσεις, ενώ ο Γιώργος Παπαχρήστος, είναι ερωτευμένος με τη Νατάσσα και θέλει να γίνει σταρ. Που και που έρχεται και η Μαλβίνα και μάλιστα υπερθεματίζει -στο πόσο ελκυστικός είναι ο Μεγάλος- χρησιμοποιώντας λέξεις, που κάνουμε πως καταλαβαίνουμε, αλλά μετά, ψάχνουμε στο λεξικό.Ο Αντρέας λοιπόν, όταν απαλλάσσεται από τις βαρετές κουστωδίες, που και καλά τον προστατεύουν από τους ενοχλητικούς και όταν δεν παίζει εκείνους τους ανόητους ρόλους που του υπαγορεύει το αξίωμά του, είναι ο πιο γοητευτικός άνθρωπος του πλανήτη. (Εμένα μ άρεσε πολύ, όταν παρατηρούσα, κάποιους να του αναλύουν επί μακρόν, ένα αδιάφορο γι αυτόν, θέμα κι εκείνον να ξεστομίζει πάντα, την κλασσική ατάκα''Τι μου λες;'' και να εξαφανίζεται. Μια φορά, την είπε και σε μένα.)

Ο Αντρέας στη Χαριλάου Τρικούπη, είναι η Αλίκη στη WONDERLAND!

Είναι μέσα στο παραμύθι. Είναι το ίδιο το παραμύθι. Ώρες ώρες, πιστεύω πως έχει καταλήξει σε 5-6 δυνατούς ρόλους της παγκόσμιας δραματουργίας και τους παίζει αναλόγως των περιστάσεων. Θέλω να πω, ότι τον έχω δει με τα μάτια μου, στο ρόλο του Ρεξ Χάρισον στην ''Ωραία μου Κυρία'', του Τσάρλτον Εστον στον ρόλο του Μωυσή, του Ζεράρ Ντεπαρντιέ στον ''Συρανό'', αλλά και του Αντονι Κουίν στο ''Ζορμπά''... Εννοείται ότι υπάρχουν φορές, που επιλέγει το στυλ Χορν, σε εκρηκτικό συνδυασμό με (ολίγον) Τζακ Νίκολσον, για εξαιρετικές περιπτώσεις...Κάνει πάντα κομπλιμέντα σε όλες μας, στη Μαριάννα, στη Μαρίνα του Λαλιώτη, στη Ρένα Λ., στην Καίτη, ακόμη και στην Καλλιόπη Μ. Υποδύεται ότι ζηλεύει, όταν πάμε με τη Μαργαρίτα, τη Σοφία και την Τίνα, στον μπάρμπα Γιάννη στα Εξάρχεια, για φασολάδα ή κεφτέδες.Βάζει -θεατρικά- τις φωνές στον Κουλούρη, για αυτοσχεδιασμούς που δεν εγκρίνει, ακούει με προσοχή τον Γεννηματά, (που λίγο πριν, με έχει βάλει ''μέσον'', για να φτιάξει η μαμά μου τυρόπιτα), ''συνωμοτεί'' με τον Λιβάνη, τα παίρνει με τον Ζιάγκα, ''ζηλεύει'' το σουξέ της Μελίνας, λέει πάντα -ποιος ξέρει τι;- μυστικά με τον Κάρολο, μιμείται, κρυφά, τα εκατοντάδες τικ του Άκη, αυτοσαρκάζεται, γελάει δυνατά...Μετά από μια απίστευτη προεκλογική συγκέντρωση στην Κρήτη, μας καλεί -καμιά τριανταριά δημοσιογράφους- για ένα ποτό. Ρεσιτάλ χιούμορ και διπλωματίας, απίστευτη ενέργεια, συναρπαστική προσωπικότητα. Απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις, κάνει ντρίμπλες, καρφώνει με στυλ, φλερτάρει, εκεί που νομίζεις ότι παραδίνεται σε στριμώχνει, μπλοφάρει, κινείται ανάμεσά μας σαν να παίζει σκάκι.Ένας δημοσιογράφος μόνο, δε συμμετέχει στο...συμπόσιο, ίσως γιατί ''δουλεύει στο Ριζοσπάστη'', μ ενημερώνει η Μαριάννα. Αργότερα ρεμβάζοντας στο μπαλκόνι, μου συστήνεται. Γιώργος Βαρεμένος.Ένας άλλος τύπος, που τον είχα γνωρίσει σε μια αποστολή στο Ευρωκοινοβούλιο, μοιάζει κι αυτός συνεπαρμένος, αλλά όχι από τον Αντρέα. Αυτός ασχολείται μόνο με τον Λαλιώτη. Είναι ο Πέτρος Κωστόπουλος. Σ αυτό το κείμενο, δε θα μιλήσω για τον πρωθυπουργό, που γνώρισα λίγο πριν το 80, ούτε για την πολιτική του και το πού μας οδήγησε, ούτε για τον Αρχηγό που ...έβλεπε τα στελέχη να φεύγουν, μιλάω για τον Αντρέα που έζησα στη Χαριλάου Τρικούπη, στο Καστρί, σε κάποιες αποστολές, αλλά και κάποια μοναδικά βράδια στου Τσιτσάνη και στο Περιβόλι του Ουρανού.

Αυτός ο άνθρωπος, αυτός. Β' μέρος

Τέτοια ώρα, ήταν που έφευγε, πριν από 14 χρόνια, στο σπίτι του στην Εκάλη. Στο πρώτο μέρος αυτού του κειμένου, ξεκαθαρίζω πως θέλω να μιλήσω, για τον απλό Αντρέα Παπανδρέου, που γνώρισα, στο περιθώριο της πολιτικής του δράσης. Αν και το επίθετο ''απλός'' για τον Αντρέα, ισοδυναμεί με ύβρη.Πόσα δεν είχε ακούσει, τόσα χρόνια...τι παπατζή τον χαρακτήρισαν, τι λαϊκιστή και λαοπλάνο, άλλοι είπαν ότι ήταν ιδεολόγος, μαρξιστής, τροτσκιστής, αστός ριζοσπάστης, παιδί της αστικής ελίτ, αριβίστας, εθνικιστής, ασυνεπής, ιδιοφυής, μαχητικός, φιλόδοξος, αντιπνευματικός, κυνικός, δημαγωγός, ανασφαλής, πραγματιστής, με διπλή γλώσσα, χαρισματικός, ανειλικρινής, εγωπαθής, αμοραλιστής, κρυψίνους, αυταρχικός και και καιΟ Αντρέας, ήταν πάνω απ όλα, ενδιαφέρων. Του άρεσε το μπαλκόνι, το κάθε είδους μπαλκόνι. Ήξερε -και σίγουρα τον γοήτευαν πολύ- τα παιγνίδια των ΜΜΕ, το κατείχε το θέμα όσο κανείς, μην ξεχνάμε πως έκανε σε μια νύχτα, φίρμα τον Μπιρσίμ, (τον σκηνοθέτη που θα μείνει στην τηλεοπτική ιστορία, ως ο άνθρωπος, που έκανε το τόσο, ΤΟΟΟΟΣΟ!!!).

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑ

Αυτός -και όχι ο Λαλιώτης, λένε αυτοί που ξέρουν- επέλεξε προχωρημένα, CARΜΙΝΑ BURΑΝΑ, να ντύνει μουσικά προεκλογικές συγκεντρώσεις και ομιλίες του, ''ώστε ν ανατριχιάζει ο..κυρίαρχος λαός'', την ώρα που άλλοι, για τον ίδιο σκοπό επέλεγαν Ρόμπερτ Ουίλιαμς.Γνώριζε καλά, ότι με τη συμπεριφορά του, πυροδοτούσε αυτόματα, τις πιο θεαματικές ιστορίες, τους πιο καυτούς αστικούς μύθους, που ειπώθηκαν ποτέ για πολιτικό ηγέτη και αυτό του άρεσε πολύ.Τα πάθη και οι αδυναμίες του, έγιναν πρωτοσέλιδα και μπεστ σέλερ, οι ίντριγκες του περιβάλλοντος του, υπήρξαν προσφιλή θέματα δεκαετιών, η ανατροπή, η ρήξη και η ''παράσταση'' που επέλεγε, ανάλογα με την περίσταση, έγραφε κάθε φορά, ιστορία.Αν και ως ασθενής, βίωσε τη μετατροπή του, σε μείζον τηλεοπτικό θέαμα, τα νικητήρια φιλιά με τη Δήμητρα στα μπαλκόνια, αλλά και το -τέλεια σκηνοθετημένο- νεύμα στη σκάλα του αεροπλάνου, ευτυχώς συνέβησαν σε προ-μεσημεριανών εκπομπών, εποχή, αλλιώς ακόμη θα σχολίαζαν τα πάνελ, το συμβολισμό που υπέκρυπτε το δημόσιο τάισμα της τούρτας με το κουταλάκι και άλλες''αυθόρμητες'' κινήσεις και γενικότερα το τι ήθελε να πει ο ποιητής.Το θέμα είναι, πως αυτός ο μποέμ τύπος, που εμφανίστηκε στη νεότερη πολιτική ιστορία, καπνίζοντας αρειμανίως, μ ένα ζιβάγκο κι ένα πέτσινο σακάκι, σηματοδότησε καθοριστικά και...γοητευτικά την «γεμάτη πάθος συνάντηση, της πολιτικής και του θεάματος''

Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ

Έτυχε πολλές φορές, να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι στο ''Χάραμα'' και στο ''Περιβόλι του Ουρανού''. Γλεντούσε και έπινε, με πάθος, σαν να είχε χρόνια να το κάνει ή σαν να επρόκειτο να μην το ξανακάνει. Το αγαπημένο του ζεϊμπέκικο, που του έδινε και καταλάβαινε, ήταν ο ''Αϊτός χωρίς φτερά''.Αυτό μπροστά σε κόσμο, γιατί μεταξύ στενών φίλων, η επιλογή ήταν πιο hard! Εκεί ζητούσε κομμάτια της Ρίτας Σακελάριου, με κορυφαίο το ''Αυτός ο άνθρωπος, αυτός''.Κάποτε στη γιορτή του στο Καστρί, ο ένας από τους δύο μικρότερους γιους του, που τόλμησε μετά απ αυτό το τραγούδι (που χόρεψε με απίστευτο πάθος), να βάλει στο πικ απ, έναν ροκ δίσκο και μάλιστα στη διαπασών, έφαγε μια ...απαστράπτουσα καρπαζιά, που είδε τον Τζιμ Μόρισον, φαντάρο! Άδικα η κατακόκκινη Μαργαρίτα, προσπάθησε να το παρουσιάσει ως οικογενειακό αστείο, (ήμασταν και πέντε δημοσιογράφοι εκεί), ο μικρός είχε δει τον ουρανό σφοντύλι.

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Ο καθηγητής και πρύτανης στην Καλιφόρνια, στο μυθικό Μπέρκλεϊ, είχε ένα μυστικό, που απέφευγε να συζητάει.Ήταν Ολυμπιακός.. στην παρανομία!Μόνο με όποιους αισθανόταν ασφαλής, πανηγύριζε σε νίκες του ή έπεφτε σε κατάθλιψη στις γαυροπανωλεθρίες...Στους πολλούς, το έπαιζε υπεράνω ομάδων.

ΤΟ -ΠΟΛΥ- ΜΑΚΡΥ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ ΣΤΟ ''ΠΕΡΙΒΟΛΙ'

'Ένα ξημέρωμα στο ''Περιβόλι'', ήμασταν σε γειτονικά τραπέζια. Εκείνος με Γεννηματά, Μελίνα, Παπούλια, Χαραλαμπόπουλο, Ζιάγκα, Τσοχατζόπουλο (προ πλουτισμού) κ.αΕμείς δημοσιογραφική παρέα, που κάλυπτε την συγκέντρωση, που είχε προηγηθεί. Ο Μάκης Γεωργίου, η Δήμητρα Γκουντούνα, ο Γιάννης Δημαράς, η Γιάννα Παπαδάκου, ο Γιώργος Δουατζής, η Εμυ Κροκίδη και μάλλον και ο Γιώργος Τράγκας.Ο Αντρέας, έχει ήδη χορέψει το ''δικό'' του τραγούδι, τον ''Αητό''.Η ορχήστρα παίζει την εισαγωγή από το ''δικό'' μου αγαπημένο τραγούδι, ''Αγάπη που γινες δίκοπο μαχαίρι.'' Κοιτάζω τη Μελίνα, μου γελάει. Της δείχνω την πίστα, μου τη δείχνει κι αυτή. Κάνω πως δεν καταλαβαίνω, ο Γεωργίου σκύβει συνωμοτικά ''πάμε επάνω και θάρθει κι εκείνη, θάναι θεματάρα, έχω και φωτογραφική μαζί μου..''Σηκώνομαι, ο Μάκης μ ενθαρρύνει, ''τις δύσκολες στροφές θα τις κάνω εγώ'', έχει έτοιμη τη μηχανή πάνω στο τραπέζι, σύρριζα στην πίστα.Ρίχνω μόνη μου τις πρώτες βόλτες, η Μελίνα χτυπάει παλαμάκια και τραγουδάει, (αλλά από τη θέση της), έχω γίνει μούσκεμα από ντροπή, ο Μάκης γελάει και -κάνει πως- χορεύει, θέλω να πεθάνω πριν τελειώσει το τραγούδι που χορεύω μόνη μου, μπροστά στο ..Εκτελεστικό Γραφείο του Πασόκ.Και τότε ακριβώς, σηκώνεται ο Αντρέας, (λέω, θα με χαστουκίσει, όπως ο Φούντας τη Στέλλα), έρχεται δίπλα μου, γονατίζει και ξεκινάει να χτυπάει ρυθμικά παλαμάκια. Την ίδια στιγμή, ο Γεωργίου αρπάζει τη μηχανή κι αρχίζει να φωτογραφίζει. Έρχεται κι ο Γεννηματάς, από κάπου πετιέται κι ο Γείτονας, αλλά η Μελίνα σταθερή στη θέση της.

ΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ

Κάποτε επιτέλους το ατέλειωτο τραγούδι τελειώνει, η δραματική χορογραφία ολοκληρώνει τον κύκλο της, ο ακομπλεξάριστος πρωθυπουργός μας φιλάει, σπεύδω ημιλιπόθυμη, στο τραπέζι των συναδέλφων μου, για ν ακούσω αυτές τις 3 ατάκες.Δημαράς. -Καλά, δεν ντρέπεσαι καθόλου, εσύ;Γκουντούνα. -Ευτυχώς που δεν ήταν ο Χαρίλαος εδώ, να σε δει.-Γεωργίου. -Τόχουμε το θέμα!

ΥΓ 1. Μάκη, πότε θα μου δώσεις μία, από αυτές τις φωτογραφίες;

ΥΓ 2. Αντρέα- Μελίνα- Γιώργο, καλή συνέχεια στο ταξίδι σας.

ΠΗΓΗ: i-Reporter

Ένταση στο λιμάνι του Πειραιά, δεμένα παραμένουν τα πλοία

Ένταση και επεισόδια σημειώνονται από νωρίς το πρωί στο λιμάνι του Πειραιά εξαιτίας της απόφασης μελών του ΠΑΜΕ να καταλάβουν τις πύλες εισόδου του λιμανιού με στόχο να εμποδίσουν τον απόπλου των πλοίων, σε ένδειξη συμπαράστασης στην 24ωρη απεργία που κήρυξαν η Πανελλήνια Ένωση Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΜΕΝ) και η «Στέφενσον» και η οποία κρίθηκε παράνομη από το Πρωτοδικείο Πειραιά. (ΝΕΑ Φωτο) Τώρα, ότι ταλαιπωρείται ο κόσμος, ότι κρουαζιερόπλοια αποφεύγουν να δένουν στο λιμάνι, επιδεινώνοντας την ήδη βαριά τραυματισμένη οικονομική κατάσταση, φέροντας σε απόγνωση κυρίως μικρούς επιχειρηματίες, δεν φαίνεται να απασχολεί, ούτε τους φερέλπιδες μετακινούμενους σπουδαστές της ΚΝΕ, ούτε βέβαια την ηγεσία του ΚΚΕ. „Από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι΄ αν καεί", έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης. Μόνο που μέχρι σήμερα εκεί στον Περισσό δεν κατάλαβαν, ότι από την ίδια πίτα τρώμε όλοι. Απλά είναι θέμα μοιρασιάς. Αν το καταλάβαιναν, τότε θα μπορούσαν και να εξηγήσουν γιατί παρά την κρίση, τα σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα, δεν βλέπουν τα ποσοστά τους να αυξάνουν και ο ηγετικός τους ρόλος να επιβεβαιώνεται. Η λαϊκή αντίδραση σύντροφοι της αντίπερα όχθης είναι επιβεβλημένη, κατανοητή και χρήσιμη. Πρωτοπόρες και χρήσιμες είναι και οι ηγετικές ομάδες, όταν απέναντι στην αποδόμηση του κοινωνικού κράτους είναι σε θέση να καταθέτουν τις δικές τους βιώσιμες εναλλακτικές προτάσεις. Η πρωτοπορία δε δηλώνεται, κατακτάται. (ΓΠ)

Εθνική "ντροπή" για τη Βόρεια Κορέα η ήττα του 0:7 από την Πορτογαλία.

Ήταν η πρώτη απευθείας αναμετάδοση των αγώνων για τους κατοίκους της Βόρειας Κορέας. Η κρατική τηλεόραση ανάμενε να δείξει εικόνες μιας σκληρής αναμέτρησης, που γρήγορα όμως διαψεύστηκε. Μετά το 0:4 σταμάτησε ο σπίκερ να αναμεταδίδει τον αγώνα. Άκρα του τάφου σιωπή. „Ντροπή“ για το έθνος και το σύστημα, όταν τα επιτεύγματα των λαών κρέμονται στα πόδια έντεκα, άντε το πολύ δεκαέξι ανθρώπων. Η αναμενόμενη ιστορική στιγμή σύγκρουσης καπιταλισμού – κομμουνισμού μετατράπηκε μέσα σε ενενήντα λεπτά σε εθνικό όνειδος.

Άντε να δούμε θα μπορέσουμε και εμείς σήμερα να απαλύνουμε έστω ελάχιστα την οικονομική μας κρίση, το ασφαλιστικό, τα εργασιακά, τα ελλείμματα κλπ; (ΓΠ)

Πίσω από τα φώτα

Η Νότιος Αφρική είναι η φτωχότερη χώρα που έχει διοργανώσει ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο και όσοι πίστεψαν ότι μια τέτοια διοργάνωση θα βοηθήσει οικονομικά στην ανάπτυξη, βελτιώνοντας το ΑΕΠ, δημιουργώντας θέσεις εργασίας και προσελκύοντας τουρίστες, ήδη διαψεύδονται από τις πρώτες έρευνες. Υπολογίζεται, ότι μόνο το 16% των δαπανών για το Παγκόσμιο Κύπελλο αναμένεται να καλυφθεί από την τουριστική εισροή. Ούτε οι μικροπωλητές πρόκειται να έχουν ιδιαίτερα κέρδη, καθώς οι πολυεθνικές εταιρείες που είναι χορηγοί της οργάνωσης, τους κρατάνε μακριά από τους χώρους διεξαγωγής των αγώνων. Άλλωστε και οι θέσεις εργασίας με τη λήξη της διοργάνωσης θα πάψουν και αυτές να υπάρχουν.

Οι πανίσχυροι προβολείς του Μουντιάλ κάποτε θα σβήσουν. Όμως η φτώχια, η πείνα, η ανεργία, η εγκληματικότητα, το έιτζ θα συνεχίζουν να μαστίζουν ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού αυτής της πανέμορφης χώρας.

Είμαστε δύο κόσμοι, που ...«δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε οι μεν τους δε, μόνο με τη χαρά της κοινής απόλαυσης και του ενθουσιασμού ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Αυτό είναι κάτι το περαστικό, το πολύ-πολύ να κρατήσει για ένα μήνα. Ενώ αν παρέχουμε στους ανθρώπους την πολύ φυσιολογική προσδοκία να έχουν τροφή, εργασία και μόρφωση, τότε αυτή είναι μια βάση πάνω στην οποία μπορούμε όλοι να έρθουμε κοντά. Για παράδειγμα, εγώ ενδιαφέρομαι να δω αν η επίσκεψη τόσων πολλών ανθρώπων στη χώρα μπορεί να έχει ως περαιτέρω αποτέλεσμα την προσέλκυση επενδύσεων στη βιομηχανία και τη σχετική εκπαίδευση των κατοίκων. Και τότε αυτός θα είναι ο τρόπος για να ενωθούν οι άνθρωποί μας, σε μια υλική ισότητα που θα έχει σχέση με την ουσία της ζωής και όχι με τα θεάματά της»... δήλωνε μεταξύ άλλων σε συνέντευξή της στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 10.06.2010 η νοτιοαφρικανή συγγραφέας Ναντίν Γκόρτιμερ.

Στα Townships η ανεργία ανέρχεται στα 60%. Η φτώχια είναι ασύλληπτη, δεν περιγράφεται. Τα δικά μας βασικά και υποτυπώδη αποτελούν άπιαστα είδη πολυτελείας γι΄ αυτούς. Ακόμη και η πολύ υψηλή εγκληματικότητα μπορεί κάτω από αυτές τις συνθήκες να κατανοηθεί και εξηγηθεί, αφού για τους περισσότερους δεν είναι σίγουρη ούτε η καθημερινή τροφή.

Δυστυχώς τα θεάματα δεν μπορούν να σώσουν μια χώρα που δεν έχει ψωμί. (Γ.Π)

Η Μέρκελ ζήτησε την επιβολή φόρου. Να πληρώσουν οι τράπεζες και οι αγορές!

Τελικά φαίνεται να γίνεται αντιληπτό, ότι κάπου από εκεί έπρεπε να αρχίσουν. Βέβαιο είναι ότι όλοι θα πληρώσουμε τη κρίση. Ο καθένας όμως με βάση τις δυνατότητές του και σίγουρα αντίστοιχα του μεγέθους των ευθυνών του. Άντε όσο είναι καιρός, πριν "σας πάρουν με τις πέτρες" όπως είπε και ο Παπανδρέου. Για να δούμε!!!! Πως και έτσι όμως κατέληξε στη φορολόγηση των Τραπεζών η νεοφιλελεύθερη Μέρκελ; Την ανησύχησαν φαίνεται οι δημοσιοποιήσεις της ILO που παρουσιάζουν την ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών να μεγαλώνει επικίνδυνα στην Γερμανία. Μήπως επιπλέον την ανησύχησε η εμφανής διάλυση του μεσαίου σταθεροποιητικού κρίκου της κοινωνικής σταθερότητας; Λέω μήπως.Δυστυχώς η Ευρώπη για άλλη μια φορά στάθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Και οι δικές σας ευθύνες κυρία Μέρκελ είναι ασυγχώρητες. Νομίζατε πως αν χρεοκοπούσε η Ελλάδα οι υπόλοιπες χώρες θα έμεναν ανεπηρέαστες. Αμ δε. (ΓΠ)

Η Οικονομία για αρχαρίους

Ινδικό χοιρίδιο ή φλαμουριά;

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ*

Ανάμεσα στην πρόκληση σχολίων για τη χώρα που θεωρείται το ινδικό χοιρίδιο των αγορών, πρώτα στο χώρο της οικονομίας, τώρα στο χώρο της πολιτικής ή για την πόλη που ντύθηκε στα εαρινά, κατισχύει το άρωμα της φλαμουριάς, κάτω από το σπίτι του. Μεθυστικό, πυκνό, τον ζαλίζει. Κάτι σαν φυσικό ναρκωτικό που ταξιδεύει τις αισθήσεις επικίνδυνα (καλύπτοντας τα βοθρολύματα της παρακμής και τη δυσώδη πολιτική συγκυρία). Χτες, ανάκατο με το Νοτιά, τον παρέσυρε βίαια σε μιαν ατέρμονη νοσταλγία της πολιτικής των ιδαλγών, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται η ηρωική περίοδος των '70s, τότε που οι πιο πολλοί μέτραγαν τη σκιά τους αντί το μπόι τους. Αποκοτιές, υπερβολές, κομματικές μαγγανείες, αλαζονικές κορόνες, το ανικανοποίητο, το ουτοπικό. Αλλοι να αλλάξουν τον κόσμο, κι άλλοι να βάψουν την πλάση κόκκινη, με σημαίες και με ταμπούρλα. Κι ύστερα ήρθε ένας Αύγουστος (όχι μήνας αλλά περίοδος ολόκληρη, τρυφηλή, ξένοιαστη, πομπώδης), προάγγελος των θώκων, εξάγγελος των ψιμυθίων της εξουσίας, ράφτης των μεγάλων κυβερνητικών στολών, τελετάρχης των παρασήμων, ορχήστρα των λαϊκών «ωσαννά», κατασκευαστής των περίβλεπτων σημείων της αμετροέπειας. Αρκετοί φίλοι και συντρόφοι του υπέκυψαν στις εγχώριες σειρήνες, στις γυαλιστερές σινιέ παρουσίες, στις μυκονιάτικες ευωχίες της Ψαρούς, τα σχολεία των ντελικάτων εραστών της Ελούντας, στα μακιάτο των βορείων προαστίων, στις ντόπιες Αράχοβες, τα διεθνή Vevey. Αλλά συνήθως στην ιστορία οι Αύγουστοι (οι Ρωμαίοι) αυτοχειριάζονται. Ετσι ο επίπλαστος Αύγουστος και οι συν αυτώ εξέπεσαν. Πρώτα εκλογικά, ύστερα πολιτικά, τώρα ηθικά. Κατέστησαν «χλεύη των ηττημένων». Ακολούθησε η ανθρωποφάγος αρένα, με τους ραβδούχους των νέων εξουσιών, τους ηρακλείς των νέων στεμμάτων. Τα τηλεοπτικά κηρύκεια εξοφλούνται με διασυρμό, αποστροφή, απομόνωση, οίκτο. Αχ, πού 'σουν νιότη που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος! Η φλαμουριά, ομιλούσα ερινύα! «Πού νυν οι πεπλασμένοι φίλοι; Πού τα συμπόσια και τα δείπνα; Πού ο των παρασίτων εσμός και ο δι’ όλης ημέρας εκχεόμενος άκρατος, και αι ποικίλαι των μαγείρων τέχναι, και οι τοις δυναστείας θεραπευταί, οι πάντα προς χάριν ποιούντες και λέγοντες; Ανθη ην εαρινά, και παρελθόντος του έαρος, άπαντα κατεμαράνθη· σκιά ην και παρέδραμε· καπνός ην και διελύθη· πομφόλυγες ήσαν και διερράγησαν· αράχνη ην και διεσπάσθη...» (προς Ευτρόπιον, Ιωάννης Χρυσόστομος).

Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 2 Ιουνίου 2010 ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ *Ο ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος

Στείλτε πίσω τα ψυγεία...

Ο περίφημος κωδικός «101000» με τα δώρα και τις χορηγίες φαίνεται πως αποκρυπτογραφήθηκε και δείχνει ότι στις «δαπάνες διεύθυνσης» μεταξύ άλλων υπήρχαν τιμολόγια για οικοσκευές και εξοπλισμό γραφείου πολιτικών προσώπων. Αν και οι δωρεές αυτού του είδους δεν αποτελούν τον πυρήνα του μεγάλου αυτού σκανδάλου, εν τούτοις είναι ενδεικτικό μιας γενικότερης αντίληψης και ελαστικότατης συνείδησης για το τι είναι νόμιμο και ηθικό.

Αυτή είναι η Ελλάδα έλεγε ο Σημίτης. Και δεν είχε άδικο. Οι πάντες εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, τα „φιλοδωρήματα" αυτά, τα θεωρούσαν χωρίς ιδιαίτερης σημασίας, ανάξιες σχολιασμού και εντελώς αναποτελεσματικές επιχειρηματικές χειρονομίες „καλοπιάσματος" της εξουσίας. Τις περισσότερες φορές δε χρειάζονταν και να το κρύψουν. Τόσο αυτονόητο. Μέχρι … ...μέχρι την ώρα της αποκάλυψης, που θα καταριόνται την ώρα και τη στιγμή που δεν σκέφτηκαν το μέγεθος της μ......ς τους. Και να πει κανείς, ότι τα είχαν ανάγκη; Δεν είναι όμως όλοι ίδιοι. Θυμάμαι, πριν πάρα πολλά χρόνια, στο γάμο ενός συγγενικού μου προσώπου, γνωστός και μεγάλος επιχειρηματίας έκανε δώρο στους μελλόνυμφους ένα πανάκριβο και μοντέρνο για την εποχή εκείνη ηλεκτρικό ψυγείο. Ενθουσιάστηκε το ζευγάρι. Μόνο ο πατέρας της νύφης, γενικός διευθυντής σε δημόσια υπηρεσία στην αρμοδιότητα της οποίας εντάσσονταν οι εξαγωγικές δραστηριότητες του επιχειρηματία σκυθρώπιασε. Δεν χρειάστηκε καθόλου χρόνο. Το έπιασε το υπονοούμενο. Τηλεφώνησε ο ίδιος στον επιχειρηματία. Αφού τον ευχαρίστησε του ζήτησε ευγενικά να στείλει κάποιον να πάρει το ψυγείο πίσω. Έτσι απλά. Χωρίς φανφάρες και αυτοεπιβεβαιώσεις. Έκανε το αυτονόητο. Αυτό που θα έπρεπε να κάνουν όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έγιναν εξαιτίας της θέσης τους αποδέκτες ύποπτων δώρων. Να επιστρέψουν τους λεμονοστύφτες και τις τοστιέρες στους αποστολείς τους. Η χώρα πρέπει να ξαναποκτήσει την αυτοπεποίθηση και υπερηφάνειά της. Είχε και έχει τίμιους. Δεν είναι όλοι ίδιοι. (Γ.Π.)

Σαν σήμερα....

Σαν σήμερα, στις 10 Ιουνίου 1944 ο τόπος μας γνώρισε μία από τις αγριότερες σφαγές που έγιναν ποτέ στον κόσμο. Διακόσιοι δεκαοκτώ συμπολίτες μας θανατώθηκαν από τους Ναζί του Χίτλερ χωρίς να μάθουν ποτέ το γιατί. Ανάμεσα σ' αυτούς ανήμποροι γέροι, έγκυες γυναίκες, νεογέννητα μωρά πρόσφεραν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας, την ειρήνη και τον πολιτισμό. Ακόμη και οι ακραίες καταστάσεις βίας, βαρβαρότητας και μίσους για τον άνθρωπο δεν οδηγούν πάντα σε αντίποινα και εκδίκηση. Και ευτυχώς γιατί εκεί διακρίνονται οι „πολιτισμοί“. Ενδεικτικό είναι το απόσπασμα  του επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, Σουηδού Στούρε Λιννέρ, από το βιβλίο του „Η Οδύσσειά μου“ όπου γράφει για το Δίστομο: (ΓΠ)

„Παντρευτήκαμε στις 14 Ιουνίου. Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής, Έμιλ Σάντστρομ, παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας. Αργά το βράδυ με πλησίασε και με απομάκρυνε από τα γέλια και τις φωνές, προς μια γωνιά όπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας.

Μου έδειξε ένα τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει: οι Γερμανοί έσφαζαν για τρεις ημέρες τον πληθυσμό του Δίστομου, στην περιοχή των Δελφών, και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας. Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής την οποία, την εποχή εκείνη, ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και φάρμακα. Έδωσα με τη σειρά μου το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει, εκείνη έγνεψε κι έτσι αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή.

Περίπου μα ώρα αργότερα ήμασταν καθ' οδόν μέσα στη νύχτα. Απαιτήθηκε ανυπόφορα μεγάλο χρονικό διάστημα έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε, χαράματα πια, στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο.

Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος, αργά και απρόθυμα, όταν μας άκουγαν που πλησιάζαμε. Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα, κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά. Ήταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν με αυτό τον τρόπο: θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής, οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες Ες.

Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικες έως νεογέννητα. …. Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς.

Μα να! Ένας παππούς στην άκρη του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ήταν σ ο κ α ρ ι σ μ έ ν ο ς από τον τρόμο, με άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε».

Από μακριά μας πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα. Μας αφηγήθηκε ότι ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί με εκείνη αρχίσαμε να τους ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρεις μας, διαπιστώσαμε ότι [η γυναίκα] είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Τη χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ. Ήταν το ταξίδι του μέλιτός μας…..

…Λίγο καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θα αποκτούσε και έναν αξιοσημείωτο επίλογο. Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα, αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Δίστομου.

Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσω μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα. Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί, για άλλη μια φορά, η Κλειώ και εγώ.

Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με τον παπά στη μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτυση.

Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα. Μετά πρόσθεσε: «Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους». Σ' αυτή του τη φράση γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα…..“

Από το βιβλίο "Η Μαύρη Βίβλος της Αντίστασης"

.....Η αριστερά είναι σαν την εκκλησία:

Και πολύ άντεξες Κουβέλη ....φύγε όσο είναι καιρός...

- Χιλιάδες δόγματα και αιρέσεις που στηρίζουν τα διαφοροποιητικά στοιχεία τους στις διαφορετικές ερμηνείες των "ιερών κειμένων" (Ανάλογα με το πως βολεύει τον καθένα) - Όλα τα δόγματα προαναγγέλλουν το τέλος του κόσμου (κατάρρευση του συστήματος, δευτέρα παρουσία κλπ κλπ απλώς διαφωνούν στον τρόπο που θα τελειώσει ο κόσμος...) - Όλα τα δόγματα είναι οι μοναδικοί κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας - Όποιος δεν δέχεται αυτή την αλήθεια δαιμονοποιείται (αντίχριστος, αντικομουνιστής κλπ κλπ) - Επαγγέλλονται ένα δίκαιο κόσμο στον οποίο όμως όλοι πρέπει να στερηθούν αυτά που η ελίτ (ιερατείο, κόμμα) θεωρεί περιττά. - Επαγγέλλονται την επανάσταση προς ένα κόσμο που δεν θα παίζει πλέον σε καμία περίπτωση καμία επανάσταση... - Εν γένει ένας θρησκόληπτος παρουσιάζει σκανδαλώδη αναλογία με ένα οπαδό της αριστεράς (Οπαδό και όχι πραγματικό διανοητή) - Όλοι ξέρουν ότι κατά βάθος και οι μεν και οι δε είναι γραφικοί αλλά κανείς δεν τολμά να τους το πει κατάμουτρα... Πηγή: ΠΑΝΟΣ από ΤΑ ΝΕΑ 9/6/2010 +- Φωτο