Τα κουρέλια Ρουσόπουλου δυσφημίζουν ακόμη (του Σ. Κούλογλου)

Διαβάζω στην tvxs.gr

…“Η εφημερίδα «Αποκαλύψεις» δημοσίευσε το Σάββατο ένα ψευδές και ύπουλο κείμενο εναντίον μου. Πρόκειται για μια κραυγαλέα απόπειρα της ακροδεξιάς και των υπολειμμάτων του συστήματος Ρουσόπουλου, μέσα και έξω από την ΕΡΤ, για να μην επανέλθουν οι εκπομπές «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» και «Θεματική Βραδιά» που έπεσαν θύμα λογοκρισίας δύο χρόνια πριν. Οι υπεύθυνοι της εφημερίδας–και όσων από το κύκλωμα αναπαρήγαγαν συντονισμένα στο διαδίκτυο το συκοφαντικό δημοσίευμα- θα απολογηθούν σύντομα στην δικαιοσύνη…. „

Με τον κύριο Κούλογλου ούτε γνωριζόμαστε, ούτε βέβαια γνωρίζω πόσα ακριβώς παίρνει για τη δουλειά του. Μου είναι άγνωστες επίσης οι αμοιβές των δημοσιογράφων. Ούτε γράφω γι΄ αυτό τον λόγο. Απλά η αντιπαράθεση αυτών των ημερών με οδήγησε σε ορισμένες σκέψεις. Ο ίδιος στο tvxs.gr „τα κουρέλια Ρουσόπουλου δυσφημίζουν ακόμη“ παραθέτει σειρά στοιχείων, που δυστυχώς ούτε στο fimotro σε σχόλιο με τίτλο „αν έχουν χιούμορ στις „αποκαλύψεις““ (θαυμάστε επίπεδο απάντησης),ούτε στο troktiko σε σχόλιο με τίτλο „τον έφαγε η ΝΔ αλλά του έδωσε πρώτα 981.000 € σε μια 4ετία“, που ανέτρεξα ανατρέπονται. Τα δύο Blogs συνεχίζουν αόριστες αναφορές χωρίς να μπαίνουν στον κόπο απόδειξης των ισχυρισμών τους. Αντιπαραθέσεις σιναφιού; Ίσως. Κανείς δεν μπορεί να το αποκλείσει. Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης δεν είναι άλλωστε και ότι το καλύτερο που θα μπορούσε να μας τύχει. Έχουν δει αρκετά τα μάτια μας και έχουν ακούσει πολλά τα αυτιά μας για να μας κάνουν υποψιασμένους. Αποφεύγοντας να μπω στην ουσία της υπόθεσης αφού δεν την γνωρίζω, θέλω με την ευκαιρία να κάνω δύο παρατηρήσεις σχετικά με την ανωνυμία και τη μικρή θεαματικότητα αφού μεταξύ άλλων ο κύριος Κούλογλου κατηγορείται και γι΄ αυτό. Προσωπικά είμαι υπέρ της ανωνυμίας των Blogs, γιατί πιστεύω, ότι έτσι διασφαλίζεται η έκφραση της γνώμης των πολλών. Του λαού που είναι ανώνυμος και δεν χρειάζεται κάθε φορά που εκφράζεται να καταθέτει την κάρτα του. Παράλληλα όμως πιστεύω, ότι οι αναπόδεικτοι ισχυρισμοί καλυπτόμενοι από την ανωνυμία, αποδυναμώνουν στην ουσία την άποψη αυτή. Γι΄ αυτό όλοι οι „ανώνυμοι“ Blogers καλό είναι να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, αν θέλουν να υπερασπίσουν το δικαίωμα της ανωνυμίας τους. Παρακολουθούσα κάποτε το mme.gr. Έγραφε διάφορα για πολλούς. Επισκεψημότητα μεγάλη. Έκλεισε όμως άρον – άρον από τους συντάκτες του για να σβήσει τα ηλεκτρονικά του αποτυπώματα πριν προλάβει να μπει ο εισαγγελέας. Ε! δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα ανωνυμίας. Τέλος η υψηλή θεαματικότητα μιας εκπομπής μπορεί μεν να αποτελεί σοβαρό εμπορικό όρο συνέχισής της, αλλά δεν επιτρέπεται να είναι και το μοναδικό κριτήριο σε μια δημόσια τηλεόραση. Υπάρχουν περιπτώσεις που η εμπορικότητα δεν πρέπει καν να αποτελεί κριτήριο συνέχισης μιας παραγωγής. Η δημόσια τηλεόραση οφείλει να γίνει πρότυπο κανάλι αντικειμενικής ειδησεογραφίας και υψηλού επιπέδου εκπομπών. Και επειδή η ποιότητα δεν πουλάει, πρέπει να αναθεωρηθεί και η λογική του κόστους των εκπομπών και των ελλειμμάτων. Άλλο πράγμα είναι τα ελλείμματα από διασπάθιση και σπατάλη του δημόσιου χρήματος και άλλο τα ελλείμματα λόγω εκπομπών που αντικειμενικά δεν μπορούν να είναι εμπορικές. Η ποιότητα δεν πουλάει τι να κάνουμε. Αν θέλουμε τα κρατικά κανάλια να είναι κερδοφόρα, μπορούν να βάλουν από πορνό μέχρι τις ποιο άθλιες εκπομπές. Εκεί θα δείτε θεαματικότητα και λεφτά με την ουρά. Το κρατικό όμως κανάλι, που σημειωτέον το πληρώνουμε όλοι, πρέπει να διέπεται από άλλη λογική. Να αποτελεί το ποιοτικό μέτρο σύγκρισης για τον πολίτη. Αυτό που μια σοβαρή πολιτεία θα επεδίωκε για τους πολίτες της. Ακόμη και αν αυτό δεν επιτεύχθηκε μέχρι σήμερα επειδή ο δημόσιος χώρος εξυπηρετούσε άλλες επιλογές, δεν δικαιολογείται η συνεχής απαξίωσή του, ούτε βέβαια η οποιαδήποτε κριτική προσφέρει τίποτε αν δεν συνοδεύεται από νέες προτάσεις και ιδέες. Πολύ περισσότερο δε σημαίνει, ότι στη δημόσια τηλεόραση κάποιες εκπομπές δεν είχαν αυτές τις υψηλές προδιαγραφές. Στις καλές εκπομπές ανήκουν κατά την ταπεινή μου γνώμη και αυτές του κυρίου Κούλογλου. Γι΄ αυτές θα πρέπει τελικά και να „απολογηθεί“. Ας αφήσουμε το παραμύθι της χαμηλής θεαματικότητας και των ελλειμμάτων και ας θέσουμε το ζήτημα στη σωστή του διάσταση ανοίγοντας ένα διάλογο για το τι επιτέλους δημόσια τηλεόραση θέλουμε. (Γ.Π.)