Γιατί όχι εκλογές;

Μετά από το επιδερμικής στην καλύτερη περίπτωση ανάλυσης άρθρο του κυρίου Δαβαράκη με τίτλο „Εκλογές; Είναι σοβαρός;" και συνάμα απρεπούς τίτλου του, όσον αφορά τον πρωθυπουργό, έρχεται με σημερινό του άρθρο ο Σταύρος Θεοδωράκης με τίτλο „γιατί όχι εκλογές;" για να αποκαταστήσει την πραγματικότητα. Κατά τη γνώμη μου ήταν απαραίτητο, αν λάβει κανείς υπόψη του, ότι οι επισκέπτες στα σχόλιά τους με δυσκολία έκρυβαν την ειρωνεία και το θυμό τους συνάμα. Και τούτο, όχι γιατί ο κύριος Δαβαράκης στερείται του δικαιώματος να εκφράζει την όποια γνώμη του ελεύθερα, αλίμονο τόσα και τόσα ακούμε και διαβάζουμε οι έρμοι καθημερινά, αλλά κυρίως για την έλλειψη πολιτικού πολιτισμού. Δεν μπορείς να απευθύνεσαι σε ένα πρωθυπουργό περίπου σε κουτσαβάκικο στυλ „είσαι σοβαρός ρε;" (το ρε είναι δικό μου). Εκτός και αν είσαι ο Λάκης Λαζόπουλος. Αλλά άλλο „Αριστοφάνης" (έτσι Λάκη;) και άλλο Δαβαράκης, για να κρατούμε και το μέτρο. Πάντως είναι αλήθεια, πως πρέπει όλοι να σοβαρευτούμε. Πρώτιστα βέβαια τα κόμματα και όλοι οι επίδοξοι ηγέτες και σωτήρες. Γιατί παρατηρείται, ότι ενώ είναι αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα και της Ν.Δ. και του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ και του Δημαρά και όποιου άλλου υποψήφιου να αντιμάχεται το Μνημόνιο, δεν είναι δικαίωμά τους όμως να μη προβάλουν τίποτε ρεαλιστικό για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Επιπλέον θεωρώ ανεύθυνο και επικίνδυνο να θέλουν να εκμεταλλευτούν την υπάρχουσα λαϊκή δυσαρέσκεια από τα επώδυνα μέτρα που περιλαμβάνει το Μνημόνιο, χωρίς παράλληλα να γνωρίζουν, πως θα διαχειρισθούν τη δυσαρέσκεια και που θα την οδηγήσουν. Ένα βασικό ερώτημα οφείλει να απαντηθεί, για να διαχωρίσουμε την ανεύθυνη από την υπεύθυνη πολιτική. Αν η δυσαρέσκεια των πολιτών δεν εκφραστεί δημοκρατικά και μέσω εκλογών, που τις απεύχεστε (γιατί άραγε;), τότε ποια άλλη διέξοδο προτείνετε; Οφείλετε κύριοι και κυρία μια απάντηση. (Γ.Π.)

Γιατί όχι εκλογές;

Του Σταύρου Θεοδωράκη

Δεν έχω καταλάβει τι πραγματικά ζητάμε από τον Παπανδρέου. Να κάνει ή να μην κάνει εκλογές; Ο Σαμαράς λέει ότι ο Παπανδρέου καταστρέφει τη χώρα παραμένοντας στην εξουσία. Το ΚΚΕ λέει ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι τόσο κακή όσο και η κυβέρνηση Καραμανλή. Ο Καρατζαφέρης βλέπει παντού προδοσίες και εθνικές μειοδοσίες. Ο Αλαβάνος καλεί τον Παπανδρέου να μην πατάει το πόδι του στην «ελεύθερη Αττική» (!).Ο Τσίπρας λέει ότι πρέπει να εξαφανιστεί το νωρίτερο δυνατόν (ο Παπανδρέου – όχι ο Αλαβάνος). Ενώ το «μισό» ΠΑΣΟΚ λέει ότι ο Γιώργος πρόδωσε τον Ανδρέα… Όλα αυτά λοιπόν που καταλήγουν; Ότι δεν είναι ώρα για εκλογές; Κάθε λογικός άνθρωπος που ακούει τους ηγέτες της αντιπολίτευσης (και ορισμένους της συμπολίτευσης) να κατηγορούν για τόσα πολλά πράγματα τον Γιώργο Παπανδρέου, θα περίμενε ότι η τελευταία τους φράση θα ήταν «εδώ και τώρα εκλογές». Και όχι μόνο δεν ζητούν εκλογές αλλά όταν τις υπαινίσσεται ως λύση ο Παπανδρέου τον βρίζουν ως εκβιαστή. Ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω. Οι τοπικές εκλογές του Νοεμβρίου είναι ξεκάθαρο ότι ξεκίνησαν για να είναι μόνο… τοπικές. Τα σκουπίδια μας δηλαδή, τα πάρκα μας, οι πεζόδρομοι μας, τα αυθαίρετα μας, οι φιλαρμονικές μας… Κάποιοι, με πρώτη τη Νέα Δημοκρατία, θέλησαν να μετατρέψουν τις τοπικές εκλογές σε εθνικό Δημοψήφισμα. Και έτσι φτάσαμε στο σημείο οι μισοί συνδυασμοί να μας καλούν να τους ψηφίσουμε για να γκρεμίσουν την κυβέρνηση και οι άλλοι μισοί για να γκρεμίσουν το Μνημόνιο. Και όταν ο Παπανδρέου απαντά στην πρόκληση και λέει ότι αν υπερισχύσουν οι συνδυασμοί που με πολεμούν τότε θα πάμε σε εθνικές εκλογές, οι συνδυασμοί το «γυρίζουν». <Συνέχεια κλικ εδώ>

Εκλογές; Είναι σοβαρός;

Αντιγράφω από το άρθρο του Άρη Δαβαράκη από τη σελίδα protagon.gr

...„Ας λέει ότι θέλει ο Πρωθυπουργός σε όσες «διακαναλικές» γουστάρει. Εμείς, το μεγάλο ποσοστό όσων φτάσουν μέχρι τις κάλπες και δεν κάτσουν σπίτι τους, θα του στείλουμε το μήνυμα ότι φτηνοί εκβιασμοί όχι μόνο δεν περνάνε, αλλά μας θυμώνουν ακόμα παραπάνω. Θέλει να πάει σε εκλογές; Ας πάει. Ο Δημαράς, ο από μηχανής θεός, θα μας κάνει να χαμογελάσουμε αισιόδοξα και να περιμένουμε ραγδαίες εξελίξεις. Ο Γ.Α.Π θα τις ξανακερδίσει πάντως, θέλει δεν θέλει, τις επόμενες εκλογές - και θα είναι πια ο μοναδικός υπεύθυνος για την απόλυτη εξαθλίωσή μας, την πτώχευση και την απελπισία μας.

(Ακούς εκεί; Η ψηφίζεις αυτό που θέλω εγώ, ή βουλιάζω την Ελλάδα στη μέση του Ατλαντικού; Έχουμε χάσει μου φαίνεται εντελώς τη μπάλα, τον μπούσουλα – και κάθε σεβασμό προς την μικρή πατρίδα μας)“ <ολόκληρο το άρθρο>

Σχόλιο του Γιώργου Παπαδόπουλου

Κύριε Δαβαράκη αναρωτιέμαι και εγώ μαζί σας αν είμαστε πράγματι σοβαροί.

Στις 7 Νοεμβρίου έχουμε τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Από όποια άποψη και αν δει κανείς το ζήτημα, όσα μύρια κακά και δεινά αν πιστεύει κανείς ότι έχει ο ΚΑΛΙΚΡΑΤΗΣ, ένα δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Όσο ποιο αποκεντρωμένη η εξουσία και η διοίκηση, τόσο πιο πολύ μπορεί να την πλησιάσει ο πολίτης. Έχει επομένως μέγιστη σημασία να συμμετάσχουμε όλοι και να επιλέξουμε και με κομματικά, δεν αντιλέγω, αλλά και με αυτοδιοικητικά κριτήρια, έστω στο μέτρο του δυνατού, τους τοπικούς μας άρχοντες. Τώρα το τι δουλειά έχει το αντιμνημονιακό μέτωπο ως κυρίαρχη πολιτική καθώς και ως πολιτική πόλωσης και σύγκρουσης νομίζω χρήζει όχι μόνο πολιτικής ερμηνείας αλλά και απάντησης στον αναστεναγμό σας. "Είμαστε σοβαροί;"

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει στις δημοκρατίες τη λαϊκή βούληση, αν ο λαός δώσει ακόμη και εξαπατούμενος μια καθαρή νίκη στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο; Μπορεί άραγε να σταθεί κυβέρνηση και μάλιστα κάτω από αυτές τις συνθήκες και να διαπραγματεύεται στο όνομα του λαού; Είμαστε σοβαροί;

Σε μια τέτοια περίπτωση ο κύριος Παπανδρέου έχει δύο δυνατότητες. Ή να αλλάξει πολιτική και να την προσαρμόσει στη λαϊκή επιταγή, ή να πάει σε εκλογές για να καταγραφεί συγκεκριμένα και σε επίπεδο εθνικών εκλογών η πραγματική επιλογή του ελληνικού λαού και όχι η μπασταρδεμένα εκμαιευμένη. Για να είμαστε δηλαδή κομματάκι σοβαροί.

Είναι φανερό όμως, ότι ο κύριος Παπανδρέου δεν βλέπει άλλη λύση ή δυνατότητα εξόδου από τη κρίση, εκτός αυτής που τελικά επέλεξε. Δικαίωμά του να το πιστεύει. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι ισχυρισμοί, το μέτωπο του αντιμνημονίου, για τη νίκη του οποίου "καθαρά" και δυναμικά αγωνίζονται, οι κύριοι Σαμαράς, Τσίπρας, Δημαράς, Μητρόπουλους και βέβαια η κυρία Παπαρήγα. Αν βγουν λοιπόν ενισχυμένοι και εκτιμήσουν ότι εκπροσωπούν την πλειοψηφούσα άποψη του ελληνικού λαού, δεν πρέπει όλοι αυτοί οι κύριοι και η κυρία να αναλάβουν και την ευθύνη να διαχειριστούν την κρίση και να οδηγήσουν τη χώρα σε έξοδο από αυτήν; Τι τζάμπα μαγκιά είναι αυτή; Όχι τίποτε άλλο αλλά για να γίνουμε κάποτε σοβαροί. (ΓΠ)

Photo: Γιάννης Κόντος

Ο πρώτος νεκρός του 1940

«Πάν τα παιδούλια μ’»… Σε αυτή τη θαυμάσια φωτογραφία, με τα αυστηρά και αθώα πρόσωπα, ο τελευταίος εκ των ορθίων, είναι ο πρώτος νεκρός του αλβανικού πολέμου. Ονομάζεται Βασίλης Τσιαβαλιάρης, γεννηθείς το 1912 στην Πιαλεία Τρικάλων, υπηρετούσε στρατιώτης στο 51 Σύνταγμα Πεζικού, σκοπευτής πολυβόλου. Έπεσε στο 21o φυλάκιο των ελληνοαλβανικών συνόρων, χτυπημένος απο βλήμα όλμου, στις 5 π.μ, με τα πρώτα πυρά των ιταλών, της 28ης Οκτωβριου 1940. Η φωτογραφία είναι του 1930, ο Βασίλης ήταν τότε 18 ετών, ανύπανδρος. Παντρεύτηκε αργότερα και άφησε χήρα και τρία παιδιά. Οι τελευταίες λέξεις που είπε ήταν: «Πάν τα παιδούλια μ’»… Πηγή: BLOG YSTERA

Ο ρατσισμός της ποσόστωσης

Κριτική ασκεί σχετικά με την „επιβολή της συμμετοχής της γυναίκας" στα ψηφοδέλτια η Calpicon Ltd με άρθρο της στην ιστοσελίδα protagon.gr και αναρωτιέται

„…Γιατί λοιπόν η ποσόστωση στα ψηφοδέλτια; Αν αυτό δεν είναι αναχρονισμός, τότε τι είναι; Γιατί να θεωρούνται οι γυναίκες «προβληματική» κοινωνική ομάδα που στο όνομα της δήθεν ισότητας χρειάζονται «σπρώξιμο»; Γιατί να θεωρείται ένας πολίτης λιγότερο ικανός από κάποιον άλλο στο εκλέγεσθαι μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα; Δηλαδή τι παραπάνω χρειάζεται για να χαρακτηρίσει κάποιος αυτή τη λογική σαν καθαρά ρατσιστική; Όσο κι αν έψαξα, δε βρήκα κάποιο δημοσίευμα που να αντιτίθεται στην ποσόστωση. Η γραμματεία ισότητας πανηγυρίζει! Οι λαλίστατες επί παντός επιστητού πριν κάτι χρόνια γυναικείες οργανώσεις τώρα πια σιωπούν. Γιατί;…" (Ολόκληρο το άρθρο)

Όχι δεν είναι ούτε αναχρονισμός, ούτε ρατσισμός.

Είναι αλήθεια, ότι η παρουσία της γυναίκας στην επαγγελματική, πολιτική, διοικητική και πολιτιστική ζωή των σύγχρονων κοινωνιών αναπτύχθηκε με ταχείς ρυθμούς στην εποχή μας. Προσωπικά πιστεύω, ότι η σημερινή της θέση προέκυψε περισσότερο ως ανάγκη της οικονομίας και των κινημάτων της δεκαετίας του 60-70, που επέδρασαν βαθιά στις κοινωνικές διεργασίες και στην εξέλιξη της κοινωνίας και λιγότερο ως αποτέλεσμα πάσης φύσης διοικητικών μέτρων. Η εφαρμογή αναγκαστικής ποσόστωσης στη δημιουργία ψηφοδελτίου ούτε ρατσισμό ούτε διακριτική μεταχείριση αποτελεί, γιατί το ψηφοδέλτιο με τους υποψηφίους του πρέπει να εκφράζει συνολικά τη σύνθεση της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αντίθετα διακριτική μεταχείριση και δημοκρατικό έλλειμμα υπάρχει μόνο, όταν η ποσόστωση αδιαφορώντας για την βούληση του εκλογικού σώματος επιβάλλει τη σειρά εκλογής των υποψηφίων. Τότε μπορούμε πράγματι να μιλήσουμε για διάκριση ως αποτέλεσμα διοικητικών παρεμβάσεων που στρεβλώνουν τη βούληση του εκλογικού σώματος.„Στη γυναίκα ανήκει το μισό του ουρανού. Οφείλει να το κατακτήσει" έγραφε ο Μάο για το γυναικείο ζήτημα στην Κίνα και η γυναίκα είχε πλεονέκτημα έναντι του άνδρα μόνο στην περίπτωση ίσων προσόντων ή ισοψηφίας. (Γ.Π.)

«Ερμοκοπίδες»

TΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ kmamelis@the. forthnet.gr Η άποψή μου ήταν δημόσια. Εγκαιρα, προ τετραετίας, αρθρογράφησα κατά του ανδριάντα Καραμανλή στην Αριστοτέλους. Δεν ήταν, βέβαια, η ώρα για συνολική συζήτηση της αισθητικής της πόλης, ούτε της λειτουργικής (σε σχέση με τη συλλογική μνήμη) χωροθέτησης των κάθε είδους σημάτων της μνημειακής παρουσίας σ' αυτήν. Την επαναφέρω εν όψει της εκλογής της νέας δημοτικής αρχής. Εξήγησα, τότε, ότι κατά τη «δεσποτική» αντίληψη άσκησης της τοπικής εξουσίας της, με την παντελή έλλειψη δημόσιου διαλόγου για τη μελλοντική εικόνα της πόλης, με την επιλεκτική και μονοσήμαντη «ερμηνεία» της ιστορίας και τη «μορφωτική» της υστέρηση, η δημοτική αρχή Παπαγεωργόπουλου για λόγους που σχετίζονται με την προσωπική διαδρομή του επικεφαλής της και όχι με την «ιστορική συνείδηση» του άστεως, επέλεξε τη σημειολογία της δεσπόζουσας θέσης, στην καρδιά της πόλης, για την οριστική και αμετάκλητη σηματοδότησή της, με την εκεί- αμφιλεγόμενη, αν όχι και διχαστική- μνημειακή παρουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μακριά από τις αντιλήψεις συμψηφισμού που ακούγονται ευχάριστα μέσα στον ιδεολογικό χυλό των ημερών μας και σε απόσταση από τις ανιστόρητες ισοπεδωτικές προτάσεις προκύπτει μεγαλόφωνα και σθεναρά η υποχρέωση να ανοίξει σοβαρός και υπεύθυνος διάλογος. Διάλογος -της ιστορικής αποτίμησης της πολιτικής παρουσίας του τιμωμένου. -της μνημειακής αποτύπωσης στο χωροχρόνο του αστερισμού των πολιτικών ηγετών που «χάραξαν» την πόλη. -της αισθητικής επιλογής σε συνάρτηση με τη δεδομένη, εφαρμοσμένη και κυρίαρχη αντίληψη της -εν αποδρομή- δημοτικής αρχής Παπαγεωργόπουλου. Ο σεβασμός προς τον πολιτικό ηγέτη προϋποθέτει κυρίως σεβασμό στην ιστορία της Θεσσαλονίκης και στους διαχρονικούς ιστορικούς δρόμους των πολιτών της, που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν σ' αυτήν. Και προσβάλλει το ιστορικό του μέγεθος η κουτοπόνηρη υφαρπαγή και οικειοποίησή του. Ευτυχώς για τη Θεσσαλονίκη, διαθέτει νοήμονες αστούς, σοβαρούς κεντρώους και απροκατάληπτους αριστερούς, που θα αφυπνιστούν από το επιχειρούμενο ανοσιούργημα της μονομερούς παρουσίας του. Μακριά από λαϊκισμούς, μοναδικότητες και μικροπoλιτικούς χειροκροτητές, μπορεί η πόλη και οι ηγεσίες της (όχι μόνον οι δημοτικές!) να εκπονήσουν χωρίς φορτίσεις, το σχέδιο της απόδοσης μνήμης σε όλους τους πολιτικούς ηγέτες που τους αρμόζει ο στίχος «έτσι θαυμάσιος θάναι ο έπαινός σας». Στο πρέπον σημείο. Πριν υπάρξουν «Ερμοκοπίδες». Πηγή: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 20 Οκτωβρίου 2010

Λεφτά υπάρχουν = η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα

Περίοδος εκλογών και είναι λογικό τα συνθήματα να παίζουν τον ιδιαίτερο δικό τους ρόλο, είτε ως θεμιτής διαφήμισης του πολιτικού προϊόντος, είτε ως μείωσης (αθέμιτης) του αντιπάλου. Αναρωτιέμαι λοιπόν το „λεφτά υπάρχουν“ του πρωθυπουργού με την παράλληλη και όχι αποκομμένη διαπίστωση, ότι ο πλούτος της χώρας αναδιανέμεται σε βάρος των πολλών και εμποδίζει την ανάπτυξη, σε τι διαφέρει από τον ισχυρισμό του Σαμαρά στο συνέδριο του economist ότι η „Ελλάδα είναι πλούσια χώρα“ που αν αξιοποιήσει τον πλούτο της θα βγει από την κρίση; Η μαύρη προπαγάνδα και οι ανεύθυνες επικοινωνιακού τύπου προτάσεις δεν βοηθούν κανένα. Αντίθετα επιδεινώνουν το κλίμα και απογοητεύουν τους πολίτες. Οι πολίτες χρειάζονται μια υπεύθυνη πολιτική. Και υπεύθυνη πολιτική σημαίνει, ρεαλιστικές προτάσεις εξόδου από την κρίση χωρίς φτιασίδια, καθρεφτάκια και πλουμιστά λοφία. (ΓΠ)

Τα γονίδια και η ενσωµάτωση

Του Γκαζµέντ Καπλάνι Είπε προχθές η κ. Μέρκελ ότι η Γερµανία απέτυχε µε τους µετανάστες. Οτι το µοντέλο της πολυπολιτισµικότητας δεν λειτουργεί πια. Οτι αυτή η θεωρία πως θα ζήσουµε ευτυχισµένοι ο ένας δίπλα στον άλλον χωρίς να αναµειχθούµε, µπάζει νερά. Είπε πολλές αλήθειες. Απλά δεν είπε την κύρια αλήθεια: ότι απέτυχε το µοντέλο της «πολυπολιτισµικότητας» που επέλεξαν οι οµοϊδεάτες της κ. Μέρκελ. Ηταν εκείνοι που επί δεκαετίες έλεγαν στους µετανάστες ότι στη Γερµανία βρίσκονται προσωρινά ως γκασταρµπάιτερ, δηλαδή «φιλοξενούµενοι εργάτες», πως µια µέρα θα πρέπει να πάνε πίσω στις πατρίδες τους. Γι´ αυτόν τον λόγο οι µετανάστες έπρεπε να έχουν τις δικές τους γειτονιές, τα δικά τους σχολεία, τις δικές τους ζωές, τις ζωές των άλλων. Το µοντέλο της γερµανικής πολυπολιτισµικότητας για δεκαετίες ήταν: «δεν θα γίνεις Γερµανός ποτέ Ελληνα, Ιταλέ και Τούρκε». Τελικά, οι µετανάστες δεν έφυγαν. Εµειναν στη Γερµανία. Μόχθησαν, άντεξαν, δηµιούργησαν οικογένειες, προχώρησαν. Τα παιδιά τους δεν µιλούσαν πια σπαστά γερµανικά. Δεν ένιωθαν ξένα και άρχισαν να διεκδικούν ως ντόπιοι. Και τότε, ξαφνικά, έγιναν ενοχλητικοί, άρχισαν να φαίνονται πολλοί. Την καινούργια κατάσταση την περιέγραψε µε αριστουργηµατικό τρόπο ο Μαξ Φρις: «οι µετανάστες είναι πολλοί. Οχι, βέβαια, στα εργοστάσιά µας. Τις αργίες, τις Κυριακές στις πλατείες, φαίνονται πάρα πολλοί». Το γερµανικό κράτος αντιλήφθηκε ύστερα από δεκαετίες το Βατερλώ του µοντέλου της «πολυπολιτισµικότητας» που το ίδιο επέβαλε στους µετανάστες. Ηταν τότε που άλλαξε ο κώδικας της ιθαγένειας στη Γερµανία και άρχισε, σταδιακά, να πέφτει το τείχος που χώριζε τη Γερµανία σε ντόπιους και ξένους. Από τότε η Γερµανία έχει κάνει τεράστια βήµατα. Αν και υπάρχουν ακόµα πολλά προβλήµατα _ και πού δεν υπάρχουν άλλωστε _ τα παιδιά των µεταναστών στη Γερµανία, γερµανοί πολίτες πια, γίνονται αρχηγοί γερµανικών κοµµάτων, ευρωβουλευτές, διάσηµοι σκηνοθέτες, βραβευµένοι συγγραφείς. Δεν είναι πια απλά φθηνά εργατικά χέρια αλλά και κοµµάτι της «γερµανικής ελίτ». Οι σκληροί υποστηριχτές του µοντέλου του γκασταρµπάιτερ _ όπως ο κύριος Σαραζίν φερ ειπείν, µέλος του Δ.Σ. της Βundesbank _ πικραµένοι από την εξέλιξη των πραγµάτων, το έχουν ρίξει τώρα στη θεωρία των γονιδίων. Λένε πως ολόκληρες οµάδες µεταναστών είναι γονιδιακά αναφοµοίωτοι. Εντάξει, εδώ που τα λέµε, ο Αδόλφος τα έλεγε καλύτερα αυτά τα πράγµατα µε γονίδια, σεξουαλικά πεινασµένους και «αναφοµοίωτους». Από την άλλη, υπάρχουν οι «µετριοπαθείς» νοσταλγοί του συνθήµατος «δεν θα γίνεις Γερµανός ποτέ Ελληνα, Ιταλέ και Τούρκε...». Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγαν κάποτε στους µετανάστες πως δεν θα γίνουν ποτέ κοµµάτι της γερµανικής κοινωνίας και ότι θα πρέπει να πάνε πίσω στις πατρίδες τους, που σήµερα λένε: «Εµείς θέλουµε να ενσωµατωθούν οι µετανάστες αλλά αυτοί δεν θέλουν». Τι εννοούν όµως µε ενσωµάτωση; Κατά κύριο λόγο ότι οι µετανάστες και τα παιδιά τους πρέπει, εάν θέλουν να µείνουν στη Γερµανία, να αποδεχτούν πως θα είναι γερµανοί πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Και ότι για να θεωρηθούν Γερµανοί πρέπει να σκέφτονται σαν Γερµαναράδες. Αυτήν την «αντίληψη ενσωµάτωσης» χαϊδεύει η κ. Μέρκελ µε τα λόγια της. Θα µου πείτε: «Μα δεν υπάρχει πρόβληµα ενσωµάτωσης;». Σίγουρα υπάρχει. Η ενσωµάτωση όµως απαιτεί χρόνο και υποµονή. Και προπαντός είναι σαν το ταγκό: για να πετύχει χρειάζονται πάντα δύο... Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ 19.10.2010- Φωτο: από die Welt

Στηρίζω Δηµαρά στην Περιφέρεια Αττικής, λέει τώρα ο Παναγιώτης Φασούλας ...

...µετά την εξαίρεσή του από τη λίστα των υποψήφιων αντιπεριφερειαρχών µε το ψηφοδέλτιο του Γιάννη Σγουρού.

Το „αφού δεν με επιλέξατε, τότε θα σας δείξω εγώ", λυπούμαι αλλά το θεωρώ ένδειξη πλήρους πολιτικής ανωριμότητας. Όμως δεν του καταλογίζω ευθύνες, γιατί ουσιαστικά δε φταίει αυτός. Φταίνε αυτοί, εμείς και το σύστημα. Κατ΄ αρχήν φταίνε αυτοί και όσοι τέλος πάντων επιμένουν να επιλέγουν τους υποψήφιους Δημάρχους, Νομάρχες, Περιφερειάρχες, Βουλευτές κλπ. με κριτήρια αθλητικών και τηλεοπτικών επιδόσεων. Κατόπιν φταίμε όλοι εμείς, που έχουμε εθιστεί να επιλέγουμε τις απολίτικες πολιτικές, ακόμη και μουρμουρίζοντας, χωρίς ούτε μια στιγμή να σκεφτούμε στα σοβαρά πόσο χρήσιμο και πατριωτικό θα ήταν να τους γυρίσουμε την πλάτη, και

τέλος „φταίει" το σύστημα γιατί αναπαράγοντας τις αντινομίες του συνεχίζει να αποτελεί την καλύτερη δικαιολογία του εθισμού και της αδράνειάς μας. (Γ.Π.)

Σε ποιόν ανήκει η …Ακρόπολη;

Το ζήσαμε κι αυτό και μόνον ευτυχείς δεν είμαστε: Που είδαμε όμηρο τον Παρθενώνα και τυλιγμένη στο φως των …δακρυγόνων την Ακρόπολη. Να απαθανατίζεται βιασμένη από χαρωπούς ιάπωνες τουρίστες. Και καθ’ότι η εθνική ευτυχία προφανώς και δεν είναι το φόρτε μας σ’ αυτούς τους καιρούς που αναγκαστήκαμε να ζούμε, καλόν είναι τουλάχιστον να είμαστε λίγο πιο ψύχραιμοι. Και να έχουμε στο μυαλό μας ότι η Ακρόπολη δεν είναι ούτε υπουργείο Εργασίας να το χτίζεις με τούβλα, ούτε – δημόσιο ή μη – ξέφραγο αμπέλι να μπουκάρεις και να υψώνεις τα λάβαρα της κατάληψης υπέρ, δικαίων ή αδίκων, αιτημάτων. Να θυμόμαστε, δηλαδή, ότι γενικώς και διαχρονικώς …χρησικτησία στην Ακρόπολη δεν προβλέπεται. Διότι η Ακρόπολη δεν ανήκει σε κανέναν μας, ούτε σ’ εμάς, ούτε σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες – ανήκει μόνον στα απανταχού ανοιχτά και διψασμένα μυαλά αυτού του πλανήτη. Κι όταν το κατανοήσουμε αυτό, πάμε μετά να διεκδικήσουμε όλοι μαζί τα όποια δίκαιά μας στους δρόμους, στις πλατείες και σε όποιο υπουργείο θέλουμε. Διότι ναι, κακό, ψυχρό κι ανάποδο το Μνημόνιο, κι ακόμη πιο κακές και ανάποδες όλες οι εκπτώσεις, περικοπές και κοινωνικές αδικίες, αλλά εάν μπούμε και στη διαδικασία έκπτωσης και των τελευταίων πολιτισμικών και ηθικών οχυρών, τότε ας το αφήσουμε καλύτερα. Τότε δεν χρειάζεται κανένα Μνημόνιο για να μας αποτελειώσει – την κάνουμε τη δουλειά μόνοι μας, εν είδει εθνικής αυτοχειρίας…

Από το ellispoint

Με αφορμή ένα "σχόλιο"

„Δεν είναι κακό να είναι βλάκας κανείς, η Δημοκρατία το επιτρέπει, αλλά μέχρι του σημείου που αρχίζει να γίνεται επικίνδυνος για τους υπόλοιπους…“ (Ένας Ανωγειανός) Στο σχόλιό μου „Χάνουν τον καιρό τους, μία είναι η λύση. Η πρόταση Σαμαρά“ ανώνυμος αναγνώστης μου έστειλε ως "σχόλιο" εξαιτίας της κατά την άποψή του ξεπουλήματος της χώρας και κατάρρευσης του ελλαδικού πολιτικού συστήματος, μία διακήρυξη, που τη θεωρώ όχι μόνο απαράδεκτη αλλά και εθνικά επικίνδυνη. Βεβαίως και δεν πρόκειται να τη δημοσιεύσω. Οι απόψεις αυτές δεν εντάσσονται στα πλαίσια της ελεύθερης διακίνησης γνώμης και ιδεών. Ο καθείς βέβαια έχει το δικαίωμα να δημιουργεί το δικό του ιστολόγιο και να γράφει υπεύθυνα και εννοώ επώνυμα ότι νομίζει. Βαποράκι όμως εγώ δεν γίνομαι. Είναι αλήθεια, ότι το διαδίκτυο έχει φρίξει δυστυχώς από εθνικιστικά στοιχεία, που βρήκαν χώρο να εκφραστούν. Δεν μας έφταναν οι „λάτρεις“ του αρχαίου ελληνισμού, όχι βέβαια αυτού ως πανανθρώπινου αξιακού συστήματος, φιλοσοφικής σκέψης και στοχασμού, αλλά αυτού, που ταυτίζει ένα ολόκληρο πολιτισμό με τις γυαλιστερές περικεφαλαίες μιας δήθεν „ανώτερης“ φυλής, έχουμε τώρα και τους ανεγκέφαλους των τοπικών εθνικισμών. Μηδενικές πωλήσεις στις άγνωστες φυλλάδες τους, με πολλούς όμως αποδέκτες στο διαδίκτυο, που ασυνείδητα διακινούν τις πιο απίθανες απόψεις. Και επειδή οι τύποι αυτοί αυτό επιδιώκουν, ακόμη και δια μέσου μιας αρνητικής προσέγγισης, λίγη προσοχή στο τι υλικό διαβιβάζουμε στους συνομιλητές μας δε βλάπτει. (Γ.Π)

Μιχάλη, πάρε τ' όπλο σου!

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ* kmamelis@the. forthnet.gr

Συννεφιές και, κατά το λαϊκό άσμα, ακεφιές. Με κάδρο τον Κινέζο πρωθυπουργό, τα γενέθλια της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, το γοητευτικό Εντ Μίλιμπαντ και τον Μιχάλη Καρχιμάκη (αγάντα στις φουρτούνες!), έφτασα να σκέφτομαι φωναχτά το μείζον αυτού του τόπου. Την οικονομία. Που όσο κι αν δε θέλουμε, αποτελεί το πρώτιστο διακύβευμα των εκλογών του Νοέμβρη. Το 'χω ξαναγράψει το εξαίρετο. «In the long run we are all dead»*(John Maynard Keynes), μεθερμηνευόμενο πως όλοι είναι «νεκροί» μετά τη μακριά διαδρομή (προφανώς, της κρίσης). Γιατί η ευρωπαϊκή (νεοφιλελεύθερη) συνταγή σύμφωνα με την οποία η «αυτοσταθεροποιούμενη αγορά εξασφαλίζει μόνη της την προσαρμογή της», με την οικονομία σε εξωγενές σοκ και φάση αταξίας (να «καταστραφεί ό,τι είναι να καταστραφεί»), αλλά μακροπρόθεσμα να βρει το δρόμο της ανάκαμψης, δεν είναι η λύση. Μόνον οι αδαείς και εθελοτυφλούντες δείχνουν θεατρικά την έκπληξή τους παριστάνοντας τους απορημένους. Αλλωστε, αυτό που επιδιώκεται με τα συγκεκριμένα μέσα δεν είναι τίποτε άλλο από την αποθέρμανση της οικονομικής δραστηριότητας μέσω της βίαιης προσαρμογής. Ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται να γνωρίζει καλά το ρόλο και τη σημασία των διεθνο-πολιτικών εφεδρειών στην αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης. Γνωρίζει ότι η πολιτική σύγχυση που επικρατεί μεταξύ των κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η έλλειψη κοινού ευρωπαϊκού οράματος μετέτρεψε πολλούς Ευρωπαίους ηγέτες σε στενοκέφαλους λογιστές, που περιμένουν το πρώτο στραβοπάτημα της χώρας για να της βγάλουν το λογαριασμό με βάση τα δικά τους αδιέξοδα και προκαταλήψεις. Η Ευρώπη, λοιπόν, χωρίς ενιαία στρατηγική και όραμα, ενώ περισσεύουν τα φοβικά της σύνδρομα και τα παρωχημένα στερεότυπα της «θεάς αγοράς», με το Βερολίνο να καραδοκεί. Μόνο το BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) μας γνέφει ελπιδοφόρα. Εάν, όμως, συνεχιστεί η επιδείνωση της προοπτικής της οικονομίας ή σημειωθούν πολιτικές εξελίξεις που θα περιορίσουν ακόμη περισσότερο την αποτελεσματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με εξαιρετικά δυσάρεστες εξελίξεις. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει - έχει καθήκον πανστρατιάς και να μη συνεχίσει να αντιμετωπίζει τη συγκυρία της κάλπης του Νοέμβρη ως Μάο («μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση») ή ως εν υπνώσει ταξιδιώτης του «Τιτανικού», πριν από την πρόσκρουση. Ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος Πηγή: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 6 Οκτωβρίου 2010