Τα γονίδια και η ενσωµάτωση

Του Γκαζµέντ Καπλάνι Είπε προχθές η κ. Μέρκελ ότι η Γερµανία απέτυχε µε τους µετανάστες. Οτι το µοντέλο της πολυπολιτισµικότητας δεν λειτουργεί πια. Οτι αυτή η θεωρία πως θα ζήσουµε ευτυχισµένοι ο ένας δίπλα στον άλλον χωρίς να αναµειχθούµε, µπάζει νερά. Είπε πολλές αλήθειες. Απλά δεν είπε την κύρια αλήθεια: ότι απέτυχε το µοντέλο της «πολυπολιτισµικότητας» που επέλεξαν οι οµοϊδεάτες της κ. Μέρκελ. Ηταν εκείνοι που επί δεκαετίες έλεγαν στους µετανάστες ότι στη Γερµανία βρίσκονται προσωρινά ως γκασταρµπάιτερ, δηλαδή «φιλοξενούµενοι εργάτες», πως µια µέρα θα πρέπει να πάνε πίσω στις πατρίδες τους. Γι´ αυτόν τον λόγο οι µετανάστες έπρεπε να έχουν τις δικές τους γειτονιές, τα δικά τους σχολεία, τις δικές τους ζωές, τις ζωές των άλλων. Το µοντέλο της γερµανικής πολυπολιτισµικότητας για δεκαετίες ήταν: «δεν θα γίνεις Γερµανός ποτέ Ελληνα, Ιταλέ και Τούρκε». Τελικά, οι µετανάστες δεν έφυγαν. Εµειναν στη Γερµανία. Μόχθησαν, άντεξαν, δηµιούργησαν οικογένειες, προχώρησαν. Τα παιδιά τους δεν µιλούσαν πια σπαστά γερµανικά. Δεν ένιωθαν ξένα και άρχισαν να διεκδικούν ως ντόπιοι. Και τότε, ξαφνικά, έγιναν ενοχλητικοί, άρχισαν να φαίνονται πολλοί. Την καινούργια κατάσταση την περιέγραψε µε αριστουργηµατικό τρόπο ο Μαξ Φρις: «οι µετανάστες είναι πολλοί. Οχι, βέβαια, στα εργοστάσιά µας. Τις αργίες, τις Κυριακές στις πλατείες, φαίνονται πάρα πολλοί». Το γερµανικό κράτος αντιλήφθηκε ύστερα από δεκαετίες το Βατερλώ του µοντέλου της «πολυπολιτισµικότητας» που το ίδιο επέβαλε στους µετανάστες. Ηταν τότε που άλλαξε ο κώδικας της ιθαγένειας στη Γερµανία και άρχισε, σταδιακά, να πέφτει το τείχος που χώριζε τη Γερµανία σε ντόπιους και ξένους. Από τότε η Γερµανία έχει κάνει τεράστια βήµατα. Αν και υπάρχουν ακόµα πολλά προβλήµατα _ και πού δεν υπάρχουν άλλωστε _ τα παιδιά των µεταναστών στη Γερµανία, γερµανοί πολίτες πια, γίνονται αρχηγοί γερµανικών κοµµάτων, ευρωβουλευτές, διάσηµοι σκηνοθέτες, βραβευµένοι συγγραφείς. Δεν είναι πια απλά φθηνά εργατικά χέρια αλλά και κοµµάτι της «γερµανικής ελίτ». Οι σκληροί υποστηριχτές του µοντέλου του γκασταρµπάιτερ _ όπως ο κύριος Σαραζίν φερ ειπείν, µέλος του Δ.Σ. της Βundesbank _ πικραµένοι από την εξέλιξη των πραγµάτων, το έχουν ρίξει τώρα στη θεωρία των γονιδίων. Λένε πως ολόκληρες οµάδες µεταναστών είναι γονιδιακά αναφοµοίωτοι. Εντάξει, εδώ που τα λέµε, ο Αδόλφος τα έλεγε καλύτερα αυτά τα πράγµατα µε γονίδια, σεξουαλικά πεινασµένους και «αναφοµοίωτους». Από την άλλη, υπάρχουν οι «µετριοπαθείς» νοσταλγοί του συνθήµατος «δεν θα γίνεις Γερµανός ποτέ Ελληνα, Ιταλέ και Τούρκε...». Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγαν κάποτε στους µετανάστες πως δεν θα γίνουν ποτέ κοµµάτι της γερµανικής κοινωνίας και ότι θα πρέπει να πάνε πίσω στις πατρίδες τους, που σήµερα λένε: «Εµείς θέλουµε να ενσωµατωθούν οι µετανάστες αλλά αυτοί δεν θέλουν». Τι εννοούν όµως µε ενσωµάτωση; Κατά κύριο λόγο ότι οι µετανάστες και τα παιδιά τους πρέπει, εάν θέλουν να µείνουν στη Γερµανία, να αποδεχτούν πως θα είναι γερµανοί πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Και ότι για να θεωρηθούν Γερµανοί πρέπει να σκέφτονται σαν Γερµαναράδες. Αυτήν την «αντίληψη ενσωµάτωσης» χαϊδεύει η κ. Μέρκελ µε τα λόγια της. Θα µου πείτε: «Μα δεν υπάρχει πρόβληµα ενσωµάτωσης;». Σίγουρα υπάρχει. Η ενσωµάτωση όµως απαιτεί χρόνο και υποµονή. Και προπαντός είναι σαν το ταγκό: για να πετύχει χρειάζονται πάντα δύο... Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ 19.10.2010- Φωτο: από die Welt