ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ*
kmamelis@the. forthnet.gr

Μέρα Πολυτεχνείου. Το χάραμα υγρό. Βιαστικές σκιές των εργατικών ανθρώπων σπεύδουν στη στάση. Οι φοιτητές του 1973, τώρα πια σε πορεία για σύνταξη, κοιμούνται με τις συμβίες, καθώς η ζωή τους έγινε μανιέρα σε μονόπρακτο. Ο άνθρωπός μας, της γενιάς αυτής, φαντάζει αφηρημένος, ενόσω στο βιολογικό του Google αναζητά γέφυρες με το παρελθόν. Του κόλλησε ο στίχος «Ατσίγγανε κι Αφέντη μου, με τι να σε στολίσω; Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό…», αφιερωμένο στον Διομήδη Κομνηνό (τον θυμούνται, άραγε;).

Ετσι, ξετυλίγοντας το νήμα από το μακαρίτη τον Θωμά, την Κλεοπάτρα και τ' άλλα παιδιά της Πολυτεχνικής, βαδίζει χρόνο χρόνο τις πορείες, άλλες συμβατικές και χαλαρές (ιδιότυπο νυφοπάζαρο της Αριστεράς), άλλες φουριόζες και βίαιες με γροθιές ψηλά, να παίζουν με τη φωτιά. Κι άλλες κακέκτυπα στο «κλέφτες κι αστυνόμοι» τον θυμώνουν, με τους τσόγλανους να καίνε το περίπτερο της χήρας με τέσσερα ανήλικα.

Γραμμή 3. Ο ήχος του ακυρωτικού μονότονος, συνεχής, τακτοποιημένος, μετράει στιγμές κι οι μαχαιριές της μνήμης έντονες πάνω του. Τέλος εποχής, σκέφτηκε. Πιο πολύ γι' αυτόν που ντρέπεται να παραδεχτεί τις ήττες του. Προσωπικές και συλλογικές. Επισφαλές μεροκάματο, μικροί καθημερινοί συμβιβασμοί, καταπιεσμένος καταναλωτισμός, εφήμεροι κι αγχωμένοι έρωτες, άνεργα παιδιά. Κι αυτά σε συνθήκες μεταπολιτικές, με τους αρχηγισμούς παρόντες, τις συλλογικότητες στα αζήτητα, να τις ευτελίζουν οι δήθεν (συνήθως άκαπνοι εξ Εσπερίας, «απόντες» των αγώνων).

Τέλος εποχής και για τα «συστήματα» που σάπισαν από τον καιρό μέσα στη χλίδα της εξουσίας, οικοδομώντας ψεύτικες ευημερίες με πήλινα πόδια, με δανεικά, χρήματα κι όνειρα. Και με «κλεμμένα», προϊόντα της χυδαίας εκδοχής μιας απερχόμενης πολιτικής τάξης που στο λυκόφως της «προβληματίζεται» για τους έξι στους δέκα αποχίτες των πρόσφατων εκλογών, ενώ γνωρίζει το πεπερασμένο της.

Στάση Γεωργίου. Ενα σμάρι μαθητούδια εισέρχεται με το ipod στ' αφτιά. Είναι η γενιά facebook, που έρχεται «με σημαίες και με ταμπούρλα», πνίγοντας τη μοναξιά της στα εκκωφαντικά ορθάδικα υπό τους ήχους της Lady Gaga.
Γενιά-χύτρα, σφαλιστή, κοχλάζουσα. Τιθασεύει τον ατμό της πριν από την ανεξέλεγκτη εκτόξευση του καπακιού. Ψάχνει το δικό της Πολυτεχνείο, δίχως φόβο για το μέλλον, πού έτσι κι αλλιώς της στέρησαν. Και θα το βρει.

*Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 17 Νοεμβρίου 2010 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ