Πού βαδίζει ο κόσμος;

του IMMANUEL WALLERSTEIN

[...] Στην παγκόσμια σύγκρουση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, η πρώτη είχε μια κατακόρυφη άνοδο τον 19ο και ιδιαίτερα τον 20ό αιώνα. Η Αριστερά πέτυχε την υποστήριξή της σε μεγάλη κλίμακα και πολύ αποτελεσματικά. Υπήρξε μια στιγμή, στη μετά το 1945 περίοδο, που φαινόταν ότι είχε επιτυχίες παντού και με οποιανδήποτε τρόπο.

Μετά ήρθαν οι μεγάλες απογοητεύσεις. Τα κράτη στα οποία οι αντισυστημικές δυνάμεις ήρθαν στην εξουσία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, βρίσκονταν πρακτικά πολύ μακριά από αυτό που οι λαϊκές δυνάμεις περίμεναν ή ήλπιζαν να οικοδομήσουν. Και η αντίληψη περί μη ανατροπής αυτών των καθεστώτων, αποδείχθηκε άλλη μια μεγάλη αυταπάτη. Στις αρχές του 1990, η θριαμβολογία είχε εξαφανισθεί από την παγκόσμια Αριστερά και αντικαταστάθηκε από έναν ευρύ λήθαργο και συχνά μια αίσθηση ήττας.

Βέβαια, όπως γνωρίζουμε πλέον, και η επακολουθήσασα θριαμβολογία της παγκόσμιας Δεξιάς διαλύθηκε εξίσου, με θεαματικότερο το έσχατο φιάσκο της νεοσυντηρητικής αντίληψης για μια μόνιμη αυτοκρατορική επικυριαρχία των ΗΠΑ στον υπόλοιπο κόσμο. Από την εξέγερση των Ζαπατίστας το 1994, στην επιτυχή ακύρωση της Συνόδου του ΠΟΕ στο Σηάτλ το 1999, μέχρι την ίδρυση το 2001 του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε, μια κυρίαρχη παγκόσμια Αριστερά επανεμφανίσθηκε σε παγκόσμια κλίμακα.

Ζούμε σε ένα χαοτικό παγκόσμιο περιβάλλον και είναι δύσκολο να δούμε καθαρά· μοιάζει σαν κάποιος να θέλει να περπατήσει σε μια τεράστια χιονοθύελλα. Αυτοί που επιβιώνουν χρησιμοποιούν μια πυξίδα για να γνωρίζουν προς ποια κατεύθυνση βαδίζουν, αλλά εξετάζουν και το έδαφος λίγα εκατοστά μπροστά τους για να διασφαλίσουν ότι δεν θα πέσουν μέσα σε κάποια τρύπα. Η πυξίδα καθοδηγεί τους μεσοπρόθεσμους στόχους μας, το είδος του νέου παγκόσμιου συστήματος που θέλουμε να οικοδομήσουμε. Τα εκατοστά μπροστά μας, είναι η πολιτική του λιγότερου κακού. Αν δεν κάνουμε και τα δύο, είμαστε χαμένοι. Ας αντιπαρατεθούμε για την κατεύθυνση της πυξίδας, αγνοώντας τα κράτη και τον εθνικισμό. Αλλά βραχυχρόνια ας εμπλακούμε με τα κράτη και τον εθνικισμό, έτσι ώστε να αποφύγουμε τις ρωγμές. Τότε έχουμε μια πιθανότητα επιβίωσης, μια πιθανότητα να επιτύχουμε ώστε να είναι δυνατόν να υπάρξει ένας άλλος κόσμος.

Πηγή: MONTHLY REVIEW