ΕΝΔΟΝ ΣΚΑΠΤΕ.*

του Κώστα Γ. Μαμέλη kmamelis@the.forthnet.gr

Μέσα στο ζοφερό οικονομικο-πολιτικό περιβάλλον της χώρας και την ζοφερότερη επικοινωνιακή του εκδοχή, είναι μια λύση δημιουργικής φυγής. Από την ομαδική παράκρουση. Τον κοινωνικό χυλό. Στην σκαπτή ύλη των καταχωνιασμένων προφητικών κειμένων, για χρήση όταν και αν, βρήκα μιαν ομιλία του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου στην Βουλή, Γενάρης 1995. Μιλούσε για την εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρόσφατο το Μάαστριχτ, τότε) και την ευθύνη (ιδεολογική και πολιτική μαζί) της σοσιαλιστικής συνιστώσας της να «σηκώσει το γάντι» της σύγκρουσης με τις δυνάμεις που την τελματώνουν στη θέση της «αυτορυθμιζόμενης αγοράς», που αποτρέπουν την πολιτική και οικονομική της ολοκλήρωση και υπονομεύουν την κοινωνική της εξέλιξη. Ανάμεσα στον ευρωσκεπτικισμό των ατλαντιστών, τον διαχειριστικό τεχνοκρατισμό των ευρωγραφειοκρατών και τον θεσμικό δισταγμό των σύγχρονων σοσιαλδημοκρατών, «ίπταται» το διακύβευμα, που πρώτος,(τότε μόνος- μέσα σε εσμό «μικρών» ηγετών),ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου απάντησε. «Η Ευρώπη ή θα είναι κοινωνική ή δεν θα είναι Ευρώπη». Δεν ήταν σίγουρος για την τύχη της. Η φράση «το μέλλον θα δείξει εάν θα πετύχουμε» είναι δική του. Κάτι «ήξερε» για τη συνέχεια. Σήμερα, εξακολουθεί να παραμένει συνολικά και συλλογικά υπαρκτό το διακύβευμα της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης της χώρας, μπροστά σε μιαν Ευρώπη πολιτικά αντιφατική, θεσμικά ασθμαίνουσα, άτολμη να υπερασπιστεί την μοναδική αιτία της ύπαρξής της. Τις αρχές και τις αξίες της. Μας συνοδεύει, όμως, η παρακαταθήκη του. «…….Φαίνεται συχνά να μην μπορούμε να διακρίνουμε και να ξεχωρίσουμε την ανάγκη του συλλογικού από την προσωπική επιδίωξη, το σημαντικό από το ασήμαντο. Φαίνεται συχνά να υποτασσόμαστε στην πρόκληση των ισχυρών Μέσων Επικοινωνίας, στον επαγγελματισμό της πολιτικής, στην εμπορευματοποίηση κάθε σύγχρονης αξίας. Φαίνεται συχνά στην κοινωνία, στο κόμμα, στην πολιτική να επιλέγεται το εφήμερο σήμερα, να κυριαρχεί το προσωπικό αύριο και όχι η συλλογική προσπάθεια για τις ανάγκες του τόπου. Αυτή είναι μια πραγματική κρίση για την πολιτική και τους πολιτικούς, αυταπόδεικτη, ορατή και μετρίσιμη……» Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, φυσικός και πολιτικός του διάδοχος, με τις αυτονόητες φορτίσεις του πολιτικού DNA της πολιτικής κληροδοσίας του πατρός του, σημαδεύεται από τούτη την παρακαταθήκη, από ιστορικό χρέος. *Μάρκος Αυρήλιος

Μια απάντηση στο Focus

Stuttgart, 23.02.2010

Κύριε διευθυντή του Focus.

Εγώ και η οικογένειά μου, Έλληνες πολίτες κατοικούμε στη χώρα σας αρκετές δεκαετίες. Εκεί που προσπαθούσα να πείσω τα παιδιά μου, ότι η Γερμανία, στη χώρα που γεννήθηκαν και κατοικούν είναι η δεύτερη πατρίδα τους, μου φέρατε ξαφνικά τα πάνω- κάτω.

Με το μοντάζ του αγάλματος της Αφροδίτης, την προσβλητική και απρεπή χειρονομία, ενός μνημείου τέχνης με βαθιές ιστορικές ρίζες, πανανθρώπινες αξίες και πολιτιστική κληρονομιά, που υπερβαίνουν τα όρια της μικρής μου πατρίδας, επιχειρήσατε να καταδείξετε με τρόπο βαθιά σημειολογικό, ότι οι απανταχού έλληνες ούτε λίγο ούτε πολύ είναι διαχρονικά απατεώνες.

Δεν διαφωνώ με την ελευθερία του τύπου, στην οποία στηρίζετε την απρέπεια αυτή. Αντίθετα αγωνίζομαι γι΄ αυτήν ακόμη και αν ξεπερνά τα όρια της δικής μου αισθητικής.

Δεν διαφωνώ επίσης, ότι η φοροδιαφυγή, οι δωροδοκίες και άλλες ηθικά, πολιτικά και ποινικά κατακριτέες πράξεις, βαρύνουν πρώτιστα την χώρα μου και για τις οποίες άμεσα η πολιτική ηγεσία της πατρίδας μου πρέπει να αποδώσει ευθύνες, για να επανακτηθεί το κύρος μιας χώρας με ιστορική θέση στον κόσμο.

Δεν διαφωνώ τέλος, ότι από την οικονομική κρίση πρέπει να βγούμε πρώτιστα με αξιοποίηση των δικών μας δυνάμεων και δυνατοτήτων.

Διαφωνώ, όμως, ότι όλα αυτά αποτελούν από μόνα τους ικανές αιτίες δημιουργίας και ερμηνείας της κρίσης και ότι είναι φαινόμενα made in Greece.

Η διατήρηση της έντασης στο Αιγαίο και η ένοχη σιωπή των ισχυρών για παράδειγμα δεν είναι τυχαία. Αιμορραγεί ο ελληνικός λαός για να εισρέει πλούτος και να διατηρούνται θέσεις εργασίας και στη χώρα σας, με την αγορά υποβρύχιων, Leopard, πολεμικών αεροπλάνων και άλλου πανάκριβου πολεμικού υλικού. Καθημερινά σε όλο τον κόσμο, ακόμη και στην ορθολογική Γερμανία αποκαλύπτονται παρόμοια φαινόμενα φοροδιαφυγής, απάτης, δωροδοκιών κ.α.

Διαφωνώ όμως με την οποιαδήποτε ενέργεια που προσβάλλει συλλήβδην τον οποιοδήποτε λαό. Όλοι οι λαοί είναι υπερήφανοι για την πορεία τους και δεν ευθύνονται για τυχόν επίορκους. Αν κάποιοι „πήραν" κάποιοι πήγαν για να δώσουν. Η Siemens δεν είναι ελληνική εταιρία. Τους Έλληνες της πρώην Δυτικής Γερμανίας δεν τους γνωρίσατε ως τουρίστες, αλλά ως σκληρά εργαζόμενους, που συμβάλλανε αποφασιστικά με την εργασία τους στην ανόρθωση της κατεστραμμένης από τον πόλεμο Γερμανίας. Δεν είμαστε επομένως ούτε τεμπέληδες. Έχω την αίσθηση, ότι οι θέσεις αυτές, δυστυχώς όχι μοναδικές, δεν δημιουργούν μόνο επιπρόσθετα προβλήματα στην εξεύρεση λύσεων, που απέχουν από οποιαδήποτε προσπάθεια ενίσχυσης πολιτικών προς μια ορθολογικά σωστή κατεύθυνση, αλλά αντίθετα ενισχύουν τους κερδοσκόπους, τους σπεκουλαδόρους και γενικά τις δυνάμεις που εποφθαλμιούν το ίδιο το Ευρώ και βέβαια την πορεία της Ενωμένης Ευρώπης. Η έννοια της αλληλεγγύης στον Ευρωπαϊκό χώρο δεν είναι κατ΄ επιλογήν πολιτική θέση, αλλά όρος επιβίωσης, συνοχής και προοπτικής της Ευρώπης. Γι΄ αυτό και δεν είναι πλήρως κατανοητή η σκοπιμότητα του μπαράζ αυτών των δημοσιευμάτων. Και όχι μόνο αυτό. Ακόμη χειρότερα, προκαλούν τον πατριωτισμό των Ελλήνων και δημιουργούν προϋποθέσεις ανάπτυξης ρατσισμού, ξενοφοβίας και εθνικών παραληρημάτων. Το τελευταίο που χρειάζεται η Ευρώπη.

Τέλος με έκπληξή μου διαπιστώνω την επαναφορά της „συλλογικής ευθύνης των λαών". Εύχομαι να μην κατανόησα σωστά, γιατί πίστευα, ότι η συλλογική ευθύνη των λαών τουλάχιστον στον χώρο της Ευρώπης δοκιμάστηκε με τραγικές συνέπειες και ανήκει οριστικά στο παρελθόν.

Με φιλικούς χαιρετισμούς

Γιώργος Παπαδόπουλος

Αφεντικά

Ο οδηγός του ταξί ήταν πολύ φιλικός και έπιασε αμέσως κουβέντα με τους δύο Έλληνες δημοσιογράφους, που είχαν βρεθεί στο Παρίσι ακολουθώντας τον Γιώργο Παπανδρέου. Μόλις άκουσε ότι έρχονταν από την Ελλάδα –παραδόξως– ενθουσιάστηκε: «Α! Το αφεντικό μου είναι Έλληνας!», αναφώνησε. Έφθασαν στον προορισμό τους, ένα μπιστρό υποτίθεται φημισμένο για τη fondue που σερβίρει· και εκεί η ίδια περιέργεια από πλευράς του σερβιτόρου, όπως επίσης η ίδια αντίδραση όταν του είπαν τη χώρα της προέλευσής τους: «Μα τι λέτε! Το αφεντικό εδώ είναι Έλληνας!». Επρόκειτο, βέβαια, για σύμπτωση, ωστόσο η απορία που προκάλεσε ήταν δικαιολογημένη: Γιατί οι Έλληνες που μεταναστεύουν στο εξωτερικό επιδιώκουν να γίνουν αφεντικά, ενώ οι Έλληνες που μένουν στην Ελλάδα αγωνίζονται να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι; <...ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ>

Την απάντηση την έδωσε πολύ εύστοχα πριν πολλά χρόνια ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης σε ένα συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. "..όταν τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού Γραφείου θέλουν να γίνουν Υπουργοί, Γραμματείς και Διοικητές Οργανισμών, γιατί τα απλά μέλη να μη θέλουν να γίνουν Δημόσιοι Υπάλληλοι;" Κάτι που δυστυχώς ισχύει για όλους ανεξαίρετα στην ελληνική πραγματικότητα. (Γ.Π.)

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ.ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ.

kmamelis@the.forthnet.gr του Κώστα Γ. Μαμέλη Ένας φίλος ήρθε απόψε από τα παλιά. Δεν ήταν «φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις», σε πείσμα του retro τραγουδιού (που, καθώς λένε, άρεζε στον «Εθνάρχη»). Αντίθετα. Είχε καθαρή ματιά, ανιδιοτέλεια, ωριμότητα, καλή επαφή με τα κινήματα και την πρωτογενή λαϊκή αίσθηση (αυτό το πρωτόγονο αλλά συνήθως αδιάψευστο προσωπικό γκάλοπ).Και κυρίως πρόβλεπε τα μελλούμενα, πάνω σε στέρεα, μαθηματικά επιχειρήματα. Κι αφού μου ξεκαθάρισε ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις (ως γνωστό και ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος από δαύτες, μου είπε χαρακτηριστικά),τέμνοντας το πολιτικό σκηνικό, μου μίλησε σκληρά, πλην αλληγορικά για το «παραμύθι με τους μαθητευόμενους μάγους» που έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος. Που έχει αποφάσεις πανικού οχυρωμένες σε δόγματα και δεν έχει λύσεις ψυχραιμίας εξοπλισμένες με τη λαϊκή συναίνεση και την κοινωνική αποδοχή. Που έχει στρατηγούς κατ΄ απονομή, άριστους στις ασκήσεις επί χάρτου, αλλά δεν έχει μάχιμο στράτευμα για συρράξεις εκ του συστάδην, δοκιμασμένο σε συνθήκες κλασσικού ή ανορθόδοξου πολέμου. Και, κλείνοντας, έδωσε ρέστα. «Ξέρεις, νομίζω για την πολιτική που είναι συνέχεια του πολέμου και που σε συνθήκες έλλειψης ψυχραιμίας ακολουθεί πρόχειρες κι τυφλές στρατηγικές. Ξέρεις, για τα χωρίς κέρδος κέρατα!» Η ψυχραιμία (αυτοκυριαρχία, αυτοσυγκράτηση, αυτοπειθαρχία, εγκράτεια, σοβαρότητα, ηρεμία, στωικότητα κλπ.) αποτελεί ένα βασικό προσόν του πολιτικού. Θεωρείται αυτονόητη σε περιόδους γραμμικής εξέλιξης του πολιτικού γίγνεσθαι και αναγκαία (sine qua non) σε στιγμές πολιτικής κρίσης. Σε αυτό που ονομάζεται «διεύθυνση ολικής ποιότητας» (total quality management) η ψυχραιμία θεωρείται (και είναι) η στοιχειώδης προϋπόθεση στην πνευματική και σωματική κατάσταση της διευθυντικής elite, προ, κατά και μετά την λήψη της απόφασης. Άλλωστε, διδάσκεται και ερευνάται ως επί μέρους επιστημονικός-γνωστικός τομέας, το περίφημο crisis management, και προσαπαιτείται, πλέον, αυτή η γνώση να κυριαρχεί στις δράσεις και τις ενέργειες κάθε πολιτικής ηγεσίας. Στις χαλεπές ημέρες μας, λοιπόν, και σε πρώτη ανάγνωσή τους, ψυχραιμία παιδιά. Αφήστε τον μοναχικό αρχηγό, συνετό κι αποφασισμένο, γνώστη και μεθοδικό (αλλά τραγικά μόνο μέσα στο πλήθος), «κατά που θέλει και κατά που κάμνει οι Έλληνες-οι Έλληνες !-να τον ακολουθούν…»*. *Κ. Καβάφης, Ηρώδης ο Αττικός,1912 ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 10.2.2010

Ανατροπές....μια συζήτηση αλαλούμ!

Απελπισία η συζήτηση χθες στο MEGA στην εκπομπή του Πρετεντέρη για την Ιθαγένεια και την ένταξη των αλλοδαπών στην ελληνική κοινωνία. Ένα σοβαρότατο για την κοινωνία μας θέμα κατόρθωσαν ορισμένοι να το μπερδέψουν τόσο, που αμφιβάλω αν κατάλαβαν οι τηλεθεατές περί τίνος πρόκειται. Ορισμένοι ή επίτηδες καταστρέφουν μια συζήτηση λόγω ένδειας επιχειρημάτων, ή δεν έμαθαν ποτέ τους να ακούν. Το να ακούς βέβαια ανήκει στις ιδιαίτερες ικανότητες του ανθρώπου. Ικανότητες που δεν συναντάει κανείς και τόσο συχνά στα πάνελ. Άλλο όμως η διαφορετική άποψη και άλλο να είσαι, όπως ο Γιακουμάκος για παράδειγμα κακός συνομιλητής. Δεν έφτανε ο Γιακουμάκος, στη συζήτηση συμμετείχε και Άγιος Θεσσαλονίκης Άνθιμος. Άκομψα θα έλεγα, δεν μπόρεσε να κρύψει κάτω από τις εθνικιστικές του εξάρσεις και την αναίτια ξενοφοβία του, τον πραγματικό του φόβο. Ότι πιθανόν η ταύτιση Ορθοδοξίας και Ελληνισμού να διαταραχθεί. Συνεπής πολιτική ως συνέχεια των υπογραφών για τις ταυτότητες. Μόνο και που αυτή θα έχει την ίδια τύχη. Οι κοινωνίες προχωρούν και ο Άγιος Θεσσαλονίκης πρέπει κάποτε να κατανοήσει, ότι τα μεταναστευτικά ρεύματα είναι ταυτόσημα με την πορεία της ανθρωπότητας. Και αν δεν μπορεί να συμβιβαστεί με αυτή την πραγματικότητα, τουλάχιστον ας τολμήσει να προσεγγίσει το πρόβλημα με βάση τη χριστιανική του αντίληψη. Θα είναι καλύτερα για όλους. Και μάλιστα για μια χώρα, που ο μισός της πληθυσμός βρίσκεται διεσπαρμένος στα πέρατα του κόσμου, επιδιώκοντας πλήρη πολιτικά δικαιώματα ως ίσοι πολίτες στις χώρες εγκατάστασης. Αρκετά γελοιοποιούμαστε με αυτά τα καμώματα ως ελληνισμός. Μας φθάνει η αρνητική εικόνα από την οικονομική κρίση(Γ.Π.)

Το οθωμανικό μας κράτος....

Ασφαλώς η οικονομική κρίση αφορά όλους μας, που πρέπει να συμβάλλουμε στην έξοδο από αυτήν με σαφή αντίληψη της αναλογικής μας συμμετοχής. Επιβάλλεται ένας καταμερισμός, που επίσης στην μεγάλη του πλειοψηφία τουλάχιστον λεκτικά ο κόσμος αποδέχεται. Άλλωστε ήταν κάτι αναμενόμενο. Ποικιλοτρόπως αναδείχθηκε στις εθνικές εκλογές και η επιλογή έγινε. Αυτό όμως που δεν είχε αναδειχθεί, εμφανίζεται τώρα και προκαλεί απορία, είναι το οθωμανικό του ζητήματος. Οι υπηρεσίες δεν γνωρίζουν τον αριθμό των απασχολούμενων στο κράτος. Υπάρχουν "υπάλληλοι" που μισθοδοτούνται χωρίς κανείς να τους γνωρίζει. Χλιδάτα αμειβόμενοι για μικρής σημασίας έργα σπαταλούν το δημόσιο χρήμα στην κρατική τηλεόραση. Εφοριακοί αμείβονται με επιδόματα διπλάσια του μισθού τους για να κάνουν τίμια το έργο τους. Δικαστές δικαιολογούν τις διαφορετικές αμοιβές τους για να δικάζουν ανεπηρέαστοι. Η επικρατούσα λογική. „Χρειάζομαι επίδομα για να κάνω το αυτονόητο για το οποίο προσλήφθηκα“. Έχοντες και κατέχοντες δηλώνουν εισοδήματα πείνας. Και ο κατάλογος μακρά κρατεί. Σύστημα αξιών ανύπαρκτο. Και αφού είναι ανύπαρκτο ή οι επιλογές θα είναι ριζοσπαστικές με βάση τις αρχές της αναλογικής συμμετοχής στα βάρη και ανατροπής της οθωμανικής μας αντίληψης ως τελευταίας δικαιολογίας της κακομοιριάς μας, ή η κάθε ομάδα που μπορεί να εκβιάζει, θα εκβιάζει. Και κυρίως σε βάρος των πλέον αδυνάτων, που έτσι και αλλιώς στις κοινωνίες των ισχυρών, πληρώνουν πάντα τη νύφη. (Γ.Π.)