ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ*
Kmamelis@the.forthnet.gr
Αναρωτιέμαι. Μέσα στη συμπύκνωση και στον καταιγισμό ιδεών, σημάτων, γεγονότων.
Αναρωτιέμαι, καταιονιζόμενος από λέξεις, μηνύματα, συμπεριφορές, χαμερπή ένστικτα, φτηνές απολαύσεις.
Aν μέσα στο brainstorming των «απαιτήσεων» του ΔΝΤ που φέρνει θλίψη για τους χαμένους παραδείσους μας -ατομικούς και κοινωνικούς-, τη μεγαλόπρεπη τέφρα του ηφαιστείου, που βάλθηκε να γκρεμίσει «τον πολιτισμό μας» των αιθέρων, και τις γιάφκες, τους οπλισμούς, τα σχέδια και τη ρητορική των εγχώριων τρομοκρατών τρίτης γενιάς, υπάρχει περιθώριο για κάτι άλλο.
Για τη βουκαμβίλια, το γεράνι, το νερό της βροχής ή την «ξεχασμένη» 21η Απριλίου 67 -σαν σήμερα-, με τους σεμνούς αντιστασιακούς να θυμούνται τον Αλέκο Ιωσηφίδη, μικρή σπονδή σ' αυτούς που δεν κιότεψαν, δεν παζάρεψαν την αλκή τους, δεν έχουν αποθετήρια έγγραφα στο χρηματιστήριο της χαίνουσας πολιτικής τάξης μας.
Υπάρχει, άραγε, περιθώριο για κάτι διαφορετικό από τη μανιέρα της άθλιας καθημερινότητας των ανθρώπων που τους κατακλύζει η ανεργία κι όταν αθροίζονται στις ουρές του ΟΑΕΔ, οι ματιές τους σπινθηρίζουν ανεπιθύμητα, σχεδόν βάναυσα, εκπέμποντας τον «ανταγωνισμό» του διεκδικούμενου μεροκάματου -που θυμίζει σύγχρονη «σανίδα του Καρνεάδου».
Κι όμως. Υπάρχει!
Είναι τα μάτια της Φερστέ Νατζαφί, της μικρής Αφγανοπούλας, που χάθηκαν μαζί με το γκαρντάσι της, το Χαμιντουλάν, όταν το βρομερό χέρι του υπανθρώπου άφησε τη βόμβα στην είσοδο. Δίπλα στα σκουπίδια. Και σαν γνήσιος δολοφόνος «έβλεπε» τα θύματά του, όπως ο πιστολέρο στο γουέστερν σπαγγέτι.
Φαντάζομαι τη μικρή Φερστέ, με τα κοτσίδια και το κόκκινο κοκαλάκι, κείνο το απόβραδο. Κρατώντας το χέρι της δόλιας μάνας της, Ζαχρά, έψαχνε τους κάδους της γειτονιάς με σύστημα (κονσέρβες, φρούτα, ξερό ψωμί), πάντα ελπίζοντας στο πολυπόθητο εύρημα. Μια κούκλα!
Το 'παιρνε σαν παιχνίδι, με τους μόνιμους ενδιαφερόμενους εξίσου γρήγορους. Τους σκύλους-πλάνητες, τις ψωραλέες γάτες.
Οταν ο Χαμιντουλάν αντίκρισε το μοιραίο δέμα, μακρόστενο όπως ήταν, το πήρε για κούκλα κι έσπευσε, προτείνοντας το κεφαλάκι της. Πόσο ήθελε μια κούκλα! Τώρα η Φερστέ, σε μια «νύχτα γιομάτη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια» περιμένει το φως στο ξημέρωμα, ελπίζω όχι μάταια, αν υπάρχει θεός. Περιμένει, ακόμη κι όταν το φως της δείξει τον κόσμο μας.
*Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος
ΠΗΓΗ: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ/ 21.04.2010
Kmamelis@the.forthnet.gr
Αναρωτιέμαι. Μέσα στη συμπύκνωση και στον καταιγισμό ιδεών, σημάτων, γεγονότων.
Αναρωτιέμαι, καταιονιζόμενος από λέξεις, μηνύματα, συμπεριφορές, χαμερπή ένστικτα, φτηνές απολαύσεις.
Aν μέσα στο brainstorming των «απαιτήσεων» του ΔΝΤ που φέρνει θλίψη για τους χαμένους παραδείσους μας -ατομικούς και κοινωνικούς-, τη μεγαλόπρεπη τέφρα του ηφαιστείου, που βάλθηκε να γκρεμίσει «τον πολιτισμό μας» των αιθέρων, και τις γιάφκες, τους οπλισμούς, τα σχέδια και τη ρητορική των εγχώριων τρομοκρατών τρίτης γενιάς, υπάρχει περιθώριο για κάτι άλλο.
Για τη βουκαμβίλια, το γεράνι, το νερό της βροχής ή την «ξεχασμένη» 21η Απριλίου 67 -σαν σήμερα-, με τους σεμνούς αντιστασιακούς να θυμούνται τον Αλέκο Ιωσηφίδη, μικρή σπονδή σ' αυτούς που δεν κιότεψαν, δεν παζάρεψαν την αλκή τους, δεν έχουν αποθετήρια έγγραφα στο χρηματιστήριο της χαίνουσας πολιτικής τάξης μας.
Υπάρχει, άραγε, περιθώριο για κάτι διαφορετικό από τη μανιέρα της άθλιας καθημερινότητας των ανθρώπων που τους κατακλύζει η ανεργία κι όταν αθροίζονται στις ουρές του ΟΑΕΔ, οι ματιές τους σπινθηρίζουν ανεπιθύμητα, σχεδόν βάναυσα, εκπέμποντας τον «ανταγωνισμό» του διεκδικούμενου μεροκάματου -που θυμίζει σύγχρονη «σανίδα του Καρνεάδου».
Κι όμως. Υπάρχει!
Είναι τα μάτια της Φερστέ Νατζαφί, της μικρής Αφγανοπούλας, που χάθηκαν μαζί με το γκαρντάσι της, το Χαμιντουλάν, όταν το βρομερό χέρι του υπανθρώπου άφησε τη βόμβα στην είσοδο. Δίπλα στα σκουπίδια. Και σαν γνήσιος δολοφόνος «έβλεπε» τα θύματά του, όπως ο πιστολέρο στο γουέστερν σπαγγέτι.
Φαντάζομαι τη μικρή Φερστέ, με τα κοτσίδια και το κόκκινο κοκαλάκι, κείνο το απόβραδο. Κρατώντας το χέρι της δόλιας μάνας της, Ζαχρά, έψαχνε τους κάδους της γειτονιάς με σύστημα (κονσέρβες, φρούτα, ξερό ψωμί), πάντα ελπίζοντας στο πολυπόθητο εύρημα. Μια κούκλα!
Το 'παιρνε σαν παιχνίδι, με τους μόνιμους ενδιαφερόμενους εξίσου γρήγορους. Τους σκύλους-πλάνητες, τις ψωραλέες γάτες.
Οταν ο Χαμιντουλάν αντίκρισε το μοιραίο δέμα, μακρόστενο όπως ήταν, το πήρε για κούκλα κι έσπευσε, προτείνοντας το κεφαλάκι της. Πόσο ήθελε μια κούκλα! Τώρα η Φερστέ, σε μια «νύχτα γιομάτη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια» περιμένει το φως στο ξημέρωμα, ελπίζω όχι μάταια, αν υπάρχει θεός. Περιμένει, ακόμη κι όταν το φως της δείξει τον κόσμο μας.
*Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος
ΠΗΓΗ: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ/ 21.04.2010
Φωτο: Spielgruppe Schweiz
1 σχόλιο:
Κώστα θαυμάσιο κομμάτι. Τα λέει όλα. Δεν έχω λόγια. Συγχαρητήρια.
Γιώργος
Δημοσίευση σχολίου