Ιδού οι διεθνείς τρομοκράτες.

Τα ξημερώματα επιτέθηκαν κομάντος του ισραηλινού ναυτικού στο διεθνή στολίσκο με 700 ακτιβιστές και 10.000 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας που μετέφεραν στην αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας. Η προβαλλόμενη δικαιολογία ότι, άνδρες των ομάδων καταδρομών του ισραηλινού ναυτικού άνοιξαν πυρ μετά την επίθεση που δέχθηκαν „άκουσον, άκουσον" με μαχαίρια και τσεκούρια από ορισμένα μέλη των αποστολών του διεθνούς στολίσκου, μόνο γέλια θα μπορούσε να προξενήσει, αν δεν υπήρχε αυτός ο μεγάλος αριθμός νεκρών αόπλων πολιτών. Πολλοί το ψιθυρίζουν, λίγοι όμως έχουν το θάρρος να υψώσουν τη φωνή τους και εναντιωθούν σε αυτό το διαρκές έγκλημα του Ισραήλ ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Ιδού οι διεθνείς τρομοκράτες. (ΓΠ)

Quele: Foto NEA

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥΡΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ...

Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, που δημοσιεύεται στην έγκυρη εφημερίδα SABAH, από τον Engin Ardiç, γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία στηλιτεύεται ο Τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου... Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει µία σειρά από αλήθειες για τις οποίες το Κεµαλικό καθεστώς εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει. Αξίζει να παρατεθεί μεταφρασμένο το πλήρες κείμενο, από την συγκεκριμένη διεύθυνση της Τουρκικής εφημερίδας Sabah - που έλαβα από φίλο - το οποίο έχει ως εξής : (ΓΠ) " Τούρκοι συμπατριώτες, σταματήστε πια τις φανφάρες και τις γιορτές για την Άλωση, αρκετή ßία έχουμε δώσει στην Ανατολή µε τις πράξεις µας..." « ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο µε θέμα : «Θα πάρουμε πίσω την Πόλη»... ΑΝ έφτιαχναν μακέτα µε τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες µε τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη... (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !) ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό µας Ulubatlι Hasan και τον γκρέμιζε κάτω... ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης... ( όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !) ΑΝ έφτιαχναν µια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά Σταυρό.... ΑΝ έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα µας άρεσε ; Δεν θα µας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη µας από την Ελλάδα. Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο ; Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Άλωση) σαν να ήταν χθες ; Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ( µ΄ αυτές τις γιορτές πού κάνετε ) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσµο ότι: « αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά µας, ήρθαµε εκ των υστέρων και τα πήραμε µε τη ßία». Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη µνήµη µια υπόθεση 6 αιώνων; Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια µέρα θα δοθεί πίσω ; Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε µερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919. Μη φοβάστε, τα 9 εκατοµµύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατοµµυρίων, και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν να την κατοικήσουν. Κι οι δικοί µας που γιορτάζουν την Άλωση είναι µια χούφτα φανατικοί µόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα. Ρε σεις, αν µας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις µέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε ; Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό µας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς ; Αντί να περηφανευόμαστε µε τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε µε αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Όλη η Ανατολή είναι περιοχή µέ την βία κατακτημένη... Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=µανα, dolu=γεµάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή . Ακόμα και η ονομασία της Ισταµπούλ δεν είναι όπως µας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάµ» τραßώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν». Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαµε µόνιµη εγκατάσταση, τέλος η νοµαδική ζωή και γι' αυτό ο λαός αγοράζει πέντε - πέντε τα διαµερίσµατα. Κανείς δεν μπορεί να µας κουνήσει, ηρεμήστε πια... Οι χωριάτες µας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς όμως πολλές φανφάρες ...». ΠΗΓΗ: SABAH

Κόκκινη κλωστή δεμένη

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ*

kmamelis@the.forthnet.gr Λοιπόν, αναγνώστη, «δώσ' της κλότσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινήσει». Το παραμύθι δυσνόητο. Φορτισμένο μνήμες εποχών αθωότητας. Που πέρασαν και πάνε. Και συνειρμούς για το ανελέητο σήμερα. Που-δυστυχώς-ήλθε και δε θα περάσει. Γι' αυτό δεν είμαι εύκολα καταληπτός. Ζητώ συγγνώμη για το δυσνόητο αυτό κείμενο που επωάζεται από το 1963 σε σκοτεινή αίθουσα κινηματογραφικής μαγείας. Είναι αλήθεια ότι στη χώρα της «φαιδράς (ή φαιάς;) πορτοκαλέας» τα πάντα κρίνονται εξ αποτελέσματος. Στην εποχή μας δεν υπάρχουν «πολιτικοί παίκτες» ταλαντούχοι, οραματιστές ή «πολύ σκληροί για να πεθάνουν», ούτε ηγεσίες εκατονταετίας, οι ίδιες αποτέλεσμα. Αστέρια πολιτικά, ναι, υπάρχουν, διάττοντα, όμως, και τηλεοπτικά, τέκνα κατεστημένων πολιτικών συστημάτων, «γεννημένοι νικητές», με «επάρκεια προσόντων», «σιδερένιο» επικοινωνιακό εξοπλισμό και «διεθνείς συστάσεις». Στην εποχή μας (των μεγάλων πολιτικών συγκρούσεων), όμως, η σύνθεση της πολιτικής ολότητας αντιμετωπίζεται μόνο με στρατηγική επάρκεια (και ικανότητα αφήγησης, προσθέτει ο Ν. Κοτζιάς) και καλή γνώση της θεωρίας των παιγνίων. Η θεωρία των παιγνίων αναφέρεται σε καταστάσεις μειζόνων πολιτικών ανατροπών, όπως η παρούσα, μεταξύ οικονομίας και πολιτικής. Το ερώτημα απασχόλησε τον Τζ. Νόιμαν* και το δικό μας Κ. Φιλίνη, που αναζήτησαν στρατηγικές για το χειρισμό τους, μακριά από συμπεριφορές και επιλογές που το σημερινό πολιτικό σύστημα της χώρας ακολουθεί αυτοκαταστροφικά. Αυτοκαταστροφικό είναι να ασπάζεσαι αυτά που μας κληροδότησε ο Πλαύτος «Δύο κακών προκειμένων, το μη χείρον βέλτιστον» και «πόσο πικρή είναι η συγκομιδή του κακού για το καλό που σπείραμε». Αυτοκαταστροφικό είναι να οδηγείς στην αιμάσσουσα αρένα παιδιά της ίδιας πολιτικής μήτρας, ως ο χαιρετισμός «ave imperator morituri saluti te» να εξαγνίζει τα φαυλεπίφαυλα μπροστά σε διαβουκολούμενα πλήθη. Δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό, όταν αποδέχεσαι νομοτέλειες. Στο παραμύθι αυτό επειδή «τα γέρικα σκυλιά δεν μπορούν καινούρια κόλπα», ανασύρεται η μνημειώδης ρήση του πρίγκιπος Σαλίνα «για να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν, πρέπει να γίνουν αλλαγές» από το μοναδικό Γατόπαρδο του (παρεμπιπτόντως, μαρξιστή) Λουκίνο Βισκόντι. Μόνο που τα αλαλάζοντα πλήθη είδαν το φιλμ, γνωρίζουν το φινάλε. «… Είμαστε λεοπαρδάλεις και λιοντάρια αυτού του κόσμου κι αυτοί που θα μας αντικαταστήσουν θα είναι τα τσακάλια και τα πρόβατα». *Theory of Games and Economic Behaviour *Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος Πηγή: Αγγελιοφόρος 19.05.2010

19 Μαΐου Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο

Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη.

***

....Μια μέρα ένας ιερέας της Καθολικής αποστολής στην Κιουτάχεια με τίμησε με μια επίσκεψη. Θίξαμε ποικίλα θέματα, όταν ξαφνικά είπε: "Νομίζετε ότι οι Τούρκοι θα επιστρέψουν;" "Όχι, στην παρούσα στιγμή", απάντησα, "το θεωρώ απίθανο. Μου φαίνεται ότι οι Έλληνες έχουν αναμφισβήτητα το πάνω χέρι και ο στρατός του Κεμάλ ναυαγεί." "Ναι, επί του παρόντος, αλλά αργότερα; Θα επιστρέψουν αργότερα;" "Μου ζητάτε να προφητεύσω, Πάτερ, δε γνωρίζω. Αλλά, όπως για κάθε πόλεμο, έτσι και γι΄ αυτόν, η έκβαση θα καθοριστεί δια της διπλωματίας." "Ναι! Αυτό είναι: η διπλωματία!" Δε μου φαινόταν καθόλου καθησυχασμένος. "Διότι, βλέπετε", είπε καθώς σηκωνόταν για να φύγει, "εάν γυρίσουν πίσω θα σφαγιαστούμε όλοι." * ...και δυστυχώς γυρίσαν πίσω!!! *Απόσπασμα από μια διάλεξη του στρατηγού Feyler στις 29 Δεκεμβρίου 1921 στο Athénée (Geneve). Από το "Το Μαρτυρολόγιο του Ευξείνου Πόντου και η Διεθνής Κοινή Γνώμη. Γενεύη 1922" του ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1915

Τότε που υπήρχαν βαρκούλες στην παραλία, η Εγνατία περνούμε κάτω από την καμάρα, τα υπέροχα αρχοντικά της Βασ. Όλγας, τα κτίρια της Φιλοσοφικής, του Χιρσ (Νοσ. Ιπποκράτειο) και του Γ΄Σώματος Στρατού να κυριαρχούν ”εκτός των τειχών” από τα κάστρα...

(SALONIKA AND ITS SURROUNDINGS)

Από το φίλο ΔΚ την κατάλληλη στιγμή. Λίγο πριν πετάξω για Θεσσαλονίκη. Ευχαριστώ. (Γ.Π.)

Δεν θα με πείσετε ποτέ...

Ένα θαυμάσιο κείμενο του  Προκόπη Δούκα που αναρτώ χωρίς σχόλια και χωρίς καμία επιφύλαξη από την ιστοσελίδα του.

Δεν θα με πείσετε ποτέ οτι αυτή η “οργή” μπορεί να είναι δικαιολογημένη. Κι αν δεν είναι οργή, ακόμα χειρότερα, γιατί είναι προμελετημένο έγκλημα - εν ψυχρώ. Μόνο που συνένοχοι του είναι όλοι όσοι, με οποιονδήποτε τρόπο, καλλιεργούν ή ανέχονται την επικίνδυνη ρητορική της “βίαιης αντίδρασης στη διάχυτη βία”. Το “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”, που μπορεί να βγει εύκολα εκτός ελέγχου...

Δεν θα με πείσετε ποτέ οτι αν δεν καταδικαστούν (και ηθικά και στο δικαστήριο) αυτοί που πέταξαν τις μολότοφ, υπάρχει περίπτωση να κάνουμε ένα βήμα μπρος - κι ας λοιδωρείτε κάποιοι την καταδίκη της βίας "απ' όπου κι αν προέρχεται"...

Μη σπεύσετε ν’ αρχίσετε τις σπέκουλες, “καλά, εσύ είσαι μέρος του συστήματος, τι μιλάς, είσαι βολεμένος κλπ.” Έτσι ήμουν πάντα - και πριν “βολευτώ”. Ξέρω πολύ καλά τι θα πει βία (πραγματική, μιας δικτατορίας - αν και δεν την ένοιωσα, λόγω ηλικίας, απευθείας στο πετσί μου).

Δεν θα με πείσετε ποτέ οτι η βία μπορεί να είναι ηθικά αποδεκτή, εκτός αν πρόκειται για αντίσταση σε εισβολή, ολοκληρωτικό καθεστώς ή αυτοάμυνα. Και το τελευταίο που θέλει να ακούσει ένας δημοκρατικός πολίτης είναι αυτά τα περί χούντας, κατοχής, δοσιλογισμού, κατάργησης της δημοκρατίας, καθεστωτικών παπαγαλακίων κλπ. Αφού δεν μπορεί να υποτιμηθεί το νόμισμα μας, ας μην υποτιμάται και η νοημοσύνη μας. Δεν ισχυρίζομαι επ' ουδενί οτι ο κόσμος δεν έχει λόγους να είναι οργισμένος. Έχει - και πολλούς (φτάνει να αναγνωρίζει και τους λόγους για τους οποίους πρέπει να είναι οργισμένος και με την “ιδωτεία” του ή τον ανέξοδο βερμπαλισμό του).

Δεν θα με πείσετε ποτέ όμως, οτι με τη βία θα καταφέρετε τίποτα. Οργιστείτε, φωνάξτε, διαδηλώστε, απεργήστε - μέχρι τελικής πτώσεως (κακό θα κάνετε τελικά στη χώρα, στην παρούσα φάση, αλλά είναι δημοκρατικό δικαίωμα σας). Απαιτείστε (και πολύ καλά κάνετε) να τιμωρηθούν τα λαμόγια - τα λαμόγια όμως, όχι όσοι έχουν βγάλει λεφτά στη ζωή τους, συλλήβδην και αθρόως. Διαμαρτυρηθείτε ειρηνικά, όσο θέλετε (άλλωστε είναι πολύ πιο αποτελεσματικό και πειστικό, ειδικά αν το πλήθος των ανθρώπων αυξάνει γεωμετρικά). Προχωρήστε σε πράξεις αυτοθυσίας, αν είστε σε απόγνωση. Θα κερδίσετε τον σεβασμό όλων - και θα έχετε και πολύ σοβαρότερο αποτέλεσμα. Καθήστε μπροστά στα “τανκς”, αν θέλετε, όπως στην Τιέν Αν Μεν - μόνο που ξέρετε πολύ καλά οτι δεν υπάρχει καμία σχέση, όσο κι αν βαυκαλίζεστε, κάποιοι.

Δεν θα με πείσετε ποτέ οτι π.χ. καίγοντας τη Βουλή (που είναι και έργο τέχνης μέσα) θα καταφέρετε τίποτα. Παρά μόνο ίσως να ενδυναμώσετε την ακροδεξιά και τους επίδοξους “απολιτίκ” Μπερλουσκόνι, που την ακολουθούν χέρι-χέρι. Δεν θα με πείσετε ποτέ οτι διαχέοντας μια οργή και τις ευθύνες προς “όλους τους πολιτικούς συλλήβδην” ή το “σύστημα”, θα πετύχετε τίποτα παραπάνω από το να τους αθωώσετε όλους. Δεν θα με πείσετε ποτέ οτι προπηλακίζοντας όλους τους εκπροσώπους της “δημόσιας ζωής”, με αυτή την “τυφλή οργή”, θα καταφέρετε κάτι. Πρέπει να διαχωρίσετε την ήρα από το στάρι. Δύσκολο; Εμ, εδώ σε θέλω κάβουρα...

Δεν θα με πείσετε ποτέ οτι έχετε δικαίωμα να κηρύσσετε “πόλεμο”, να παραβιάζετε το δημοκρατικό δίκαιο - και να απαιτείτε και να μένετε ασύλληπτοι. Δεν θα με πείσετε ποτέ οτι φωνάζοντας με βαρβαρότητα "να καείτε μουνάκια" (απεργοσπάστες, εννούσε) ή αποδεχόμενοι τις “παράπλευρες απώλειες” των τριών υπαλλήλων στην Μαρφίν/Εγνατία, έχετε καμιά διαφορά από τον Μπους.

Δεν θα με πείσετε ποτέ οτι κάνοντας κουβέντες καφενείου ή θαυμάζοντας αμφιλεγόμενες προσωπικότητες και λύσεις, θα βρείτε την απάντηση στα προβλήματα.

Δεν θα με πείσετε ποτέ οτι αυτή η χώρα μπορεί να κινείται στη διελκυστίνδα των χειρότερων πρωταγωνιστών της: Μια ελάχιστη μειονότητα ανθρώπων με τραμπουκική ενέργεια και χουλιγκανικές μεθόδους, που παίζει με τη φωτιά (όπως κάποιοι άλλοι παίζουν με εκρηκτικά - και στο τέλος βέβαια σκοτώνονται άνθρωποι) και απέναντι μια τράπεζα, που εκδίδει μια άνευ προηγουμένου ανακοίνωση, ρίχνοντας τη “μπάλλα στην εξέδρα”. Γιατί αρκούντως κουτοπόνηρα, βεβαίως-βεβαίως, πάντα φταίνε όλοι οι άλλοι, οι πολιτικοί με τα “ξύλινα λόγια” (ναι είναι, αλλά λιγότερο από τα δικά σας), η απρόσωπη Πολιτεία, αλλά εμείς; Όχι, δεν είμαστε εμείς οι “ηθικοί αυτουργοί”, δεν αφήσαμε τους άτυχους εργαζόμενους να δουλεύουν στο κατάστημα της Σταδίου, μέσα στο μάτι του κυκλώνα, αντί να την κλείσουμε τη ρημάδα από τις 11, όπως οι άλλες τράπεζες. Αυτή την απλοϊκή σκέψη δεν μπορέσαμε να την κάνουμε, ούτε βεβαίως απαντάμε με σαφήνεια αν υπήρχε σύστημα πυρόσβεσης. (Προσοχή: Δεν εγκρίνω προπηλακισμούς κατά κανενός, ούτε του Βγενόπουλου. Άλλο η κατακραυγή και η αποδοκιμασία και άλλο η βία).....<Η συνέχεια εδώ....>

“Μολών λαβέ”

Από μικιός εγροίκουνε τη μάνα μου να λέει:
Τα «σπρεντ», παιδί μου, πρόσεχε να μη σε φαν’ τα χρέη.
Αν δανειστείς ένα αβγό κι αργήσεις να το δώσεις
θα χρειαστείς σκιας τέσσερα για να το ξεπλερώσεις.
Δε θα ’χεις και θα πολεμάς να δανειστείς απ’ άλλο
κι ετσά το «σπρεντ» σου θα γενεί ακόμη πλια μεγάλο.
Κι αν μάλιστα μουγκρίσουνε στη γειτονιά δυο… χοίροι
εγούγια σου κι αλλοίμονο του μαυροκακομοίρη.
Κι ανέ γκανίσει... γάιδαρος στη γειτονιά την… πέρα
το «σπρεντ» σου θα ξετιναχτεί στα ύψη σα ντη σφαίρα.
Ετότες… «φίλους» δανειστές όσους κι αν θες θα βρίστεις,
μόνο θα ξεγυμνώνεσαι κι ομπρός τωνε θα σκύφτεις.
Θα κάνουνε στο σπίτι σου «φύλλο φτερό» τα πάντα
και να κατέεις πως σ’ αυτούς θ’ ανήκουν τα κουμάντα.
Στο στάβλο σου θα μπαίνουνε συχνά για να θωρούνε,
οι πετεινοί πού κράζουνε κι οι γι – όρθες πού γεννούνε.
Και θα σου λένε: «Κόψε ντων και ρόβι και κριθάρι
και να τα τρώνε μοναχά οι… χοίροι κι οι… γαϊδάροι.
Οι γι – όρθες το ξερόχορτο, ίσα να μην ψοφούνε
και να τσοι βάνεις και πρωί και βράδυ να γεννούνε.
Κι ανέ μπεράσεις μια βολά δίχως αβγό να πιάσεις,
εκείνηνά την όρνιθα να την… ξεπουπουλιάσεις».
Γι’ αυτό σου λέω, γιόκα μου, μην κάνεις τέθοια λάθη
κι όπου θα φτάν’ η χέρα σου να θέτεις το καλάθι.
Για έναν αβγό που θέλησες να δώσεις στο κοπέλι
ως και το τρισεγγόνι σου να το πλερώνει θέλει.
Τέθοια ’λεγεν’ η μάνα μου, συγχωρεμένη να ’ναι
κι εγώ δεν άφην’ άδικα τα λόγια τζη να πάνε.
Δεν ήθελα τα δανεικά, ως κι αν τα θέλαν’ άλλοι,
απού τα παίρνανε μερκοί, φορές, με το τσουβάλι.
Ήλεγα: πράμα δε χρωστώ και πράμα δε φοβούμαι
κι ας πάνε να ρωτήξουνε ποιος είμαι κι από πού ’μαι.
Μα ’ρθανε Κωστογιώργηδες και Γιωργηδοκωστήδες,
με τσοι τρακόσους τση Βουλής, ως άλλοι «Λεωνίδες».
Κι είπανε το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σ’ Αμερική κι Ευρώπη
κι εκείνοι εμπουκάρανε κι εκάμασί με… τόπι.

Γιώργης Λέκκας

Tote bei Ausschreitungen in Athen

Athen (dpa) - Bei einem Brandanschlag im Zentrum der griechischen Hauptstadt Athen sind drei Menschen ums Leben gekommen. Das erfuhr die Nachrichtenagentur dpa von einem Polizeisprecher. Demnach starben sie in einer Bank, die von Randalierern mit Molotowcocktails in Brand gesetzt worden war. <συνέχεια...>

Τα ξένα πρακτορεία ειδήσεων μιλούν, αφού οι δικοί μας απεργούν, αν είναι δυνατό, για μεγάλες διαδηλώσεις στην Ελλάδα με τρεις νεκρούς. Παρουσιάζουν την κατάσταση ως εμφυλιοπολεμική. Σίγουρα πρόκειται για μεγάλες διαδηλώσεις. Είναι αυτές που μπορούν να καθορίσουν γραμμές άμυνας, να συγκεκριμενοποιήσουν την αναλογική συμμετοχή, να επιταχύνουν τις διαδικασίες απόδοσης ποινικών και πολιτικών ευθυνών επώνυμα και συγκεκριμένα. Αν δεχθεί κανείς, ότι στην Ελλάδα δοκιμάζονται οι αντοχές των λαών για το ρυθμό και το βάθος αποδόμησης του κοινωνικού κράτους , που έχει απομείνει από τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού, είναι θετικό στοιχείο η μεγάλη συμμετοχή του λαού ενάντια στα μέτρα που μας επιβάλουν. Το ΠΑΣΟΚ σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μείνει μακριά από τις κινητοποιήσεις του λαού. Η ισχυρή διαμαρτυρία είναι ενίσχυση της όποιας διαπραγματευτικής θέσης της Κυβέρνησης και ο ρόλος του Κόμματος είναι να προάγει το κοινωνικά δίκαιο. Και αυτό δεν είναι ούτε με το διευθυντήριο της Ευρώπης ούτε με το ΔΝΤ. (Γ.Π.)

Τέλος εποχής

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ*

Το κείμενο δε μου ανήκει. Πρόκειται για κείμενο αδέσποτο, χωρίς πνευματικό ιδιοκτήτη, ανιθαγενές, δίχως γονείς και πατρίδα. Τίτλος κλεμμένος. Από τα μαγαζιά της Βαλαωρίτου, που ξεπουλάνε, όσο όσο. Το βρήκα (πανομοιότυπο) - μέρα Μαγιού - ως ανυπόγραφη μπροσούρα με κόκκινα γράμματα, spam στο mail, παραλήρημα του τρελού της γειτονιάς μου, να εισάγει καινά δαιμόνια σε κενούς εγκεφάλους κυνικών πρωταγωνιστών.

Το παραθέτω χωρίς σχόλιο γιατί το φοβάμαι: «Ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να τον εμπιστευτούμε στους στρατιωτικούς», είπε ο Κλεμανσό. «Η ειρήνη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να την εμπιστευτούμε στους πασιφιστές», συμπλήρωσε ο Μιτεράν, χρόνια αργότερα.

Και σήμερα, μετά τα όσα συνέβησαν (δυστυχώς επτωχεύσαμεν) και όσα σκληρά κι αιματηρά θα συμβούν στο ορατό μέλλον αρχίζει να σχηματοποιείται -δειλά στην αρχή, ηχηρά στη συνέχεια- η νέα πάνδημη απαίτηση «Να φύγουν όλοι». Η κρίση είναι μεγάλη για να τη διαχειριστούν οι πολιτικοί. Κι έπειτα ήρθε ο κακός σύμβουλος, ο πανικός και τα ξαδέλφια του.

Λαϊκισμός, κυνήγι μαγισσών, υποκρισία, ψεύδος, με το φασισμό να ελλοχεύει. Ατομισμός, καχυποψία, κατάθλιψη, φόβος, με το μηδενισμό να παραμονεύει. Αντίσταση, θυμός, εκδίκηση, συλλογική φρενίτιδα, με τον παραλογισμό να κυριαρχεί.

Αυτή η προτροπή (της ανατροπής) μοχλεύεται στα καζάνια της λαϊκής οργής και αφορά την πολιτική τάξη της χώρας. Στο σύνολό της. Και τους θεσμούς της. Δεν υπάρχουν αθώοι του αίματος, λένε. Ο μανιχαϊσμός καλά κρατεί, ως Γουδί σε νέα εκδοχή.

Η αριστοφανική Πενία δε θα περιοριστεί μόνο στο συμπρωταγωνιστή της Κλεψίδημο (Πλούτος). Η εξέγερση θα είναι τυφλή. Ακαθοδήγητη κι οπλισμένη από τα αδιέξοδα. Οδηγημένη από μίσος. Αλλοπαρμένη από τις λάμψεις της φωτιάς της, θα στραφεί επί δικαίων και αδίκων. Αχ, η όμορφη πατρίδα, όμορφα καίγεται! Λίγο πριν από το τέλος εποχής (και σιωπής), σ' αυτές τις χαραμάδες που απέμειναν υπάρχει ακόμη η στιγμή. Στιγμή - έκκληση. Είμαστε πολλοί. Για τον άλλο δρόμο. Πριν τη Βαστίλη. Πριν «χαμαί πέσαι δαίδαλος αυλά» κι αναζητηθεί ο Μάης ως εγχώρια καρικατούρα εξέγερσης. Πριν η κατάθλιψη γίνει θυμός. Πριν ο μέγιστος θρήνος θρονιαστεί στις ελάχιστες ψυχές που θα απομείνουν, ποιος ξέρει επί ποιων ερειπίων…

Το παρέθεσα αλογόκριτο. Κι ο φόβος μεγάλωσε.

Είπε. Αντέγραψα. Αμαρτίαν ουκ έχω.

* Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος

ΠΗΓΗ: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 05.05.2010

Η αριστερά και τα συνδικάτα έχουν σήμερα δύο δυνατότητες....

Πρωτομαγιά μέρα αγώνων. Πως αλλάξανε οι καιροί. Κάποτε γνωρίζαμε ως λαός να διαχειριζόμαστε τη φτώχια. Περιοριζόμασταν στα λίγα που είχαμε απαραίτητα. Οι οικογένειες ιεραρχούσαν τις ανάγκες τους και τα βόλευαν με τις δυνατότητες ενός μισθού. Η αριστερά και τα εργατικά σωματεία ζητούσαν μείωση του απάνθρωπου χρόνου εργασίας και εφαρμογή του οκτάωρου. Σήμερα ζητούμε κατάργηση της ελαστικής εργασίας και διασφάλιση πάλι του οκτάωρου. Τα εργατικά δικαιώματα διακυβεύονται. Αξίζει τον κόπο να κατέβουμε στις πορείες. Το μοντέλο όμως αυτό ανήκει πια στο παρελθόν. Τα σύγχρονα οικονομικά μοντέλα στηρίχθηκαν στη μεγάλη κατανάλωση, που στην Ελλάδα πήρε απίθανες διαστάσεις. Η αλόγιστη σπατάλη, η υπερκατανάλωση και η επίδειξη, αναμεμειγμένα με την απαραίτητη για οικονομική, πολιτική και κοινωνική ανέλιξη, διαπλοκή, δημιούργησαν το νέο πρότυπο του νεοέλληνα. Ο νεοπλουτισμός αντικατέστησε το αξιακό μας σύστημα. Κόμματα, Συνδικάτα, Οργανισμοί, Σύλλογοι, Ιδρύματα, Εργολάβοι, Συγκροτήματα και ο κατάλογος μακρά κρατεί, συνειδητά μοιράζονταν τα δανεικά. Κανείς δεν μπορεί να αποποιείται των ευθυνών του. Η „ελληνική“ κρίση ήταν προδιαγεγραμμένη.

Η αριστερά και τα συνδικάτα έχουν σήμερα δύο δυνατότητες. Ή θα καταθέσουν μια βιώσιμη εναλλακτική πρόταση εξουσίας που θα στηρίζεται σε ένα άλλο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση, ή θα μπουν μπροστά για να προβάλλουν και επιβάλλουν μια Εθνική Συμφωνία αναλογικής συμμετοχής όλων, μηδενός εξαιρουμένου, με χρονοδιάγραμμα την έξοδο από την κρίση και τη διασφάλιση της ανάπτυξης. Οι κόκκινες γραμμές χωρίς τα παραπάνω είναι κραυγές χωρίς ελπίδα. Κανείς δεν μπορεί να απειλεί, ότι θα δαγκάσει αν δεν έχει στο στόμα δόντια. Καλή πρωτομαγιά. (Γ.Π.)