Τέλος εποχής

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ*

Το κείμενο δε μου ανήκει. Πρόκειται για κείμενο αδέσποτο, χωρίς πνευματικό ιδιοκτήτη, ανιθαγενές, δίχως γονείς και πατρίδα. Τίτλος κλεμμένος. Από τα μαγαζιά της Βαλαωρίτου, που ξεπουλάνε, όσο όσο. Το βρήκα (πανομοιότυπο) - μέρα Μαγιού - ως ανυπόγραφη μπροσούρα με κόκκινα γράμματα, spam στο mail, παραλήρημα του τρελού της γειτονιάς μου, να εισάγει καινά δαιμόνια σε κενούς εγκεφάλους κυνικών πρωταγωνιστών.

Το παραθέτω χωρίς σχόλιο γιατί το φοβάμαι: «Ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να τον εμπιστευτούμε στους στρατιωτικούς», είπε ο Κλεμανσό. «Η ειρήνη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να την εμπιστευτούμε στους πασιφιστές», συμπλήρωσε ο Μιτεράν, χρόνια αργότερα.

Και σήμερα, μετά τα όσα συνέβησαν (δυστυχώς επτωχεύσαμεν) και όσα σκληρά κι αιματηρά θα συμβούν στο ορατό μέλλον αρχίζει να σχηματοποιείται -δειλά στην αρχή, ηχηρά στη συνέχεια- η νέα πάνδημη απαίτηση «Να φύγουν όλοι». Η κρίση είναι μεγάλη για να τη διαχειριστούν οι πολιτικοί. Κι έπειτα ήρθε ο κακός σύμβουλος, ο πανικός και τα ξαδέλφια του.

Λαϊκισμός, κυνήγι μαγισσών, υποκρισία, ψεύδος, με το φασισμό να ελλοχεύει. Ατομισμός, καχυποψία, κατάθλιψη, φόβος, με το μηδενισμό να παραμονεύει. Αντίσταση, θυμός, εκδίκηση, συλλογική φρενίτιδα, με τον παραλογισμό να κυριαρχεί.

Αυτή η προτροπή (της ανατροπής) μοχλεύεται στα καζάνια της λαϊκής οργής και αφορά την πολιτική τάξη της χώρας. Στο σύνολό της. Και τους θεσμούς της. Δεν υπάρχουν αθώοι του αίματος, λένε. Ο μανιχαϊσμός καλά κρατεί, ως Γουδί σε νέα εκδοχή.

Η αριστοφανική Πενία δε θα περιοριστεί μόνο στο συμπρωταγωνιστή της Κλεψίδημο (Πλούτος). Η εξέγερση θα είναι τυφλή. Ακαθοδήγητη κι οπλισμένη από τα αδιέξοδα. Οδηγημένη από μίσος. Αλλοπαρμένη από τις λάμψεις της φωτιάς της, θα στραφεί επί δικαίων και αδίκων. Αχ, η όμορφη πατρίδα, όμορφα καίγεται! Λίγο πριν από το τέλος εποχής (και σιωπής), σ' αυτές τις χαραμάδες που απέμειναν υπάρχει ακόμη η στιγμή. Στιγμή - έκκληση. Είμαστε πολλοί. Για τον άλλο δρόμο. Πριν τη Βαστίλη. Πριν «χαμαί πέσαι δαίδαλος αυλά» κι αναζητηθεί ο Μάης ως εγχώρια καρικατούρα εξέγερσης. Πριν η κατάθλιψη γίνει θυμός. Πριν ο μέγιστος θρήνος θρονιαστεί στις ελάχιστες ψυχές που θα απομείνουν, ποιος ξέρει επί ποιων ερειπίων…

Το παρέθεσα αλογόκριτο. Κι ο φόβος μεγάλωσε.

Είπε. Αντέγραψα. Αμαρτίαν ουκ έχω.

* Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος

ΠΗΓΗ: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 05.05.2010