Τις -εξ αριστερών- αγορεύειν βούλεται;

του Κώστα Γ. Μαμέλη

kmamelis@the.forthnet.gr

2009.Δύσκολες εποχές. Στιγμές κρίσιμες.

Μέσα στο αφυδατωμένο από τον ουσιαστικό, προωθητικό διάλογο για την ιδεολογία και τη σύγχρονη ανάγνωσή της και την άνυδρη (χωρίς νερό) έρημο της πολιτικής για την αναζήτηση των αναγκαίων βημάτων της για έναν άλλο, διαφορετικό, καλλίτερο κόσμο, είναι η ώρα για μιαν εναλλακτική συζήτηση. Νηφάλια. Βαθύτερα. Ουσιαστικά.

Μπροστά μας οι τελευταίες εξελίξεις. Κι ο Αλέξανδρος. Κι ο Διονύσης. Οι μάνες της Παλαιστίνης με τα πολλά γιατί και τις μηδενικές απαντήσεις. Ο Ομπάμα προ των πυλών. Η σκληρή καθημερινότητα. Ο φαύλος, αυτοτροφοδοτούμενος κύκλος της επιλεκτικής ενημέρωσης με τον ανασχηματισμό του «φύγε εσύ, έλα εσύ», τα παραπολιτικά του, τις δημοσκοπικές παρενέργειές του. Η χώρα σε υποχώρηση, οι θεσμοί σε έκπτωση. Η Κρίση παντού. Η παρακμή επί θύραις. Η Κυβέρνηση σε (μικρή) νιρβάνα στη θέα της μείωσης της διαφοράς! Κι ο Πρωθυπουργός πανευτυχής ως «καταλληλότερος»!.

Ας εισέλθουμε, λοιπόν, επειγόντως στη συζήτηση. Ας απαντήσουμε θαρρετά.

Υπάρχουν ή όχι σοβαρές και υπεύθυνες απαντήσεις για «τη γενναία έξοδο»;

Μήπως οι εγχώριες απαντήσεις δεν αρκούν αφού η κρίση υπερκαθορίζεται από επιλογές υπερεθνικών κέντρων ισχύος και εξουσίας που «σπρώχνουν» στην κατεύθυνση της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής-αναπτυξιακής κατάρρευσης και καθιστούν την εσωτερική πολιτική δυναμική, αδύναμη και ισχνή για πρωτοβουλίες και επιλογές «εξόδου»;

Η πολιτική κατάρρευση μπορεί να αντιμετωπιστεί με την δημοκρατική διέξοδο των εκλογών και την πολιτική πίεση της διαφαινόμενης πρόσκλησης του ΠΑΣΟΚ, ως της διαχειριστικά πιο αξιόπιστης λύσης;

Τι απαιτείται ώστε η διαχειριστική αξιοπιστία του ΠΑΣΟΚ να μετατραπεί από πλειοψηφική σε ηγεμονική δύναμη μεταρρυθμίσεων;

Η οικονομική-αναπτυξιακή κατάρρευση θα ακολουθήσει τις νομοτέλειες της φάσης ανάπτυξης του ύστερου (μεταμοντέρνου) καπιταλισμού, που θα τις σηματοδοτήσει κυρίως η στάση του Ομπάμα (και του οικονομικού του επιτελείου) απέναντι στην κληροδοσία «του πολιτισμού της ελεύθερης αυτορυθμιζόμενης αγοράς» και η ταυτόχρονη επιλογή του για τη μέθοδο και το χρόνο ανάκαμψης της αμερικανικής (συνακόλουθα και της ευρωπαϊκής) οικονομίας; Για πόσο χρόνο; Με ποιο τίμημα; Τι απομένει στο (αποδυναμωμένο) εθνικό κράτος;

Με τα δεδομένα αυτά, «τις - εξ αριστερών – αγορεύειν βούλεται» το 2009;

Γιατί αν δεν «βούλεται», δυνάμεις και σχήματα λαϊκισμού και ιδιότυπου αυταρχισμού, ήδη επωάζονται.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 14.1.2009