του Κώστα Γ. Μαμέλη
Ο Κώστας Λαλιώτης δεν είναι ο προβλέψιμος και συμβατικός πολιτικός, με τη συνήθη έννοια των όρων. Στην (35χρονη!) πολιτική διαδρομή του απέδειξε ότι οι σχέσεις του με τις κομματικο-κυβερνητικές εξουσίες δεν αποτελούν αυτοσκοπό, αφού περνούν από «σαράντα κύματα», άλλοτε μανιασμένα, άλλοτε ήρεμα, στη γνωστή κατεύθυνση, Χαρ. Τρικούπη-Δολιανά και τανάπαλιν.
Σε αντίθεση με τους «φτιαγμένους» και «προοριζόμενους» πολιτικούς (αυτούς, με τις βαριές κληρονομιές, τις ειδικές σπουδές, τις επικοινωνιακές αυλές, τις στρατιές συμβούλων) ήρθε στην πολιτική (μαζί με λίγους ακόμη) χάρις στην ιστορική σύμπτωση της οξυδέρκειας του Ανδρέα Παπανδρέου να δημιουργήσει το πρώτο πυρήνα της αναπόδραστης ανατροπής και αλλαγής, με την πρωτογενή, παραγωγική και αυτοδίδακτη ιδεολογικο-πολιτική επάρκεια ενός απλού επαρχιώτη νέου, που σπίθιζε στο μυαλό και τη ματιά.
«Ώριμο τέκνο της οργής» που εξέπεμπε ο μεταπολιτευτικός κύκλος, βρέθηκε (είτε ως «πνευματικό παιδί» είτε ως «θείον βρέφος», είτε ως «Κιγκινάτος»), στο επίκεντρο του, δυστυχώς, ανολοκλήρωτου διαλόγου για «τη μορφή» της άσκησης εξουσίας, «την επενέργειά» της στο πολιτικό προσωπικό, για «τις αλλοιώσεις των συμπεριφορών» του και «τις μεθόδους ενσωμάτωσής» του.
Πίσω από τις εντυπώσεις της Mayo, η βαθύτερη προσέγγιση της σύγκρουσής του με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, πέραν της αυτονόητης νομικής της διάστασης,-για τη σεβαστή μεν, πλην επιδεχόμενη κριτική, δικαστική απόφαση- ανέδειξε με καθαρούς και κατανοητούς όρους-τις «γωνίες» του Κώστα Λαλιώτη.
Τις «γωνίες» αυτές φαίνεται να τις υποδέχεται το πολιτικό μας σύστημα με καχυποψία, καμιά φορά και αντιπαλότητα (σε αντίθεση με το λαό που τις επιδοκιμάζει).Τους προλαβαίνει «στο δρόμο για τη Δαμασκό», τους «βάζει δύσκολα». Κι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ μετράει ξανά το μπόι του.
Γιατί οι «γωνίες» αρνούνται το «στρογγύλεμα», η πρόσκρουση σ΄ αυτές είναι βίαιη, οι αντιθέσεις δεν «λειαίνονται», οι «γραμμές» δεν νοθεύονται, τα «διλήμματα» σαρώνουν.
Γιατί οι «γωνίες» δεν ηθικολογούν απέναντι στο «πολιτικό χρήμα» όταν αποκαλύπτουν τις διαδρομές του, τους «εκλεκτούς» του και τις «διαχειριστικές αντιπαροχές» τους. Συγκρούονται μετωπικά με την πολιτική ευτέλεια και την θεσμική ανικανότητα, με βαρύ προσωπικό κόστος.
Ο Κώστας Λαλιώτης, με το Πολυτεχνείο (1973),την Αλλαγή (1981),την αποχώρηση πριν την παρακμή (1986),την επανάκαμψη πριν την ήττα (1988),το bing-bang (1992),το «Κώστας και Άκης» (1996),τη δραματική παραίτηση και τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της (2003),τη σύγκρουση της ιστορικής ψήφου ψυχής με τη λογική ψήφο (2007) δοκιμάζει τα όρια του συστήματος.
Μέσα στις εναλλαγές της εκκωφαντικής σιωπής και της βροντερής φωνής του λόγου και του μη λόγου του, δείχνει να γνωρίζει καλά «η Ιθάκες τι σημαίνουν».
Η βαριά κληρονομιά του πνευματικού του πατέρα, η υπεράσπιση της ιστορικής και πολιτικής μνήμης του, τα ιδεολογικά φορτία της 3ης Σεπτέμβρη, τον σημαδεύουν.
Τον Κώστα Λαλιώτη, φίλο του «Τίγρη», αγαπημένο της Λιλής.
Όρθιο. Απέναντι στον «Εφιάλτη» των καιρών μας.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 14.1.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου