Επιτέλους.....

Τι πρέπει να προσέξουμε....

Πηγή: ΝΕΑ

ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΚΑΝΤΑΝΤΙΑ...

Πολιτικό unfair. Στις υπηρεσίες του Μαξίμου. Ο Παπούλιας δεν έχει πει ποτέ ότι ενδιαφέρεται για νέα θητεία. Έβαλαν σε εισαγωγικά υποτιθέμενη δήλωσή του την οποία δεν έκανε ποτέ. Τον χρησιμοποιούν για να πουλήσουν εξυπηρέτηση στους παρατρεχάμενους του Καραμανλή. Χρησιμοποιούν τον ανώτατο Πολιτειακό παράγοντα για να επιβιώσουν επειδή έχουν καταλάβει τι συμβαίνει. Απαράδεκτη δημοσιογραφία, η οποία θα μπορούσε να δικαιολογηθεί λόγω της άγνοιάς τους με το πολιτικό ρεπορτάζ. Επειδή όμως εκτελούν συμβόλαια κατά παραγγελία του Μαξίμου για να πάρουν κρατικές διαφημίσεις, το ρεπορτάζ μυρίζει "συμβόλαιο με αντάλλαγμα την υποστήριξή τους". Ντροπή και κατάντια... Πηγή: Fimotro

ΜΑΣΚΑΡΕΜΕΝΗ ΘΕΟΣΕΒΕΙΑ, ΟΛΟΦΑΝΕΡΗ ΔΟΥΛΙΚΟΤΗΤΑ !...

Το επεισόδιο με το πετσόκομμα της ολιγόλεπτης ψηφιακής ταινίας του Κώστα Γαβρά στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης, είναι, δυστυχώς, γεγονός με πολύ ευρύτερες διαστάσεις και σηματοδοτήσεις, απ΄ ό, τι, σε πρώτη φάση, φάνηκε.

Κατ΄ αρχήν στραπατσάρει, για δεύτερη φορά, τον …εκσυγχρονιστή δεξιό κ. Σαμαρά, (η πρώτη ήταν η αλλαγή του χαιρετισμού του στην ιστοσελίδα του Μουσείου, προκειμένου να «στριμώξει» το θείο Καραμανλή, στους εμπνευστές του έργου…), καθώς δείχνει, πως τα περί αλλαγών των εμποτισμένων δεξιών, μόνο στα επικοινωνιακά παιχνίδια, παίζουν, ενώ στην ουσία και στο βάθος, τα «πάντα μαύρα παραμένουν» !...

Σκηνοθεσία Γαβρά...

Το πιο σημαντικό, όμως, ζήτημα, που ανακύπτει, μ΄ αυτή την αψυχολόγητη λογοκρισία, είναι το γεγονός, πως σ΄ ένα κατ΄ εξοχήν ιστορικό χώρο και φορέα, πετσοκόβεται η ίδια η ιστορία ! Αλήθεια σε τι επίπεδα να καταρρέει η αξιοπιστία της όλης προσπάθειας, με τέτοιου είδους ενέργειες ; Ως τρίτο, θέμα, προκύπτει το φαινόμενο του φόβου και της αγωνίας των σημερινών κυβερνώντων, να μη κατηγορηθούν για ξεστράτισμα από τα ιερά και όσια, από τα διαχρονικά ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, ιδωμένα όμως όπως η καθεστηκυία τάξη τα διαμόρφωσε, παραποιώντας και διαστρεβλώνοντας αυτό καθεαυτό το πραγματικό περιεχόμενο και του ελληνικού και του χριστιανικού ιδεώδους.

Είναι, ενδεικτικό, πως το φιλμ του Γαβρά, λογοκρίθηκε, καθ΄ υπόδειξη, «κύκλων της Εκκλησίας», δηλαδή παρασκηνιακών και σκοτεινών παραγόντων και «θεματοφυλάκων»…

Σκηνοθεσία Σαμαρά...

Κανείς, σώφρων, άνθρωπος δεν συνδέει την ιστορικά αποδεδειγμένη, (με στοιχεία, που και σήμερα διασώζονται), επιδρομή «φανατικών χριστιανών», συμπεριλαμβανομένων και ρασοφόρων, στα γλυπτά του Παρθενώνα, στο όνομα του εξοστρακισμού των ειδωλολατρικών συμβόλων της αρχαιότητας, με το γνήσιο πνεύμα του χριστιανισμού και το ουσιαστικό περιεχόμενο και μήνυμά του. Προς τι λοιπόν, η λογοκρισία ; Ποιος είπε, πως κάθε παρεκτροπή και κάθε ηλιθιότητα, που έλαβε χώρα ανά τους αιώνες, από διάφορους τσαρλατάνους, που έδρασαν στο όνομα του Χριστού, χρεώνουν και αμαυρώνουν, κατ΄ ευθείαν και αβασάνιστα, το έργο και τη διδασκαλία του ; Είναι ξεκάθαρο, πως η απαράδεκτη ενέργεια, είναι, πέρα για πέρα, έκφραση της δουλικότητας ΚΑΙ της νεοδημοκρατίας, απέναντι σε «κάποιους κύκλους» κι όχι πράξη, που πηγάζει από τις, τάχα, θρησκευτικές ευαισθησίες των φορέων της. Δυστυχώς, μέσα στην ρηχότητά τους και την μασκαρεμένη θεοσέβειά τους, οι νεοδεξιοί του Καραμανλή και ο …εκσυγχρονιστής Σαμαράς, απέδειξαν, πως, τι ο χρόνος κι αν περνά, δεν αλλάζει η Δεξιά !... Πηγή: Λογοπλόκος

Γαβράς: Παρέμβαση λυπηρή για την Ελλάδα

ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΨΑΛΙΔΙΣΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΜ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Λυπηρή για την Ελλάδα χαρακτήρισε χθες από το Παρίσι ο διεθνής Ελληνας σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς την απαράδεκτη λογοκρισία που έγινε σε φιλμάκι του, το οποίο προβαλλόταν έξω από τη αίθουσα του Παρθενώνα στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Τη λογοκρισία απαίτησαν μέλη της Ιεράς Συνόδου, όταν είδαν στο φιλμ-ανιμέισιον του σκηνοθέτη ρασοφόρους χριστιανούς να σκαρφαλώνουν στις μετόπες του Παρθενώνα και να καταστρέφουν τα φειδιακά ανάγλυφα.

Την απόφαση να «ψαλιδίσουν» το επίμαχο κομμάτι του φιλμ διάρκειας 1,5 λεπτού, βασισμένο σε ιστορικά γεγονότα, έλαβαν από κοινού ο υπουργός Πολιτισμού Αντώνης Σαμαράς με τον πρόεδρο του Μουσείου Δημήτρη Παντερμαλή, έπειτα από έντονη αντίδραση επισκόπων.

«Βρίσκω πολύ λυπηρό και απαράδεκτο για την Ελλάδα, μια χώρα που είναι και μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αυτό που συνέβη: το να υποκύψει δηλαδή η Πολιτεία στις πιέσεις εκπροσώπων της Εκκλησίας και να προβεί σε αυτήν την πράξη παρέμβασης σ' ένα φίλμ που αναφέρεται σε ιστορικά γεγονότα. Ο,τι απεικονίζεται σε αυτό το μικρό φίλμ είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Αναφέρεται στις καταστροφές που έχει υποστεί ανά τους αιώνες το μνημείο, από τους ανθρώπους. Οι πρώτοι χριστιανοί έκαναν αρκετές καταστροφές στα μνημεία και στα γλυπτά για διάφορους λόγους, ορισμένες φορές επειδή απλώς τους είχε σκανδαλίσει η γύμνια των αγαλμάτων.

Περισσότερα: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ/26.07.2009

Σχόλιο: Η εκκλησία μας έχει δυστυχώς συνηθίσει στην ιδέα, ότι έχει κάθε λόγο να επιδιώκει την απόκρυψη των ιστορικών της αμαρτημάτων έναντι του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Η πολιτεία γιατί συνεχίζει να υποκύπτει στις πιέσεις της και συμβάλλει στην απόκρυψη της ιστορικής αλήθειας. Η λογοκρισία δεν θυμίζει μόνο άλλες εποχές, είναι πολιτικό ατόπημα, που μας προσβάλει όλους. (Γ.Π.)

Αρκετά με τη διαστρέβλωση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας! Ποια «αποκατάσταση της δημοκρατίας» κι από ποιόν «εθνάρχη»;

Τον Ιούλη του 1974

έγινε «Αλλαγή ΑμερικανοΝΑΤΟϊκής φρουράς στον τόπο μας», όπως με σαφήνεια προσδιόρισε ο Ανδρέας Παπανδρέου! Πηγή: Περισσότερα στη Σίβυλλα - Sibilla

ΣΚΛΗΡΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ, ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Πολύ σκληρός για την στάση της Τουρκίας και για τα Σκόπια, εξίσου σκληρός για τους πολιτικούς που χρησιμοποιούν την εξουσία για να πλουτίσουν και ιδιαίτερα θερμός για τους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα εμφανίστηκε πριν από λίγο ο Κάρολος Παπούλιας σε μια ομιλία με πολλές γωνίες και αιχμές. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναφέρθηκε με σκληρά λόγια και στην οικονομική κρίση, ενώ δεν έκανε καμία αναφορά στα όσα ακούγονται ή βλέπουν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες για την ανανέωση της θητείας του και το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών. Για την ιστορία η ομιλία του Κ. Παπούλια ήταν η μικρότερη σε διάρκεια των τελευταίων ετών. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στην ομιλία του, υπογράμμισε ότι ο χαρακτήρας της επετείου άλλαξε, και αυτό είναι μια επιλογή που αποδεικνύει σεβασμό σε όσους αγωνίστηκαν κατά της Χούντας. Οι δεξιώσεις ασύμβατες με το πνεύμα του αντιδικτατορικού αγώνα, προκαλούν το κοινό αίσθημα, δήλωσε ο κ. Παπούλιας. Ο κ. Παπούλιας, τόνισε ότι η έξοδος από την οικονομική κρίση δεν μπορεί να προβλεφθεί με ασφάλεια, είπε για την διεθνή κρίση και τόνισε ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής. Το κυρίαρχο μοντέλο αμφισβητείται εκ των πραγμάτων, είπε ο κ. Παπούλιας και υπογράμμισε ότι χρειάζεται μια πρόταση ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία, ιδίως των νέων.Μια βεβαιότητα υπάρχει, ότι η κοινωνική συνοχή στον ανεπτυγμένο κόσμο απειλείται, υπογράμμισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και τόνισε ότι μιλάμε συχνά για κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα, που επιβεβαιώθηκε από την αποχή στις ευρωεκλογές του Ιουνίου.Η κρίση είναι βαθιά, είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και ανέφερε ότι κάποιοι χρησιμοποιούν την πολιτική ως εφαλτήριο για τρυφηλή ζωή, και τόνισε ότι έχει τρωθεί ο αξιακός κώδικας. Επειδή φαινόμενα δεκαετιών εμποδίζουν την πρόοδο της χώρας, χρειάζεται επαναπροσδιορισμός κανόνων, υπογράμμισε ο κ. Παπούλιας και επεσήμανε το ερώτημα «τι κόσμο θέλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας;». Το βλέμμα μας σήμερα και πάντα στραμμένο στην Κύπρο, είπε επίσης ο ΠτΔ, που παραμένει διχοτομημένη. Τόνισε ότι η λύση του Κυπριακού πρέπει να είναι βασισμένη στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, με μια διαδικασία χωρίς διαιτησία και χωρίς χρονοδιαγράμματα. Επεσήμανε πως είναι ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να συμβάλει στη λύση του Κυπριακού, το οποίο και χαρακτήρισε μια από τις ντροπές του παγκόσμιου πολιτισμού. Επίσης, ο κ. Παπούλιας αναφέρθηκε και στην προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας, τονίζοντας ότι παρακολουθούμε με ανησυχία τις προκλήσεις στο Αιγαίο, ενώ υπογράμμισε ότι «απατώνται αν νομίζουν ότι με τις υπερπτήσεις και τις απειλές μπορούν να κάμψουν τη θέληση μας να απαντήσουμε και να προασπιστούμε τα δικαιώματα μας». Παρόντες στην εκδήλωση ήταν αντιστασιακοί και 20 μαθητές από το Τεχνικό Λύκειο του Γαλατσίου, που έδειξαν κατά τη σχολική χρονιά που πέρασε την ευαισθησία τους σε θέματα περιβάλλοντος.

Quelle: fimotro

Η ώρα του Προέδρου...;

Επανέρχεται η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με άρθρο του Α. Ελλις στο θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, μετά τις γνωστές δηλώσεις Τσάτσου υποδεικνύοντας στον κύριο Παπούλια, ότι έχει μια άριστη ευκαιρία αύριο στην επέτειο των 35 χρόνων από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, "...να διαμηνύσει εάν θα δεχόταν να είναι υποψήφιος μόνο στην περίπτωση που θα τον προτείνουν και τα δυο κόμματα πριν από τον Φεβρουάριο, εάν θα είναι πρόθυμος να υπηρετήσει την πατρίδα και τον θεσμό και μετά τη διενέργεια πρόωρων εκλογών λόγω της άρνησης του ΠΑΣΟΚ να τον ψηφίσει, ή απλώς να ζητήσει να σταματήσει η παραφιλολογία γύρω από το αξίωμα που κατέχει και, κατ’ επέκταση, το πρόσωπό του. Ο λαός, που έχει κουραστεί από τις καθημερινές επικοινωνιακού χαρακτήρα συγκρούσεις των δυο κομμάτων εξουσίας, θα άκουγε με μεγάλη προσοχή τον πρώτο πολίτη της χώρας να καταθέτει την άποψή του. Η αυριανή τελετή για τα 35 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας του προσφέρει μια άριστη ευκαιρία να το πράξει..." Ολόκληρο το άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 23.07.2009 Αρχίζω πλέον να πιστεύω στα σοβαρά, ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Εκτιμώ, ότι οι δηλώσεις αποτέλεσαν την αφετηρία εξέλιξης ενός „σχεδίου“, στα πλαίσια του οποίου συναντούνται διαφορετικές επιδιώξεις, που αναγκαστικά περνούν μέσα από τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Γι΄ αυτό και οι πιέσεις να πάρει θέση, στην ουσία να αδειάσει το ΠΑΣΟΚ και τον Πρόεδρό του, διευρύνονται. Εκείνο όμως που δεν πιστεύω, είναι ότι θα υπάρξει Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και ειδικά αυτός ο Πρόεδρος, που θα δεχτεί να λειτουργήσει καθ΄ υπόδειξη και να εμπλέξει τον θεσμό, τόσο στην κομματική αντιπαράθεση, όσο και ακόμη χειρότερα να τον κάνει μέρος σχεδιασμού. Αυτό και αν είναι εργαλειοποίηση των θεσμών. (Γ.Π.)

ΕΚΦΥΛΙΣΑΝ ΣΕ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ WEEKEND ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΙΔΕΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΕΥΞΕΙΝΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ Μιλώντας σε Ρ/Σ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΘΡΑΚΩΝ ΕΚΦΥΛΙΣΑΝ ΣΕ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ WEEKEND ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΙΔΕΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΕΥΞΕΙΝΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Η ιδέα και ο σχεδιασμός του συνεδρίου των Θρακών στις Φέρρες το 1994 ήταν μια πρόταση μου - πρωτοποριακή σε Ευρωπαϊκό , Παγκόσμιο επίπεδο - για μια άλλου τύπου σχέση του τοπικού με το Παγκόσμιο. Στο βιβλίο μου για την Ελληνική Ποιότητα* αναλύω την σημασία αυτών των θεσμών στις σημερινές συνθήκες της Παγκοσμιοποίησης. Η προσπάθεια μου αυτή εκφυλίσθηκε από ιδιωτικού τύπου διαχειρίσεις. Άλλος να γίνει Νομάρχης, άλλος Βουλευτής κ.λ.π.. Εντάχθηκε σε πελατειακές κομματικές και κυβερνητικές καλοκαιρινές χρήσεις. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν συμμετείχα στα επόμενα συνέδρια. Επέστρεψα μετά από την επιμονή του Δημάρχου Αλεξανδρούπολης Γ. Αλεξανδρή στο συνέδριο της Αλεξανδρούπολης. Εκεί πρότεινα την δημιουργία μιας διαρκούς Γραμματείας του Συνεδρίου. Έγινε δεκτή η πρόταση αλλά έμεινε σε αυτό. Ο σχεδιασμός μου δεν ήταν ένα συνέδριο weekend του Αυγούστου για τους Θρακιώτες εξωτερικούς και εσωτερικούς μετανάστες. Ήταν κάτι πολύ σοβαρό. Το ερώτημα είναι αν μπορεί το συνέδριο να επανέλθει στην αρχική του σύλληψη και εκκίνηση. Το 1994 ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό γεγονός της χώρας. Ως προέκταση αυτού του συνεδρίου, αυτού του σχεδιασμού έβλεπα ένα επόμενο στάδιο το οποίο δεν προχώρησε γιατί απλώς δεν είχαμε ολοκλήρωση του πρώτου σταδίου. Θέλω όμως να προτείνω σήμερα αυτόν τον ορίζοντα, αυτόν τον στόχο. Πρέπει να προχωρήσουμε σε ένα συνέδριο του Ευξείνιου Ελληνισμού. Χωρίς τους Έλληνες η Ευξείνια Θάλασσα, ο Εύξεινος Πόντος θα ήταν πολύ φτωχός. Η Ελληνική παρουσία εκεί δεν είναι μόνο ιστορία είναι πραγματικότητα. Είναι μεγάλοι πληθυσμοί που ζουν σε όλες τις ακτές του Εύξεινου. Είναι οικονομία, είναι κεφάλαιο σχέσεων, είναι πολλά. Η Ευξείνια θάλασσα είναι “ η καθ’ ημάς Θάλασσα”, η “ημετέρα θάλασσα” για να χρησιμοποιήσω έναν όρο του Στράβωνα ή του Πολύβιου αν δεν κάνω λάθος. Δυστυχώς ίδιες νοοτροπίες και ομάδες εκφύλισαν και τα συνέδρια των Ποντίων. Εκεί σε χειρότερο βαθμό. Είναι παχύσαρκα στους προϋπολογισμούς αλλά φτωχά, ανύπαρκτα στην παραγωγή, στην θετική απόδοση τους. Είναι πλούσια σε αρνητικές αποδόσεις. Πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή.

Γλυφάδα 17 Ιουλίου 2009

*Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Ελληνική Ποιότητα και Ανάπτυξη η Νέα Συμμαχία. Εκδόσεις Στράβων. Πηφή: www.polis-agora.blogspot.com

Δημ. Τσάτσος: Mην κάνετε το Σύνταγμα «περίγελο»

Συνέντευξη στον Κωνσταντινο Ζουλα Αν το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιήσει τον Μάρτιο την προεδρική εκλογή για να ρίξει την κυβέρνηση και ψηφίσει εκ των υστέρων τον κ. Κάρολο Παπούλια, θα καταστήσει «ερμηνευτικό περίγελο» το Σύνταγμα, καθώς θα έχει «εξόφθαλμα περιφρονήσει το βαθύτερο νόημά του», υπογραμμίζει σήμερα ο κορυφαίος Συνταγματολόγος κ. Δημήτρης Τσάτσος. Στην βαρύνουσα συνέντευξή του, ο διακεκριμένος καθηγητής και δύο φορές επικεφαλής των ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ, καταρρίπτει και το πολιτικό επιχείρημα του κ. Γιώργου Παπανδρέου ότι θα προκαλέσει εθνικές εκλογές για το συμφέρον της χώρας. «Η επίκληση του εθνικού συμφέροντος δεν μπορεί να εκτοπίσει τις πρόνοιες του Συνταγματικού νομοθέτη που, ούτως ή άλλως, το προσδιορίζουν και το προστατεύουν», επισημαίνει και συνιστά στον κ. Κάρολο Παπούλια «να αρνηθεί την «εργαλειοποίησή» του ως «σκεύος» τεχνάσματος για τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών», προκειμένου να διαφυλάξει το κύρος του Συντάγματος. (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 19.07.2009 ΣΧΟΛΙΟ: Αν ο λαός στις ερχόμενες εκλογές δώσει όπως όλα δείχνουν, την εμπιστοσύνη του στο ΠΑΣΟΚ οι απόψεις του κ. Τσάτου ελάχιστη σημασία θα έχουν. Και επειδή δεν υπάρχουν πλέον πολίτες ανυποψίαστοι, διαισθάνονται οι περισσότεροι τους ενδότερους στόχους και επιθυμίες, που επιμελώς πολλές φορές κρύβονται πίσω από τις επιλεκτικά επιστημονικές «αλήθειες» των σοφών και ειδικών. Χρήζουν ερμηνείας ή όχι, τα δομημένα ομόλογα, οι τηλεφωνικές υποκλοπές, οι Πακιστανοί, η αποχώρηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας από τη Βουλή (που ακούστηκε;), το κλείσιμο της Βουλής; Είναι προφανές, ότι επρόκειτο για μια πολιτική θέση των κυρίων Κασιμάτη και Τσάτσου και όχι για μια επιστημονική, ως θα όφειλαν για όλα τα συμβαίνοντα τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Μία πολιτική θέση, που επίσης λανθασμένα η Κυβέρνηση εξέλαβε ως ανάσα ζωής. Η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος και ο πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης έχει λήξει προ πολλού. Την επιστημονική όμως απάντηση την έδωσε ο καθηγητής του ΑΠΘ κ. Μανιτάκη (φωτο) και το θέμα με τη δήλωσή του, «Δεν βρίσκω τίποτα το αθέμιτο, ούτε το ανορθόδοξο το να χρησιμοποιείται το Σύνταγμα, οι διαδικασίες του και οι θεσμοί του ως κανόνες ενός πολιτικού παιχνιδιού μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Προφανώς οι κανόνες και οι διαδικασίες του Συντάγματος χρησιμοποιούνται ανέκαθεν για να εξυπηρετήσουν συγκυριακούς και κοντόφθαλμους πολιτικούς στόχους είτε της αντιπολίτευσης είτε της κυβέρνησης. Έτσι γίνεται και γινόταν πάντα. Και δεν είναι ελεγκτέοι συνταγματικά οι φανεροί ή ανομολόγητοι στόχοι μιας πολιτικής απόφασης. Αρκεί να μην παραβιάζονται τυπικά οι συνταγματικές διαδικασίες. Αυτό συμβαίνει κυρίως με το θεσμό της διάλυσης της Βουλής, που από το 1977 διαλύεται για λόγους προσχηματικούς που δεν υπάγονται πάντως στην έννοια του κρίσιμου εθνικού θέματος που ορίζει το άρθρο 41 παράγραφος 2 του Συντάγματος. Δεν συνέβη το ίδιο άλλωστε και το 1985 και το 1990;» στην ουσία του τελείωσε. Κανείς δεν πρόκειται μεσοκαλόκαιρα να ασχοληθεί με τις «βαρύγδουπες» δηλώσεις τους. Άλλα είναι τα προβλήματα που απασχολούν τον κόσμο και άλλες οι προτεραιότητές του. Προτεραιότητες που δεν ταυτίζονται με τους προσωπικούς χωρίς μέλλον σχεδιασμούς κανενός. Τι να κάνουμε όμως. Η αποτυχία του ρεσάλτου κατάληψης της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ από το καθηγητικό κατεστημένο, φαίνεται πως θέλει αρκετό χρόνο ακόμη για να χωνευθεί. (Γ.Π.)

Η δύναμη των blogs

Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του κυρίου Χαράλαμπου Τσέκερη, αναπληρωτού καθηγητή Κοινωνιολογίας στην Αστυνομική Ακαδημία και διδάσκων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο ΒΗΜΑ της 14 Ιουλίου 2009. Μία διορατική προσέγγιση. „...για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρώπινης επικοινωνίας το „ακροατήριο“ (audience) αυτονομείται, απομαζικοποιείται, εξατομικεύεται και κινητοποιείται – ενεργοποιείται, κατά τρόπο διαλογικό – διαδραστικό, γνήσια δημοκρατικό και ουσιαστικά συμμετοχικό. Τώρα πλέον πολλοί επικοινωνούν με πολλούς και όχι ένας με έναν (π.χ. τηλέφωνο), ή ένας με πολλούς (π.χ. ραδιόφωνο, τηλεόραση): „Το internet δεν είναι μεγάφωνο, είναι συζήτηση“ (J.D. Lasica). Το κλασσικό δίπολο πομπός – δέκτης καταργείται, εφόσον όλοι μας γινόμαστε πομποί και δέκτες ταυτοχρόνως, συμβάλλοντας συνειδητά ή ασύνειδα στη „διαιώνιση της συζήτησης“ (Hans-Georg Gadamer)…“ Ολόκληρο το άρθρο στο ΒΗΜΑ ΣΧΟΛΙΟ: Είμαι σίγουρός, ότι τα ΜΜΕ κατανοούν πλήρως το τι ακριβώς σημαίνει το παραπάνω απόσπασμα του καθηγητή και επιχειρούν να αντιδράσουν έγκαιρα. Το μονοπώλιο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, μάλλον οδεύει στο τέλος του. Νέες δυνατότητες παγκόσμιας επικοινωνίας, διαλόγου και κριτικής, περιορίζουν δραστικά την „μοναδικότητα“ των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Η κοινωνία αποκτά μια άλλη δυναμική. Οι απόψεις ανώνυμων πολιτών που μέχρι χθες περιορίζονταν στις συζητήσεις στο καφενείο, στην παρέα ή στην οικογένεια, σήμερα δημοσιοποιούνται και αποκτούν ιδιαίτερα μεγάλη ισχύ. Η πορεία αυτή είναι ανοδική, έχει μία ανεξάρτητη δική της δυναμική και δεν μπορεί να ελεγχθεί. Γι΄ αυτό καλό είναι να μην υποτιμηθεί. Προσωπικά δεν έχω αυταπάτες, ότι σε κάποια χρονική στιγμή, ορισμένα blogs που θα έχουν αποκτήσει εντωμεταξύ μεγάλη ισχύ, θα αποτελέσουν το επόμενο εκδοτικό κατεστημένο. Αλλά μέχρι τότε ας στηρίξουμε την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. (Γ.Π.)

Αποκαλύψεις μαϊμού;

Την εκπομπή δεν την είδα. Όπως όμως πληροφορήθηκα και σε διάφορα Blogs διάβασα, μάταια περίμεναν οι τηλεθεατές να ακούσουν τις αποκαλύψεις του ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΥ ΔΕΛΤΙΟΥ. Σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχει δικαίωμα σιωπής. Η σιωπή εκθέτει τους καταγγέλοντες και ο καθείς δικαιούται να κάνει όποιες σκέψεις θέλει.

• Ή υπάρχει λοιπόν σκάνδαλο και το ΔΕΛΤΙΟ διαπίστωσε, ότι δεν έχει επαρκή στοιχεία για να προβεί σε ανακοινώσεις, άρα επιπόλαια βιάστηκαν να το δημοσιοποιήσουν, οπότε κινδυνεύουν από κατήγοροι να μετατραπούν σε κατηγορούμενους!

• Ή πέταξαν ανεύθυνα μια ρουκέτα χάριν εντυπωσιασμού ή αύξησης της τηλεθέασης και όποιον πάρει ο χάρος!

• Ή τέλος τα μάζεψαν συμβιβαζόμενοι για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν!

Μία άλλη εκδοχή δεν έρχεται αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου. Πιστεύω όμως, ότι ήλθε η ώρα του εισαγγελέα να τους καλέσει, για να καταθέσουν τα όποια στοιχεία διαθέτουν και να δώσουν τις απαραίτητες διευκρινήσεις. Αν και αυτό δεν γίνει, τότε η υπόθεση γίνεται αρκετά ξεκάθαρη και οι αιτίες της μη δημοσιοποίησης αρκετά κατανοητές!!!! (Γ.Π.)

Η κλειδαρότρυπα της δημοσιογραφίας

Με αφορμή το κλείσιμο ενός „...μη τυχαίου Blog...“ ζητά ο δημοσιογράφος κύριος Βασίλης Χιώτης με άρθρο του στο ΒΗΜΑ της 14 Ιουλίου 2009 να ξεκαθαρίσει το τοπίο.

„....Ας ελπίσουμε, ότι θα υπάρχει συνέχεια και πως θα ξεκαθαρίσει κάποτε το τοπίο, όπου έχουν μπερδευτεί bloggers, κοινοί συκοφάντες και „πληρωμένοι δολοφόνοι“ που ενδημούν στον χώρο της δημοσιογραφίας. Διότι blogging σημαίνει ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ανταλλαγή απόψεων για όλα τα ζητήματα της επικαιρότητας. Με αυτόν τον γνώμονα λειτουργεί το 95% των blogs που υπάρχουν στην Ελλάδα και τα οποία θα πρέπει να συνεχίσουν να λειτουργούν ελεύθερα. Κάτι πρέπει να γίνει όμως για αυτό το 5%. Για αυτά τα 5-10 blogs που υβρίζουν καθημερινά όποιον βλέπουν στην τηλεόραση και όποιον διαβάζουν στις εφημερίδες. Πρόκειται για τα blogs που παραβίασαν τον νόμο και δημοσιοποίησαν τα exit polls την ημέρα των ευρωεκλογών, που αναμεταδίδουν χωρίς διασταύρωση όποια φήμη ακούνε και που επιτίθενται εναντίον όποιου δεν τους αρέσει, προσβάλλοντας συχνά ακόμη και την προσωπικότητά τους. Και είναι εύκολο να συμβεί αυτό, αν συστρατευθούν στην προσπάθεια αυτή πολιτικοί και δημοσιογράφοι, που ως τώρα περνούν τα απογεύματά τους χαζεύοντας στην „κλειδαρότρυπα“ του υπολογιστή τους και κρυφογελώντας συχνά με όλα αυτά που δημοσίως αποδοκιμάζουν “ Ολόκληρο το άρθρο στο ΒΗΜΑ ΣΧΟΛΙΟ: Εκτιμώ, πως πρόκειται μάλλον για μια καλυμμένη αρνητική προσέγγιση των blogs. Πιθανόν ο αρθρογράφος να θέλει κάτι άλλο να πει. Θα συμφωνίσω μαζί του, ότι η συκοφαντία και η απρέπεια δε συνάδουν στην διεξαγωγή κανενός διαλόγου. Τα 5 - 10 όμως blogs δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο και δεν δημιουργούν αναγκαιότητα ενεργοποίησης ελεγκτικών μηχανισμών. Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ, στο „…αναμεταδίδουν χωρίς διασταύρωση όποια φήμη ακούνε…“. Πράγματι λίγοι είναι οι bloggers που μπορούν να διασταυρώσουν τις πληροφορίες τους. ΄Αλλωστε δεν είναι ειδησεογραφικά πρακτορία. Κατά κύριο λόγο ανταλλάσουν και καταθέτουν απόψεις. Είναι όμως πάντοτε διασταυρωμένες οι ειδήσεις των ΜΜΕ; Και αν όχι ποιες είναι οι επιπτώσεις; Και πιο το μέγεθος των αποτελεσμάτων στον επηρεασμό της κοινής γνώμης;

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Είναι γνωστό το ρεπορτάζ του Βήματος της Κυριακής σχετικά με την ανύπαρκτη επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα και την ψυχρή υποδοχή εκ μέρους του Πρωθυπουργού. Ποια στοιχεία το έγκριτο ΒΗΜΑ διασταύρωσε; Δέχομαι τη δημόσια γραπτή συγνώμη του κυρίου Ψυχάρη. Η είδηση όμως από την συγνώμη του είναι, ότι τα ρεπορτάζ δεν στηρίζονται σε διασταυρωμένα στοιχεία όπως αφελώς πιστεύαμε, αλλά σε αυτά που ο κάθε Αντώναρος διοχετεύει. Σημαντική παραδοχή και υπεύθυνη δημοσιογραφία λέγεται αυτό; Στη περίπτωση αυτή ο δημοσιογράφος μετατρέπεται κατά την ταπεινή μου γνώμη σε μεταφορέα της κάθε κυβερνητικής προπαγάνδας και απέχει πολύ από το κυνήγι της είδησης και από τον ρόλο του ως κριτή της εξουσίας. Και μία αναγκαία ερώτηση. Αν το γεγονός δεν αποκαλύπτονταν από τα blogs και δεν έπαιρνε με την αναπαραγωγή αυτές τις διαστάσεις, ποιος μπορεί να ισχυριστεί, ότι το γεγονός δεν θα καλύπτονταν ή δεν θα περνούσε στα ψιλά; Δεν είναι άλλωστε και το μόνο!

ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Πιστεύω να μη ξεχάσαμε το ψαροπούλι που αργοπέθαινε βουτηγμένο στο μαζούτ, κατά την διάρκεια της εισβολής των Αμερικανών στο Ιράκ. Όλα τα ΜΜΕ μετέδιδαν την εικόνα με την είδηση ότι ο Σαντάμ καταστρέφει τις πετρελαιοπηγές για να μην πέσουν στα χέρια των εισβολέων, αδιαφορώντας για την τεράστια οικολογική καταστροφή που προξενεί. Με το τέλος της «ιεραποστολής» πληροφορηθήκαμε, ότι οι εικόνες ήταν μεν αληθινές, αλλά το γεγονός είχε συμβεί αρκετές χιλιάδες μίλια μακριά από το Ιράκ σε άλλο σημείο του πλανήτη εξαιτίας της βύθισης ενός πετρελαιοφόρου. Ήταν διασταυρωμένη η είδηση; Υπήρξαν επιπτώσεις για τον επηρεασμό της παγκόσμιας κοινής γνώμης με ψευδή στοιχεία, ώστε να αποδεχθεί ένα γεγονός εισβολής σε ξένη χώρα; Το αποτέλεσμα ήταν της ίδιας εμβέλειας με αυτό που ένας blogger μπορεί να προξενήσει; Η αντίδραση και η απάντηση είναι απλή. Αν δεν έχω εμπιστοσύνη σε μια εφημερίδα δεν την αγοράζω. Αν δεν μου αρέσει ένα τηλεοπτικός ή ραδιοφωνικός σταθμός, αλλάζω κανάλι. Αμφιβάλω για την ορθότητα της είδησης μέχρι απόδειξης του αντίθετου. Αυτήν την απλή λογική μπορεί ο καθένας να εφαρμόσει και στα blogs. Δεν τα παρακολουθεί. Σκουπίδια υπάρχουν παντού και σε όλους τους τομείς. Δεν χρειαζόμαστε κατασταλτικούς μηχανισμούς. Εκτός και αν ψάχνουμε για αφορμή. (Γ.Π.) Φωτο: από fimotro

Σύζυγος υπουργού εξαπατά πολίτες ...

Απίστευτη καταγγελία!!! Στο ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ του EXTRA 3 τη Δευτέρα 20 Ιουλίου καταγγέλθηκε ότι, «σύζυγος υπουργού εξαπατά πολίτες αποσπώντας χρήματα για να διορίσει στο δημόσιο τα παιδιά τους και τα σπαταλάει παίζοντας στην πράσινη τσόχα». Η υπόθεση μάλιστα πάντα κατά το ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ είναι «γνωστή στο Μαξίμου». Το σημερινό δελτίο θα προβεί μάλιστα σε αποκαλύψεις. Δύο πράγματα οφείλουν άμεσα και χωρίς καμία καθυστέρηση να συμβούν. Ή ο Πρωθυπουργός θα αποπέμψει τον Υπουργό του και θα στείλει την υπόθεση στον εισαγγελέα, εφόσον τα παραπάνω ευσταθούν, ή ο εισαγγελέας θα καλέσει τον δημοσιογράφο για να διερευνηθεί η ορθότητα της καταγγελίας. Απίθανα πράγματα, που δεν μπορούν να αιωρούνται αδιευκρίνιστα. Υπομονή μέχρι το βράδυ. (Γ.Π.)

Κι όμως, είναι "εξαρετική"...

Κι όμως, είναι "εξαρετική", ειδικά στο "μαθηματικό τυπολόγιο" του τέλους !!!

ΥΓ. Το Email το έλαβα από το φίλο Δ.Κ. και το δημοσιεύω αυτούσιο. (ΓΠ)

«Την αλήθεια, ρε. Την αλήθεια»

Τους πόνεσε πολύ. Τους πόνεσε τόσο πολύ που ξέχασαν με την μία τους κανόνες της Δημοκρατίας που συχνά τους αναφέρουν όταν θέλουν να μας πείσουν ότι οι θέσεις και οι άδικες πολιτικές κινήσεις τους είναι για το κοινό καλό αλλά αυτοί οι κανόνες έχουν ως θύματα μόνο αυτούς που καταλαβαίνουν ότι η λεπίδα της γκιλοτίνας πέφτει μόνο προς τα κάτω, ποτέ προς τα πάνω. Αποδεικνύεται μέσα στον πολιτικό τους πανικό ότι αυτή εδώ την χώρα της Ολιγοκρατίας την διαχειριζόταν και την διαχειρίζονται όχι οι αχυράνθρωποι με την ψήφο του λαουτζίκου αλλά οι διακινητές των σκέψεων, που ο λαουτζίκος ποτέ δεν κατάλαβε ότι τους έχει παραδώσει την ελευθερία και την αλήθεια άνευ όρων. Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο; Αυτόν τον τόπο τον κυβερνάει το παρακράτος των ΜΜΕ.

Η ανωνυμία των ελεύθερων δικτυογράφων τελικώς ήταν η μεγαλύτερη πολιτική νίκη της νεότερης Ελλάδας από την εποχή που ο πολύγραφος δούλευε σε υπόγεια και οι διαχειριστές τους ήταν με ονόματα όπως «Κεραυνός», «Ανυπόμονος» και τόσα άλλα. Η ελευθερία της ζωής δεν απέχει καθόλου από την ελευθερία της σκέψης και της πληροφόρησης Όταν σου πληρώνουν το ενοίκιο του κρυφού υπογείου, όταν ο πολύγραφος έχει εικονικά τιμολόγια, όταν ο διαχειριστής μπαινοβγαίνει στην Γκεστάπο με το κουστουμάκι και το ονοματεπώνυμό του, όταν ο τάχα μου αγωνιστής πίνει τον πρωινό καφέ με τον αχυράνθρωπο δασκαλεύοντάς τον πώς θα περάσει την είδηση στον λαουτζίκο αποφεύγοντας την κοινωνική οργή, τότε καπηλευτής της ελευθερίας της άποψης δεν είναι ο ψηφισμένος φασίστας αλλά το καλολαδωμένο ανθρωπάκι με το επώνυμο άρθρο αλλά την ανώνυμη φιλοδοξία του. Ποιος λοιπόν είναι ο επικίνδυνος για την Δημοκρατία; Ο ανώνυμος με τις επώνυμες σκέψεις του ή ο επώνυμος με τις ανώνυμες επιθυμίες του; Βεβαίως και γνωρίζουν ποιοι είμαστε όλοι εμείς. Βεβαίως και γνωρίζουν τί δουλειά κάνουμε, που ζούμε και πώς ζούμε. Είναι αφέλεια να θεωρούμε ότι κρυβόμαστε πίσω από την ανωνυμία μας. Εκεί που σκοντάφτουν τα φασιστοειδή που κυβερνάνε και διαχειρίζονται την Δημοκρατία μέσω νομίμων Μέσων, είναι στο ότι η κουκούλα του καταδότη πόνεσε και μισήθηκε περισσότερο από τον ίδιο τον κατακτητή. Δεν μας στήνουν ακόμη στον τοίχο γιατί απλά φοβούνται το Παγκόσμιο Δίκαιο στο οποίο ανήκει το Διαδίκτυο Αν ήταν θέμα εθνικό θα είχαν από καιρό στείλει στις έδρες μας τους ταγματασφαλίτες. Αυτό που βγαίνει από το δήθεν κυνηγητό των ελεύθερων δικτυογράφων είναι ότι αυτό το παρακράτος δεν έγινε ποτέ κράτος. Πάντα σε παρακολουθούσε ο σπιούνος ποια εφημερίδα διαβάζεις και ποιον σταθμό εμπιστεύεσαι για την αλήθεια. Επειδή όμως τώρα πλέον είναι ακίνδυνο για το παρακράτος να διαβάζεις τις νόμιμες δικές του εφημερίδες και να ακούς ή να παρακολουθείς τους δικούς του νόμιμους σταθμούς βγάλαν τα λαγωνικά στην γύρα για να μας στείλουν στα Δημοκρατικά Υπόγεια της Αστυνομίας Δικτύου και Επικοινωνίας

Η δημοσιογραφική δεοντολογία στην Ελλάδα έχει εδώ και χρόνια καταστρατηγηθεί από τους ίδιους τους δημοσιολάγνους που για μία υπογραφή σε έντυπο και για μία θέση μέλους στην ΕΣΗΕΑ ξέχασαν ότι είναι υπάλληλοι της αλήθειας και όχι των αφεντικών που στήνουν ψεύτικες εφημερίδες, ψεύτικο ηλεκτρονικό τύπο για να μπορούν να διαχειρίζονται την οργή του λαού. Δεν καταδικάζω κανέναν βουλευτή που κλέβει, που καταχράζεται την εξουσία του και που είναι βασιλικότερος του βασιλέως. Καταδικάζω όμως σε εσχάτη προδοσία στην συνείδησή μου τους ανθρώπους που καλύπτουν όλους τους παραπάνω εν γνώση τους και κρύβουν από τους πραγματικούς εργοδότες τους, που είναι οι πολίτες αυτής της χώρας, την αλήθεια και μόνο αυτή. Διότι αν η αλήθεια που παίρνουμε σε δόσεις ήταν πραγματικά επώνυμη τότε δεν θα ήμασταν όλοι εμείς ανώνυμοι. Πηγή: Simple Man

Δεν μας έφτανε η Ν.Δ. και το ΛΑ.Ο.Σ πλακώσανε και οι .. τσάτσοι

του Πασπαλά Παντελή

<<..ευτελισμός της Δημοκρατίας η πρόκληση εκλογών τον Μάρτιο με αφορμή την εκλογή Προέδρου τις Δημοκρατίας…>> κατά την άποψη των Συνταγματολόγων Τσάτσου-Κασιμάτη…. Βρέ καλώς τα παιδιά!!! (εδώ έπρεπε να το πεις Αλέκο μου…). Είναι πραγματικά αδιανόητο το τi έχει τραβήξει αυτός ο τόπος από Καθηγητάδες και λοιπούς φωστήρες… Σε μια περίοδο που λέξεις όπως αξιοπρέπεια, ΠΟΛΙΤΗΣ, Νόμος, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ είναι ουτοπία. Που μία κυβέρνηση ανοίγει και κλείνει τη βουλή σαν μπακάλικο στην Ικαρία. Που οι φόροι, οι μίζες, οι νονοί, οι κουμπάροι, οι μοναχοί, οι τραπεζίτες και οι….. Τούρκοι πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας και δεν ξέρουμε από πού να προφυλαχτούμε, θυμήθηκαν οι Συνταγματολόγοι την έννοια Δημοκρατία… Τόσα γεγονότα ζήσαμε και κανείς τους δεν μίλησε, και βρήκαν να μιλήσουν για ευτελισμό της Δημοκρατίας αν το ΠΑΣΟΚ προκαλέσει εκλογές τον Μάρτιο με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Αλήθεια κύριοι καθηγητές, στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν αντανακλάται η συναίνεση της κοινωνίας προς την Κυβέρνηση? Η εκλογή του δεν έχει πολιτικό συμβολισμό? Το Σύνταγμα προβλέπει αυξημένη πλειοψηφία για την εκλογή του ώστε να επισφραγίζεται και στη Βουλή η αποδοχή της εκάστοτε κυβέρνησης. Αυτή τι στιγμή η κυβέρνηση είναι μειοψηφία στην κοινωνία, και στη βουλή η δεδηλωμένη χρειάζεται <<μηχανική υποστήριξη>> είτε με αποχωρήσεις της πλειοψηφίας, είτε με κινήσεις πανικού. Το ΠΑΣΟΚ αλλά και τα άλλα κόμματα της Αριστεράς είναι υποχρεωμένα να ανοίξουν τον δρόμο ώστε ο λαός να δώσει λύσει στο σημερινό πολιτικό αδιέξοδο που βρίσκετε η χώρα.# Πηγή: Π. Πασπαλάς

Ζούσαν κάποτε στα ξένα...

Παιδική χαρά διπλοκλειδωμένη, με φρουρούς σε βάρδιες, μόνο στην Ελλάδα του σήμερα θα μπορούσε κανείς να συναντήσει!!!

Η ιδέα ανήκει λέει, σε μια περίφημη ’’επιτροπή κατοίκων’’ οι οποίοι φρουρούν κατ’ αυτόν τον τρόπο τη γειτονιά τους, στον πολύπαθο Αγιο Παντελεήμονα, απο ρυπαρά στοιχεία, κακούς, μη έλληνες, πλάσματα φοβερά και τρομερά, σαν εκείνα που ζουν σε κάτι παραμύθια, όπου καταβροχθίζουν ανθρώπους, κι ότι άλλο βρουν μπροστά τους... Σκέφθηκε λοιπόν αυτή η ’’επιτροπή’’ μετά απο σούπερ brainstorming, οτι προκειμένου τα τέρατα να μην συχνάζουν στη γειτονιά, ας κλείσουμε την παιδική χαρά κι ας βάλουμε στη θέση της ένα .... συντριβάνι ας πούμε!

Για το διάστημα δε που παραμένει ανοιχτή, η ’’καθαρή’’ παιδική χαρά θα είναι προσβάσιμη μόνο στα αγγελούδια μας, κι όχι βέβαια σε εκείνα που σε κοιτούν με βλέμμα μελαχροινό, ενίοτε χαμογελαστό ή παραπονιάρικο, και σίγουρα βαθύ και νοσταλγικό.... Απο κείνο που δύσκολα το ξεχνάς.

Μεγάλες πιένες η ’’επιτροπή’’ λέει. Πριν λίγο καιρό έδιωξε τους αφγανούς απο την περιοχή. Τώρα έχει βάλει στόχο ό,τι υπόλοιπο έχει μείνει. Κυρίως γυναικόπαιδα που συχνάζουν σε παιδικές χαρές. Εχει μαζέψει γι αυτό 3.500 υπογραφές!!! Γιατί έχουμε πολιτισμό εδώ, όχι αστεία.

Γιατί και οι έλληνες εργάτες που δούλευαν στα ορυχεία στο Βέλγιο, τί νομίζετε; Τα τελευταία χρόνια μπορούν και επισκέπτονται τις καταπράσινες παιδικές χαρές της χώρας με τα εγγονάκια τους. Οχι, οι βέλγοι -αν και όχι το ίδιο πολιτισμένοι με τους έλληνες- δεν τις είχαν κλειδωμένες. Απλώς οι έλληνες μετανάστες εκεί δεν σήκωναν κεφάλι: περνούσαν μέρες και νύχτες χωμένοι στις τρύπες της γης, για να μπορέσουν να φάνε ψωμί.... Πού χρόνος για παιδικές χαρές. Αλλωστε πολλοί είχαν αφήσει τις οικογένειες τους στην Ελλάδα μεχρι να μπορέσουν να ορθοποδήσουν στην ξενιτιά.

Τα χρόνια πέρασαν. Τα παιδιά τους έφθασαν στο Βέλγιο, βρήκαν μια νέα πατρίδα, εργάζονται, σπούδασαν, έκαναν δικά τους παιδιά που φοιτούν στα βελγικά σχολεία, μιλούν άπταιστα τις γλώσσες της χώρας που τα υποδέχθηκε και είναι βέλγοι πολίτες. Αυτά τα παιδάκια, έχουν τώρα την τύχη να έχουν κάποιον παππού που τα πηγαίνει σε πάρκα, λίμνες και παιδικές χαρές, και τους λέει ιστορίες για ’’τα ξένα’’....

Πηγή: paramythotopos

Καλό Σαββατοκύριακο (Γ.Π.)

Η ελευθερογνωμία των Blogs δεν περιορίζεται!!

Άρχισαν τα τύμπανα. Κυοφορούν σενάρια και προετοιμάζεται κατάλληλα η κοινή γνώμη, προκειμένου να αποδεχτεί τη «φίμωση» των blogs. Για πρώτη φορά αμφισβητείται η ηγεμονία, οι δυνατότητες και η αυθεντία των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Είτε αποσυρθεί όμως, είτε επανέλθει η πρόταση Σανιδά, ο διάλογος έχει ανοίξει. Εμείς θα τον παρακολουθούμε και θα συμμετάσχουμε ενεργά. Για καλύτερη ενημέρωση ανοίξαμε τον Φάκελο «Ελευθερία στα blogs, Meinungsfreiheit in blogs und Internet“, ώστε οι φίλοι επισκέπτες να έχουν τη σχετική ειδησεογραφία στα ελληνικά και γερμανικά. Τα blogs και τα chats βρίσκονται κατά την Tagesschau κάτω από κρατικό έλεγχο. Στο Καζακστάν βέβαια. Η Κυβέρνηση από το φόβο της κριτικής επέβαλε λογοκρισία στο Internet. Σίγουρα εμείς δεν είμαστε Καζακστάν. Όμως η διατύπωση της σχετικής διαμαρτυρίας της Οργάνωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων «Human Rights Wath»: «Αυτές οι ρυθμίσεις στο Internet έχουν την ίδια σημασία με τον περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης», μας αφορά άμεσα. (Γ.Π.)

Η χαμένη ευκαιρία του Συνασπισμού

Αναδημοσίευση από τον ΔΟΡΥΦΟΡΟ "Σχόλιο της συντακτικής επιτροπής "

Πριν από ένα χρόνο οι δημοσκοπήσεις έφερναν τον ΣΥΝ σε απόσταση αναπνοής από το τότε έντονα διχασμένο ΠΑΣΟΚ. Δεν ήταν μάλιστα λίγοι αυτοί που πίστευαν ότι στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, όπου έτσι κι αλλιώς τα μικρότερα κόμματα έχουν αυξημένα ποσοστά, μπορεί να ξεπέρναγε ακόμη και το ΠΑΣΟΚ.

Ήταν η εποχή που το δίδυμο της κομματικής ηγεσίας Τσίπρας και Αλαβάνος έδιναν την αίσθηση ότι θα έκαναν την υπέρβαση και θα μπορούσαν να έχουν καθοριστικό ρόλο στο υπό αμφισβήτηση δικομματισμό. Τότε όμως ακριβώς έγινε και το ουσιαστικό και στρατηγικό λάθος του ΣΥΝ που σήμερα επιβεβαιώνεται τόσο με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών όσο και με τις μετέπειτα δημοσκοπήσεις.

Η ηγεσία του ΣΥΝ δεν εκτίμησε ότι η πλειοψηφία των πολιτών που δήλωνε πολιτική συμπάθεια στο ΣΥΝ και θα μπορούσε να είναι δυνητικός ψηφοφόρος στις ερχόμενες εκλογές ήταν κύρια από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, μετά την έντονη εσωτερική αντιπαράθεση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την εκλογή Προέδρου. Και αντί ο ΣΥΝ να αξιοποιήσει αυτή την ευκαιρία και να αναλάβει το ρόλο ενός κόμματος εξουσίας διεκδικώντας μια (πιο) αριστερή πολιτική με συγκεκριμένα αιτήματα περιορίστηκε στην άρνηση και προφανώς στη λογική ότι η εισροή ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίζει ακατάπαυστα και για πολύ χρονικό διάστημα.

Δεν υιοθετούμε την άποψη ότι ο ΣΥΝ ηττήθηκε στις ευρωεκλογές λόγω των γεγονότων του τελευταίου Δεκέμβρη. Η στάση του μπορεί να έδιωξε κάποιους ψηφοφόρους πιο συντηρητικούς αλλά τη στρατηγική ήττα του ο ΣΥΝ τη δέχτηκε όταν αποσαφήνισε ότι για λόγους εσωτερικού συμβιβασμού επέλεξε να έχει ως στόχο να είναι ένα δυνατό κόμμα διαμαρτυρίας και όχι ένα κόμμα που θα συμμετέχει στην πολιτική εξουσία του τόπου.

Και όσο και να αμφισβητεί (και σωστά) κανείς τις δημοσκοπήσεις στη χώρα μας δεν μπορεί να μην αντιληφθεί ότι η ίδια η κοινωνία που αναζητούσε κυβερνητικές συμμαχίες σήμερα δεν βλέπει το ρόλο αυτό για το κόμμα της ,,ανανεωτικής αριστεράς,,.

Σίγουρα σε κάθε χώρα υπάρχουν ιδιαιτερότητες και δύσκολα μπορείς να μεταφέρεις και να προσαρμόσεις δεδομένα που ισχύουν στη μία χώρα στην άλλη. Όμως το παράδειγμα των Πρασίνων στη Γερμανία (ανεξάρτητα των διαφωνιών που μπορεί να έχει κανείς με την πολιτική του και τις μεταλλάξεις του) απέδειξε ότι δεν μπορείς να έχεις ρόλο στην κοινωνία εάν δεν δώσεις την αίσθηση ότι ενδιαφέρεσαι να συμμετέχεις στην διαμόρφωση της πολιτικής που την αφορά.

Ως κόμμα εξουσίας άλλωστε παίρνει το 15% το FDP, το 11% οι Πράσινοι και το9% οι ,,Αριστερά,, στη Γερμανία. Όλα αυτά τα κόμματα δηλώνουν έτοιμα να συμμετέχουν σε κυβερνήσεις γιατί θέλουν να είναι ρυθμιστές στην πολιτική της χώρας τους.

Μάλιστα ο ΣΥΝ δεν έδειξε ότι αξιολόγησε το γεγονός ότι ο σημερινός εκλογικός νόμος στην Ελλάδα αποτελούσε μια μοναδική ευκαιρία σχηματισμού κυβερνήσεων συνασπισμού και ότι η κυβερνητική συνεργασία ήταν απαίτηση από ένα μέρος της κοινωνίας που δεν εμπιστευότανε τις μονοκομματικές κυβερνήσεις. Επέμενε η ηγεσία του ΣΥΝ να προσδιορίσει το ρόλο του στο εάν θα πει ναι ή όχι σε μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Και να κάνει αγώνα δρόμου στην φρασεολογία του ΚΚΕ για το δικομματισμό.

Δεν έδειξε δηλαδή να αισθάνεται ότι ένα μέρος της κοινωνίας (ακόμη και να μην ήτανε αυτό που έδειχναν οι δημοσκοπήσεις) του έδιναν έναν άλλο ρόλο.

Έκτος και εάν ο ΣΥΝ λειτούργησε με το σύνδρομο του 89, πίστευε δηλαδή ότι θα διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ και περίμενε ότι θα τρέξουν οι ψηφοφόροι σ αυτόν. Περισσότερα στο ΔΟΡΥΦΟΡΟ ΣΧΟΛΙΟ: Στην πολύ καλή προσέγγιση του θέματος, θα ήθελα να προσθέσω ένα επιπλέον πρόβλημα, που βέβαια σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό συναντάται σε όλα τα κόμματα. Οι περισσότεροι πολιτικοί σχηματισμοί, πλην ίσως ΚΚΕ είναι ή επιδιώκουν να είναι πολυσυλλεκτικοί, προκειμένου να πετύχουν μεγαλύτερα πολιτικά οφέλη. Αυτή η πολυσυλλεκτικότητα και μάλιστα όπως στον Συνασπισμό που είναι οργανωμένη σε συνιστώσες είναι αδύνατο με μοναδικό πλαίσιο την θεσμική λειτουργία του κόμματος να βρει κοινό βηματισμό, όταν οι επιλογές είναι διαμετρικά αντίθετες. Πως δηλαδή μπορεί να εκμαιευτεί μια κοινή γραμμή, με όσες εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες και αν χρειαστούν για να συμφωνήσουν αυτοί που στοχεύσουν σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ως κεντρική στρατηγική, με αυτούς που το εξισώνουν ούτε λίγο ούτε πολύ με τη ΝΔ και προτείνουν πιθανόν άλλες συνεργασίες; Είναι φανερό, ότι για μια κοινή απόφαση και συστράτευση, λείπει η συγκολλητική ουσία. Η ηγετική δηλαδή προσωπικότητα, που η δύναμή της δεν στηρίζεται απλά σε μια οργανωτική πλειοψηφία, που εύκολα κάθε φορά μπορεί να αμφισβητηθεί, αλλά κυρίως στην αναγνώριση ευρύτερων στρωμάτων της κοινωνίας πολύ πέραν των ορίων επιρροής του κόμματος. Τρανταχτό παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει ο Ανδρέας Παπανδρέου ως αποδεκτού ηγέτη όχι μόνο του πολυσυλλεκτικού ΠΑΣΟΚ αλλά πολύ πέραν αυτού, ως ηγέτη της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης. Στην περίπτωση αυτή μπορούμε να ισχυριστούμε, ότι η διαφορετικότητα αποτελεί πηγή δύναμης. (Γ.Π.)

Μύθος και Ινδάλματα

απο σούπερ φωτογραφούμενοι έφυγαν ως φριχτά σκιάχτρα...

Αποσπάσματα από την ανταπόκριση του Γιάννη - John από τη Νέα Υόρκη

Παρόλου που ...η φύση τους έδωσε ταλέντο (Μάικλ Τζάκσον), ταλέντο και ομορφιά (Ρούντολφ Νουρέγιεφ) ομορφιά και εξυπνάδα (Τζάκι Κένεντι) και εξυπνάδα και πλούτο (Αριστοτέλης Ωνάσης) ...τελειωσαν τη ζωή τους παραμορφωμένοι στο πρόσωπο και τόσο δυστυχισμένοι, που μόνο ο θάνατος μπορούσε να γαληνέψει το βασανισμό τους...

ΜΑΙΚΛ ΤΖΑΚΣΟΝ: εκτός από τα μάτια του, τίποτα άλλο στο πρόσωπό του δεν ήταν δικό του...

Τζάκι: πριν και μετά.

Κοιτάχτε τη τρομαγμένη ματιά της Τζάκι, που καταλαβαίνει ότι κάποιος παπαράτσι φωτογραφίζει την κατάντια του προσώπου της...Διώχτε τον, δώχτε τον, λέει...

ΩΝΑΣΗΣ: Θεέ μου, πως κατάντησα...

ΝΟΥΡΕΓΙΕΦ: Ο θεός του χορού, με το άλλοτε αγέρωχο πρόσωπο, αρχίζει να χάνει τη λάμψη του, καταρρέει, και τα χαρακτηριστικά του αλλοιώνονται... ΠΗΓΗ: Δημήτρης Λυμπερόπουλος (Περισσότερα)

Στη Βουλή το θέμα συνεργασίας ΜΑΤ και Εθνικιστικών οργανώσεων ενάντια σε αντιρατσιστική διαδήλωση

Η συνεργασία αστυνομίας και ακροδεξιών στοιχείων δεν εκπλήσσει. Υπάρχει άλλωστε μακρά ιστορική παράδοση. Το βέβαιο είναι, ότι όσο η κυβέρνηση δεν μπορεί να απεμπλακεί από την ατζέντα Καρατζαφέρη και δεν κατανοεί, ότι οι σύγχρονες κοινωνίες χρειάζονται σύγχρονες πολιτικές μετανάστευσης, το πρόβλημα οξύνεται περαιτέρω και αναπτύσσεται ο ρατσισμός με επικίνδυνες προοπτικές. Οι λαθρομετανάστες δεν είναι άνθρωποι χωρίς δικαιώματα που ζουν σε απομονωμένη νησίδα μέσα σε ένα κράτος δικαίου. Δεν μπορεί να είναι αποδεκτό, ότι υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο, που δεν προστατεύονται από νόμους ντόπιους και διεθνείς. Υπάρχουν διεθνείς κανόνες που οι χώρες οφείλουν να σεβαστούν και εφαρμόσουν. Κα να μην ξεχνιόμαστε. Κανείς δεν εγκαταλείπει την πατρίδα του από καλό. Και ο ελληνισμός έχει αρκετές πικρές εμπειρίες... τόσες, που η αλληλεγγύη του θα έπρεπε να είναι κάτι περισσότερο από δεδομένη. (Γ.Π.)

Φωτο: Άνεργοι Δημοσιογράφοι

Θερινές εκπτώσεις

Δημοσιεύθηκε από katanalotis στο Ιουλίου 13, 2009

Ελλάδα Παράδεισος της ακρίβειας Θερινές εκπτώσεις: Τι πρέπει να προσέχουμε

Οι εκπτώσεις που αρχίζουν επίσημα στις 15 Ιουλίου, δίνουν την ευκαιρία, στους καταναλωτές να επωφεληθούν από τις μειωμένες τιμές των προϊόντων αλλά ταυτόχρονα κρύβουν και αρκετές παγίδες:

Το ΕΛΚΕΚΑ( Ελληνικό Κέντρο Καταναλωτών) συμβουλεύει τους καταναλωτές:

- Πριν βγείτε για ψώνια να σκεφτείτε καλά τις ανάγκες που έχετε και μη δημιουργείτε τεχνητές, μην πέφτετε θύματα της υπερκατανάλωσης. - Μην αγοράζετε με την λογική του φθηνού εάν δεν το χρειάζεστε, είναι περιττό και δεν έχετε κανένα κέρδος. - Μην επηρεάζεστε από την διαφήμιση. Η ωραιοποιημένη εικόνα των προϊόντων δεν σημαίνει ότι ανταποκρίνεται και στην πραγματικότητα. - Πριν αγοράσετε, κάνετε μια έρευνα αγοράς, συγκρίνετε τιμές και επιλέξετε σωστά. - Αν αγοράσετε ελαττωματικά προϊόντα, να τα επιστρέψετε αμέσως και να τα αντικαταστήσετε με άλλα ή να πάρετε πίσω τα λεφτά σας.

Οι καταστηματάρχες είναι υποχρεωμένοι να αλλάξουν τα προϊόντα τα οποία παρουσιάζουν ελάττωμα και αγοράστηκαν την περίοδο των εκπτώσεων. Ο έμπορος μπορεί να αρνηθεί αλλαγή ελαττωματικών ειδών , μόνο εάν το προϊόν είναι σε τιμή προσφοράς λόγω των συγκεκριμένων ελαττωμάτων και εφόσον έχει ενημερώσει σχετικά τον καταναλωτή πριν την αγορά με ανάλογη πινακίδα. Κάθε είδος πρέπει να γράφει δύο τιμές. Μία που ίσχυε πριν την έκπτωση και μία που προκύπτει μετά καθώς και το ποσοστό της έκπτωσης.

ΠΡΟΣΟΧΗ. Το ποσοστό της έκπτωσης πρέπει να αναγράφεται στο καρτελάκι κάθε προϊόντος και όχι στο συνολικό ποσοστό στις βιτρίνες των καταστημάτων. Αγοράζετε εποχιακά είδη, μην περιμένετε ότι θα έχετε την ευκαιρία να αγοράσετε μία τηλεόραση ή ένα ψυγείο σε καλή τιμή, αντίθετα μπορεί να πετύχετε καλή τιμή σε ρούχα, παπούτσια και είδη της φετινής μόδας. Η αγορά προϊόντων με δόσεις ή πιστωτικές κάρτες, πρέπει να δίνετε προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια, για τους όρους που διέπουν αυτή την συνδιαλλαγή. - Ζητείστε για όλες τις αγορές σας αποδείξεις και μην ξεχνάτε ότι μέρος της ευθύνης έχουν και οι καταναλωτές, εάν στο δρόμο σας γίνει έλεγχος και δεν έχετε απόδειξη, το δε πρόστιμό είναι μεγάλο. - Αποφύγετε τον συνωστισμό, ανάμεσα στο πολύ κόσμο υπάρχουν και μερικοί που δεν θέλουν να ξοδέψουν αλλά σκοπεύουν να το δικό σας πορτοφόλι. - Καταγγείλετε κάθε περίπτωση πλασματικών εκπτώσεων ή ελαττωματικών προϊόντων στο ΕΛΚΕΚΑ (Ελληνικό Κέντρο Καταναλωτών) τηλ.210-3803116 ή στο 1520.

Ο θάνατος ενός blog...

Αναρτήθηκε από nonews-NEWS

Κάτω από άλλες περιστάσεις, το μείζον θα ήταν να συζητάγαμε τα όρια, που πρέπει να έχει ένας blogger, στην όποια κριτική του, για τον οποιονδήποτε.Τώρα και κάτω από τις περιστάσεις, που έκλεισε το PRESSMME, είναι μάλλον το έλασσον. Τα blogs, οι προύχοντες του Τύπου και οι υπάλληλοί τους, τα θέλουν για να τους χαϊδεύουν. Όταν αυτό δε συμβαίνει, τίθενται υπό διωγμόν. Πολύ εύκολα κάποιοι δέχονται και καταπίνουν προσβολές από τα παραδοσιακά Μέσα. Αλλά ακόμη κι όταν τα blogs έχουν χαμηλότερους τόνους, οι ίδιοι άνθρωποι δυσανασχετούν με την κριτική τους και κηρύσσουν πόλεμο εναντίον τους. Είναι σαν την πουτάνα, που όταν τη λέει πουτάνα ο νταβατζής της ή αυτός, που την πληρώνει, χαμογελάει φιλάρεσκα. Αν τολμήσει όμως, στο δρόμο, κάποιος άγνωστος να της πει το ίδιο, η πουτάνα, τότε τον πάει στον αστυνόμο και ζητάει τα στοιχεία της ταυτότητας του.Δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για τα λάθη του Παπαγιάννη. Είναι ώρα όμως να σκεφτούμε, πως αυτό, που συνέβη στο PRESSMME μας αφορά όλους."Και όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει, που πατεί και που πηγαίνει" ...

Στο σπίτι του Μητσοτάκη μαγειρεύτηκε η Αποστασία

Τι ειπώθηκε σε δείπνο τον Ιούνιο του ΄65 για τον Γ. Παπανδρέου, την κόντρα του με το παλάτι, τον Ανδρέα, το Κυπριακό...

Απόρρητη έκθεση Αμερικανού διπλωμάτη αποκαλύπτει τον ρόλο του σημερινού επιτίμου προέδρου της Ν.Δ. στο πολιτικό παιχνίδι που οδήγησε στη χούντα. Συμπληρώνονται αυτό τον Ιούλιο 44 χρόνια από την «Αποστασία» και τα «Ιουλιανά» του 1965, δηλαδή τα γεγονότα που απετέλεσαν την αφετηρία της πορείας της χώρας μας προς την «Χούντα των Συνταγματαρχών» της 21ης Απριλίου του 1967, των επίορκων στρατωτικών που με τις ευλογίες και την συνδρομή της CIA και την άμεση στήριξη της κυβέρνησης των τότε «πατρώνων» μας, των ΗΠΑ (ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Bill Clinton, ως γνωστόν επί προεδρίας του, ζήτησε επίσημα συνγνώμη εκ μέρους της χώρας του γι΄αυτή την συμπεριφορά), κατέλυσαν το δημοκρατικό πολίτευμα της Ελλάδος, έβαλαν τέλος στην δημοκρατική πορεία που «επιτέλους» είχε αρχίσει να μπαίνει τότε η χώρα μετά τον «Εμφύλιο Πόλεμο» (και αυτό, ο Εμφύλιος δηλαδή, ουσιαστικά έργο των «συμμάχων» μας, των Άγγλων στην αρχή και των Ηνωμένων Πολιτειών στην συνέχεια, σε συνδιασμό φυσικά και με τις δικές μας ευθύνες, ιδιαίτερα των δυνάμεων που είχαν, για μικρό χρονικό διάστημα, την «ουσιαστική» εξουσία στα «χέρια» τους, των οποίων όμως ο δογματισμός και ο εθελοτυφλισμός τις οδήγησαν σε μοιραία σφάλματα τα οποία, μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, είχαν σαν συνέπεια την «Δίνη του Εμφυλίου Πολέμου», το αιματοκύλισμα της χώρας και την δημιουργία διαχωριστικών γραμμών που δυστυχώς δεν έχουν σβήσει ακόμη ). Πολλοί από εμάς (άλλοι νεώτεροι τότε το 1965, άλλοι ενήλικες και ήδη στο πανεπιστήμιο) ενθυμούμεθα τα γεγονότα από «πρώτο χέρι» (αφού τα ζήσαμε), ο καθένας μας βλέποντάς τα από την δική του οπτική γωνία. Γεγονός είναι ότι σε λιγότερο από δύο χρόνια από τότε, στις 21 Απριλίου του 1967, καταλύθηκε η Δημοκρατία στην Ελλάδα από τους επίορκους συνταγματάρχες της απριλιανής χούντας. Παρά την απόσταση του χρόνου, τα ίδια «ονόματα», των ιδίων οικογενειών, κυριαρχούν και σήμερα στο πολιτικό προσκύνιο της Ελλάδος. Ένα από τα ονόματα που πρωταγωνίστησε τότε, ο «αρχιαποστάτης» τότε υπουργός της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου (του παπού του σημερινού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ), ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, νυν επίτιμος πρόεδρός της, συνεχίζει μέχρι σήμερα να παίζει ουσιαστικό ρόλο στα πολιτικά τεκτενόμενα της Ελλάδος. Η κόρη του, Θεοδώρα "Ντόρα” Μπακογιάννη είναι η υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος και φιλοδοξεί (ουδέν μεμπτόν στην φιλοδοξία της) να γίνει αρχηγός της Ν.Δ. και σύντομα και πρωθυπουργός, ο υιός Κυριάκος Μητσοτάκης φιλοδοξεί σύντομα να υπουργοποιηθεί (ουδέν μεμπτόν ούτε σε αυτό), άλλα τέκνα και εγγόνια της «Οικογένειας» έχουν σίγουρα αντίστοιχες φιλοδοξίες...! Φυσικά, για να μην παρερμηνευθώ, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με πολλές άλλες οικογένειες της πολιτικής «Ολιγαρχίας» που κυβερνά την Ελλάδα μεταπολεμικά, αλλά ο λόγος σήμερα έχει σχέση με τα «Ιουλιανά» του 1965 και τον ρόλο που έπεξε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο νυν επίτιμος πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, της Νέας Δημοκρατίας. Καλό είναι να μην ξεχνούμε την σύγχρονή «Ιστορία» μας!

Δημήτριος Καρκαμάνης

Διαβάστε σχετικά ενδιαφέρον δημοσίευμα της εφημερίδος «Τα Νέα»

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009 Σελ. 18 και 19

Πού είναι ο πάτος;

Από το http://deponaki.blogspot.com/

Ένα, κατά τα άλλα υπέροχο, Σουηδικό παραμυθάκι τελειώνει με τον εξής αδιανόητο για εμάς τρόπο: «και μετά ήρθαν τα χειρότερα…». Μάλλον για κάτι τέτοιες ρήσεις έχουν τέτοια ποσοστά αυτοκτονιών οι Σκανδιναβοί!

Το θέμα όμως είναι ότι, εν αντιθέσει με εμάς και τις Σταχτοπούτες μας, διδάσκονται από τα μικράτα τους ότι ενίοτε το βαρέλι δεν έχει πάτο.

Μετά λοιπόν τις μπίζνες των παπάδων που μονάζουν αγκαλιά με δισεκατομμύρια και υμνολογούν τον Κύριο για τους επι χρήμασι επώνυμους «πιστούς» και ευεργέτες, μετά το… νέο αξίωμα της λιγούρας όπου το νόμιμο βαπτίζεται και ηθικό, μετά την ξεφτίλα με τις τοστιέρες και τους ψυγειοκαταψύκτες της Ζίμενς, την αναγωγή Χριστοφοράκου σε ρυθμιστικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων, τον στρουθοκαμηλισμό των κομμάτων για τα πακέτα των «χορηγιών», την απαξίωση της πολιτικής, την κρίση που χτύπησε και την πόρτα της Ελλάδας και τη βρήκε –ως συνήθως- με το… κομπινεζόν, ήρθε και το «κερασάκι» της μαφίας να μας δείξει ότι πάτο δεν πιάσαμε ακόμη…

Το μόνο καλό που βγήκε από αυτή την ιστορία είναι ότι υπάρχει αυτή η πολύπαθη υπηρεσία που λέγεται ΕΥΠ. Νόμιζα μέχρι τώρα ότι τα κτήρια στην Κατεχάκη είναι μόνο για μόστρα καθώς η τελευταία «επιτυχία» των πρακτόρων Θου Βου είχε ημερομηνία γύρω στο 1968 όταν βρήκαν μια χαλασμένη κονσέρβα σε μπακάλικο «κομουνιστών» στο Μπραχάμι, και επί Μητσοτάκη το '90 όταν έπαιζαν κρυφτό με τους τεχνικούς του Κουρή για τις κεραίες του «Ράδιο Αθήνα» και του «Κ-5». Έκτοτε υπήρξε το διεθνές σουξέ με τον Οτσαλάν και η εξαιρετική δουλειά στην –ξεχασμένη- υπόθεση των υποκλοπών.

Φανταστείτε λοιπόν, τι γίνεται μέσα στην ΕΛΑΣ ώστε να αναγκαστούν να αναθέσουν στην… υπηρεσία – κόσμημα, την ΕΥΠ, να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά με τη μαφία των φυλακών. Σουρωτήρι ήταν η ΓΑΔΑ και το «συνδικάτο του εγκλήματος» γνώριζε τα πάντα πριν ακόμα μεταφερθούν στους αξιωματικούς Αλλά έτσι είναι. Αν γίνονται ξεφτίλες οι υπουργοί για ένα λεμονοστύφτη, πώς να αντισταθεί ο αστυνομικός των 1000 ευρώ στον πακτωλό χρημάτων των εγκληματιών.

Ουδεμία διάθεση έχω να «αθωώσω» ηθικά τους επίορκους αστυνομικούς και δεσμοφύλακες, αλλά όταν πρωθυπουργικοί σύμβουλοι προσπαθούν να βγάλουν λάδι χασισοπαραγωγούς και κομματικοί «στρατηγοί» κουβαλάνε φορτηγά με ευρώ στα γραφεία των παρατάξεων, στα λογιστήρια των οποίων διακινούνται μαύρα ποσά και διατηρούνται διπλά βιβλία, τότε το σύνθημα «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη» μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Οι μπάτσοι δε μπορούν να πουλήσουν πια τίποτα διότι το «εμπόριο» έχει περάσει σε πιο… υψηλά κλιμάκια της δημόσιας διοίκησης.

Πιάσαμε πάτο; Μάλλον ναι λέει η λογική και το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να ανασυνταχτούμε καθώς ο μόνος δρόμος πια είναι προς τα πάνω. Εκτός, αν έχουν δίκιο οι πραγματιστές βόρειοι και … «μετά έρθουν τα χειρότερα». Ποιος μπορεί να τα φανταστεί;

ΣΧΟΛΙΟ: Τελικά μία μεγάλη επιτυχία της αστυνομίας είναι φανερό, ότι καταλήγει σε μπούμερανγκ δικό της και της κυβέρνησης. Καθόλου άστοχος και πολύ προφητικός ο τίτλος σχετικού άρθρου έγκριτης εφημερίδας. "Συνδικάτο εγκλήματος με άρωμα πολιτικής". Ο πρωθυπουργός και οι επιτελείς του μάλλον άφησαν στη μέση το διάγγελμα επιτυχίας που ετοίμαζαν, ελπίζοντας, ότι επικοινωνιακά μπορεί να αλλάξει το κλίμα. Αυτό που άλλαξε ήταν η ατζέντα της πολιτικής επικαιρότητας Οι προσπάθειες να παραμείνει στην επικαιρότητα ο Τσουκάτος, ως το μοναδικό στοιχείο του σκανδάλου της Siemens, δυστυχώς τελείωσαν. Για μερικές εβδομάδες θα παίζει το συνδικάτο του εγκλήματος και θα πλανώνται τα ερωτήματα, ποιοι αστυνομικοί και ποιοι πολιτικοί παράγοντες, δυστυχώς για τον πρωθυπουργό του κυβερνώντος κόμματος, άφησαν στην ιστορία αυτή τα αποτυπώματά τους. Είναι σίγουρο, ότι η κοινή γνώμη θα καταδικάζει δίκαιους και αδίκους. Έτσι δεν γινόταν πάντοτε; Όμως όσοι στήριξαν την πολιτική τους μόνο στα επικοινωνιακά τεχνάσματα, ας λουστούν τώρα τις επιπτώσεις. Με αυτά και αυτά πως θα πας σε εκλογές το φθινόπωρο; και τι να πεις, ότι έδειξες μηδενική ανοχή στην διαφθορά; θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι! (Γ.Π.)

Μίκης: Η κρίση είναι πολύ βαθιά

«Γιατί σήμερα περνάμε μια τόσο βαθιά κρίση; Και δεν αναφέρομαι τόσο στην οικονομία, αλλά στην πολιτική. Δεν θυμάμαι να συνέβη ποτέ άλλοτε μια τόσο εκτεταμένη και σοβαρή διαμαρτυρία που να αφορά το πολιτικό μας σύστημα. Τι φταίει και πάνω από δύο εκατομμύρια ψηφοφόροι γυρίζουν την πλάτη στους εκπροσώπους τους;»

......«Η δική μου απάντηση,είναι ότι ο λαός μας ανακάλυψε τελικά ότι δεν υπάρχει ούτε πραγματική δημοκρατία ούτε πραγματικός πολιτισμός. Δηλαδή τα δύο μεγάλα ιδανικά, για τα οποία ο λαός μας έκανε τόσες θυσίες, σήμερα είναι τραυματισμένα. Και εάν δεν αγωνιστούμε, σε λίγο θα είναι νεκρά».

.....«η σημερινή κρίση είναι πολύ πιο βαθιά απ΄ ό,τι φαίνεται και αλίμονο αν οι σημερινοί πολιτικοί υπεύθυνοι- όλων των παρατάξεων- δεν την κατανοήσουν», δήλωσε ο μεγάλος συνθέτης στα εγκαίνια του νέου Δημοτικού Θεάτρου του Δήμου Περάματος.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

ΥΓ: Μια μεγάλη διαπίστωση από ένα μεγάλο καλλιτέχνη. Ζούμε δυστυχώς σε περίοδο παρατεταμένης μεγάλης παρακμής. Σε περίοδο πληθώρας διαπιστώσεων αλλά έλλειψης προτάσεων και συγκροτημένων μέτρων. Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε από την επαναδιατύπωση του ρόλου της παιδείας στις σύγχρονες κοινωνίες; (Γ.Π.)

Η άλλη άποψη για τους μετανάστες

του Νίκου Μπίστη από το ΕΘΝΟΣ

......το θέμα της μετανάστευσης δεν έχει μόνο την πλευρά που αναδεικνύουν η ακροδεξιά και ορισμένες τρομολάγνες τηλεοπτικές εκπομπές. Οι μετανάστες έσωσαν το ροδάκινο, την ελιά, γηροκόμησαν τις μάνες μας, δούλεψαν στα Ολυμπιακά έργα, ενίσχυσαν με τις εισφορές τους τα ασφαλιστικά ταμεία, γενικά προσέφεραν στην οικονομία του τόπου. Τα παιδιά των περισσοτέρων, παρά τα προβλήματα που αρχικά δημιουργήθηκαν στα σχολεία, αρίστευσαν και αύριο θα είναι άξιοι και χρήσιμοι Ελληνες πολίτες, συμβάλλοντας πέραν των άλλων και στην αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος. Πίσω από την άρνηση ικανοποίησης του αιτήματος πολλών μεταναστών για απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας κρύβονται ανόητες και ρατσιστικές θεωρίες περί φυλετικής καθαρότητας. ΕΘΝΟΣ

Περί εκλογικών αποτελεσμάτων: Τι 4, τι 5, τι 6, τι 18%;

του Γιάννη Τσούτσια από την Αυγή

Σύμφωνοι, να εκτιμήσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα! Αλλά τι ακριβώς ψάχνουμε; «Μηνύματα» που ερμηνεύονται κατά πως μας βολεύει ή μήπως επιχειρούμε να καταλάβουμε τι έχει συμβεί; Γιατί είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπίσουμε κατάματα τα πράγματα, από το να τα προσαρμόσουμε στα μέτρα και τις «πάγιες» θέσεις μας. Έτσι, για παράδειγμα αρκετοί, ενώ δεν έβλεπαν και δεν άκουγαν τίποτα μέχρι τις εκλογές, σήμερα θεωρούν πως στο αποτέλεσμα δικαιώνεται η επιχειρηματολογία τους! (Αλίμονο, τόσο προβλέψιμη και φτωχή, όσο και κάθε προσπάθεια που εξαντλείται σε εσωκομματικές σκοπιμότητες). Καμία πάντως απόπειρα κατανόησης των εκλογικών αποτελεσμάτων, δεν μπορεί να παρακάμψει το βασικό γεγονός: Ότι ο ΣΎΡΙΖΑ διέγραψε σε σύντομο χρονικό διάστημα, μια πλήρη περιστροφή πολιτικής επιρροής, γεγονός πρωτοφανές για τα τελευταία χρόνια. Γιατί; Τι έγινε; Εδώ τίθεται το αρχικό κρίσιμο ερώτημα, ουσίας και υποκρισίας ταυτόχρονα: Γιατί εξεγείρονται με το εκλογικό αποτέλεσμα όσοι έβλεπαν στη δημοκοπική άνοδο μια επικοινωνιακή φούσκα; Πώς κάτι γίνεται κατανοητό ως πτώση, αν προηγουμένως δεν έχει γίνει αντιληπτό ως άνοδος; (!)

Ο κύκλος

Από τη δεκαετία του '90, το συντηρητικό «εκσυγχρονιστικό» εγχείρημα διαγράφει κι αυτό το δικό του κύκλο: Αρχικά εμπεδώνεται η αντίληψη πως οι απαραίτητες «αλλαγές» για τη χώρα συναρτώνται περισσότερο από την εφαρμογή επιστημονικά «αυτονόητων» και κοινά παραδεκτών συνταγών, παρά από κομματικούς-πολιτικούς συσχετισμούς. Η πολιτική υποβιβάζεται σε πρακτική, διαχείριση, αναδιάρθρωση κ.λπ. (Γι’ αυτό ο δικομματισμός δεν απειλήθηκε, ως το «αναγκαίο» πλαίσιο για την τεχνο-πολιτική και την ανάπτυξη). Η φάση αυτή συνοδεύεται όμως ταυτόχρονα και από την περιορισμένη πολιτικοποίηση, συμμετοχή και διαθεσιμότητα των πολιτών. Μετά την πρώτη περίοδο Καραμανλή, όταν οι πυρκαγιές, τα σκάνδαλα και η οικονομική κρίση ανέλαβαν να πιστοποιήσουν την απαξίωση του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, σταδιακά, ο ριζοσπαστισμός αρχίζει και πάλι να αναζητά κάποια διέξοδο, όχι πλέον στα ιδεολογήματα, αλλά στην αναδιάρθρωση του πολιτικού σκηνικού. Πρώτη ένδειξη, τα αποτελέσματα των δημοτικών του 2006, όπου αναδείχτηκε ένα πλήθος αριστερών και ριζοσπαστικών δημοτικών κινήσεων. Στη συνέχεια, οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Νοέμβριος 2007, 800.000(;) «φίλοι» του ΠΑΣΟΚ ζητούν από τον καταρρέοντα Γ. Παπανδρέου «να τα αλλάξει όλα»! Το αίτημα όμως αυτό είναι ανοιχτό και έχει πολλούς παραλήπτες! Φεβρουάριος 2008, ο Αλ. Τσίπρας αναλαμβάνει πρόεδρος του ΣΥΝ. Η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού που εξαγγέλλεται από όλους επί 30 χρόνια, γίνεται πράξη σε μια νύχτα. (Τότε είναι που κάποιοι χαρακτηρίζουν τον Αλαβάνο «παίκτη», δηλαδή μη ελεγχόμενο παράγοντα). Οι δημοσκοπήσεις φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 18,4% (Νέα, 04/03/08). Η πολιτική αιχμών, (βλ. δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό), προκαλεί νευρική κρίση στο ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδύεται σε αντιπολίτευση εισβάλλοντας στην κεντρική θεματολογία. Όταν ξεσπάει η κρίση στο «σκοπιανό», η εικόνα αρχίζει να αντιστρέφεται και καταγράφεται για πρώτη φορά «ενίσχυση του δικομματισμού» (Νέα, 7/4/08). Τα «εθνικά» θέματα και το βέτο του Καραμανλή, (μόνιμη η υστέρηση και η απουσία της αριστεράς στα εθνικά), αναζωογονούν τα κόμματα εξουσίας. Τον Μάιο έρχεται το κύμα των καταλήψεων για το άρθρο 16 και τον Σεπτέμβρη του 2008, για πρώτη φορά από το 2000, καταγράφεται προβάδισμα του ΠΑΣΟΚ έναντι της Νέας Δημοκρατίας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει στο 10,8% (16/09/08). Ένα μήνα μετά, κι ενώ είναι παρούσα η οικονομική κρίση, τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ πέφτουν στο 8,8% (20/10/08), ενώ στις 22/12/08, μετά τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου, καταγράφονται στο 6,2%. Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, δεν φαίνεται να «τιμωρήθηκε» για τη στάση του στα «Δεκεμβριανά» καθώς η καθίζηση είχε αρχίσει νωρίτερα. Μάλλον τον Δεκέμβρη κλείνει ένας κύκλος των προσδοκιών και πρώτη η νεολαία στρέφεται σε μη διαμεσολαβούμενες και αυθόρμητες κινητοποιήσεις.

Η απογοήτευση Επανερχόμαστε λοιπόν στο αρχικό ερώτημα, για να διατυπώσουμε μια άποψη που πάντως επιχειρεί να συνδεθεί με τα γεγονότα: Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν, στην κύρια πλευρά της, επικοινωνιακή φούσκα. Αντίθετα, αντανακλούσε τη διάχυτη, έστω χαμηλού δυναμικού, αλλά πάντως σαφή, κοινωνική απαίτηση για αναδιάρθρωση (με αριστερό πρόσημο) του κεντρικού πολιτικού σκηνικού, μετά από μια περίοδο αδράνειας και αποστασιοποίησης των πολιτών. Η δημοσκοπική έκρηξη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια ευκαιρία προς την αριστερά, που δεν ήρθε ούτε «αυτόματα», ούτε εξ αντανακλάσεως. Η δυναμική της συγκροτήθηκε με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες (σε ευνοϊκό πολιτικό περιβάλλον), που είτε υλοποιήθηκαν κεντρικά, είτε στο πεδίο των κοινωνικών κινημάτων (νεολαία, καταστολή, περιβάλλον). Αυτό ήταν τελικά και το αίτημα που απευθύνθηκε προς τον ΣΥΡΙΖΑ του 18%: Να γίνει αντιπολίτευση. Να μεταφέρει δηλαδή την πολιτική του παρέμβαση σ’ ένα άλλο επίπεδο. Δεν του «ζητήθηκε» να μετάσχει σε κυβερνήσεις, (πράγμα που θα απαιτούσε εντελώς διαφορετικές προϋποθέσεις), αλλά να αποτελέσει υποδοχέα της αμφισβήτησης και μοχλό ανατροπής του πολιτικού σκηνικού, υπερβαίνοντας τη «συνήθη» απεύθυνση της αριστεράς. Και αντίστροφα: Τα χαμηλά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και η πρωτοφανής αποχή, υποδηλώνουν την απογοήτευση του ριζοσπαστικού ρεύματος και την ακύρωση της ελπίδας ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν με αλλαγές συσχετισμών στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Η «παραλία» συνιστά επιστροφή στο «προσωπικό», απόσυρση από την ελπίδα για αλλαγές μέσα από την αναδιάρθρωση της κομματικής γεωγραφίας. Η διαθεσιμότητα των πολιτών, εξανεμίστηκε στην αδυναμία της αριστεράς να ανταποκριθεί σ’ ένα ρόλο που η ίδια διεκδίκησε και επέβαλε στη δεδομένη πολιτική συγκυρία. Η μετεκλογική απογοήτευση, οι εντάσεις, προς, αλλά και στο εσωτερικό, του ΣΥΡΙΖΑ και όσα πρωτοφανή ακολούθησαν, δεν μπορούν κατά τη γνώμη μας να ερμηνευτούν, παρά ως έκρηξη διάψευσης. Όχι των κομματικών στελεχών, αλλά της εκλογικής βάσης. Και η απογοήτευση (ή ο φόβος αντίστοιχα) δεν είναι για όσα έγιναν, αλλά για όσα θα μπορούσαν να γίνουν! Δεν νοείται λοιπόν καμία διαδικασία ανάκαμψης, πριν κατανοηθεί το γεγονός ότι οι προσδοκίες που διαψεύστηκαν ήταν τόσο πραγματικές, όσο πραγματική είναι η σημερινή απογοήτευση του κόσμου της αριστεράς. Από εκεί οφείλει να ξεκινήσει η προσπάθεια ανάκαμψης, αλλιώς όλα θα μοιάζουν μια ανεξήγητη ψυχολογική παραδοξότητα. Το στοίχημα λοιπόν παραμένει: Κατανόηση και υπέρβαση της πολιτικής πραγματικότητας «από τα αριστερά» ή αποφυγή και διαστρέβλωσή της;

«Κόκκινη κάρτα» για ποιον; Ασφαλώς έκαστος δικαιούται να διατηρεί την κομματική του ταυτότητα. Αλλά το θέμα είναι άλλο και πρέπει να ειπωθεί καθαρά: Υπάρχει ή όχι για την αριστερά ανάγκη υπέρβασης των μονόδρομων και των μονόλογων; (Γιατί κάποιοι θεωρούν ότι αυτό το ζήτημα γίνεται κατανοητό μόνον όταν αναφέρονται στο ΚΚΕ;) Σε ποιο βαθμό οι ταυτότητες γίνονται συρματοπλέγματα, αντί δρόμοι επικοινωνίας; Θα συγκροτηθεί ένα πλαίσιο αντιπαράθεσης, που όμως θα παράγει ουσία και θα έχει αντίκρισμα ή θα μείνουμε στη ματαιότητα και σε μάχες χωρίς νικητές; Και τέλος, με τους «ανένταχτους» (που επιτέλους κάποιοι κατάλαβαν ότι υπάρχουν), τι θα γίνει; Ως πότε η παρουσία τους θα θεωρείται η δεξαμενή ασφαλείας για την αριστερά; Ποιοι, ως αόρατοι, τροφοδοτούν επί δεκαετίες τα κινήματα και τον ριζοσπαστισμό και κάποιοι απλώς τους προεξοφλούν ως ψηφοφόρους «μισής καρδιάς»; Θα μιλήσουμε για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ ή θα αφεθούμε στη διπλωματία; Μήπως η κατρακύλα της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σταματήσει ακόμη; Η σχέση ανένταχτων - αριστεράς δεν είναι απλώς μια οργανωτική εκκρεμότητα που θα λυθεί με παραχωρήσεις και οργανωτικά μέτρα. Το ζήτημα είναι κεντρικό, υπό την έννοια ότι σε αυτή τη σχέση ορίζεται το μόνο ζωογόνο «άνοιγμα» που μπορεί να επιχειρήσει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ανασυγκρότηση της αριστεράς δεν εξαντλείται στη δημιουργία μίας επιπλέον συνιστώσας ή στην κατά περίπτωση απεύθυνση σε άλλους κομματικούς χώρους. Δεν μπορεί να αφορά επίσης τη διαχείριση της εσωκομματικής γκρίνιας, αλλά μια εξαιρετικά επίπονη και αβέβαιη προσπάθεια, που μέλει να επιχειρηθεί εν μέσω ήττας και αδιαφορίας. Πρώτο βήμα, ίσως θα ήταν μια πολιτική που θα καθιστά ελκυστικότερα τα κόμματα, την πολιτική, την ίδια την αριστερά έναντι του «φαινομένου της παραλίας». Δεύτερο, η αναγνώριση πως συντρέχουν σημαντικές αλλαγές στην κεντρική πολιτική σκηνή, που ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να προσεγγίσει υπερβαίνοντας τις απλουστεύσεις (μεταναστευτικό, παγκόσμια κρίση, «εθνικά», ευρωσυνθήκες κ.λπ.). Τελικά, πίσω από τις πρόσφατες θλιβερές αντιπαραθέσεις και τη μικροπολιτική, η αριστερά οφείλει, επίμονα και πειστικά, να αναγορεύσει και πάλι σε κυρίαρχο φυσιογνωμικό της χαρακτηριστικό, μια πολιτική που ανιχνεύει, κατανοεί και σέβεται τις ανάγκες και τις διαθέσεις του χώρου της αμφισβήτησης, σε μια διαρκή απόπειρα οργανικής διασύνδεσης μαζί του. Όποιοι νομίζουν ότι υπάρχουν άλλες επιλογές, ας τις διατυπώσουν ξεκάθαρα.

Πηγή: ΑΥΓΗ 04.07.2009 Απόψεις/ Διάλογος

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ vs ΠΟΛΙΤΙΚΗ

του Κώστα Γ. Μαμέλη kmamelis@the.forthnet.gr «Αχός βαρύς ακούγεται». Το πολιτικό χρήμα (παλιό εργαλείο εκπόρνευσης της πολιτικής) επανέρχεται δριμύ και βίαιο, συνοδευόμενο από τη μαμά του! Την οικονομία! Το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται συθέμελα. Μασημένη τροφή για τα media που κορυβαντιούν (δήθεν τυπτόμενα αν και συνδεδεμένα μαζί του με ομφάλιο λώρο), ενώ οι ψελλίζοντες πολιτικοί έχουν εμφανή τα στίγματα του αδιεξόδου τους. Μελέτησε (το πολιτικό σύστημα) τη θεωρία των παιγνίων. Ξέρει καλά ότι «έπαιξε κι έχασε» στη χωρίς ρεβάνς παρτίδα, αν κι έφτασε στην παράταση. Με το σύστημα του «ξαφνικού θανάτου». Η διαχρονική σχέση του με το πολιτικό χρήμα υπό την μορφή του μακρόχρονου εθισμού σε παντοειδείς συναλλαγές και υπό τη μέθοδο των «εναρμονισμένων πρακτικών» (που το διατηρεί με τις ροές του αλώβητο και ενίοτε ακμαίο από τη μεταπολίτευση μέχρι πρόσφατα, υπό το άγρυπνο βλέμμα της ψευδεπίγραφης ειδικής Ανεξάρτητης Αρχής -βλ. Ζορμπά), έφτασε στα όριά της. Το «ολιγοπώλιο» της επίσημης πολιτικής τάξης χαρακτηρίζεται πλέον από όλο και περισσότερους πολίτες, πεπερασμένο στην υποκρισία του, βυθισμένο στην ανυποληψία του, αποκρουστικό στην όψη του, δύσοσμο στις εκπνοές του.

Είναι, που λένε, η στιγμή της αλήθειας. Με βηματισμό ταχύ, τραχύ, τετελεσμένο. Σα «τα βήματα των Ευμενίδων»* που πολλοί, σχεδόν όλοι, «πλην Λακεδαιμονίων», «εμάντευσαν, ησθάνθησαν, εγνώρισαν» και τώρα ξορκίζουν.

Οι ιδιότυποι αυτοί εξορκιστές υπό τον μανδύα του διανοούμενου-καρικατούρας σκέφτονται και ομιλούν για διαδικασίες, νέους θεσμούς διαφάνειας, όργανα επί οργάνων, ανεξάρτητους μηχανισμούς ελέγχου και άλλα ηχηρά γενικόλογα.

Κανείς τους, όμως, δεν θίγει τον πυρήνα τούτης της «μάχης» ανάμεσα στην οικονομία και την πολιτική, που έχει γέρας την εξουσία!

Ουδείς φθέγγεται για την αναγκαιότητα να συντριβεί αυτή η «αιμομικτική» αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση, στη «μήτρα» της, σ΄ αυτή την «μοιραία πόλιν Αντιόχεια με τον δαπανηρό της βίο»**.

Δηλ. με τις κατεστημένες και συστημικές (έτσι κι αλλιώς υπο-αντιπροσωπευτικές) πρωτογενείς μεθόδους λήψης των μειζόνων αποφάσεων στην εφαρμοσμένη πολιτική και-συνακόλουθα- τα εκλογικά συστήματα επιλογής της κρίσιμης μάζας του πολιτικού προσωπικού που θα τις «εκτελέσει», πάντοτε σε βάρος των πολλών. *Κ.Π.Καβάφης,1897-Τα αποκηρυγμένα ** του ίδιου,1930-Ας φρόντιζαν ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 1.7.2009

Ο λόγος της Μελίνας Μερκούρη στο Oxford Union

"....ακόμη και αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον οποίο τα γεγονότα αυτά είναι ασαφή, το ιστορικό πρέπει να υποθεί..... " (ιστορική ομιλία της Μελίνας στο Oxford Union)

12 Ιουνίου 1986

Κύριε Πρόεδρε, Αξιότιμα Μέλη, Κυρίες και Κύριοι Καταρχήν επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω την OXFORD UNION που έφερε το θέμα αυτό για συζήτηση και ευχαριστώ που με προσκαλέσατε. Νομίζω ότι θα ήταν καλό αυτό το βράδυ να ακουστεί μια ελληνική φωνή. Μια φωνή έστω με τη φτωχή μου προφορά. Την ακούω και μορφάζω. Θυμάμαι εκείνο που είπε κάποτε ο Brendan Behan για κάποιο εκφωνητή "Μιλάει σαν να έχει τα Ελγίνεια Μάρμαρα στο στόμα του." Θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης το μεγάλο αριθμό Βρετανών πολιτών που συνηγόρησαν υπέρ των θέσεων της κυβέρνησης με τα αξιότιμα μέλη και των δύο σωμάτων του κοινοβουλίου που εκδήλωσαν ενδιαφέρον και συμπάθεια για το αίτημα της επιστροφής των μαρμάρων. Και βεβαίως εκφράζω τη βαθειά ευγνωμοσύνη μου στη Βρετανική Επιτροπή για την Επιστροφή των Mαρμάρων του Παρθενώνα, για τις προσπάθειες της να αποκαλύψει την αλήθεια στο Βρετανικό λαό. Υπάρχουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα . Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα.

Όπως:

Υπάρχει ο Δαβίδ του Michael Angelo

Yπάρχει η Αφροδίτη του Da Vinci

Υπάρχει ο Ερμής του Πραξιτέλη

Υπάρχουν οι Ψαράδες στη θάλασσα του Turner

Υπάρχει η Capella Sixtina

Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα.

Ξέρετε , λένε ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε ένας θερμόαιμος λαός. Να σας πω κάτι, είναι αλήθεια. Και είναι γνωστό πως δεν αποτελώ εξαίρεση. Γνωρίζοντας τι σημαίνουν τα γλυπτά αυτά για τον ελληνικό λαό δεν είναι εύκολο να μιλήσω ψύχραιμα για το πως πάρθηκαν τα Μάρμαρα από την Ελλάδα, αλλά θα προσπαθήσω.

Το υπόσχομαι. Ένας από τους διακεκριμένους καθηγητές σας με συμβούλεψε να εξιστορήσω το πως πάρθηκαν τα μάρμαρα από την Αθήνα και έφθασαν στις Βρετανικές ακτές . Ισχυρίστηκα ότι αυτό είναι αρκετά γνωστό, αλλά μου είπε ακόμη και αν υπάρχει και ένα άτομο σ΄αυτό το ακροατήριο στο οποίο τα γεγονότα αυτά είναι ασαφή, το ιστορικό πρέπει να ειπωθεί. Ετσι θ΄αρχίσω όσο μπορώ σύντομα. Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Ναπολέων σκέφτεται να αποπειραθεί να εισβάλει στην Αγγλία. Αποφασίζει να μην το πράξει. Αντί αυτού εισβάλει στην Αίγυπτο αποσπώντας την από την τουρκική κυριαρχία, γεγονός που δυσαρεστεί πολύ τους Τούρκους. Διακόπτουν τις διπλωματικές σχέσεις με τη Γαλλία και κηρύσσουν πόλεμο. Η Βρετανία βρίσκει ότι αυτή είναι μια πρώτης τάξεως στιγμή να διορίσει πρεσβευτή στην Τουρκία. Τα καθήκοντα αναλαμβάνει ο Λόρδος Elgin. Μόλις έχει παντρευτεί την όμορφη Mary Nisbett και τελειώνει το ωραίο εξοχικό του. Ο αρχιτέκτονας του του μιλάει για τα θαύματα της ελληνικής αρχιτεκτονικής και γλυπτικής και του λέει πως θα ήταν μια θαυμάσια ιδέα να κάνει αντίγραφα από τα πραγματικά έργα στην Αθήνα. "Θαυμάσιο πράγματι" λέει ο Elgin. Αρχίζει να συγκροτεί μια ομάδα ανθρώπων που θα μπορούσαν να κάνουν αρχιτεκτονικά σχέδια με επικεφαλής έναν ικανό ζωγράφο που δεν ήταν άλλος από τον ιταλό Giovanni Lusieri.

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να μη σας πω ένα ανέκδοτο. Ο Elgin είχε προηγουμένως πλησιάσει τον Turner. Ναι τον Turner. Ο νεαρός ζωγράφος ενδιαφέρθηκε και ο Elgin θέτει τους παρακάτω όρους. Το κάθε σχέδιο και σκίτσο που θα έκανε ο Turner θα περιερχόταν στην κυριαρχία του και στον ελεύθερο χρόνο θα έκανε μαθήματα σχεδίου στη Λαίδη Elgin. " Okay " λέει ο Turner, "αλλά τότε θα ήθελα 400 λίρες το χρόνο". "Όχι" λέει ο Elgin, "Είναι πολλά, πάρα πολλά". Έτσι έγιναν τα πράγματα χωρίς τον Turner. Τέλος του ανέκδοτου. Εφημέριος της ομάδας του Elgin ήταν ο Αιδεσιμότατος Philip Hunt. Δεν θα μιλήσω με πολύ σεβασμό γι΄αυτόν. Αν είχα να εξαιρέσω του Λόρδο Elgin ο αρχιαπατεώνας στην υπόθεση όπως τη βλέπω ήταν ο Αιδεσιμότατος Hunt, αλλά γι΄αυτόν θα μιλήσω αργότερα. Οι Elgins γίνονται δεκτοί στην Κων/πολη με μεγαλοπρέπεια. Ανταλλάσσονται πλούσια δώρα. Οι άνεμοι του πολέμου είναι ευνοϊκοί για τους Βρετανούς και ο Σουλτάνος είναι ικανοποιημένος. Ας στραφούμε τώρα στην Ελλάδα. Την Ελλάδα εκείνη που για 400 τόσα χρόνια βρίσκεται κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό. Η ομάδα των καλλιτεχνών του Elgin φθάνει στην Αθήνα. Οι Τούρκοι έχουν ορίσει δύο κυβερνήσεις, μια πολιτική και μια στρατιωτική. Πολλά έχουν ειπωθεί και συνεχίζονται να λέγονται για το πόσο λίγο ενδιαφέρον εκδήλωναν οι Τούρκοι για τους θησαυρούς της Ακρόπολης. Εν τούτοις, χρειάστηκαν 6 μήνες για να επιτραπεί η είσοδος στην ομάδα του Elgin. Αλλά τα κατάφεραν με 5 λίρες , στο χέρι του στρατιωτικού κυβερνήτη, για κάθε επίσκεψη. Αυτό εγκαινίασε μια διαδικασία δωροδοκίας και διαφθοράς των αξιωματικών που δεν θα σταματούσε μέχρι να συσκευαστούν και ! να φορτωθούν τα μάρμαρα για την Αγγλία.

Από τα αετώματα του Παρθενώνα

Όμως όταν στήθηκαν οι σκαλωσιές και τα αντίγραφα ήταν έτοιμα να γίνουν, ξαφνικά έφθασαν φήμες για προετοιμασία στρατιωτικής δράσης των Γάλλων. Ο Τούρκος κυβερνήτης διέταξε την ομάδα του Elgin να κατέβει από την Ακρόπολη. Με 5 λίρες την επίσκεψη ή όχι, η πρόσβαση στην Ακρόπολη ήταν απαγορευμένη. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να τους επιτραπεί η είσοδος ξανά. Να χρησιμοποιήσει ο Elgin την επιρροή του πάνω στο Σουλτάνο στην Κων/πολη, να αποσπάσει ένα έγγραφο το λεγόμενο φιρμάνι που θα διέταζε τις αρχές των Αθηνών να επιτρέψουν τη συνέχιση των εργασιών.

Ο Αιδεσιμότατος Hunt πηγαίνει στην Κων/πολη να συναντήσει τον Λόρδο Elgin. Ζητά στο έγγραφο να αναφέρεται ότι οι καλλιτέχνες -- παρακαλώ προσέξτε το αυτό -- είναι αποκλειστικά στην υπηρεσία του Βρετανού Πρεσβευτή . Ο Elgin επισκέπτεται το Σουλτάνο και αποσπά το φιρμάνι. Το κείμενο του εγγράφου είναι μάλλον ύπουλα συντεταγμένο. Επιτρέψτε μου να σας διαβάσω τις εντολές που δόθηκαν από το Σουλτάνο και που αφορούν τη συζήτηση μας. Παραθέτω.

Λίθος Βόρειας Ζωφόρου Παρθενώνα

" Οι καλλιτέχνες να μη συναντήσουν αντίδραση στο να περπατήσουν, να επιθεωρήσουν, να μελετήσουν τις μορφές και τα κτίρια που επιθυμούν να σχεδιάσουν ή να αντιγράψουν , ή στο να τοποθετήσουν σκαλωσιές γύρω από τον αρχαίο ναό, ή στο να αντιγράψουν σε ασβεστόλιθο ή σε γύψο τα αναφερόμενα κοσμήματα και μορφές ή στο να σκάψουν, αν το βρίσκουν αναγκαίο, σε αναζήτηση επιγραφών ανάμεσα στα απορρίμματα. Ούτε να παρεμποδιστούν από το να πάρουν οποιαδήποτε κομμάτια από πέτρες με επιγραφές ή με μορφές ". (Η μετάφραση του Hunt που παρουσιάστηκε αργότερα στην Εξεταστική Επιτροπή λέει -- Qualche pezzi di pietra --μερικά κομμάτια από πέτρα). Οι εντολές αυτές δόθηκαν στους Κυβερνήτες και το σημείο αυτό τονίζεται στο φιρμάνι, "χάριν των λαμπρών σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες" και παραθέτω ξανά: "Ιδιαίτερα αφού δεν βλάπτουν τα αναφερόμενα κτίρια επιθεωρώντας τα, μελετώντας τα και σχεδιάζοντάς τα ". Πριν καλά καλά φθάσει το φιρμάνι στην Αθήνα, γίνεται μιά φοβερή επίθεση πάνω σ΄ένα οικοδόμημα που μέχρι σήμερα θεωρείται από πολλούς, η ευγενέστερη και ωραιότερη από τις ανθρώπινες δημιουργίες. Όταν έγινε η έφοδος στην πύλη των Καρυάτιδων ο πυρετός ανέβηκε τόσο που ο Αιδεσιμώτατος Hunt έριξε την ιδέα να μετακινηθεί όλο το κτίριο αν από τη Βρετανική πολεμική μηχανή μπορούσε να αποσταλεί ένας άνθρωπος για αυτό. Ο Elgin ανατρίχιασε με την ιδέα και ζήτησε να σταλεί ένα καράβι. Το αίτημα δεν θεωρήθηκε εξωφρενικό, αλλά εκείνη τη στιγμή, δεν υπήρχε διαθέσιμο καράβι. (Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν υπήρχε). Για να αφηγηθώ όλη την τερατωδία χρειάζεται αρκετός χρόνος και αρκετή ψυχραιμία. Οι λέξεις "λεηλασία", "ερήμωση", "αχαλίνωτη καταστροφή", "αξιοθρήνητη συντριβή και συμφορά" δεν είναι δικές μου για να χαρακτηριστεί το γεγονός. Ειπώθηκαν από τους σύγχρονους του Elgin. Ο Horace Smith αναφέρεται στον Elgin σαν τον "ληστή των μαρμάρων ". Ο Lord Byron τον αποκάλεσε πλιατσικολόγο. Ο Thomas Hardy χαρακτήρισε αργότερα τα μάρμαρα σαν "αιχμάλωτους σε εξορία ". Η κυβέρνησή μου έχει ζητήσει την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Μας το αρνήθηκαν. Ας σημειωθεί ότι δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ το αίτημα αυτό. Επιτρέψτε μου να απαντήσω τα μόνιμα επιχειρήματα ενάντια στην επιστροφή και να ασχοληθώ με αυτά ένα προς ένα. Τα μάρμαρα πάρθηκαν με νόμιμη διαδικασία. Ρωτώ αν η δωροδοκία και εξαχρείωση των αξιωματικών δεν αντιτίθενται στη "νόμιμη διαδικασία ". Οταν ορίστηκε η Εξεταστική Επιτροπή, μελετώντας την πρόταση να αγοραστούν τα μάρμαρα, ο Elgin υπέβαλε ένα αναλυτικό πίνακα των δαπανών για τη απόκτησή τους. Παραθέτω απόσπασμα του: "Τα εμπόδια, οι διακοπές και οι αποθαρρύνσεις που δημιουργήθηκαν από τις ιδιοτροπίες και τις προκαταλήψεις των Τούρκων" υποβάλει κονδύλι 21.902 λιρών για δώρα στις αρχές των Αθηνών. Είναι νόμιμο ποσό. Και βεβαίως θα πρέπει να ρωτήσουμε. Είναι νόμιμο να διαπραγματεύεται με τους Τούρκους για το πιο πολύτιμο από τα ελληνικά υπάρχοντα όταν η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από τουρκικό ζυγό; Παραμένει ένα δεύτερο επιχείρημα παρά το ότι έχει έκτοτε αμφισβητηθεί από πολλούς Βρετανούς περιηγητές στην Ελλάδα την εποχή αυτή.

Μετόπη από τον Παρθενώνα

"Οι αδαείς και δεισιδαίμονες Ελληνες ήταν αδιάφοροι για την τέχνη και τα μνημεία τους". Αυτό βέβαια υπονοεί ότι ήταν τυφλοί , ασυνείδητοι και άκαρδοι. Ποιοί; Οι Ελληνες που πολύ μετά του Περικλή δημιούργησαν τα θαύματα της Βυζαντινής Τέχνης. Οι Ελληνες που, ακόμα και κάτω από την Οθωμανική κατοχή, δημιούργησαν σχολές τέχνης και χειροτεχνίας. Οι ΄Ελληνες που παρά 400 χρόνια τουρκικής κατοχής, διατήρησαν με πείσμα τη γλώσσα και τη θρησκεία τους. Οι ίδιοι ΄Ελληνες που κατά τον αγώνα για την ανεξαρτησία τους έστειλαν στους Τούρκους στρατιώτες βόλια να χρησιμοποιηθούν εναντίον τους. Ναι, εναντίον τους. Οι Τούρκοι στρατιώτες κλεισμένοι στην Ακρόπολη έμειναν από πολεμοφόδια και άρχισαν να καταστρέφουν τις κολώνες για να αφαιρέσουν το μολύβι να κάνουν με αυτό βόλια. Οι ΄Ελληνες τους έστειλαν πολεμοφόδια με το μήνυμα, "Να τα βόλια, μην αγγίξετε τις κολώνες". Μόλις έγινε ανεξάρτητη η Ελλάδα, ένα από τα πρώτα νομοθετικά διατάγματα πού πέρασαν από την ελληνική κυβέρνηση ήταν εκείνο για την προστασία και συντήρηση των εθνικών μνημείων.Είναι αυτό αδιαφορία; Θεωρούμε αυτή την κατηγορία τερατώδη. Θα έχετε σίγουρα ακούσει, αλλά επιτρέψτε μου, να επαναλάβω τι είπε ένας γέρος καρδιοπαθής Ελληνας στον J.C. Hobhouse."Παίρνετε τους θησαυρούς μας. Σας παρακαλώ να τους φυλάξετε καλά. Μια μέρα θα τους ζητήσουμε πίσω". Μπορούμε να πιστέψουμε ότι ο άνθρωπος αυτός μιλούσε για λογαριασμό του; Τώρα τελευταία έχει προταθεί μια καινούργια θεωρία. Ωραίο και αυτό. Ο κύριος Gavin Stamp που θα έχω την τιμή να τον συναντήσω απόψε, έχει την άποψη ότι οι σύγχρονοι Ελληνες δεν είναι απόγονοι του Περικλή. Μας πήραν τα μάρμαρα. Ποιός θα διεκδικήσει τα λείψανα των προγόνων μας; Ως Υπουργός Πολιτισμού προσκαλώ τοv κύριο Stamp να έρθει στην Αθήνα. Θα του οργανώσω εκπομπή σε ώρα μεγάλης ακροαματικότητας στην τηλεόραση για να μιλήσει στους Ελληνες δημοσιογράφους και τον ελληνικό λαό για την ταυτότητά τους.

Επιχείρημα 3ο. Αν τα μάρμαρα επιστραφούν, αυτό θα αποτελέσει ένα προηγούμενο που μπορεί να οδηγήσει στην εκκένωση των μουσείων.Συγχωρέστε με, αλλά αυτό είναι κοινή κολακεία. Ποιός πρόκειται να ζητήσει και ποιός πρόκειται να επιτρέψει το άδειασμα των μουσείων; Επιτρέψτε μου να δηλώσω, για άλλη μια φορά, ότι πιστεύουμε πως οπουδήποτε και αν βρίσκονται τα μουσεία, αποτελούν ζωτική κοινωνική και πολιτιστική ανάγκη και πρέπει να προστατεύονται. Εχω επανειλημμένα δηλώσει ότι ζητούμε ένα αναπόσπαστο μέρος κτιρίου που ακρωτηριάστηκε. Σε όλο τον κόσμο το ίδιο το όνομα της πατρίδας μας είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον Παρθενώνα. Ζητούμε απλώς κάτι μοναδικό, κάτι απαράμιλλο, κάτι ιδιαίτερο της ταυτότητάς μας. Αγαπητοί φίλοι, αν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος για τα μουσεία, τότε γιατί το Διεθνές Συμβούλιο των Μουσείων πρότεινε μια "ανοιχτόμυαλη στάση " στα μέλη του.

Από τα προπύλαια της Ακρόπολις

Επιχείρημα 4ο. Αυτή είναι η πρόσφατη σοδειά. Μόλυνση. Μόλυνση πάνω από την Ακρόπολη. Τι σας λέει αυτό; Όταν το Λονδίνο αντιμετώπιζε το σοβαρό πρόβλημα μόλυνσης, υπήρξαν κραυγές πανικού για τα μάρμαρα; Βεβαίως όχι. Για τον απλούστατο λόγο ότι τα μάρμαρα ήταν στεγασμένα στο Βρετανικό Μουσείο. Εμείς δεν προφασιζόμαστε ότι τα γλυπτά θα επανατοποθετηθούν. Νομίζουμε ότι αυτό δεν γίνεται, αλλά η κυβέρνησή μου έχει διατυπώσει ότι την ημέρα που θα επιστραφούν τα μάρμαρα στην Αθήνα θα υπάρχει έτοιμο να τα δεχθεί ένα όμορφο μουσείο με τα πιο προηγμένα συστήματα ασφάλειας και συντήρησης, δίπλα στην Ακρόπολη.

Μπορώ να προσθέσω ότι είμαστε περήφανοι για τις συνεχιζόμενες εργασίες στην Ακρόπολη. Η δουλειά αυτή παρουσιάστηκε σ΄ένα συμβούλιο κορυφαίων αρχαιολόγων απ΄όλο τον κόσμο που προσκλήθηκαν στην Αθήνα ειδικά. Ο έπαινος ήταν ομόφωνος και ενθουσιαστικός. Από τότε έχει παρουσιαστεί στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις. Με χαρά την υποδέχθηκε και το Βρετανικό Μουσείο. Οι Financial Times αναφέρθηκαν στην ποιότητα της εργασίας αυτής και την παραδειγματική ικανότητα των ελλήνων συντηρητών. Ζήτησα να υπάρχουν αντίγραφα στη διάθεση όσων από σας ενδιαφέρονται. Το μόνιμο επιχείρημα των Βρετανών είναι ότι μετακινώντας τα μάρμαρα, τα έσωζαν από τη βαρβαρότητα των Τούρκων. Το να αρνηθώ το βανδαλισμό των Τούρκων θα μ΄έβαζε σε δύσκολή θέση, αλλά γεγονός είναι ότι οι Τούρκοι δεν έδωσαν άδεια στον να μετακινηθούν γλυπτά από τα μνημεία και τους τοίχους της Ακρόπολης και ότι με την ευλογία του Αιδεσιμότατου Hunt μετακινήθηκαν κατά βάρβαρο τρόπο. Παραθέτω ένα από τα γράμματα του Lusieri προς τον Elgin: " Έχω την ευχαρίστηση να σας ανακοινώσω την απόκτηση της 6ης μετώπης, εκείνης με τον κένταυρο που απαγάγει τη γυναίκα. Με το έργο αυτό είχαμε πολλά προβλήματα από κάθε άποψη, και αναγκάστηκα να γίνω λίγο βάρβαρος". Σε άλλο γράμμα ελπίζει ότι, "οι βαρβαρισμοί που ήμουν υποχρεωμένος να διαπράξω ελπίζω να ξεχαστούν".

Ο Edward Dodwell έγραψε: "Ένοιωσα την απερίγραπτη ταπείνωση να είμαι παρών όταν ο Παρθενώνας απογυμνώνονταν από τα λαμπρότερα γλυπτά του. Είδα ορισμένες μετώπες της ακραίας νότιας πλευράς του ναού να σέρνονται κάτω. Ήταν σφηνωμένες ανάμεσα στις τριγλύφους με μια εσοχή και προκειμένου να τις σηκώνουν, ήταν απαραίτητο να ρίξουν στο έδαφος το θαυμάσιο γείσο με το οποίο καλύπτονταν. Η νοτιοανατολική πλευρά του αετώματος μοιράστηκε την ίδια τύχη".Δεν μπορούμε παρά να καταραστούμε το βάρβαρο πνεύμα που τους παρότρυνε να θρυμματίσουν και να ακρωτηριάσουν, να λεηλατήσουν και να ανατρέψουν τα λαμπρά έργα που είχε αναθέσει ο Περικλής και που είχε εκτελέσει η απαράμιλλη μεγαλοφυΐα του Ικτίνου και του Φειδία. Ένας άλλος μάρτυρας ο Robert Smirke γράφει: "Ταράχθηκα ιδιαίτερα όταν είδα την καταστροφή που γινόταν με το γκρέμισμα των ανάγλυφων της ζωοφόρου. Κάθε πέτρα καθώς έπεφτε έσειε το έδαφος με το ασήκωτο βάρος της και ο βαθύς υπόκωφος ήχος που έκανε έμοιαζε σαν αγωνιώδες βογγητό του πληγωμένου πνεύματος του ναού. Αυτά σχετικά με τον βαρβαρότητα". Το 1816 ορίζεται η Εξεταστική Επιτροπή για να μελετήσει την πρόταση του Elgin. Τα μάρμαρα είχαν ήδη εκτεθεί σε διάφορους χώρους και αποθήκες. Ο Elgin αντιμετώπιζε δυσκολίες στο να πουλήσει τα μάρμαρα στην Κυβέρνηση. Η Επιτροπή είχε να αποφασίσει: Με ποιά διαδικασία αποκτήθηκε η συλλογή. Κάτω από ποίες προϋποθέσεις εκχωρήθηκε η δικαιοδοσία. Ποιά ήταν η αξία των μαρμάρων σαν έργα τέχνης. Τι ποσό θάπρεπε να διατεθεί για την πιθανή αγορά τους. Αν διαβάσετε την έκθεση, θα δείτε ότι το βάρος πέφτει στο πόσο καλά ήταν τα μάρμαρα και τι θάπρεπε να πληρώσουν για την απόκτησή τους. Αλλά προκειμένου να υποδειχθεί η αγορά τους έπρεπε να βρεθεί μια κομπίνα. Ότι δηλαδή οι διαδικασίες της συναλλαγής ήταν σωστές και ότι τα μάρμαρα πάρθηκαν από τον Elgin τον ιδιώτη και όχι κάτω από την επιρροή του ως Βρετανού Πρεσβευτή.

Διαβάζω από την έκθεση της Εξεταστικής Επιτροπής . "Ο Κόμης Aberdeen σε απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο το κύρος και η επιρροή μιάς δημόσιας θέσης ήταν κατά τη γνώμη του αναγκαία για να πραγματοποιηθεί η μετακίνηση αυτών των μαρμάρων απάντησε ότι δεν νομίζει πως ένας ιδιώτης θα μπορούσε να έχει καταφέρει ότι κατάφερε ο Elgin." (O Κόμης Aberdeen συλλέκτης ο ίδιος, ήταν στην Ελλάδα την εποχή αυτή και σε θέση να γνωρίζει τα πράγματα.)

Διαβάζω από την έκθεση:

"Ο Doctor Hunt, καλά πληροφορημένος πάνω σ΄αυτό το θέμα, όταν ερωτήθηκε, έδωσε την παρακάτω απάντηση. 'Ένας βρετανός πολίτης, μη πρεσβευτής , δεν θα μπορούσε να αποσπάσει ένα τέτοιο φιρμάνι με τόσο εκτεταμένες δικαιοδοσίες από την τουρκική κυβέρνηση.' "

Διαβάζω από την έκθεση:

"Οι επιτυχίες του βρετανικού στρατού στην Αίγυπτο και η αναμενόμενη απόδοση της επαρχίας αυτής στην Πύλη, είχε σαν αποτέλεσμα μια πολύ θετική μεταστροφή προς το έθνος μας στις συνειδήσεις όλου του κόσμου." Κι ακόμα ακούστε αυτό το πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής: "Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Λόρδος Elgin έβλεπε τον εαυτό του σ΄ ένα ρόλο τελείως διαφορετικό από εκείνο της επίσημης θέσης του. Αλλά το κατά πόσο η κυβέρνηση από την οποία απέσπασε την άδεια τον έβλεπε ή όχι έτσι, είναι ερώτημα που μπορεί να απαντηθεί μόνο με εικασίες μη έχοντας συγκεκριμένη μαρτυρία". (Αν αυτό δεν είναι διφορούμενος λόγος τότε τί είναι;) Απουσία συγκεκριμένης μαρτυρίας; Παραθέτω απόσπασμα εγγράφου του Λόρδου Elgin προς την Επιτροπή:

"Είχα να διαπραγματευθώ με τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του κράτους".

Μπορούσε πράγματι η Επιτροπή να πιστεύει ότι ένας απλός πολίτης μπορούσε να φτάσει στο να διαπραγματεύεται με τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του τουρκικού κράτους; Ο Λόρδος Elgin μιλάει στην Επιτροπή για την ευγνωμοσύνη που αισθάνθηκε επειδή του παραχωρήθηκε πλοίο της Αυτού Μεγαλειότητας για τη μεταφορά των κιβωτίων με τα μάρμαρα. Μπορούσε ένας απλός πολίτης να έχει στη δίαθεσή του ένα βασίλειο οπλιταγωγό;

Ερώτηση της Επιτροπής προς τον Αιδεσιμότατο Hunt:

"Φαντάζεστε ότι το φιρμάνι έδωσε την άδεια να μετακινηθούν μορφές και τμήματα γλυπτών από τους ναούς ή θα πρέπει νάταν θέμα ιδιωτικής διαπραγμάτευσης με τις τοπικές αρχές"; Ο Hunt απαντά:

" Αυτή ήταν η ερμηνεία που υποχρεώθηκε να δώσει ο κυβερνήτης των Αθηνών.

"Πείσθηκε από ποιόν; Από έναν ιδιώτη; Απουσία συγκεκριμένης μαρτυρίας; Από έναν ιδιώτη ή από έναν Πρεσβευτή; Λοιπόν ας δούμε το ίδιο το φιρμάνι. Η άδεια δόθηκε στον Λόρδο Elgin. Παραθέτω: "Χάριν της φιλίας ανάμεσα στην Υψηλή και Αιώνια Οθωμανική Αυλή και εκείνη της Αγγλίας".

Κύριε Πρόεδρε, Αξιότιμα Μέλη, Κυρίες και Κύριοι. Με όλο το σεβασμό νομίζω ότι η απόφαση της Επιτροπής ότι ο Λόρδος Elgin έδρασε σαν ιδιώτης είναι είτε πολύ αφελής είτε αμφίβολης πίστης. Όμως αυτό έγινε πριν 170 χρόνια.. Αυτή είναι μια διαφορετική Αγγλία. Διαφορετικές είναι οι αντιλήψεις για τις έννοιες Αυτοκρατορία και κατάκτηση. Επικρατεί διαφορετική ηθική. Θα ήταν ενδιαφέρον να ξέραμε ποιό θα ήταν το πόρισμα μιας Εξεταστικής Επιτροπής σήμερα αν λαβαίναμε υπόψη τη μαρτυρία εκείνων που κλήθηκαν να καταθέσουν ενώπιον της και τις κρίσεις εκείνων που δεν κλήθηκαν. Θα έβαζα ένα μικρό στοίχημα, ακόμα και μεγάλο, ότι το πόρισμα θα ήταν διαφορετικό. Έχω πάρει πολύ χρόνο και ξέρω πως η συζήτηση είναι αυτή που θα αγγίξει τις συνειδήσεις. Ελπίζω η συζήτηση να προκαλέσει μερικές ερωτήσεις. Θέτω μερικές από αυτές.

Τα μάρμαρα πάρθηκαν κακώς; Και αν κακώς πάρθηκαν, είναι σωστό να κρατούνται; Ακόμα, αν είναι σωστό το ότι πάρθηκαν, είναι λάθος να επιστραφούν; Τι βαρύτητα θα πρέπει να δοθεί στο επιχείρημα ότι αν δεν τα είχε πάρει ο Elgin , άλλος άγγλος ή Γάλλος θα τα είχε πάρει; Πειράζει που το 95% του ελληνικού λαού μπορεί ποτέ να μη δεί τα λαμπρότερα έργα της ελληνικής δημιουργίας; Είναι δυνατόν μια ελεύθερη Ελλάδα να είχε επιτρέψει τη μετακίνηση των μαρμάρων;

Η Αγγλία και η Ελλάδα είναι φίλες χώρες. Αγγλικό αίμα έτρεξε στα ελληνικά χώματα στη διάρκεια του πολέμου κατά του φασισμού. Και οι Έλληνες έδωσαν τη ζωή τους για να προστατεύσουν του άγγλους πιλότους. Διαβάστε το Churchill, μιλάει για το πόσο σημαντικός ήταν ο ελληνικός ρόλος στην αποφασιστική νίκη στην έρημο κατά του Ρόμελ. Το περασμένο καλοκαίρι έγινε ένα αφιέρωμα στον Σαίξπηρ στο Αμφιθέατρο που βρίσκεται στους πρόποδες της Ακρόπολης. Το Covent Garden έπαιξε το Μάκβεθ του Βέρντι. Το Εθνικό σας θέατρο ήρθε με τον Κοριολανο. Ήταν αξέχαστες βραδιές. όχι μόνο για την υψηλή ποιότητα των παραστάσεων αλλά επίσης για την εκπληκτική επικοινωνία ανάμεσα στους βρετανούς καλλιτέχνες και το ελληνικό κοινό. Ο Ian McKellen ας με συγχωρέσει αν μιλήσω για τα δάκρυα του από συγκίνηση καθώς και για εκείνα των συναδέλφων του καλλιτεχνών καθώς το ελληνικό κοινό επευφημούσε. Τα δάκρυα αυτά είχαν να κάνουν με την επαφή ανάμεσα στους λαούς, με φιλία, με τον Σαίξπηρ που παρουσιάζονταν σ΄αυτό τον ιερό χώρο. Ήταν θαυμάσια, αξέχαστα. Στο όνομα αυτής της φιλίας σας λέμε, έγινε μια αδικία που μπορεί τώρα να αποκατασταθεί. Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν για μας τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Είναι η υπερηφάνεια μας, είναι οι θυσίες μας. Είναι το ευγενέστερο σύμβολο τελειότητας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι οι φιλοδοξίες μας και το ίδιο το όνομα μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητας.

Είμαστε έτοιμοι να πούμε ότι θεωρούμε όλη την πράξη του Elgin σαν άσχετη προς το παρόν. Λέμε στην Βρετανική Κυβέρνηση: Κρατήσατε αυτά τα γλυπτά για δύο σχεδόν αιώνες φροντίσατε όσο καλύτερα μπορούσατε, γεγονός για το οποίο και σας ευχαριστούμε. Όμως τώρα στο όνομα της δικαιοσύνης και της ηθικής παρακαλώ δώστε τα πίσω. Ειλικρινά πιστεύω ότι μια τέτοια χειρονομία εκ μέρους της Μεγάλης Βρετανίας θα τιμούσε πάντα το όνομά της. Ευχαριστώ.