«Την αλήθεια, ρε. Την αλήθεια»

Τους πόνεσε πολύ. Τους πόνεσε τόσο πολύ που ξέχασαν με την μία τους κανόνες της Δημοκρατίας που συχνά τους αναφέρουν όταν θέλουν να μας πείσουν ότι οι θέσεις και οι άδικες πολιτικές κινήσεις τους είναι για το κοινό καλό αλλά αυτοί οι κανόνες έχουν ως θύματα μόνο αυτούς που καταλαβαίνουν ότι η λεπίδα της γκιλοτίνας πέφτει μόνο προς τα κάτω, ποτέ προς τα πάνω. Αποδεικνύεται μέσα στον πολιτικό τους πανικό ότι αυτή εδώ την χώρα της Ολιγοκρατίας την διαχειριζόταν και την διαχειρίζονται όχι οι αχυράνθρωποι με την ψήφο του λαουτζίκου αλλά οι διακινητές των σκέψεων, που ο λαουτζίκος ποτέ δεν κατάλαβε ότι τους έχει παραδώσει την ελευθερία και την αλήθεια άνευ όρων. Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο; Αυτόν τον τόπο τον κυβερνάει το παρακράτος των ΜΜΕ.

Η ανωνυμία των ελεύθερων δικτυογράφων τελικώς ήταν η μεγαλύτερη πολιτική νίκη της νεότερης Ελλάδας από την εποχή που ο πολύγραφος δούλευε σε υπόγεια και οι διαχειριστές τους ήταν με ονόματα όπως «Κεραυνός», «Ανυπόμονος» και τόσα άλλα. Η ελευθερία της ζωής δεν απέχει καθόλου από την ελευθερία της σκέψης και της πληροφόρησης Όταν σου πληρώνουν το ενοίκιο του κρυφού υπογείου, όταν ο πολύγραφος έχει εικονικά τιμολόγια, όταν ο διαχειριστής μπαινοβγαίνει στην Γκεστάπο με το κουστουμάκι και το ονοματεπώνυμό του, όταν ο τάχα μου αγωνιστής πίνει τον πρωινό καφέ με τον αχυράνθρωπο δασκαλεύοντάς τον πώς θα περάσει την είδηση στον λαουτζίκο αποφεύγοντας την κοινωνική οργή, τότε καπηλευτής της ελευθερίας της άποψης δεν είναι ο ψηφισμένος φασίστας αλλά το καλολαδωμένο ανθρωπάκι με το επώνυμο άρθρο αλλά την ανώνυμη φιλοδοξία του. Ποιος λοιπόν είναι ο επικίνδυνος για την Δημοκρατία; Ο ανώνυμος με τις επώνυμες σκέψεις του ή ο επώνυμος με τις ανώνυμες επιθυμίες του; Βεβαίως και γνωρίζουν ποιοι είμαστε όλοι εμείς. Βεβαίως και γνωρίζουν τί δουλειά κάνουμε, που ζούμε και πώς ζούμε. Είναι αφέλεια να θεωρούμε ότι κρυβόμαστε πίσω από την ανωνυμία μας. Εκεί που σκοντάφτουν τα φασιστοειδή που κυβερνάνε και διαχειρίζονται την Δημοκρατία μέσω νομίμων Μέσων, είναι στο ότι η κουκούλα του καταδότη πόνεσε και μισήθηκε περισσότερο από τον ίδιο τον κατακτητή. Δεν μας στήνουν ακόμη στον τοίχο γιατί απλά φοβούνται το Παγκόσμιο Δίκαιο στο οποίο ανήκει το Διαδίκτυο Αν ήταν θέμα εθνικό θα είχαν από καιρό στείλει στις έδρες μας τους ταγματασφαλίτες. Αυτό που βγαίνει από το δήθεν κυνηγητό των ελεύθερων δικτυογράφων είναι ότι αυτό το παρακράτος δεν έγινε ποτέ κράτος. Πάντα σε παρακολουθούσε ο σπιούνος ποια εφημερίδα διαβάζεις και ποιον σταθμό εμπιστεύεσαι για την αλήθεια. Επειδή όμως τώρα πλέον είναι ακίνδυνο για το παρακράτος να διαβάζεις τις νόμιμες δικές του εφημερίδες και να ακούς ή να παρακολουθείς τους δικούς του νόμιμους σταθμούς βγάλαν τα λαγωνικά στην γύρα για να μας στείλουν στα Δημοκρατικά Υπόγεια της Αστυνομίας Δικτύου και Επικοινωνίας

Η δημοσιογραφική δεοντολογία στην Ελλάδα έχει εδώ και χρόνια καταστρατηγηθεί από τους ίδιους τους δημοσιολάγνους που για μία υπογραφή σε έντυπο και για μία θέση μέλους στην ΕΣΗΕΑ ξέχασαν ότι είναι υπάλληλοι της αλήθειας και όχι των αφεντικών που στήνουν ψεύτικες εφημερίδες, ψεύτικο ηλεκτρονικό τύπο για να μπορούν να διαχειρίζονται την οργή του λαού. Δεν καταδικάζω κανέναν βουλευτή που κλέβει, που καταχράζεται την εξουσία του και που είναι βασιλικότερος του βασιλέως. Καταδικάζω όμως σε εσχάτη προδοσία στην συνείδησή μου τους ανθρώπους που καλύπτουν όλους τους παραπάνω εν γνώση τους και κρύβουν από τους πραγματικούς εργοδότες τους, που είναι οι πολίτες αυτής της χώρας, την αλήθεια και μόνο αυτή. Διότι αν η αλήθεια που παίρνουμε σε δόσεις ήταν πραγματικά επώνυμη τότε δεν θα ήμασταν όλοι εμείς ανώνυμοι. Πηγή: Simple Man