Βρετανική Τραγωδία....

του Μάκη Γαλιατσάτου

Ποιος δεν θυμάται αλήθεια, λίγους μήνες πριν, τους διθυράμβους με τους οποίους όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε παγκόσμιο επίπεδο, υμνούσαν τον Βρετανό πρωθυπουργό Gordon Brown για τα θαρραλέα μέτρα που πήρε προκειμένου να βγάλει την οικονομία της χώρας του από την κρίση; Μέχρι και Flash Gordon τον αποκαλούσαν, προσδίδοντας του υπερφυσικές ιδιότητες, ενώ τον παρουσίαζαν ως παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους άλλους ηγέτες που πάλευαν να ξορκίσουν την ύφεση. Κι όμως...σήμερα για τον ίδιο άνθρωπο γράφουν πρωτοσέλιδα όπως: "Φύγε τώρα για το καλό της χώρας", "Για ποιόν χτυπά η καμπάνα", " Νύχτα συνωμοσίας και προδοσίας", "Μάχη για πολιτική επιβίωση δίνει ο Brown". Το κερασάκι στην τούρτα της αμφισβήτησης του αρχηγού έβαλε χτες (παραμονή των ευρωεκλογών) η παραίτηση του χαϊδεμένου παιδιού του Τony Blair, υπουργού εσωτερικών Hazel Blears, που ακολούθησε τις παραιτήσεις τεσσάρων άλλων υπουργών (Τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα το καράβι που βουλιάζει, έγραψε μια εφημερίδα). Επιπλέον χτες κυκλοφόρησε από τους Μπλαιρικούς βουλευτές ένα email που ξεκινούσε με τη φράση "Dear Gordon" συνέχιζε με την εξύμνηση της προσφοράς του τα δώδεκα τελευταία χρόνια και κατέληγε, ζητώντας του να παραιτηθεί από πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος. Μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν έχει γίνει γνωστό αν τελικά προσυπέγραψαν το email εβδομήντα ένας βουλευτές που απαιτούνται για να τεθεί θέμα εκλογής νέου αρχηγού. Το βέβαιο είναι ότι τη Δευτέρα το πρωί που θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των σημερινών εκλογών κι εφόσον επαληθευτούν τα polls που φέρνουν το εργατικό κόμμα στην τρίτη θέση (μετά τους Τόρυδες και το αντιευρωπαϊκό UKIP-κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου-) δεν μπορεί κανείς να δει άλλη επιλογή του κ. Brown από αυτήν της διπλής παραίτησης. Αν έτσι εξελιχτούν τα πράγματα, η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι στις εθνικές εκλογές οι Εργατικοί θα πάνε με αρχηγό τον χαρισματικό υπουργό εξωτερικών David Miliband, ο οποίος από καιρό αρνείται μεν, επιβεβαιώνοντας έτσι, ότι έχει βλέψεις για την αρχηγία. Ότι κι αν γίνει τελικά, είναι τουλάχιστον άδικο για τον Gordon Brown, ένα τέτοιο πολιτικό τέλος. Άξιος πολιτικός, ψυχωμένος αγωνιστής πάλεψε ένα άνισο αγώνα, έναν αγώνα χαμένο πολύ πριν αναλάβει την αρχηγία: ο Τony Blair του παρέδωσε το τιμόνι όταν το πλοίο έβαζε ήδη νερά. Αναμφισβήτητα έκανε λάθη ο Gordon και το μεγαλύτερο ήταν ότι δεν άλλαξε το κόμμα και τις νοοτροπίες που τόσο πολύ ήθελε ο κόσμος: μια μεγάλη αλλαγή σε όλα. Όμως είναι άδικο να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος, και να οδηγηθεί στο πολιτικό σφαγείο της εξιλέωσης (και πολιτικής διάσωσης) όλων αυτών που του ζητούν σήμερα να παραιτηθεί. Όπως άδικο ήταν και το πολιτικό τέλος του John Major που παρά το γεγονός ότι δούλεψε καλά πλην όμως αθόρυβα, στο τέλος έφυγε χτυπημένος από τα συντροφικά μαχαιρώματα των Hazeltine και Portillo. Στην πολιτική, ως γνωστόν, όλα κρίνονται τελικά εκ του αποτελέσματος, που μπορεί ν' αφήνει μερικές φορές πικρή γεύση, όμως κι αυτό είναι μέρος απ το excitement του πολιτικού παιχνιδιού.