Γιάννης Δημαράς: λόγια, λόγια, λόγια...

Foto: Athensnews

«Από 1η Ιανουαρίου, μένοντας πιστός στην υπόσχεσή μου, παραιτούμαι από το βουλευτικό μου αξίωμα».

Φαντάζομαι να μη ξέχασε κανείς την „αντρίκεια“ δήλωσή του Γιάννη Δημαρά το βράδυ των εκλογών, όταν αντίθετα από κάθε πρόβλεψη δεν κατάφερε να μπει στο β’ γύρο.

Διαβάζω στην ιστοσελίδα protagon σε άρθρο της Κατερίνας Γκίκα, ότι ο κ. Δημαράς δεν θα παραιτηθεί από βουλευτής. Το μετάνιωσε. Τον έπεισαν οι οπαδοί του, που του τηλεφωνούν καθημερινά; Οι συνεργάτες του που του λένε να μην «πετάξει» έτσι ένα κεφάλαιο που μπορεί να αποτελέσει τόπο έκφρασης μιας μεγάλης μερίδας; Η σύντροφός του; Ο φίλοι του; Οι νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στο πολιτικό σκηνικό; Όπως και να ‘χει η δήλωση εκείνης της βραδιάς έγινε για εκείνη την βραδιά. Εσείς γιατί την δέσατε κόμπο; Ο Δημαράς όχι απλά θα μείνει στην Βουλή αλλά θα κάνει και κόμμα, το οποίο θα ανακοινώσει γύρω στις 2 του Δεκέμβρη. Συνιδρυτής του νέου κόμματος θα είναι και ο έτερος ανεξάρτητος αντιμνημονιακός Βουλευτής, Βασίλης Οικονόμου.

Τόσο του κ. Δημαρά όσο και του κ. Οικονόμου, τους διαφεύγει το γεγονός, ότι η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στην πολιτική οφείλεται εν πολλοίς στην ασυνέπεια λόγων και έργων. Τα επικοινωνιακά τρικ όχι μόνο δεν ξεγελούν κανένα αλλά και έχουν κουράσει. Αν η ασυνέπεια υπάρχει στα απλά, τότε φαντάζομαι τι πρόκειται να γίνει στα δύσκολα. Φαίνεται όμως πως η εκλογική συμπεριφορά των πολιτών, που έφεραν τον κ. Δημαρά από φαβορί τρίτο στην πραγματική και όχι εικονική εκλογική διαδικασία και αποδοκίμασαν έντονα τον κ. Οικονόμου βγάζοντάς τον εντελώς έξω από το αυτοδιοικητικό παιχνίδι, δεν κατανοήθηκε επαρκώς. Τα συνθήματα απομυθοποιήθηκαν και αποτελούν εδώ και καιρό λόγους κενού περιεχομένου. Ας δοκιμάσουν. Δημοκρατικό τους δικαίωμα. Δική μου εκτίμηση, ότι θα υπάρχουν ως κόμμα μέχρι τις επόμενες εκλογές, εκτός και αν έχουν συγκεκριμένες ρεαλιστικές προτάσεις εξόδου από την οικονομική κρίση, κάτι που δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν κατάθεσαν και δεν είναι και σε θέση να καταθέσουν. Ο τίτλος του Αντιμνημονιακού και η απλή περιγραφή των προβλημάτων, από μόνες τους δυστυχώς δεν επαρκούν για να συγκροτήσουν πολιτικό ρεύμα. Ο κ. Δημαράς διαθέτει άλλωστε αρκετή εμπειρία και το „δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού". (ΓΠ)

Ανέμισε για μια στιγμή το μπολερό της μνήμης

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ*

kmamelis@the. forthnet.gr

Μέρα Πολυτεχνείου. Το χάραμα υγρό. Βιαστικές σκιές των εργατικών ανθρώπων σπεύδουν στη στάση. Οι φοιτητές του 1973, τώρα πια σε πορεία για σύνταξη, κοιμούνται με τις συμβίες, καθώς η ζωή τους έγινε μανιέρα σε μονόπρακτο. Ο άνθρωπός μας, της γενιάς αυτής, φαντάζει αφηρημένος, ενόσω στο βιολογικό του Google αναζητά γέφυρες με το παρελθόν. Του κόλλησε ο στίχος «Ατσίγγανε κι Αφέντη μου, με τι να σε στολίσω; Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό…», αφιερωμένο στον Διομήδη Κομνηνό (τον θυμούνται, άραγε;).

Ετσι, ξετυλίγοντας το νήμα από το μακαρίτη τον Θωμά, την Κλεοπάτρα και τ' άλλα παιδιά της Πολυτεχνικής, βαδίζει χρόνο χρόνο τις πορείες, άλλες συμβατικές και χαλαρές (ιδιότυπο νυφοπάζαρο της Αριστεράς), άλλες φουριόζες και βίαιες με γροθιές ψηλά, να παίζουν με τη φωτιά. Κι άλλες κακέκτυπα στο «κλέφτες κι αστυνόμοι» τον θυμώνουν, με τους τσόγλανους να καίνε το περίπτερο της χήρας με τέσσερα ανήλικα.

Γραμμή 3. Ο ήχος του ακυρωτικού μονότονος, συνεχής, τακτοποιημένος, μετράει στιγμές κι οι μαχαιριές της μνήμης έντονες πάνω του. Τέλος εποχής, σκέφτηκε. Πιο πολύ γι' αυτόν που ντρέπεται να παραδεχτεί τις ήττες του. Προσωπικές και συλλογικές. Επισφαλές μεροκάματο, μικροί καθημερινοί συμβιβασμοί, καταπιεσμένος καταναλωτισμός, εφήμεροι κι αγχωμένοι έρωτες, άνεργα παιδιά. Κι αυτά σε συνθήκες μεταπολιτικές, με τους αρχηγισμούς παρόντες, τις συλλογικότητες στα αζήτητα, να τις ευτελίζουν οι δήθεν (συνήθως άκαπνοι εξ Εσπερίας, «απόντες» των αγώνων).

Τέλος εποχής και για τα «συστήματα» που σάπισαν από τον καιρό μέσα στη χλίδα της εξουσίας, οικοδομώντας ψεύτικες ευημερίες με πήλινα πόδια, με δανεικά, χρήματα κι όνειρα. Και με «κλεμμένα», προϊόντα της χυδαίας εκδοχής μιας απερχόμενης πολιτικής τάξης που στο λυκόφως της «προβληματίζεται» για τους έξι στους δέκα αποχίτες των πρόσφατων εκλογών, ενώ γνωρίζει το πεπερασμένο της.

Στάση Γεωργίου. Ενα σμάρι μαθητούδια εισέρχεται με το ipod στ' αφτιά. Είναι η γενιά facebook, που έρχεται «με σημαίες και με ταμπούρλα», πνίγοντας τη μοναξιά της στα εκκωφαντικά ορθάδικα υπό τους ήχους της Lady Gaga.

Γενιά-χύτρα, σφαλιστή, κοχλάζουσα. Τιθασεύει τον ατμό της πριν από την ανεξέλεγκτη εκτόξευση του καπακιού. Ψάχνει το δικό της Πολυτεχνείο, δίχως φόβο για το μέλλον, πού έτσι κι αλλιώς της στέρησαν. Και θα το βρει.

*Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος

Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 17 Νοεμβρίου 2010 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

Πολυτεχνείο. 17 Νοεμβρίου 1973

Ημέρα μνήμης για την εξέγερση των νέων ενάντια στην επτάχρονη δικτατορία Πολυτεχνείο

Η γενιά που αντιστάθηκε και εξεγέρθηκε, βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στα ηνία της πολιτικής, διοικητικής και πολιτιστικής ζωής του τόπου, εκπρόσωπος ενός συστήματος που κάποτε ονειρεύτηκε να ανατρέψει. Ότι έγινε τότε, το κρατώ απλά, σιωπηρά και ευλαβικά μέσα μου προσπαθώντας να εμπνεύσω τα παιδιά μου....

Σφαλιάρα

Από τα καλά που ακούστηκαν την επομένη των εκλογών:

- Ολική επαναφορά στο ίδιο σημείο.
 
- Ολική επαναφορά στην εικονική πραγματικότητα.

Επίσης πολύ καλό το άρθρο του Δ. Δανίκα  στο ΒΗΜΑ. (ΓΠ)

...Βεβαίως κερδίσαμε. Γιατί, ισχυρίζεται ο τάχα μου σοβαρός πολιτικός, συρρικνώθηκε η απόσταση που μας χωρίζει από το ΠαΣοΚ. Μα γκρεμίστηκε το φέουδο της πρωτεύουσας. Α, ξέρετε, δεν φταίει το κόμμα αλλά ο δήμαρχος των Αθηνών. Μα εσείς τον διαλέξετε, άνθρωπός σας είναι. Ναι, αλλά στον δεύτερο γύρο δεν μετράει τόσο η κομματική τοποθέτηση όσο το πρόσωπο. Τότε γιατί διαλέξατε λάθος πρόσωπο; Μούγκα. Και στη Θεσσαλονίκη, επίσης φέουδο της γαλάζιας παράταξης, κι εκεί φταίει το πρόσωπο; Οχι, σου λέει. Ο Γκιουλέκας είναι φρέσκος και επικοινωνιακά τραβάει. Αλλά ξέρετε, ο άνθρωπος πληρώνει τα σπασμένα της προηγούμενης εξουσίας. Μα και ο Παπαγεωργόπουλος δικός σας ήταν. Πάλι μούγκα. Και στην Πελοπόννησο όπου έχασε ο Δράκος; Τι να κάνουμε. Συσπειρώθηκαν οι πάντες εναντίον μας. Τον ψήφισαν ακόμη και νεοδημοκράτες. Τη μια στιγμή φταίει ο δικός τους δήμαρχος. Την άλλη φταίει ο παλιότερος. Και την τρίτη φταίνε κάποιοι νεοδημοκράτες που ψήφισαν Τατούλη. Μα αν αθροίσεις όλα αυτά, σ΄ ένα πράγμα καταλήγεις. Λάθος στην επιλογή των προσώπων και χρεοκοπία της δημαρχιακής θητείας των παλιών. Που πάει να πει, η τάχα μου ολική επαναφορά της πρώτης Κυριακής κατέληξε σε ολική σφαλιάρα κι έτσι ήρθε ο γαλάζιος ουρανός σφοντύλι! <Διαβάστε περισσότερα>

Αυτή ήταν ψήφος αντι-μνημονιακή όχι γιαλαντζί !

Προσκυνώ τη χάρη σου Ψινάκη μου
 

…«Ξέρετε ποιος είναι ο πρώτος υποψήφιος σε σταυρούς, του πρώτου συνδυασμού, της πρώτης πόλης της χώρας; Της Αθήνας; Ο Ψινάκης. Προσκυνώ τη χάρη σου Λαέ μου, που τραγουδούσε κι ο Γαργανουράκης. Αλήθεια, τι ισχυρή αντι-μνημονιακή ψήφος ήταν αυτή Θεούλη μου; Όχι τίποτα άλλο, αλλά να πάθει λέει τίποτα ο Κακλαμάνης –καλά να ‘ναι ο άνθρωπος- και να βρεθεί δικαιωματικά ο Ψινάκης Δήμαρχος Αθηναίων. Οποία τιμή για την Αθήνα του Περικλή, του Φειδία και της Μελίνας. Πάει τελείωσε παιδιά, είμαστε άξιοι της μοίρας μας»… (Του Δ. Καμπουράκη  protagon.gr)
Και να ήταν μόνο αυτό; Ο Κακλαμάνης ξέχασε ήδη το βράδυ των εκλογών της προηγούμενης Κυριακής τις δηλώσεις του περί δήθεν ανεξαρτησίας του από τα κόμματα, ζητώντας από τον Σαμαρά κινητοποίηση της ΝΔ γιατί τα αποτελέσματα δεν του βγήκαν. Ο ανεξάρτητος στον Πειραιά Μαντούβαλος για μια ρημάδα υπόσχεση να συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια της ΝΔ, ξέχασε και αυτός το ίδιο βράδυ τις αντιθέσεις του και όλα όσα πριν λίγες μέρες υποσχόταν στους ψηφοφόρους του, για να στηρίξει τελικά το επίσης κατά δήλωσή του „ανεξάρτητο“ προβεβλημένο στέλεχος της ΝΔ κύριο Μιχαλολιάκο. Kαι ο χορός καλά κρατεί. Με αυτούς τους φαρισαϊσμούς δεν χρειάζονται βαθυστόχαστες αναλύσεις και ούτε πολύ μυαλό για να ερμηνευτεί η συνεχώς αυξανόμενη αποστασιοποίηση των πολιτών από την πολιτική. Και με την ευκαιρία η αποχή δεν είναι λύση, γιατί η ζωή, η κοινωνία και η πολιτική δεν λειτουργούν σε συνθήκες εργαστηρίου για να υπάρχει ως ζητούμενο το τέλειο. Υπάρχει κάθε φορά  το σχετικά καλύτερο που μπορούμε να το επιλέξουμε. Καλή κάλπη και μην ξεχνάτε ότι λάθη μετά την απομάκρυνσή σας από το „ταμείο“ δεν αναγνωρίζεται (ΓΠ)

Ο λαός θα αποφασίσει: σταθερότητα ή περιπέτειες

«Ηταν χρέος μας να
απαντήσουμε σε όσους
δεν τους νοιάζει αν
αποσταθεροποιείται η χώρα»

...Όσοι δείχνουν το Μνημόνιο ως την αιτία των δεινών που περνάμε σήμερα, ως την πηγή του κακού για όσα ζούμε, απλώς υποκρίνονται και δημαγωγούν. Το Μνημόνιο είναι η κατάληξη και όχι η αφετηρία, το φάρμακο, όχι η ασθένεια, είναι το αποτέλεσμα των προβλημάτων- των εγκλημάτων θα έλεγα- που προηγήθηκαν και όχι το αίτιο της σημερινής δοκιμασίας που περνάμε.....

....Δεν ξέρω ποια εννοείτε αριστερή αντιπολίτευση, αλλά ακριβώς τα ίδια λέει και η Ν.Δ. Τους ακούμε και δεν μπορούμε πια να τους ξεχωρίσουμε τόσο πολύ που έχει ταυτιστεί ο λόγος τους. Και αυτό είναι κρίμα για τη χώρα, αυτή η ταύτιση με τον λαϊκισμό της Ν.Δ. είναι κρίμα και για τη διαδρομή και για την ιστορική προσφορά της Αριστεράς στη χώρα. Η Αριστερά ταυτίστηκε στο παρελθόν με υπερκομματικές προσπάθειες όταν το διακύβευμα αφορούσε γενικότερα θέματα και κυρίως εθνικής σημασίας ζητήματα. Με κορυφαίο παράδειγμα την Εθνική Αντίσταση. (Αποσπάσματα από την συνέντευξη Παπανδρέου σΤΑ ΝΕΑ)
 

Εθνικά υπεύθυνη και πολιτικά ξεκάθαρη η συνέντευξη του Παπανδρέου. Έτσι όπως αρμόζει σε ένα Πρωθυπουργό που αντιλαμβάνεται πλήρως την κρίσιμη θέση που βρίσκεται η χώρα. Όποιος ήθελε να καταλάβει, κατάλαβε.  Όλα τα άλλα είναι ανεύθυνες κραυγές χωρίς ειρμό και νόημα. Δυστυχώς. (ΓΠ)

ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ: ένας νέος θεσμός με τη συμμετοχή μεταναστών στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου

Φωτο: Το πρώτο ελληνικό σχολείο στην Αμερική

και ο Ε. Βενιζέλος με έλληνες μετανάστες

Πολύ ντόρο και σκληρές αντιπαραθέσεις βιώσαμε πριν από λίγους μήνες, όταν η κυβέρνηση κατέθετε προς ψήφιση σχετικό Νόμο για τη χορήγηση του δικαιώματος συμμετοχής στις αυτοδιοικητικές εκλογές στους μετανάστες. Τι δεν ακούσαμε, τι ξενοφοβικά σύνδρομα δεν αναδείχθηκαν; Μεγαλόσχημοι ισχυρισμοί όπως „πρόκειται για τη «βιαιότερη» πολιτική απόπειρα αλλαγής της σύνθεσης του εκλογικού σώματος από της ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους“, ή „είναι φανερό ότι όσες ψήφοι λείπουν από το ΠΑΣΟΚ για τους πιο πάνω «ευγενείς» κομματικούς σκοπούς του επιδιώκεται να καλυφθούν από μετανάστες“, αποτελούσαν μέρος μόνο του πολιτικού οπλοστασίου, δυστυχώς κομμάτων του ελληνικού κοινοβουλίου και ακόμη δυστυχέστερα στελεχών τους στην ελληνική μετανάστευση, αγνοώντας, ότι 10 εκατ. Έλληνες ζουν στο εξωτερικό και τέτοιου είδους πολιτικές αποδυνάμωναν στην ουσία τα επιχειρήματά τους για ισότιμη ένταξή τους στις κοινωνίες των χωρών κατοικίας τους. Ποιοι όμως από αυτούς τους ισχυρισμούς επαληθεύθηκαν; Κατά πόσο αλλάζει η σύνθεση των εκλογικών καταλόγων από τη συμμετοχή των μεταναστών στις αυτοδιοικητικές εκλογές της 7ης Νοεμβρίου; Με βάση τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, στην Α' Θεσσαλονίκης θα ψηφίσουν 502.857, εκ των οποίων οι 450 είναι αλλοδαποί. Αντίστοιχα, στη Β' Θεσσαλονίκης των 274.506 εκλογέων οι νόμιμοι μετανάστες που θα ψηφίσουν είναι 193, στο Κιλκίς με τους 107.132 ψηφοφόρους δεν ξεπερνούν τους 121, στην Πέλλα τους 106, στην Πιερία τους 53, στις Σέρρες τους 14 (!) και στη Χαλκιδική τους 177. Ανάλογα είναι τα στοιχεία και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Προς τι λοιπόν οι φοβίες με αυτή την ασήμαντη συμμετοχή, που άλλωστε για τους έχοντες γνώση των θεμάτων μεταναστευτικής πολιτικής ήταν αναμενόμενη; Γνωρίζουν καμία χώρα, όπου οι μετανάστες ζώντας αποκομμένοι στο περιθώριο των κοινωνιών να ενδιαφέρονται για τα κοινά; Η αλήθεια όμως είναι άλλη. Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι ο βαθμός συμμετοχής των μεταναστών σε εκλογικές διαδικασίες των χωρών κατοικίας είναι ανάλογος του βαθμού ένταξής τους στις τοπικές κοινωνίες. Την πορεία προς αυτόν το βαθμό ένταξης επεδίωκαν στην ουσία να εμποδίσουν, αρνούμενοι να αποδεχθούν την πραγματικότητα. Ότι η ιστορία της ανθρωπότητας είναι ιστορία μεταναστευτικών ρευμάτων. (ΓΠ)



Ηλεκτρονικό φρένο στη ληστεία µε τα φάρµακα

Ετήσια σπατάλη δύο δισ. ευρώ µέσω συνταγών

„Η Ελλάδα ξόδευε για φάρµακα όσα µια χώρα µε τον πληθυσµό της Ισπανίας“, επισήµανε ο Γ. Παπανδρέου κατά τη χθεσινή επίσκεψή του στον Οργανισµό Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελµατιών (ΟΑΕΕ), όπου άρχισε να εφαρµόζεται η ηλεκτρονική συνταγογράφηση. <ΤΑ ΝΕΑ>

Παχυλοί τραπεζικοί λογαριασμοί μέχρι 10 εκατ. ευρώ και ισχνές φορολογικές δηλώσεις ακόμα και κάτω από το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ αποτελούν το κοινό γνώρισμα 2.250 ιδιωτών, νοσοκομειακών και γιατρών του ΙΚΑ που πιάστηκαν στην απόχη των ελέγχων του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος. <ΤΑ ΝΕΑ>

„Λεφτά υπάρχουν“, δήλωνε ο Παπανδρέου ένα χρόνο πριν στον προεκλογικό του αγώνα. Δεν ήταν και είναι λίγοι αυτοί που τον διακωμώδησαν και τον χλεύασαν, αποσιωπώντας συνειδητά το δεύτερο σκέλος, ερώτημα της διαπίστωσης „που πάνε τα λεφτά;“ Τον κατηγόρησαν για λαϊκιστή μπερδεύοντάς μας στα νούμερα του δημόσιου χρέους με το αν γνώριζε ή δε γνώριζε τα πραγματικά ποσοστά του.

Η αποκάλυψη των τρωκτικών του δημόσιου πλούτου θα είναι και η δικαίωσή του. Η αναγνώρισή του όμως θα έλθει αργότερα και δεν θα εξαρτηθεί μόνο από το αν θα τα καταφέρει να μας βγάλει από την κρίση, αλλά κυρίως από το κατά πόσο θα δείξει την ίδια αποφασιστικότητα στην αναδιανομή του εισοδήματος με όρους και αξίες μιας κοινωνίας αλληλεγγύης. Τότε και μόνο τότε θα είναι συνεπής στις προεκλογικές του διακηρύξεις.

Αν όλα αυτά βέβαια γινόταν στον καιρό τους, σήμερα ούτε μνημόνια, ούτε τρόικες θα είχαμε. Γι΄ αυτό και όσοι ευθύνονται δεν δικαιούνται να αυθαδιάζουν. Το αντιμνημονιακό μέτωπο όφειλε πρώτιστα να τεθεί ενάντια στους υπαίτιους της κρίσης που στην ουσία επιβάλλανε με τις επιλογές τους το μνημόνιο ως μοναδική δυνατότητα επιβίωσης και στη διαφθορά. Όλα τα άλλα εντάσσονται στις κομματικές και προσωπικές σκοπιμότητες και φιλοδοξίες. (ΓΠ)

Μπους: «αρρωσταίνω στη σκέψη ότι δε βρήκαμε όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ»

«Με αρρωσταίνει η σκέψη ότι δεν βρήκαμε όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ» γράφει στην βιογραφία του ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, αποκαλύπτοντας ότι είχε σκεφτεί να αντικαταστήσει τον Ντικ Τσέινι, αποκαλώντας τον «Νταρθ Βέιντερ της κυβέρνησης» (ο πιο σκοτεινός χαρακτήρας στον Πόλεμο των Άστρων...) <Απόσπασμα από ΤΑ ΝΕΑ>

Κύριε Μπους όσα λάθη και εμφανείς ανεπάρκειές σας και αν παραδεχθείτε, σε όποια αυτοβιογραφική κριτική και αν εξασκηθείτε, δεν πρόκειται να πάτε στον παράδεισο, που προφανώς ως μοναδικός συνομιλητής του θεού (μη ξεχάσετε τα χάπια σας) επιδιώκετε και επιθυμείτε. Όσο και αν παθαίνετε σοκ που δε βρήκατε στο Ιράκ όπλα μαζικής καταστροφής, όσο και αν αρρωσταίνετε όπως ισχυρίζεστε (προσέξτε την ημερομηνία λήξης), δεν πείθετε ειλικρινά κανένα. Αν η μνήμη σας δε σας απατά πολλοί ήταν εκείνοι εκείνη την εποχή και όχι άσχετοι, που ισχυρίζονταν, πως όπλα δεν πρόκειται να βρείτε, γιατί απλά δεν υπήρχαν. Τα όπλα μαζικής καταστροφής ήταν η  πρόφαση της εισβολής σας και οι εγκληματικές σας ενέργειες σε βάρος ενός λαού. Όλοι οι διεθνείς εγκληματίες για τα εγκλήματά τους επικαλούνται πάντα ιερούς σκοπούς. Γι΄ αυτό και τη σωτηρία της ψυχής σας πολύ χλομή τη βλέπω. Αλλά μην ανησυχείτε δεν πρόκειται να μείνετε μόνος (όταν έλθει η ώρα βέβαια) στην πόρτα της κόλασης γίνεται στριμωξίδι. (ΓΠ)

Λόγια της κάλπης!

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ*
kmamelis@the. forthnet.gr

...Προς την κάλπη του Νοέμβρη φαίνεται να τους κατακυριεύει μαζί με το γκρίζο και τη βροχή η φωνή του Ροβεσπιέρου από τον τελευταίο του λόγο στη Συμβατική. Κι αν δεν τον γνωρίζουν, τον νιώθουν. Η 8η Θερμιδώρ του έτους 2 (καλοκαίρι 1794) τους σημαδεύει, έστω κι αν τους είναι άγνωστη και μακρινή.
«…. Λαέ, εσύ που σε φοβούνται, σε κολακεύουν και σε περιφρονούν, εσύ, αναγνωρισμένε κυρίαρχε που σε μεταχειρίζονται πάντα σαν σκλάβο, να θυμάσαι ότι παντού όπου δεν βασιλεύει η δικαιοσύνη, βασιλεύουν τα πάθη των αξιωματούχων και τότε ο λαός δεν αλλάζει τα πεπρωμένα του αλλά τις αλυσίδες του!...». <Ολόκληρο το άρθρο στον ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ>

Γιατί όχι εκλογές;

Μετά από το επιδερμικής στην καλύτερη περίπτωση ανάλυσης άρθρο του κυρίου Δαβαράκη με τίτλο „Εκλογές; Είναι σοβαρός;" και συνάμα απρεπούς τίτλου του, όσον αφορά τον πρωθυπουργό, έρχεται με σημερινό του άρθρο ο Σταύρος Θεοδωράκης με τίτλο „γιατί όχι εκλογές;" για να αποκαταστήσει την πραγματικότητα. Κατά τη γνώμη μου ήταν απαραίτητο, αν λάβει κανείς υπόψη του, ότι οι επισκέπτες στα σχόλιά τους με δυσκολία έκρυβαν την ειρωνεία και το θυμό τους συνάμα. Και τούτο, όχι γιατί ο κύριος Δαβαράκης στερείται του δικαιώματος να εκφράζει την όποια γνώμη του ελεύθερα, αλίμονο τόσα και τόσα ακούμε και διαβάζουμε οι έρμοι καθημερινά, αλλά κυρίως για την έλλειψη πολιτικού πολιτισμού. Δεν μπορείς να απευθύνεσαι σε ένα πρωθυπουργό περίπου σε κουτσαβάκικο στυλ „είσαι σοβαρός ρε;" (το ρε είναι δικό μου). Εκτός και αν είσαι ο Λάκης Λαζόπουλος. Αλλά άλλο „Αριστοφάνης" (έτσι Λάκη;) και άλλο Δαβαράκης, για να κρατούμε και το μέτρο. Πάντως είναι αλήθεια, πως πρέπει όλοι να σοβαρευτούμε. Πρώτιστα βέβαια τα κόμματα και όλοι οι επίδοξοι ηγέτες και σωτήρες. Γιατί παρατηρείται, ότι ενώ είναι αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα και της Ν.Δ. και του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ και του Δημαρά και όποιου άλλου υποψήφιου να αντιμάχεται το Μνημόνιο, δεν είναι δικαίωμά τους όμως να μη προβάλουν τίποτε ρεαλιστικό για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Επιπλέον θεωρώ ανεύθυνο και επικίνδυνο να θέλουν να εκμεταλλευτούν την υπάρχουσα λαϊκή δυσαρέσκεια από τα επώδυνα μέτρα που περιλαμβάνει το Μνημόνιο, χωρίς παράλληλα να γνωρίζουν, πως θα διαχειρισθούν τη δυσαρέσκεια και που θα την οδηγήσουν. Ένα βασικό ερώτημα οφείλει να απαντηθεί, για να διαχωρίσουμε την ανεύθυνη από την υπεύθυνη πολιτική. Αν η δυσαρέσκεια των πολιτών δεν εκφραστεί δημοκρατικά και μέσω εκλογών, που τις απεύχεστε (γιατί άραγε;), τότε ποια άλλη διέξοδο προτείνετε; Οφείλετε κύριοι και κυρία μια απάντηση. (Γ.Π.)

Γιατί όχι εκλογές;

Του Σταύρου Θεοδωράκη

Δεν έχω καταλάβει τι πραγματικά ζητάμε από τον Παπανδρέου. Να κάνει ή να μην κάνει εκλογές; Ο Σαμαράς λέει ότι ο Παπανδρέου καταστρέφει τη χώρα παραμένοντας στην εξουσία. Το ΚΚΕ λέει ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι τόσο κακή όσο και η κυβέρνηση Καραμανλή. Ο Καρατζαφέρης βλέπει παντού προδοσίες και εθνικές μειοδοσίες. Ο Αλαβάνος καλεί τον Παπανδρέου να μην πατάει το πόδι του στην «ελεύθερη Αττική» (!).Ο Τσίπρας λέει ότι πρέπει να εξαφανιστεί το νωρίτερο δυνατόν (ο Παπανδρέου – όχι ο Αλαβάνος). Ενώ το «μισό» ΠΑΣΟΚ λέει ότι ο Γιώργος πρόδωσε τον Ανδρέα… Όλα αυτά λοιπόν που καταλήγουν; Ότι δεν είναι ώρα για εκλογές; Κάθε λογικός άνθρωπος που ακούει τους ηγέτες της αντιπολίτευσης (και ορισμένους της συμπολίτευσης) να κατηγορούν για τόσα πολλά πράγματα τον Γιώργο Παπανδρέου, θα περίμενε ότι η τελευταία τους φράση θα ήταν «εδώ και τώρα εκλογές». Και όχι μόνο δεν ζητούν εκλογές αλλά όταν τις υπαινίσσεται ως λύση ο Παπανδρέου τον βρίζουν ως εκβιαστή. Ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω. Οι τοπικές εκλογές του Νοεμβρίου είναι ξεκάθαρο ότι ξεκίνησαν για να είναι μόνο… τοπικές. Τα σκουπίδια μας δηλαδή, τα πάρκα μας, οι πεζόδρομοι μας, τα αυθαίρετα μας, οι φιλαρμονικές μας… Κάποιοι, με πρώτη τη Νέα Δημοκρατία, θέλησαν να μετατρέψουν τις τοπικές εκλογές σε εθνικό Δημοψήφισμα. Και έτσι φτάσαμε στο σημείο οι μισοί συνδυασμοί να μας καλούν να τους ψηφίσουμε για να γκρεμίσουν την κυβέρνηση και οι άλλοι μισοί για να γκρεμίσουν το Μνημόνιο. Και όταν ο Παπανδρέου απαντά στην πρόκληση και λέει ότι αν υπερισχύσουν οι συνδυασμοί που με πολεμούν τότε θα πάμε σε εθνικές εκλογές, οι συνδυασμοί το «γυρίζουν». <Συνέχεια κλικ εδώ>

Εκλογές; Είναι σοβαρός;

Αντιγράφω από το άρθρο του Άρη Δαβαράκη από τη σελίδα protagon.gr

...„Ας λέει ότι θέλει ο Πρωθυπουργός σε όσες «διακαναλικές» γουστάρει. Εμείς, το μεγάλο ποσοστό όσων φτάσουν μέχρι τις κάλπες και δεν κάτσουν σπίτι τους, θα του στείλουμε το μήνυμα ότι φτηνοί εκβιασμοί όχι μόνο δεν περνάνε, αλλά μας θυμώνουν ακόμα παραπάνω. Θέλει να πάει σε εκλογές; Ας πάει. Ο Δημαράς, ο από μηχανής θεός, θα μας κάνει να χαμογελάσουμε αισιόδοξα και να περιμένουμε ραγδαίες εξελίξεις. Ο Γ.Α.Π θα τις ξανακερδίσει πάντως, θέλει δεν θέλει, τις επόμενες εκλογές - και θα είναι πια ο μοναδικός υπεύθυνος για την απόλυτη εξαθλίωσή μας, την πτώχευση και την απελπισία μας.

(Ακούς εκεί; Η ψηφίζεις αυτό που θέλω εγώ, ή βουλιάζω την Ελλάδα στη μέση του Ατλαντικού; Έχουμε χάσει μου φαίνεται εντελώς τη μπάλα, τον μπούσουλα – και κάθε σεβασμό προς την μικρή πατρίδα μας)“ <ολόκληρο το άρθρο>

Σχόλιο του Γιώργου Παπαδόπουλου

Κύριε Δαβαράκη αναρωτιέμαι και εγώ μαζί σας αν είμαστε πράγματι σοβαροί.

Στις 7 Νοεμβρίου έχουμε τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Από όποια άποψη και αν δει κανείς το ζήτημα, όσα μύρια κακά και δεινά αν πιστεύει κανείς ότι έχει ο ΚΑΛΙΚΡΑΤΗΣ, ένα δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Όσο ποιο αποκεντρωμένη η εξουσία και η διοίκηση, τόσο πιο πολύ μπορεί να την πλησιάσει ο πολίτης. Έχει επομένως μέγιστη σημασία να συμμετάσχουμε όλοι και να επιλέξουμε και με κομματικά, δεν αντιλέγω, αλλά και με αυτοδιοικητικά κριτήρια, έστω στο μέτρο του δυνατού, τους τοπικούς μας άρχοντες. Τώρα το τι δουλειά έχει το αντιμνημονιακό μέτωπο ως κυρίαρχη πολιτική καθώς και ως πολιτική πόλωσης και σύγκρουσης νομίζω χρήζει όχι μόνο πολιτικής ερμηνείας αλλά και απάντησης στον αναστεναγμό σας. "Είμαστε σοβαροί;"

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει στις δημοκρατίες τη λαϊκή βούληση, αν ο λαός δώσει ακόμη και εξαπατούμενος μια καθαρή νίκη στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο; Μπορεί άραγε να σταθεί κυβέρνηση και μάλιστα κάτω από αυτές τις συνθήκες και να διαπραγματεύεται στο όνομα του λαού; Είμαστε σοβαροί;

Σε μια τέτοια περίπτωση ο κύριος Παπανδρέου έχει δύο δυνατότητες. Ή να αλλάξει πολιτική και να την προσαρμόσει στη λαϊκή επιταγή, ή να πάει σε εκλογές για να καταγραφεί συγκεκριμένα και σε επίπεδο εθνικών εκλογών η πραγματική επιλογή του ελληνικού λαού και όχι η μπασταρδεμένα εκμαιευμένη. Για να είμαστε δηλαδή κομματάκι σοβαροί.

Είναι φανερό όμως, ότι ο κύριος Παπανδρέου δεν βλέπει άλλη λύση ή δυνατότητα εξόδου από τη κρίση, εκτός αυτής που τελικά επέλεξε. Δικαίωμά του να το πιστεύει. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι ισχυρισμοί, το μέτωπο του αντιμνημονίου, για τη νίκη του οποίου "καθαρά" και δυναμικά αγωνίζονται, οι κύριοι Σαμαράς, Τσίπρας, Δημαράς, Μητρόπουλους και βέβαια η κυρία Παπαρήγα. Αν βγουν λοιπόν ενισχυμένοι και εκτιμήσουν ότι εκπροσωπούν την πλειοψηφούσα άποψη του ελληνικού λαού, δεν πρέπει όλοι αυτοί οι κύριοι και η κυρία να αναλάβουν και την ευθύνη να διαχειριστούν την κρίση και να οδηγήσουν τη χώρα σε έξοδο από αυτήν; Τι τζάμπα μαγκιά είναι αυτή; Όχι τίποτε άλλο αλλά για να γίνουμε κάποτε σοβαροί. (ΓΠ)

Photo: Γιάννης Κόντος

Ο πρώτος νεκρός του 1940

«Πάν τα παιδούλια μ’»… Σε αυτή τη θαυμάσια φωτογραφία, με τα αυστηρά και αθώα πρόσωπα, ο τελευταίος εκ των ορθίων, είναι ο πρώτος νεκρός του αλβανικού πολέμου. Ονομάζεται Βασίλης Τσιαβαλιάρης, γεννηθείς το 1912 στην Πιαλεία Τρικάλων, υπηρετούσε στρατιώτης στο 51 Σύνταγμα Πεζικού, σκοπευτής πολυβόλου. Έπεσε στο 21o φυλάκιο των ελληνοαλβανικών συνόρων, χτυπημένος απο βλήμα όλμου, στις 5 π.μ, με τα πρώτα πυρά των ιταλών, της 28ης Οκτωβριου 1940. Η φωτογραφία είναι του 1930, ο Βασίλης ήταν τότε 18 ετών, ανύπανδρος. Παντρεύτηκε αργότερα και άφησε χήρα και τρία παιδιά. Οι τελευταίες λέξεις που είπε ήταν: «Πάν τα παιδούλια μ’»… Πηγή: BLOG YSTERA

Ο ρατσισμός της ποσόστωσης

Κριτική ασκεί σχετικά με την „επιβολή της συμμετοχής της γυναίκας" στα ψηφοδέλτια η Calpicon Ltd με άρθρο της στην ιστοσελίδα protagon.gr και αναρωτιέται

„…Γιατί λοιπόν η ποσόστωση στα ψηφοδέλτια; Αν αυτό δεν είναι αναχρονισμός, τότε τι είναι; Γιατί να θεωρούνται οι γυναίκες «προβληματική» κοινωνική ομάδα που στο όνομα της δήθεν ισότητας χρειάζονται «σπρώξιμο»; Γιατί να θεωρείται ένας πολίτης λιγότερο ικανός από κάποιον άλλο στο εκλέγεσθαι μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα; Δηλαδή τι παραπάνω χρειάζεται για να χαρακτηρίσει κάποιος αυτή τη λογική σαν καθαρά ρατσιστική; Όσο κι αν έψαξα, δε βρήκα κάποιο δημοσίευμα που να αντιτίθεται στην ποσόστωση. Η γραμματεία ισότητας πανηγυρίζει! Οι λαλίστατες επί παντός επιστητού πριν κάτι χρόνια γυναικείες οργανώσεις τώρα πια σιωπούν. Γιατί;…" (Ολόκληρο το άρθρο)

Όχι δεν είναι ούτε αναχρονισμός, ούτε ρατσισμός.

Είναι αλήθεια, ότι η παρουσία της γυναίκας στην επαγγελματική, πολιτική, διοικητική και πολιτιστική ζωή των σύγχρονων κοινωνιών αναπτύχθηκε με ταχείς ρυθμούς στην εποχή μας. Προσωπικά πιστεύω, ότι η σημερινή της θέση προέκυψε περισσότερο ως ανάγκη της οικονομίας και των κινημάτων της δεκαετίας του 60-70, που επέδρασαν βαθιά στις κοινωνικές διεργασίες και στην εξέλιξη της κοινωνίας και λιγότερο ως αποτέλεσμα πάσης φύσης διοικητικών μέτρων. Η εφαρμογή αναγκαστικής ποσόστωσης στη δημιουργία ψηφοδελτίου ούτε ρατσισμό ούτε διακριτική μεταχείριση αποτελεί, γιατί το ψηφοδέλτιο με τους υποψηφίους του πρέπει να εκφράζει συνολικά τη σύνθεση της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αντίθετα διακριτική μεταχείριση και δημοκρατικό έλλειμμα υπάρχει μόνο, όταν η ποσόστωση αδιαφορώντας για την βούληση του εκλογικού σώματος επιβάλλει τη σειρά εκλογής των υποψηφίων. Τότε μπορούμε πράγματι να μιλήσουμε για διάκριση ως αποτέλεσμα διοικητικών παρεμβάσεων που στρεβλώνουν τη βούληση του εκλογικού σώματος.„Στη γυναίκα ανήκει το μισό του ουρανού. Οφείλει να το κατακτήσει" έγραφε ο Μάο για το γυναικείο ζήτημα στην Κίνα και η γυναίκα είχε πλεονέκτημα έναντι του άνδρα μόνο στην περίπτωση ίσων προσόντων ή ισοψηφίας. (Γ.Π.)

«Ερμοκοπίδες»

TΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ kmamelis@the. forthnet.gr Η άποψή μου ήταν δημόσια. Εγκαιρα, προ τετραετίας, αρθρογράφησα κατά του ανδριάντα Καραμανλή στην Αριστοτέλους. Δεν ήταν, βέβαια, η ώρα για συνολική συζήτηση της αισθητικής της πόλης, ούτε της λειτουργικής (σε σχέση με τη συλλογική μνήμη) χωροθέτησης των κάθε είδους σημάτων της μνημειακής παρουσίας σ' αυτήν. Την επαναφέρω εν όψει της εκλογής της νέας δημοτικής αρχής. Εξήγησα, τότε, ότι κατά τη «δεσποτική» αντίληψη άσκησης της τοπικής εξουσίας της, με την παντελή έλλειψη δημόσιου διαλόγου για τη μελλοντική εικόνα της πόλης, με την επιλεκτική και μονοσήμαντη «ερμηνεία» της ιστορίας και τη «μορφωτική» της υστέρηση, η δημοτική αρχή Παπαγεωργόπουλου για λόγους που σχετίζονται με την προσωπική διαδρομή του επικεφαλής της και όχι με την «ιστορική συνείδηση» του άστεως, επέλεξε τη σημειολογία της δεσπόζουσας θέσης, στην καρδιά της πόλης, για την οριστική και αμετάκλητη σηματοδότησή της, με την εκεί- αμφιλεγόμενη, αν όχι και διχαστική- μνημειακή παρουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μακριά από τις αντιλήψεις συμψηφισμού που ακούγονται ευχάριστα μέσα στον ιδεολογικό χυλό των ημερών μας και σε απόσταση από τις ανιστόρητες ισοπεδωτικές προτάσεις προκύπτει μεγαλόφωνα και σθεναρά η υποχρέωση να ανοίξει σοβαρός και υπεύθυνος διάλογος. Διάλογος -της ιστορικής αποτίμησης της πολιτικής παρουσίας του τιμωμένου. -της μνημειακής αποτύπωσης στο χωροχρόνο του αστερισμού των πολιτικών ηγετών που «χάραξαν» την πόλη. -της αισθητικής επιλογής σε συνάρτηση με τη δεδομένη, εφαρμοσμένη και κυρίαρχη αντίληψη της -εν αποδρομή- δημοτικής αρχής Παπαγεωργόπουλου. Ο σεβασμός προς τον πολιτικό ηγέτη προϋποθέτει κυρίως σεβασμό στην ιστορία της Θεσσαλονίκης και στους διαχρονικούς ιστορικούς δρόμους των πολιτών της, που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν σ' αυτήν. Και προσβάλλει το ιστορικό του μέγεθος η κουτοπόνηρη υφαρπαγή και οικειοποίησή του. Ευτυχώς για τη Θεσσαλονίκη, διαθέτει νοήμονες αστούς, σοβαρούς κεντρώους και απροκατάληπτους αριστερούς, που θα αφυπνιστούν από το επιχειρούμενο ανοσιούργημα της μονομερούς παρουσίας του. Μακριά από λαϊκισμούς, μοναδικότητες και μικροπoλιτικούς χειροκροτητές, μπορεί η πόλη και οι ηγεσίες της (όχι μόνον οι δημοτικές!) να εκπονήσουν χωρίς φορτίσεις, το σχέδιο της απόδοσης μνήμης σε όλους τους πολιτικούς ηγέτες που τους αρμόζει ο στίχος «έτσι θαυμάσιος θάναι ο έπαινός σας». Στο πρέπον σημείο. Πριν υπάρξουν «Ερμοκοπίδες». Πηγή: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 20 Οκτωβρίου 2010

Λεφτά υπάρχουν = η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα

Περίοδος εκλογών και είναι λογικό τα συνθήματα να παίζουν τον ιδιαίτερο δικό τους ρόλο, είτε ως θεμιτής διαφήμισης του πολιτικού προϊόντος, είτε ως μείωσης (αθέμιτης) του αντιπάλου. Αναρωτιέμαι λοιπόν το „λεφτά υπάρχουν“ του πρωθυπουργού με την παράλληλη και όχι αποκομμένη διαπίστωση, ότι ο πλούτος της χώρας αναδιανέμεται σε βάρος των πολλών και εμποδίζει την ανάπτυξη, σε τι διαφέρει από τον ισχυρισμό του Σαμαρά στο συνέδριο του economist ότι η „Ελλάδα είναι πλούσια χώρα“ που αν αξιοποιήσει τον πλούτο της θα βγει από την κρίση; Η μαύρη προπαγάνδα και οι ανεύθυνες επικοινωνιακού τύπου προτάσεις δεν βοηθούν κανένα. Αντίθετα επιδεινώνουν το κλίμα και απογοητεύουν τους πολίτες. Οι πολίτες χρειάζονται μια υπεύθυνη πολιτική. Και υπεύθυνη πολιτική σημαίνει, ρεαλιστικές προτάσεις εξόδου από την κρίση χωρίς φτιασίδια, καθρεφτάκια και πλουμιστά λοφία. (ΓΠ)

Τα γονίδια και η ενσωµάτωση

Του Γκαζµέντ Καπλάνι Είπε προχθές η κ. Μέρκελ ότι η Γερµανία απέτυχε µε τους µετανάστες. Οτι το µοντέλο της πολυπολιτισµικότητας δεν λειτουργεί πια. Οτι αυτή η θεωρία πως θα ζήσουµε ευτυχισµένοι ο ένας δίπλα στον άλλον χωρίς να αναµειχθούµε, µπάζει νερά. Είπε πολλές αλήθειες. Απλά δεν είπε την κύρια αλήθεια: ότι απέτυχε το µοντέλο της «πολυπολιτισµικότητας» που επέλεξαν οι οµοϊδεάτες της κ. Μέρκελ. Ηταν εκείνοι που επί δεκαετίες έλεγαν στους µετανάστες ότι στη Γερµανία βρίσκονται προσωρινά ως γκασταρµπάιτερ, δηλαδή «φιλοξενούµενοι εργάτες», πως µια µέρα θα πρέπει να πάνε πίσω στις πατρίδες τους. Γι´ αυτόν τον λόγο οι µετανάστες έπρεπε να έχουν τις δικές τους γειτονιές, τα δικά τους σχολεία, τις δικές τους ζωές, τις ζωές των άλλων. Το µοντέλο της γερµανικής πολυπολιτισµικότητας για δεκαετίες ήταν: «δεν θα γίνεις Γερµανός ποτέ Ελληνα, Ιταλέ και Τούρκε». Τελικά, οι µετανάστες δεν έφυγαν. Εµειναν στη Γερµανία. Μόχθησαν, άντεξαν, δηµιούργησαν οικογένειες, προχώρησαν. Τα παιδιά τους δεν µιλούσαν πια σπαστά γερµανικά. Δεν ένιωθαν ξένα και άρχισαν να διεκδικούν ως ντόπιοι. Και τότε, ξαφνικά, έγιναν ενοχλητικοί, άρχισαν να φαίνονται πολλοί. Την καινούργια κατάσταση την περιέγραψε µε αριστουργηµατικό τρόπο ο Μαξ Φρις: «οι µετανάστες είναι πολλοί. Οχι, βέβαια, στα εργοστάσιά µας. Τις αργίες, τις Κυριακές στις πλατείες, φαίνονται πάρα πολλοί». Το γερµανικό κράτος αντιλήφθηκε ύστερα από δεκαετίες το Βατερλώ του µοντέλου της «πολυπολιτισµικότητας» που το ίδιο επέβαλε στους µετανάστες. Ηταν τότε που άλλαξε ο κώδικας της ιθαγένειας στη Γερµανία και άρχισε, σταδιακά, να πέφτει το τείχος που χώριζε τη Γερµανία σε ντόπιους και ξένους. Από τότε η Γερµανία έχει κάνει τεράστια βήµατα. Αν και υπάρχουν ακόµα πολλά προβλήµατα _ και πού δεν υπάρχουν άλλωστε _ τα παιδιά των µεταναστών στη Γερµανία, γερµανοί πολίτες πια, γίνονται αρχηγοί γερµανικών κοµµάτων, ευρωβουλευτές, διάσηµοι σκηνοθέτες, βραβευµένοι συγγραφείς. Δεν είναι πια απλά φθηνά εργατικά χέρια αλλά και κοµµάτι της «γερµανικής ελίτ». Οι σκληροί υποστηριχτές του µοντέλου του γκασταρµπάιτερ _ όπως ο κύριος Σαραζίν φερ ειπείν, µέλος του Δ.Σ. της Βundesbank _ πικραµένοι από την εξέλιξη των πραγµάτων, το έχουν ρίξει τώρα στη θεωρία των γονιδίων. Λένε πως ολόκληρες οµάδες µεταναστών είναι γονιδιακά αναφοµοίωτοι. Εντάξει, εδώ που τα λέµε, ο Αδόλφος τα έλεγε καλύτερα αυτά τα πράγµατα µε γονίδια, σεξουαλικά πεινασµένους και «αναφοµοίωτους». Από την άλλη, υπάρχουν οι «µετριοπαθείς» νοσταλγοί του συνθήµατος «δεν θα γίνεις Γερµανός ποτέ Ελληνα, Ιταλέ και Τούρκε...». Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγαν κάποτε στους µετανάστες πως δεν θα γίνουν ποτέ κοµµάτι της γερµανικής κοινωνίας και ότι θα πρέπει να πάνε πίσω στις πατρίδες τους, που σήµερα λένε: «Εµείς θέλουµε να ενσωµατωθούν οι µετανάστες αλλά αυτοί δεν θέλουν». Τι εννοούν όµως µε ενσωµάτωση; Κατά κύριο λόγο ότι οι µετανάστες και τα παιδιά τους πρέπει, εάν θέλουν να µείνουν στη Γερµανία, να αποδεχτούν πως θα είναι γερµανοί πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Και ότι για να θεωρηθούν Γερµανοί πρέπει να σκέφτονται σαν Γερµαναράδες. Αυτήν την «αντίληψη ενσωµάτωσης» χαϊδεύει η κ. Μέρκελ µε τα λόγια της. Θα µου πείτε: «Μα δεν υπάρχει πρόβληµα ενσωµάτωσης;». Σίγουρα υπάρχει. Η ενσωµάτωση όµως απαιτεί χρόνο και υποµονή. Και προπαντός είναι σαν το ταγκό: για να πετύχει χρειάζονται πάντα δύο... Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ 19.10.2010- Φωτο: από die Welt

Στηρίζω Δηµαρά στην Περιφέρεια Αττικής, λέει τώρα ο Παναγιώτης Φασούλας ...

...µετά την εξαίρεσή του από τη λίστα των υποψήφιων αντιπεριφερειαρχών µε το ψηφοδέλτιο του Γιάννη Σγουρού.

Το „αφού δεν με επιλέξατε, τότε θα σας δείξω εγώ", λυπούμαι αλλά το θεωρώ ένδειξη πλήρους πολιτικής ανωριμότητας. Όμως δεν του καταλογίζω ευθύνες, γιατί ουσιαστικά δε φταίει αυτός. Φταίνε αυτοί, εμείς και το σύστημα. Κατ΄ αρχήν φταίνε αυτοί και όσοι τέλος πάντων επιμένουν να επιλέγουν τους υποψήφιους Δημάρχους, Νομάρχες, Περιφερειάρχες, Βουλευτές κλπ. με κριτήρια αθλητικών και τηλεοπτικών επιδόσεων. Κατόπιν φταίμε όλοι εμείς, που έχουμε εθιστεί να επιλέγουμε τις απολίτικες πολιτικές, ακόμη και μουρμουρίζοντας, χωρίς ούτε μια στιγμή να σκεφτούμε στα σοβαρά πόσο χρήσιμο και πατριωτικό θα ήταν να τους γυρίσουμε την πλάτη, και

τέλος „φταίει" το σύστημα γιατί αναπαράγοντας τις αντινομίες του συνεχίζει να αποτελεί την καλύτερη δικαιολογία του εθισμού και της αδράνειάς μας. (Γ.Π.)

Σε ποιόν ανήκει η …Ακρόπολη;

Το ζήσαμε κι αυτό και μόνον ευτυχείς δεν είμαστε: Που είδαμε όμηρο τον Παρθενώνα και τυλιγμένη στο φως των …δακρυγόνων την Ακρόπολη. Να απαθανατίζεται βιασμένη από χαρωπούς ιάπωνες τουρίστες. Και καθ’ότι η εθνική ευτυχία προφανώς και δεν είναι το φόρτε μας σ’ αυτούς τους καιρούς που αναγκαστήκαμε να ζούμε, καλόν είναι τουλάχιστον να είμαστε λίγο πιο ψύχραιμοι. Και να έχουμε στο μυαλό μας ότι η Ακρόπολη δεν είναι ούτε υπουργείο Εργασίας να το χτίζεις με τούβλα, ούτε – δημόσιο ή μη – ξέφραγο αμπέλι να μπουκάρεις και να υψώνεις τα λάβαρα της κατάληψης υπέρ, δικαίων ή αδίκων, αιτημάτων. Να θυμόμαστε, δηλαδή, ότι γενικώς και διαχρονικώς …χρησικτησία στην Ακρόπολη δεν προβλέπεται. Διότι η Ακρόπολη δεν ανήκει σε κανέναν μας, ούτε σ’ εμάς, ούτε σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες – ανήκει μόνον στα απανταχού ανοιχτά και διψασμένα μυαλά αυτού του πλανήτη. Κι όταν το κατανοήσουμε αυτό, πάμε μετά να διεκδικήσουμε όλοι μαζί τα όποια δίκαιά μας στους δρόμους, στις πλατείες και σε όποιο υπουργείο θέλουμε. Διότι ναι, κακό, ψυχρό κι ανάποδο το Μνημόνιο, κι ακόμη πιο κακές και ανάποδες όλες οι εκπτώσεις, περικοπές και κοινωνικές αδικίες, αλλά εάν μπούμε και στη διαδικασία έκπτωσης και των τελευταίων πολιτισμικών και ηθικών οχυρών, τότε ας το αφήσουμε καλύτερα. Τότε δεν χρειάζεται κανένα Μνημόνιο για να μας αποτελειώσει – την κάνουμε τη δουλειά μόνοι μας, εν είδει εθνικής αυτοχειρίας…

Από το ellispoint

Με αφορμή ένα "σχόλιο"

„Δεν είναι κακό να είναι βλάκας κανείς, η Δημοκρατία το επιτρέπει, αλλά μέχρι του σημείου που αρχίζει να γίνεται επικίνδυνος για τους υπόλοιπους…“ (Ένας Ανωγειανός) Στο σχόλιό μου „Χάνουν τον καιρό τους, μία είναι η λύση. Η πρόταση Σαμαρά“ ανώνυμος αναγνώστης μου έστειλε ως "σχόλιο" εξαιτίας της κατά την άποψή του ξεπουλήματος της χώρας και κατάρρευσης του ελλαδικού πολιτικού συστήματος, μία διακήρυξη, που τη θεωρώ όχι μόνο απαράδεκτη αλλά και εθνικά επικίνδυνη. Βεβαίως και δεν πρόκειται να τη δημοσιεύσω. Οι απόψεις αυτές δεν εντάσσονται στα πλαίσια της ελεύθερης διακίνησης γνώμης και ιδεών. Ο καθείς βέβαια έχει το δικαίωμα να δημιουργεί το δικό του ιστολόγιο και να γράφει υπεύθυνα και εννοώ επώνυμα ότι νομίζει. Βαποράκι όμως εγώ δεν γίνομαι. Είναι αλήθεια, ότι το διαδίκτυο έχει φρίξει δυστυχώς από εθνικιστικά στοιχεία, που βρήκαν χώρο να εκφραστούν. Δεν μας έφταναν οι „λάτρεις“ του αρχαίου ελληνισμού, όχι βέβαια αυτού ως πανανθρώπινου αξιακού συστήματος, φιλοσοφικής σκέψης και στοχασμού, αλλά αυτού, που ταυτίζει ένα ολόκληρο πολιτισμό με τις γυαλιστερές περικεφαλαίες μιας δήθεν „ανώτερης“ φυλής, έχουμε τώρα και τους ανεγκέφαλους των τοπικών εθνικισμών. Μηδενικές πωλήσεις στις άγνωστες φυλλάδες τους, με πολλούς όμως αποδέκτες στο διαδίκτυο, που ασυνείδητα διακινούν τις πιο απίθανες απόψεις. Και επειδή οι τύποι αυτοί αυτό επιδιώκουν, ακόμη και δια μέσου μιας αρνητικής προσέγγισης, λίγη προσοχή στο τι υλικό διαβιβάζουμε στους συνομιλητές μας δε βλάπτει. (Γ.Π)

Μιχάλη, πάρε τ' όπλο σου!

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ* kmamelis@the. forthnet.gr

Συννεφιές και, κατά το λαϊκό άσμα, ακεφιές. Με κάδρο τον Κινέζο πρωθυπουργό, τα γενέθλια της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, το γοητευτικό Εντ Μίλιμπαντ και τον Μιχάλη Καρχιμάκη (αγάντα στις φουρτούνες!), έφτασα να σκέφτομαι φωναχτά το μείζον αυτού του τόπου. Την οικονομία. Που όσο κι αν δε θέλουμε, αποτελεί το πρώτιστο διακύβευμα των εκλογών του Νοέμβρη. Το 'χω ξαναγράψει το εξαίρετο. «In the long run we are all dead»*(John Maynard Keynes), μεθερμηνευόμενο πως όλοι είναι «νεκροί» μετά τη μακριά διαδρομή (προφανώς, της κρίσης). Γιατί η ευρωπαϊκή (νεοφιλελεύθερη) συνταγή σύμφωνα με την οποία η «αυτοσταθεροποιούμενη αγορά εξασφαλίζει μόνη της την προσαρμογή της», με την οικονομία σε εξωγενές σοκ και φάση αταξίας (να «καταστραφεί ό,τι είναι να καταστραφεί»), αλλά μακροπρόθεσμα να βρει το δρόμο της ανάκαμψης, δεν είναι η λύση. Μόνον οι αδαείς και εθελοτυφλούντες δείχνουν θεατρικά την έκπληξή τους παριστάνοντας τους απορημένους. Αλλωστε, αυτό που επιδιώκεται με τα συγκεκριμένα μέσα δεν είναι τίποτε άλλο από την αποθέρμανση της οικονομικής δραστηριότητας μέσω της βίαιης προσαρμογής. Ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται να γνωρίζει καλά το ρόλο και τη σημασία των διεθνο-πολιτικών εφεδρειών στην αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης. Γνωρίζει ότι η πολιτική σύγχυση που επικρατεί μεταξύ των κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η έλλειψη κοινού ευρωπαϊκού οράματος μετέτρεψε πολλούς Ευρωπαίους ηγέτες σε στενοκέφαλους λογιστές, που περιμένουν το πρώτο στραβοπάτημα της χώρας για να της βγάλουν το λογαριασμό με βάση τα δικά τους αδιέξοδα και προκαταλήψεις. Η Ευρώπη, λοιπόν, χωρίς ενιαία στρατηγική και όραμα, ενώ περισσεύουν τα φοβικά της σύνδρομα και τα παρωχημένα στερεότυπα της «θεάς αγοράς», με το Βερολίνο να καραδοκεί. Μόνο το BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) μας γνέφει ελπιδοφόρα. Εάν, όμως, συνεχιστεί η επιδείνωση της προοπτικής της οικονομίας ή σημειωθούν πολιτικές εξελίξεις που θα περιορίσουν ακόμη περισσότερο την αποτελεσματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με εξαιρετικά δυσάρεστες εξελίξεις. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει - έχει καθήκον πανστρατιάς και να μη συνεχίσει να αντιμετωπίζει τη συγκυρία της κάλπης του Νοέμβρη ως Μάο («μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση») ή ως εν υπνώσει ταξιδιώτης του «Τιτανικού», πριν από την πρόσκρουση. Ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος Πηγή: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 6 Οκτωβρίου 2010

Οι μεν, οι δε ή Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ* Σε μια «γρήγορη ανάγνωση» του προεκλογικού σκηνικού που οριστικοποιήθηκε και βαίνει πλησίστιο στις κάλπες του Νοέμβρη, αποτυπώνονται δυο βασικές κατηγορίες προσώπων και στάσεων. Οι μεν, που τους λυπάσαι, για την ευανάγνωστη πρόθεσή τους, ίδια με το στίχο (που αγνοούν) «Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ» (Κ. Καβάφης, Ας φρόντιζαν, 1930). Πρόκειται για ξιπασμένους που εζήλωσαν τα άμφια της προβολής από μικρομεσαίο υπολογισμό, ανάμεικτο από ανερμάτιστη ατομική φιλοδοξία. Ολως τυχαίως, εξελισσομένων των δημοσκοπήσεων για τους «καταλληλότερους» τοπικούς άρχοντες περιφέρουν την ένδεια των θέσεων και των απόψεών τους στα ΜΜΕ. Οι καημένοι οι πορφυρογέννητοι! Αίφνης είτε κλείνοντας τον κύκλο της προσοδοφόρας ιδιώτευσης, μέτρησαν το έχει τους (για δύο τουλάχιστον γενιές) και «ανακάλυψαν την Αμερική» είτε καλοκάθισαν στη ζεστή καρέκλα της επαγγελματικής πολιτικής ως τρόφιμοι του ιδιότυπου εκτροφείου που τους αναπαράγει ως προϊόντα της αιμομικτικής σχέσης (αδιαφανούς) πολιτικής και (κρατικοδίαιτης) οικονομίας. Κάποιοι παίζουν τένις σε όμιλο και μπριτζ σε λέσχη, άλλοι τάβλι και πρέφα σε καφενεία. Κάποιοι συνέφαγαν με υπουργούς, φιλοξένησαν στο εξοχικό δημοσιογράφους, έδειξαν τα Zegna τους στα φιλανθρωπικά gala, μίλησαν σε επιχειρηματικά fora και έδωσαν χορηγία σε ΜΚΟ για τη δημοκρατία και το Νταρφούρ. Αλλοι, καβάλα σε μοτό δημοσιοποιούν τη λαϊκουριά και το αντριλίκι τους, από γάμο σε κηδεία, από βάφτιση σε γήπεδο, από σκυλάδικο σε χασαποταβέρνα, ως οργανικό τμήμα του μεγάλου μας τσίρκου, που κρύβει με τα φώτα του τη φτώχεια τους σε ιδέες και σε έργο. Στο προσκήνιο του πολιτικού μας πολιτισμού και της τηλεοπτικώς κρατούσας προβολής του - χάρη στον ανεξήγητα (;) σκληρό εκλογικό νόμο (επιτρέπει ελάχιστη παρουσία στα mass media) λίγο θα φανούν οι δε. Οι δε, που τους χαίρεσαι. Υπάρχουν -ευτυχώς- λίγοι τέτοιοι, σεμνοί, προσηνείς, με προσωπικότητα. Ταγμένοι. Με πίστη στους θεσμούς, πάθος για τους ανθρώπους, προσήλωση στη διαφάνεια. Με δημόσιο και ιδιωτικό ήθος. Με στέρεο και μεστό λόγο. Πατώντας γερά στη θεωρία της αυτοδύναμης περιφερειακής και τοπικής ανάπτυξης, έχουν σχέδιο ισχυρής και αποτελεσματικής διοίκησης, οραματίζονται, ελπίζουν, πλούσιοι σε συλλογικά αισθήματα, φτωχοί σε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Οι μεν, οι δε. Δυο κόσμοι. Ενα δίλημμα. * Ο ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος ΠΗΓΗ: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ/22.09.2010

Ποιός θυμάται τον Νίκο Πουλαντζά;

της Calpicon Ltd

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ειδήσεις των τελευταίων ημερών ήταν η ανάδειξη του Εντ Μίλιμπαντ στην αρχηγία του Εργατικού κόμματος της Μ. Βρετανίας όταν μετά από εσωκομματικές εκλογές υπερίσχυσε με μικρή διαφορά του αδερφού του Ντέιβιντ Μίλιμπαντ! Στο άκουσμα του ονόματος Μίλιμπαντ, το μυαλό μου γύρισε αρκετά χρόνια πίσω στην εποχή των πολλών θεωρητικών συγκρούσεων ανάμεσα στον «ορθόδοξο» μαρξιστή Ράλφ Μίλιμπαντ, πατέρα των δυο υποψηφίων και το Νίκο Πουλαντζά.

Αλήθεια, ποιος θυμάται σήμερα το Νίκο Πουλαντζά και το έργο του; Κάνοντας μια σύντομη αναφορά, θυμίζω ότι ο Νίκος Πουλαντζάς ήταν θεωρητικός της πολιτικής κοινωνιολογίας. Τη δεκαετία του 1970, ο Πουλαντζάς ήταν μαζί με τον Λουί Αλτουσέρ, οι ηγετικές μορφές του «δομικού μαρξισμού». Ήταν από τους θιασώτες του ευρωκομμουνισμού, αλλά δε δίσταζε να ασκήσει δριμεία «αριστερή» κριτική στην πολιτική των δυτικών Κομουνιστικών-Ευρωκομμουνιστικών κομμάτων. Το τμήμα του θεωρητικού του έργου που αναφερόταν στο «κράτος» ήταν αυτό που τον έκανε ευρύτερα γνωστό.

Ο Πουλαντζάς δεν αποδεχόταν τη μαρξιστική θεωρία ότι το κράτος συνιστά όργανο ταξικής κυριαρχίας κι επιβολής. Ο Πουλαντζάς θεωρούσε το κράτος όργανο εξισορρόπησης των ταξικών ανταγωνισμών. Στόχος του σοσιαλισμού, τόνιζε, δεν έπρεπε να είναι η επαναστατική ήττα του κεφαλαιοκρατικού κράτους, αλλά η «ριζική μεταβολή» του. Η θέση του αυτή ήταν αδιανόητη για κάθε «ορθόδοξα» σκεπτόμενο μαρξιστή της εποχής και ο βασικός λόγος της έντονης διαφωνίας του με το Ράλφ Μίλιμπαντ που υποστήριζε πως το κράτος είναι ένας άκαμπτος μηχανισμός στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης.

Ένα ερώτημα που εύλογα γεννάται, έχει να κάνει με το ποια θα ήταν σήμερα η κοσμοθεωρία του Νίκου Πουλαντζά, αν δε μας άφηνε πρόωρα το 1979. Κανείς δεν ξέρει με τον οδοστρωτήρα ιδεών που έχει επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση. Ίσως αν ζούσε σήμερα, να είχαμε και πάλι μια σύγχρονη προσέγγιση ρήξης και ανατροπής, αφού όπως πίστευε ο Νίκος Πουλαντζάς, «η αξία των θεωρητικοπολιτικών κειμένων συνίσταται και στο γεγονός ότι φέρουν τη σφραγίδα της συγκυρίας μέσα στην οποία έχουν γραφεί»! Ίσως πάλι να βρισκόταν και σήμερα ένας αντίστοιχος Ράλφ Μίλιμπαντ να θεωρεί τον Πουλαντζά ρεφορμιστή… Ίσως…

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για να θυμίσει σε όλους όσους σήμερα βρίζουν ή γελάνε πικρόχολα όταν παρακολουθούν τις ειδήσεις των 8 ή τα «πάνελ» της ΤV, ότι υπήρχαν και εποχές που οι κουβέντες και οι συζητήσεις ήταν προϊόντα σκέψης με επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι τα νούμερα. Το αν αυτός ο τρόπος δημιουργίας απόψεων ήταν ουσιαστικός ή απλά εκτός πραγματικότητας, εκεί που έχουμε φτάσει σήμερα, ειλικρινά πιστεύω ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Πηγή: protagon.gr

Χάνουν τον καιρό τους, μία είναι η λύση. Η πρόταση Σαμαρά.

Στη Γαλλία μετρούν και ξαναμετρούν τους διαδηλωτές αν ήταν 997.000 σύμφωνα με την αστυνομία ή 2,9 με 3 εκατ. κατά τους οργανωτές, προκειμένου να διαπιστώσουν κατά πόσο η κοινή γνώμη αρχίζει να αποδέχεται τις κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις –χάσανε και οι λέξεις το νόημά τους- ή συνεχίζει να διάκειται αρνητικά. Και όλα αυτά, γιατί κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά την „ολοκληρωμένη" πρόταση Σαμαρά, ταχείας εξόδου από την κρίση, που αν καταλάβαμε καλά, τόσο από την ομιλία του και συνέντευξη τύπου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όσο και από την ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, με βάση την πρότασή του είναι δυνατό να μηδενισθεί το συνολικό έλλειμμα της χώρας σε ένα χρόνο, το συνολικό χρέος στα επίπεδα του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος και να επιτευχθεί μείωση της ανεργίας περίπου κατά 6%. Και όλα αυτά χωρίς τα ανάλγητα κυβερνητικά μέτρα και χωρίς σοβαρές θυσίες. Είπαμε ένα άλλο μείγμα πολιτικής. Και επειδή όλοι οι λαοί ξεσηκώνονται –και καλά κάνουν-, ώστε το σημείο ισορροπίας να οριοθετηθεί με ευνοϊκούς για τους ασθενέστερους όρους, καλό είναι οι ηγέτες της Ευρώπης να δουν και το άλλο μείγμα Σαμαρά.

Κύριε Σαμαρά επειδή όλα αυτά τα ωραία τα έχουμε ξανακούσει, μπορείτε παρακαλώ να γίνετε λίγο πιο σαφής; Όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί όπως καλά γνωρίζετε, οι λαγοί με πετραχήλια τρέχουν μόνο πριν τις εκλογές! Συμφωνείτε; (ΓΠ)

Η χώρα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο....

Η χώρα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο, δήλωνε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (θείος). Η ρήση εκείνη επιβεβαιώνεται καθημερινά και σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής αδιακρίτως. Αλέξης Μητρόπουλος και Αλέκος Αλαβάνος συντάσσουν ξεχωριστά ψηφοδέλτια για τις εκλογές στη μεγαλύτερη διοικητική περιφέρεια της χώρας, διασπώντας τις δυνάμεις του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας στερώντας στην ουσία κάθε δυνατότητα εκλογής τους στο νέο αξίωμα του Περιφερειάρχη. Αδικαιολόγητη διάσπαση κατά τη γνώμη μου, γιατί οι δύο υποψήφιοι όχι απλά δε διαφωνούν, αλλά είναι και εξαιρετικά συμπληρωματικοί. Ο κύριος Μητρόπουλος δηλώνει, ότι στην περίπτωση εκλογής του δεν θα αποδεχθεί και δεν θα υλοποιήσει στην „Επικράτειά" του το μνημόνιο. Ο κύριος Αλαβάνος χτυπά κάτι τις παραπάνω και πλειοδοτεί. Στην „Επικράτειά" του όχι μόνο δεν θα εφαρμόσει το Μνημόνιο, αλλά θα απαγορεύσει και την έξοδο από αυτήν του Πρωθυπουργού της χώρας. Πρόταση λοιπόν ενότητας: Περιφερειάρχης ο κύριος Αλαβάνος αφού πλειοδοτεί και Αντιπεριφερειάρχης ο κύριος Μητρόπουλος. Ο Αυτιάς πέραν των όσων λέγονται περί μαϊντανών κλπ. θα πρέπει να παραμείνει Υπεύθυνος Γραφείου Τύπου του Αντιπεριφερειάρχη. Αν θυμάμαι πάντως καλά το Δαφνί βρίσκεται σε αυτήν την περιφέρεια! (ΓΠ)

Μέχρι κι ο Θεός αγανάκτησε με την ανθρώπινη πλεονεξία, την ασυδοσία και την περιβαλλοντική καταστροφή

- Αυτό το αναθεματισμένο είδος που κυριάρχησε, για τον πλανήτη Γη αποτελεί πλέον μεγάλη απειλή. Πρέπει να εξαφανιστεί!... Στέλνει τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ να φέρουν κοντά του τρεις ηγέτες αυτού του μικρού πλανήτη που με τόση στοργή έφτιαξε, κι εκείνοι οι αχάριστοι κοντεύουν να τον αφανίσουν. Τον πρόεδρο Ομπάμα, τον Φιντέλ Κάστρο -τον ζωντανό θρύλο των σοσιαλιστικών επαναστάσεων- και τον Γιώργο Παπανδρέου. - ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ τα ψέματα! τους λέει ο Ύψιστος και γυαλίζει το μάτι του. Σας έδωσα μια ευκαιρία τότε, με τον κατακλυσμό του Νώε και δεν την εκτιμήσατε. Τώρα πια είναι αργά... Σ' ένα μήνα θα καταστρέψω τη Γη! Αποφάσισα ότι το ανθρώπινο είδος είναι επικίνδυνο και πρέπει να εξαφανιστεί. Κι ύστερα θα ξαναρχίσει πάλι με αρμονία η ζωή απ' την αρχή. Γυρίστε πίσω και ενημερώστε τους ανθρώπους για την απόφασή μου αυτή. Έντρομοι οι ηγέτες επιστρέφουν απ' τον Παράδεισο στη Γη.

- Αμερικανικέ λαέ!, αναφωνεί δακρυσμένος στο τηλεοπτικό διάγγελμά του ο πρόεδρος Ομπάμα. Έχω ένα καλό νέο κι ένα κακό. Το καλό νέο είναι πως αποδείχτηκε ότι υπάρχει Θεός. Το κακό νέο είναι ότι σ' έναν μήνα από τώρα θα μας καταστρέψει... Μετανοώ για όλα και προσεύχομαι να συγχωρέσει κάποτε τις ψυχές μας. Θα τα ξαναπούμε στην Κόλαση...

- Σύντροφοι και συντρόφισσες! μουρμουρίζει με δυσκολία απ' το κρεβάτι του φευγιού του ο Φιντέλ Κάστρο: Έχω δύο κακά νέα να σας πω. Πρώτον, ότι δυστυχώς υπάρχει Θεός. Αυτό ανατρέπει όλη τη φιλοσοφία της ζωής μου. Τον είδα με τα μάτια μου και συνειδητοποίησα πως μόνο Εκείνος μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη. Οι ανθρώπινες επαναστάσεις μας ήταν μάταιες. Το χειρότερο κακό όμως είναι πως ο Θεός τιμωρώντας όλους μας για όσα κάναμε σ' αυτόν τον πλανήτη, αποφάσισε τον επόμενο μήνα να μας καταστρέψει.

- Ελληνίδες, Ελληνες! λέει με στόμφο στο διάγγελμά του ο Γιώργος Παπανδρέου. Έχω τη χαρά να σας ανακοινώσω δύο πολύ καλά νέα. Πρώτον: υπάρχει Θεός! Τον συνάντησα αυτοπροσώπως. Δεύτερο και σπουδαιότερο: όπως μου ανακοίνωσε στην κατ' ιδίαν συνομιλία που είχα μαζί του σε έναν μήνα θα έρθει ο ίδιος και θα αναλάβει να συνεχίσει το έργο μου!...

Έφυγε ο ηθοποιός Δημήτρης Καμπερίδης

Με μεγάλη θλίψη πληροφορήθηκα το θάνατο του φίλου και συμπατριώτη μου Δημήτρη Καμπερίδη. Θα τον θυμάμαι ως ένα σεμνό, ήρεμο αγωνιστή. Καλό σου ταξίδι Δημήτρη. (ΓΠ) Αύριο η κηδεία του ηθοποιού από το Α΄Νεκροταφείο Αθηνών. Κηδεύεται αύριο στις 5 το απόγευμα από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών ο ηθοποιός Δημήτρης Καμπερίδης, που πέθανε το Σάββατο μετά από ολιγόμηνη μάχη με τον καρκίνο. Γεννημένος στη Δράμα, ο Δημήτρης Καμπερίδης σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και του Πέλλου Κατσέλη και υπήρξε (ως μέλος της "ιστορικής" ομάδας των αποφοίτων της σχολής του 1970) ιδρυτικό μέλος του "Ελεύθερου Θεάτρου"). Η πρώτη του θεατρική εμφάνιση έγινε με το Λαϊκό θέατρο του Μάνου Κατράκη ενώ δεκάδες είναι οι συμμετοχές του στο θέατρο Τέχνης , το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, την ομάδα "Χορικό" (ως χορευτής) της Ζουζούς Νικολούδη , το Κρατικό Θέατρο Βόρειας Ελλάδας (2003-2006) ενώ την τριετία 2003-2006 συμμετείχε σε σειρά παραγωγών του Κρατικού Θεάτρου Βόρειας Ελλάδας . Υπήρξε ο συγγραφέας μιας νουβέλας με τον τίτλο "Η κιβωτός της Πελαγίας" ενώ πολλές ήταν οι συμμετοχές του σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές. Για έναν από τους πρωτοπόρους της καινοτομίας στο Ελληνικό Θέατρο" κάνει λόγο η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟ σε σχετικό τηλεγράφημα και εκφράζει την θλίψη της για τον πρόωρο θάνατο του ηθοποιού που "η ζωή του υπήρξε ταυτισμένη με την τέχνη την οποία υπηρέτησε με δημιουργικότητα, αξιοπρέπεια και ήθος". ΠΗΓΗ: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

Τα χρίσματα και τα ....πείσματα!

Διαβάζω στα ΝΕΑ, „Σε θέατρο του παραλόγου παραπέµπουν όλα όσα διαδραµατίζονται τις τελευταίες ηµέρες στον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η υποψηφιότητα του χώρου για την Περιφέρεια Αττικής. Τελικώς ο Αλέκος Αλαβάνος ανακοίνωσε χθες την υποψηφιότητά του, ο Συνασπισµός ενέκρινε την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για υποψηφιότητα του Αλέξη Μητρόπουλου, η Γραµµατεία του ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε και τους δύο, αλλά εξέτασε την πιθανότητα καθόδου των Παναγιώτη Λαφαζάνη, Θοδωρή Δρίτσα και Νάντιας Βαλαβάνη, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης αρνήθηκε αλλά πρότεινε την κ. Βαλαβάνη, η κ. Βαλαβάνη απέσυρε την υποψηφιότητά της και µε τη σειρά του ο κ. Μητρόπουλος µε δήλωσή του στα «ΝΕΑ» τονίζει ότι αν οι ΠΑΣΟΚογενείς φορείς της Δηµοκρατικής Συνεννόησης συµφωνήσουν στην υποψηφιότητα του Γιάννη Δηµαρά θα τη στηρίξει άνευ όρων!"

Τελικά ο καθένας κάνει ότι μπορεί εκεί στην Κουμουνδούρου για να ενισχύσει την αναξιοπιστία των πολιτών στην πολιτική. Από ένα αριστερό κόμμα θα περίμενε κανείς εμφανή ανάδειξη των πολιτικών αντιθέσεων, για να καταλάβουμε και εμείς περί τίνος πρόκειται, γιατί το ξεκατίνιασμα και οι προσωπικές φιλοδοξίες κανένα δεν ενδιαφέρουν. Ταξικές είναι τελικά οι αντιθέσεις και δε χωρούν κάτω από την ίδια στέγη ή αντιθέσεις γραμμών που δεν συμβιβάζονται λόγω ελλιπούς αποδοχής της ηγετικής ομάδας; Η δημιουργία πάντως πλειοψηφικού ρεύματος, ικανού να ανατρέψει μνημόνια και καθεστηκυίες τάξεις απαιτεί βιώσιμες συμμαχίες ευρύτερων κοινωνικών ομάδων και ηγεσίες ικανές να ενώνουν, να εμπνέουν και να δίνουν οράματα, κάτι που εμφανώς λείπει. Ο μικρομεγαλισμός ήταν πάντα κακός σύμβουλος στην πολιτική. Και κάτι τελευταίο, η συνεχής γκρίνια δείχνει έλλειψη κοινού στόχου, είναι προϊόν παρακμής και αποτελεί αρνητικό παράγοντα για την επιτυχή έκβαση της επικείμενης και όχι μόνο εκλογικής μάχης, κάτι που πιθανόν ο Μητρόπουλος μυρίστηκε και „ψάχνει" τώρα το Δημαρά. (Γ.Π.)

H παραίτηση του Γιώργου Λιάνη

Διαβάζω σε άρθρο της Στέλλας Αλαφούζου στους protagon.gr. „… Χθες βράδυ ο Γιώργος Λιάνης μας ενημέρωσε ότι η πολιτική μπορεί χωρίς εκείνον και εκείνος χωρίς την πολιτική, μέσω του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του Alter. Εν ολίγοις φεύγει… Λίγο νωρίτερα βέβαια, μέσω του Real fm, είχε φροντίσει να μας προβληματίσει λέγοντας: «Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι που, ενώ έχει την ευθύνη να ενώσει τη χώρα, δεν την ενώνει. Η χώρα ζει τώρα πολλαπλούς εμφύλιους κοινωνικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς... Αυτό αν δεν γίνει, κανένα μνημόνιο δεν ξεπερνιέται… Τέσσερις εξεταστικές επιτροπές; Πώς θα μονιάσει αυτή η χώρα;» Δήλωση που δεν αρμόζει σε καμιά ιδιότητά του. Ούτε σ’ αυτήν του πρώην δημοσιογράφου, ούτε σ’ αυτήν του πρώην πολιτικού… „

Προσωπικά θεωρώ σεβαστή την όποια απόφασή του. Ούτε βέβαια ήταν ο χειρότερος για να μη μπορούν να κρύψουν ορισμένοι τη χαρά τους, ούτε αυτά που δήλωσε στερούνται βάσης. Πάντα κάτω από κρίσιμες συγκυρίες απαιτούνται όντως εθνική ενότητα και ειδικές προσπάθειες στήριξης της λεπτής και κρίσιμης σύνδεσης του πολύ ευαίσθητου κοινωνικού ιστού. Τώρα βέβαια ο κοινωνικός ιστός δεν κινδυνεύει με αποσύνδεση και διάλυση από τη λειτουργία των τεσσάρων εξεταστικών επιτροπών της βουλής, όπως δηλώνει ο κ. Λιάνης, αλλά από την έλλειψη της πεποίθησης της αναλογικής συμμετοχής στα βάρη. Αντίθετα μάλιστα η κατάδειξη των υπαιτίων και η απόδοση ευθυνών, η αίσθηση γενικά απόδοσης δικαιοσύνης ενδυναμώνει τη λαϊκή πεποίθηση, ότι αξίζει τον κόπο να ενεργοποιηθούμε σε μια κατεύθυνση κοινής σωτηρίας. Η απόδοση ευθυνών, ενισχύει το αξιακό σύστημα και τη συλλογική προσπάθεια. Φοβούμαι όμως πως όλα αυτά έχουν περισσότερο σχέση με τον ανασχηματισμό και λιγότερο με τα προβλήματα που προαναφέρθηκαν. Για όσους παρακολουθούν λίγο τα πολιτικά πράγματα και κυρίως τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια, θα θυμούνται, πόσο „κολακευτικά" μιλούσε ο κ. Λιάνης για την κυβέρνηση Σημίτη, όταν του πήρε το Υπουργείο και πόσο κολακευτικά –χωρίς εισαγωγικά- εκφραζόταν όταν τον έκανε Υπουργό. Γι΄ αυτό λέω, μήπως όλα αυτά έχουν κάποια σχέση με τον ανασχηματισμό; Εύχομαι να μη τον αδικώ. (Γ.Π.)

Τους έφαγε η μαρμάγκα

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ* kmamelis@the. forthnet.gr Δεν «πρόκαναν» (α, ρε Χαρίλαε!) να μιλήσουν στο προχτεσινό Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Τους «έφαγε η μαρμάγκα» της σειράς κι η βιασύνη κάποιων ραβδούχων να κλείσουν άρον άρον τη διαδικασία, έντρομοι από την επικοινωνιακή και ουσιαστική κατάρρευση της διαδικασίας επιλογής των αρίστων (;) του «Καλλικράτη». Κι έτσι το βήμα, μέσα στον ευεξήγητο ορυμαγδό του τέλους μιας ακόμη κομματικής υποχώρησης, στερήθηκε μιας ταπεινής συμβολής, φυσικά εις «ώτα μη ακουόντων», για τις προϋποθέσεις της «επανάστασης του αυτονόητου». Οι κατεξοχήν υπεύθυνοι της κρίσιμης, κεφαλαιώδους και κορυφαίας διαδικασίας μετέτρεψαν τον πρωθυπουργό σε «πραματευτή» μιας ιδιότυπης λαϊκής αγοράς. Του πέταξαν καυτή πατάτα. Κι αυτός, σύννους, περίφροντις, συντροφιά με τη συνήθη μοναξιά του ηγέτη στα μεγάλα, γυμνασμένος όπως είναι, έκανε καλά αυτό που ξέρει. Ετρεξε πιο γρήγορα από τη φθορά, με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης και οσονούπω του -σε κώμα- κόμματος. Τέλος πάντων, τα προσχήματα σώθηκαν, οι επιλογές έγιναν, κατά το «έχει» μας. Αλλες καλές, άλλες όχι. (Το καλύτερο, εχθρός του καλού, λένε οι σοφότεροι). Φυσικά, δεν είναι ώρα για κριτική. Αυτή, ούτως ή άλλως, θα γίνει στις αυτοδιοικητικές κάλπες του Νοέμβρη από τη συμμετοχή και την επιλογή των πολιτών, που πάντοτε (τουλάχιστον στις δημοκρατίες) κατανέμουν με περισσή δικαιοσύνη ευθύνες και καθήκοντα, στέλνοντας μηνύματα σε παραλήπτες, με τη μορφή πολιτικών sms-σύγχρονη εκδοχή της βοής «των πλησιαζόντων γεγονότων». Αν, λοιπόν, το ταμείο γίνει το Νοέμβρη (που θα γίνει), τότε θα κριθούν οι αντοχές και η ποιότητα των θεσμών του ΠΑΣΟΚ, οι δυνατότητες του πολιτικού προσωπικού του, η αποτίμηση διευρύνσεων και συμμαχιών, η αποτελεσματικότητα των επιλογών και, κυρίως, το βάθος της μεταρρυθμιστικής πρόθεσης. Γιατί στην πολιτική δεν κρίνονται οι καλές προθέσεις, αλλά οι καλές νίκες. Αυτές επιτρέπουν την παραγωγή της πολιτικής, αυτές εκτιμώνται ιστορικά. Αυτές χρωματίζουν (ή ξεθωριάζουν;) το μέλλον. Αυτές και μόνον αυτές εγκαθιστούν μεταρρυθμίσεις. Τις νίκες τις κατακτούν όσοι πιστεύουν και αγωνίζονται. Και στους αγώνες δεν προσφέρουν τίποτε τα μπιχλιμπίδια της επικοινωνίας, οι μύθοι των δημοσκοπήσεων, τα γενικόλογα καθρεφτάκια σε αγνοούντες ιθαγενείς, οι αυτάρεσκες αυτοεπιβεβαιώσεις, οι αλαζονικές πρακτικές, οι ναύαρχοι στη στεριά. Και όσον αφορά το μέλλον, αυτό, ως γνωστόν, ανήκει σ' αυτούς που το προετοιμάζουν. * Ο ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος Πηγή: Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 8 Σεπτεμβρίου 2010 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

Πόσο απέχουμε από την Ευρώπη;

Δύσκολη γέννα για τους υποψήφιους άρχοντες του ΚΑΛΙΚΡΑΤΗ. Παζάρια στο ΠΑΣΟΚ, παζάρια στη ΝΔ, παζάρια στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, στο ΛΑΟΣ, στο ΚΚΕ (καλυμμένα εσωτερικά αλλά υπάρχουν) για την ανάδειξη υποψηφίων και αναρωτιέμαι πως άραγε αντιλαμβανόμαστε τη λειτουργία του δημοκρατικού μας συστήματος και τις μορφές αποκέντρωσης της εξουσίας; Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία δεν μπόρεσε δυστυχώς ούτε στο μεταπολιτευτικό κύκλο, περίοδο ουσιαστικής ανάπτυξης των κομμάτων, να ολοκληρώσει τα κόμματα ως δημοκρατικούς θεσμούς του πολιτικού μας συστήματος. Συμβαίνει το πρωτοφανές, να υπάρχει παρακμή και απαξίωση πριν καν ολοκληρώσουν την πορεία ωρίμανσής τους. Αν ήμασταν Ευρώπη λοιπόν, τότε τα μέλη των κομματικών οργανώσεων του Δήμου Αθηναίων για παράδειγμα, θα επέλεγαν με ψηφοφορία τον υποψήφιο του κόμματος για το αξίωμα του Δημάρχου. Τα μέλη των κομματικών οργανώσεων της περιφέρειας τον υποψήφιο Περιφερειάρχη και ούτω καθεξής. Απλοί κανόνες που θα λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο από το πιο απόμακρο χωριό μέχρι τον πρώτο δήμο της χώρας, χωρίς παρασκήνια και εκβιασμούς, χωρίς αναμείξεις στελεχών και αρχηγών, χωρίς κανείς να εκθέτει και να εκτίθεται. Ο καθείς θα μπορούσε να πάρει θέση ανοιχτά για να προβάλλει, όχι για να ορίσει τον υποψήφιο της επιλογής του. Σε τελική ανάλυση τα μέλη του κόμματος-θεσμού θα είχαν όχι μόνο την ευθύνη των επιλογών τους, αλλά και θα διαπαιδαγωγούνταν ακόμη και μέσα από τις τυχόν λανθασμένες αποφάσεις και επιλογές τους. Αλλά βέβαια τα μέλη, όχι ο κάθε πικραμένος που σύρεται για να συμμετάσχει σε κομματικές ψηφοφορίες παρωδίες. Από τη συμφωνία σχετικά με την ιδιότητα του μέλους όμως, μέχρι τη δυνατότητα της ανοιχτής δημοκρατικής απόφασης, η απόσταση από την Ευρώπη παραμένει δυστυχώς σταθερά μεγάλη. (Γ.Π.) δ. επίσης σχετικό σχόλιο στα ΝΕΑ

3 Σεπτέμβρη 1974 – 3 Σεπτέμβρη 2010

36 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Από τότε άλλαξαν οι συνθήκες μόνο ή μεγαλώσαμε και αλλάξαμε και εμείς;

Μπορούμε άραγε να μιλήσουμε σήμερα για

ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΛΑΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

χωρίς να βρεθούμε μπροστά σε ουσιαστικά πολιτικά, ιδεολογικά και φιλοσοφικά διλήμματα και ανοιχτά ερωτήματα; Δύσκολες οι απαντήσεις. Μέχρι τότε ας έχουμε ως γνώμονα τουλάχιστον, ότι το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε για να υπηρετεί το λαό και την πατρίδα. (Γ.Π.)

Το κορίτσι που άφησε άφωνο τον κόσμο για πέντε λεπτά.

Ρομά, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι.

Όποτε οι κοινωνίες βρίσκονται σε κρίση και οι αξίες σε απαξία, βρίσκονται και οι αποδιοπομπαίοι τράγοι, για να αποπροσανατολίσουν τους λαούς από τις πραγματικές αιτίες της κρίσης του συστήματος. Αυτή τη φορά οι Ρομά και έπονται οι μετανάστες, οι πρόσφυγες και γενικά οι ξένοι. Τη μια τους φανταζόμαστε ως ανέμελες και ρομαντικές φιγούρες και την άλλη ως απροσάρμοστα εγκληματικά στοιχεία. 500.000 εξόντωσαν οι Ναζί αλλά κανείς δεν μιλά γι΄ αυτό το ολοκαύτωμα. Η αξία της ζωής διαφέρει φαίνεται από άνθρωπο σε άνθρωπο και από φυλή σε φυλή. Η ένοχη σιωπή για να μην πω αποδοχή με ενοχλεί αφάνταστα. Οι μαζικές απελάσεις των Ρομά εντάσσονται στην προσπάθεια του Σαρκοζί να ανεβάσει την επικίνδυνα χαμηλή δημοτικότητά του. Οι αντιδράσεις ανύπαρκτες. Φύλλο δεν κινήθηκε στη Γαλλία, όταν για ψύλλου πήδημα βγαίνουν στους δρόμους, „προοδευτικές“ και „επαναστατικές“ οργανώσεις. Κάθε πρόβλημα όμως έχει και τις πραγματικές αιτίες δημιουργίας του. Ας αφήσουν λοιπόν τις επίπλαστες δικαιολογίες και ας ρίξουν μια ματιά κατά κει. Ας πιέσουν τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις έναντι των Ρομά – πολιτών τους και κανείς δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Ας σταματήσουν να λεηλατούν τον πλούτο των χωρών της Ασίας και Αφρικής για να σταματήσουν και τα μεταναστευτικά ρεύματα. Κανείς δεν έχει διάθεση να κινδυνέψει να σκυλοπνιχτεί ή να χάσει χέρια και πόδια στις νάρκες των συνόρων για να γευτεί επίσης άθλιες συνθήκες διαβίωσης και διωγμών στις χώρες της Ευρώπης. Η μετανάστευση δεν ήταν ποτέ ευλογία θεού, όπως δήλωνε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τη δεκαετία του 60. Ήταν αγώνας και δρόμος επιβίωσης της ανθρωπότητας. (Γ.Π.)

Φωτό: ΓΠ