Ο ΜΙΚΡόΣ ΜΙΧάΛΗΣ ΜΕ ΤΟ ΤΡίΓΩΝΟ

του Κώστα Γ. Μαμέλη kmamelis@the.forthnet.gr

Να τα πούμε;

Ρώτησε βιαστικά, με κείνη τη βιάση των μικρών να γίνουν μεγάλοι. Να μπορέσουν πράματα και θάματα.

Μόλις τον είδα σκέφτηκα το κοινότυπο τραγουδισμένο του κυρ-Νιόνιου. Δεν μπορείς να «κρυφτείς» απ΄ τα παιδιά. «Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα».

Τα αθώα μάτια των παιδιών που σε κοιτάζουν διεισδυτικά, σε «ψάχνουν» διαβάζοντας τις ενοχές σου για τον ετήσιο απολογισμό που αρνείσαι να καταγράψεις.

Ανεπαίσθητα σε συλλαμβάνουν να αποφεύγεις το λογιστήριο της ψυχής σου, που νόμισε ότι θα ξεφύγει με μια συνδρομή στη Unicef, έναν Ριζοσπάστη, μια πορεία του Πολυτεχνείου, μια συζήτηση στον «Ανδρέα».

Κι εσύ ακούς το μεταλλικό κύμβαλο που ρυθμικά, τακτικά, χτυπά τα κάλαντα κι αναπηδούν εντός σου οι μικρές ερινύες για όσα έπραξες και δεν έπραξες τούτη τη χρονιά που φεύγει. Και σε σπαθίζουν, άθλιε μικροαστέ, που η νιότη σου έδειχνε πως θα γινόσουν άλλος.

Πάνω στην πέτρα της σιωπής σου, ενδεδυμένη με τις καλλίτερες μουσικές κινηματογραφικές επενδύσεις των Morricone, Vangelis, Jarre και Μίκη (αχ! εκείνη η «καταδίωξη» του Ζ!),μέσα στα βιολετιά χρώματα «της ώρας του λύκου» που φοβάσαι, αναγνωρίζεις ότι στερήθηκες τα τετράγωνα πλακάκια της μικρής πλατείας που κάλυπταν το «κουτσό» σου.

Δεν μέτρησες φέτο πόσα περιστέρια ήρθαν στο περβάζι σου και κουτσούλισαν….

Πόσες βενετσιάνικες μάσκες έκρυψαν τις ρυτίδες σου….

Πόσοι θαλασσινοί καθρέφτες, χρυσοποίκιλτοι από τον ήλιο που βουτά στην αρμύρα, σε παρέσυραν σε συναισθηματισμούς κι αναζητήσεις των γεύσεων των φιλιών της εφηβείας, σε ενοράσεις των γυναικείων «οκτώ» που εισήλθες (γρήγορα-γρήγορα) πριν νιώσεις τον αγέρα να σου φεύγει μέσα από τα δάκτυλα (που απίθωνες σε στιβαρά σώματα)….

Πόσα βήματα της «παιντούσκας» δεν τόλμησες, ενώ ο ποιμενικός αρχέγονος άσκαυλος του νου σε ταξίδευε στα αρώματα και στους ιδρώτες των αγγιγμάτων μέσα στα θερινά τα σινεμά «ο Παράδεισος»…..

Πως ο χρόνος που φεύγει (κι έρχεται) μαζί με το χιονιά και το βαρδάρη μαζεύει τα ξερά φύλλα, απ τες θύμισες σου, στις γωνιές της συνείδησης, στις κόγχες του «καθωσπρεπισμού» που τρέμει μπρος στις μοναχικές γεροντικές στιγμές της αμίλητης συντροφιάς των dvd των εφημερίδων….

Κι ενώ οι εξαίσιες ορχήστρες του Albinoni και του Smetana τρεμοπαίζουν την ψυχή σου, με τα oboe που ηχούν σαν τα κουπιά που λάμνουν τις βάρκες των μυωπικών οφθαλμών σου (σχίζοντας τις παγερές, πεισιθάνατες, άρρωστες νυχτιές), με τους χυμούς των σκέψεων (τύψεων;) να περιδινίζονται στις μελαγχολικά επίμονες βροχές των διαύλων του υποσυνειδήτου…

Με τις εικόνες της Αφρικής παρούσες, κατήγορους της λούμπεν περίκλειστης μακάριας και ψεύτικης θαλπωρής σου…

Κι ενώ οι αργόσυρτοι αγιορείτικοι πλάγιοι ήχοι, βυζαντινά string quartets, σμίγουν με τα γεφύρια και τα νερά, τις ρίζες των βράχων και το «ιασεμί» της αυλής των παιδικών σου χρόνων, σίμωσαν, ξέπνοα φεγγάρια, κρυμμένα στα σύννεφα των οραμάτων για την ματαίως (;) αναμενόμενη «κόκκινη» πλάση….

Ο Μιχάλης με το τρίγωνο και τα αθώα μάτια, διέκοψε τους συνειρμούς, έφτασε στο τέλος.

Σε προσγείωσε.

Δεν σ΄ άφησε καν να δακρύσεις.

Έστω, αυτό το δάκρυ, ως τελικό ετήσιο ισοζύγιο των χρεοπιστώσεων, μικρών ευτελών που έπραξες και μεγάλων που αρνήθηκες.

Και του χρόνου, φώναξε ο γαβριάς Μιχάλης κι έτεινε θαρρετά το χέρι, ελπίζοντας σε χάρτινα (κι όχι κέρματα!).

Του χρόνου!, ανταπαντάς μπουκωμένος.

Για τα μεγάλα! ξεσπάς.

Με ελπίδες κι οράματα ζωντανά!

Σαν τα μάτια του μικρού Μιχάλη με το τρίγωνο.

Θεσσαλονίκη 24.12.2008

Χρόνια Πολλά

Δεν βλέπει ξεσηκωμό, παρά μόνο βία!

"Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΛΕΙΝΕΙ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΙΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ 16ΑΡΗΔΩΝ", γράφει η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 12.12.2008 και ο Πρωθυπουργός δηλώνει, ότι "Δεν βλέπει ξεσηκωμό, μόνο βία! ". Φανταστική προσέγγιση Πρωθυπουργού χώρας. Τείνω να πιστέψω, πως δεν υπάρχει καμία πλέον επαφή με την πραγματικότητα. Κι΄αυτό καθιστά την Κυβέρνηση ακόμη πιο επικίνδυνη.

Δυστυχώς για τον Πρωθυπουργό, διαψεύδεται από τα ίδια του τα στελέχη.

Η κ. Φάνη Πάλλη-Πετραλιά πιστεύει, ότι "Πάντοτε η νεολαία έχει την επανάστασή της, πάντα η νεολαία έχει τα ερωτηματικά της, πάντα η νεολαία έχει τα παράπονά της, ότι δεν την ακούν οι μεγαλύτεροι και συμφωνεί ότι κανένας δεν είναι ευτυχής ούτε αν υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν σύνταξη 330 και 400 ευρώ και νέοι οι οποίοι εργάζονται με 500 ευρώ".

Ο κ. Γ. Σουφλιάς σε ομιλία του τόνιζε "ότι η χώρα αυτές τις μέρες περνάει μια μεγάλη δοκιμασία και είναι ανάγκη να γίνει μια ενδελεχής και αντικειμενική μελέτη για τα αίτιά της", καθώς επίσης, ότι "είναι ανάγκη να σκεφθούμε ο καθένας μας, ψύχραιμα, χωρίς υπερβολές, πόσο σημαντικές είναι ορισμένες θεμελιώδεις αξίες και πόσο αναγκαίος ο σεβασμός σε αυτές."

Θεμελιώδεις αξίες λοιπόν. Εδώ βρίσκεται η ουσία της υπόθεσης και όχι σε άλλους παράγοντες που επιβουλεύονται δήθεν την “λαοπρόβλητη“ Κυβέρνηση και τον επίσης “λαοπρόβλητο“ Πρωθυπουργό μας. Κανένα επιχείρημα ή ευφυές εφεύρημα δεν μπορεί να ανατρέψει τις εξελίξεις για την ανάγκη μιας πιο δίκαιας κοινωνίας. Στις 10 Δεκεμβρίου γιόρταζε η ανθρωπότητα τα 60 χρόνια από τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η σημερινή κρίση μας υπενθυμίζει, ότι οι αρχές της Ελευθερίας και Ισότητας, δεν αφορούν μόνο το παρελθόν ή τον τρίτο κόσμο. Συνεχίζουν να παραμένουν μεγάλα ζητούμενα των σύγχρονων μεταμοντέρνων κοινωνιών μας. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε, παρά την σε μεγάλο βαθμό κοινωνική ισότητα που παρείχε το σύστημα, γιατί έλλειπε η πολιτική ελευθερία. Οι ανεπτυγμένες χώρες του καπιταλισμού διέρχονται επίσης τη δική τους μεγάλη κρίση, παρά την ύπαρξη ελευθερίας, γιατί λείπει η κοινωνική ισότητα. Ισότητα χωρίς Ελευθερία είναι καταπίεση, και Ελευθερία χωρίς Ισότητα, είναι εκμετάλλευση, έλεγε η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το τι σημαίνει Ισότητα χωρίς Ελευθερία, το έζησε η ανθρωπότητα στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και εξεγέρθηκε.

Το τι σημαίνει Ελευθερία χωρίς Ισότητα, το ζει η ανθρωπότητα τώρα και εξεγείρεται. Το βιώνουν οι άνεργοι, οι νέοι των 500 Ευρώ, οι σπουδαστές με πτυχία χωρίς αντίκρισμα και χωρίς ελπίδα για το μέλλον, οι ενοικιαζόμενοι εργάτες, οι ανασφάλιστοι, οι μικροσυνταξιούχοι και οι μικρομεσαίοι. Όλοι αυτοί που αποτελούν τους μη προνομιούχους της κοινωνίας μας. Ελευθερία και ισότητα είναι έννοιες άρρηκτα μεταξύ τους δεμένες. Ο διαχωρισμός τους απορυθμίζει στον πυρήνα της, την εύρυθμη λειτουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας και καταστρέφει το συνδετικό της ιστό. Αυτά που ζούμε σήμερα είναι τα αποτελέσματα μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που μειώνει συστηματικά μέσω της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους, τη δεύτερη σταθερά του αξιακού συστήματος, την Ισότητα. Η έξοδος από τη κρίση είναι μονόδρομος. Απαιτεί ενίσχυση του Κοινωνικού Κράτους. Του Κράτους Δικαίου. Σ΄ αυτό το δρόμο ο κ. Καραμανλής δεν είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός για να μας οδηγήσει. Μία εβδομάδα συνεχών αναταραχών, με βάσιμες ενδείξεις εξάπλωσης σε όλη την Ευρώπη και ακόμη δεν κατανόησε το φαινόμενο. Δεν βλέπει ξεσηκωμό, παρά μόνο βία.

Θέση που αμφισβητείται ευθέως ακόμη και από τα στελέχη του.

Vim vi repellere potest

του Κώστα Γ. Μαμέλη

kmamelis@the.forthnet.gr

Ο Κικέρων το είπε, αιώνες τώρα. Ο φόρος του αθώου αίματος στο επίκεντρο του ατέρμονος φαύλου κύκλου της τυφλής (;) βίας. Ως αφορμή, επί πρόσφορου εδάφους των αυξανόμενων ανισοτήτων, πάνω στο εύφλεκτο υλικό των ατομικών και συλλογικών αδιεξόδων.

Θα γίνονταν ,έτσι κι αλλιώς, σε κοινωνία-ατμολέβητα,σα τη δική μας. Σε χώρα που «σήπεται νικημένη κατά κράτος», με τα νιάτα της «πνιγμένα στη σκόνη», ενόσω το μέλλον της δεν περιμένει.

Με (κάθε μορφής) ηγεσίες κατώτερες της ιστορίας. Μετά την κατίσχυση της ημιμάθειας, του εντυπωσιασμού, του ατομισμού, της φαυλότητας, της αλαζονείας, «τοιούτος έπρεπε ημίν αρχιερεύς»!

Η απόσταση ανάμεσα στην εγκληματική δράση του «ειδικού φρουρού» (που εξάντλησε κυνικά κι απάνθρωπα «τον τσαμπουκά του ράμπο» στον άμοιρο 15χρονο ) και τη γενικευμένη καταστροφική μανία επί δικαίων και αδίκων, είναι μικρή, σχεδόν ανεπαίσθητη. Όταν ο Mariggela κι ο Bakunin «αξιοποιούνται» από απελπισμένους «κολασμένους».

H συσσωρευμένη οργή, τροφοδοτημένη (εδώ και χρόνια) από τη «σαπισμένη Δανιμαρκία», εξελίσσεται σε καταλύτη του κυβερνητικού, πολιτικο-οικονομικού συστήματος, του «άρχοντος συγκροτήματος», εν τέλει.

Ως «παίδες εν καμίνω» τα «προκλητικά» σύμβολα (τράπεζες, πολυκαταστήματα, πολυεθνικές). Καίγονται «ως σπονδή» στις χαμένες αξίες, τα προδομένα ιδανικά, τις φρούδες ελπίδες, τα σβησμένα χαμόγελα, τα κενά κι άχρωμα όνειρα.

Οι ακριβοπληρωμένοι, πάνοπλοι, μηχανισμοί καταστολής (εργαλεία της κρατικής βίας), αποδεικνύονται ανίκανοι να προστατέψουν το σύστημα και τους αρχολίπαρους εκπροσώπους του.

Στην ιδιότυπη διελκυστίνδα εκτόνωσης και ελέγχου του φαινομένου, θα στρατευθούν πάλι οι κήρυκες της «κοινωνικής συνοχής». Θα νομοθετηθούν «νέοι θεσμοί» αστυνόμευσης. Δεν παίζουμε, στο εξής, «κλεφτοπόλεμο» με «τα παιδιά των corn flakes»!

Μαζί τους, συστηματικοί ψεύτες, ικανοί από-προσανατολιστές της «ελεγχόμενης μεταρρύθμισης», εμποράκοι της «τάξης», συστημικές «γραφίδες» των οριακών «αλλαγών», τηλεοπτικές «εικόνες» των νέων «προτύπων», εισαγόμενα C4i «διακριτικής παρακολούθησης» , κάθε λογής «γραικύλοι».

« Δεν σκύβουμε το κεφάλι » ( Γ. Παπανδρέου, ορθώς!). Με θλιμμένα, σκυθρωπά πρόσωπα (σφιγμένα δόντια, υγρά μάτια, σιωπηλά κεριά), περιμένουμε συναθροισμένοι, μπροστά στους ανοιχτούς ορίζοντες του νέου, του διαφορετικού, που έρχεται πλησίστια. Με περίσκεψη, αιδώ, γνώση κι απόφαση.

«….την εκκίνηση ή την άφιξη; Την εκκίνηση!»*

*Ν. Εγγονόπουλος, Το γλωσσάρι των ανθέων,1948 ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 10.12.2008

Τους νέους που τους λέγανε αλήτες.....

"Τι μπορεί να ελπίζει ένας νέος, που γεννιέται σε μια γειτονιά χωρίς ψυχή, που ζει σ΄ ένα κτίριο άσχημο περιτριγυρισμένο από πολλές ασχήμιες, από γκρίζους τοίχους, σ΄ ένα γκρίζο τοπίο για μια γκρίζα ζωή, έχοντας ολόγυρά του μια κοινωνία που προτιμάει να αποστρέφει το βλέμμα και δεν παρεμβαίνει παρά μόνον όταν πρόκειται να θυμώσει, να απαγορεύσει;"

Φρανσουά Μιτεράν

Τις μέρες αυτές παρακολουθούμε σε πολλές πόλεις τις Ελλάδας, χιλιάδες νέους, αγανακτισμένους δεκαπεντάχρονους μαθητές, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και ταραξίες σε μια μαζική εξέγερση, με εκτεταμένες καταστροφές. Δεν καίγονται μόνο κάδοι σκουπιδιών, αλλά αυτοκίνητα, μαγαζιά και αστυνομικά τμήματα. Οι πολίτες διακατέχονται από δικαιολογημένο φόβο.

Η κοινωνική αυτή έκρηξη δεν ήλθε τυχαία. Η εν ψυχρώ δολοφονία του άτυχου Αλέξανδρου από έναν πιστολέρο της αστυνομίας, ήταν απλά η αφορμή. Όσοι αποδίδουν την εξέγερση των νέων, σε ξένες σκοτεινές δυνάμεις, που επιβουλεύονται την "ευημερία" της Ελλάδας, ή προσπαθούν να ερμηνεύσουν την ιστορία με αστυνομικό τρόπο, όχι απλά δεν κατάλαβαν τίποτε, αλλά θα εκπλαγούν από την με κάθε ευκαιρία επανάληψη του φαινομένου. Το δυστύχημα είναι, ότι αυτοί που δείχνουν να μην καταλαβαίνουν τα βαθύτερα αίτια της εξέγερσης, ώστε να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα, είναι ο Πρωθυπουργός με την Κυβέρνησή του.

Η εξέγερση των νέων, είναι έκφραση μιας τεράστιας συσσωρευμένης δυσαρέσκειας και οργής, εξαιτίας της ανέχειας, της έλλειψης ευκαιριών, της ασυδοσίας της ελεύθερης αγοράς, της έλλειψης κοινωνικής συνοχής. Το αβέβαιο μέλλον υποκρύπτει και την ελπίδα του καλύτερου. Για την νέα γενιά το μέλλον δεν είναι αβέβαιο, είναι σίγουρο. Θα είναι χειρότερο από αυτό των γονιών τους, και άρα χωρίς ελπίδα. Χωρίς ελπίδα την στιγμή που εκατομμύρια αλλάζουν χέρια χωρίς κανείς να τιμωρείται. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για το μεγάλο σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, όταν βάζοντας στον τζόγο κάθε απλό και άσχετο με τα χρηματιστηριακά πολίτη, μετάφεραν πλούτο στους πονηρούς έχοντες και κατέχοντες. Και όλα αυτά στο όνομα του εκσυχρονισμού. Κανείς δεν τιμωρήθηκε από το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων. Η υπόθεση Βατοπεδίου οδηγείται ουσιαστικά στο αρχείο. Ο πλουτισμός προσώπων της πολιτικής είναι σκανδαλώδης, την ώρα που η κοινωνία πλήττεται από την χρηματιστηριακή κρίση. Αμέτρητες σπατάλες και αστρονομικοί μισθοί προκαλούν τον απλό πολίτη, την ώρα που δεν διατίθενται κονδύλια για την δημόσια υγεία, παιδεία και δεν διασφαλίζεται ένα ανεκτό όριο επιβίωσης. Η κοινωνία αλληλεγγύης δεν υπάρχει πια. Οι νέοι δεν βρίσκουν κανένα λόγο να υπερασπιστούν και διαφυλάξουν κάτι που ουσιαστικά, ούτε τους ανήκει, ούτε για την κατάντια του ευθύνονται.

Βεβαίως και δεν μπορούμε να συμφωνούμε με την καταστροφή και λεηλασία καταστημάτων. Μια τέτοια τακτική είναι αδιέξοδη, δεν παρέχει κανέναν συμβολισμό και δύσκολα διακρίνεται από τακτικές προβοκάτσιας. Γι΄ αυτό καλό είναι να αναρωτιόμαστε, ποιον άραγε βολεύουν αυτές οι τακτικές. Και δεν είναι απαραίτητο συνειδητά οι νεαροί να προβαίνουν σε τέτοιου είδους ακραίες συμπεριφορές. Πολλές φορές ωθούνται σε τέτοιες πράξεις. ΄Η κηδεία του Αλέξανδρου έληξε με πρόκληση επεισοδίων, άγριο ξυλοδαρμό ενός νεαρού μαθητή. Χωρίς αιτία και αφορμή φλόμωσαν τον κόσμο στα δακρυγόνα. Που εξωθούν τα ΜΑΤ την αγανάκτηση των παρευρισκομένων και γιατί;

Το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό και μόνο με πολιτικούς όρους μπορεί να προσεγγισθεί.

Όπως γράφει η Liberation, "Οι πελατειακές σχέσεις, ο νεποτισμός και η διαφθορά συνεχίζουν να συνθέτουν την καθημερινότητα των Ελλήνων, παρά τις δεσμεύσεις για «σεμνότητα» και «ανθρωπιά» από τη συντηρητική κυβέρνηση που είχε υποσχεθεί να επουλώσει τις πληγές. Η αδιάλειπτη συνέχιση των οικονομικών σκανδάλων και η δημοσιοποίηση αστρονομικών ποσών που περιέρχονται στην κατοχή ολίγων τους τελευταίους μήνες είχαν ως αποτέλεσμα την αγανάκτηση της νεολαίας."

Αν αυτή η πολιτική στην ουσία της δεν αλλάξει, το φαινόμενο με όλες τις καταστροφικές παρενέργειες θα επαναλαμβάνεται, γιατί η αρχή έγινε. Η κυβέρνηση έχει βαρύτατες ευθύνες, τόσο για την υπόθαλψη των γνωστών αγνώστων, όσο και για την παντελή έλλειψη προστασίας των περιουσιών.

Η γενιά μας αναπαυμένη στις δάφνες του παρελθόντος οφείλει μια ειληκρινή συγνώμη από την νέα γενιά για το έκτρωμα που τους παραδείδουμε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον δολοφονιμένο Αλέξανδρο, γιατί με τον θάνατό του μας ταρακούνησε από τον καναπέ μας.

Πάντως η κυβέρνηση τα κατάφερε. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης το Βατοπέδι, έπαψε πια να παίζει.

Foto: Frankfurter Allgemeine Zeitung

Όπου κι΄ αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει...

Γυρνούσα από την Βόνη. Λίγο χιονιάς και είχα το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου ανοιχτό για να ακούω τα νέα σχετικά με την κατάσταση των δρόμων. Πρώτο θέμα στις ειδήσεις. "Αστυνομικοί πυροβόλησαν και σκότωσαν δεκαπεντάχρονο στα Εξάρχεια." Θυμήθηκα τα λόγια του ποιητή. "Όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει." "Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί, ότι δεν έχει άλλα περιθώρια. Είναι τραγικά επικίνδυνη για τον τόπο." Ήταν οι πρώτες μου κρίσεις.

Ένα σχόλιο σχετικά με την φτώχεια, που ετοίμασα για ανάρτηση, τελικά το κρατώ για αργότερα. Τα γεγονότα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και η δολοφονία αυτή απαιτεί σεβασμό και σιωπή. Η ανάληψη ευθυνών και η ανάλυση των αιτιών είναι αγαθά που στη χώρα μας σπανίζουν. Όσο για την απόδοση ευθυνών, δεν είμαι και τόσο βέβαιος. Μπορεί να φταίει και εδώ η ζαρντινιέρα.

Στο Press-gr διάβασα το σχόλιο του Χρήστου Λουτράδη με τίτλο

Ανίκανοι κυβερνήτες σ΄ ένα τσακισμένο καράβι....

Συμφωνώ και προσυπογράφω. Ελπίζω να συμφωνεί με την ανάρτησή του στο ιστολόγιό μου.

"Τι συμβολίζει το τραγικό περιστατικό των Εξαρχείων...

Δεν είναι ο φόβος του ''κακού μπάτσου'' που αναβιώνει, θέτοντας στην πυρά δίκαιους και αδίκους, τίμιους και απατεώνες αστυνομικούς. Είναι η τραγική ανικανότητα μιας κυβέρνησης όχι να επανιδρύσει το κράτος αλλά να συγκρατηθεί από την ανίκητη από ότι φαίνεται και καταστροφική της ανικανότητα

Θα ήταν πολιτικά αντιμετωπίσιμο αν ήταν δεξιοί, είναι τραγικό όταν συνειδητοποιείς ότι είναι ανίκανοι και αριβίστες. Δεν είναι απλά ο χειρότερος συνδυασμός, είναι και ο πιο επικίνδυνος. Το περιστατικό στα Εξάρχεια, μέσα σε όλη του την τραγικότητα, ανέδειξε μια κοινωνία διχασμένη, πληγωμένη και χωρίς κανένα συνεκτικό ιστό. Γιατί μια κοινωνία που ωθεί ένα 16χρόνο να μεταβληθεί σε αυτοκαστροφικό αντάρτη πόλης για να ξεφύγει από την πιθανή του απόγνωση και μια πολιτεία που στέλνει σε περιπολίες ανεκπαίδευτους πιτσιρικάδες των 700 ευρώ, δεν είναι μια άρρωστη κοινωνία ή μια ανεπαρκής πολιτεία, είναι μια σαπισμένη κοινωνία και μια επικίνδυνη πολιτεία."

Η κρίση δεν είναι ίδια για όλους

Κατά γενική ομολογία οικονομολόγων παγκόσμιου κύρους και πολιτικών, βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή της οικονομικής κρίσης. Αυτό σημαίνει ότι δεν είδαμε ακόμη τα χειρότερα. Το πόσο βέβαια είμαστε στην αρχή είναι και θέμα εκτίμησης. Ορισμένες χώρες προχώρησαν από καιρό στην εφαρμογή μέτρων. Άλλες, όπως η δική μας, ακόμη την περιγράφουν. Είναι αλήθεια, ότι τις επιπτώσεις της δεν τις βιώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Οι πρώτοι χαμένοι είναι οι χιλιάδες ενοικιαζόμενοι εργάτες. Τους στέλνουν πίσω στις εταιρίες από τις οποίες τους δανείστηκαν, με σίγουρη την απόλυσή τους, αφού οι δυνατότητες ενοικιασμού τους για συνέχιση της απασχόλησης περιορίζονται δραματικά. Παρόλο που ο αριθμός του κλάδου αυτού των υπό απόλυση εργαζομένων δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος, ως γεγονός δεν φαίνεται να παίρνει τις πραγματικές του διαστάσεις, γιατί κανείς δεν μιλά για απολύσεις. Οι εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων δεν ανήκουν στον όμιλο των ηχηρών ονομάτων της οικονομίας. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος αναφέρω ενδεικτικά, ότι 5000 ενοικιαζόμενους εργάτες επιστρέφει η εταιρία Conti, 5000 η BMW και 880 η Daimler. Η διαδικασία περνά στα ψιλά των εφημερίδων και κανείς δεν μιλά για απολύσεις ή για την τύχη αυτών των εργαζομένων, αμέσως μετά την επιστροφή τους στις εταιρίες που τους ενοικίασαν. Η μεγαλύτερη χημική βιομηχανία BASF κλείνει προσωρινά 80 τμήματα, που σημαίνει περιορισμό της εργασίας, επιστροφή των ενοικιαζόμενων εργατών και βέβαια απολύσεις. Μειώνει δηλαδή το οικογενειακό εισόδημα των εργαζομένων της, την στιγμή που μόνο στο τρίτο τρίμηνο του 2008 παρουσίασε κέρδη 1,6 δις Ευρώ. Δεν είναι όμως όλα μαύρα και απαισιόδοξα. Τουλάχιστον για όλους, όπως διαβάζω στη Handelsblatt. „Δέκα κορυφαίοι Μάνατζερ της χρεοκοπημένης αμερικάνικης τράπεζας Wachovia θα λάβουν με την ανάληψη της τράπεζας από τον όμιλο Wells Fargo αποζημιώσεις 98 εκατομμυρίων δολαρίων“ Η κρίση πράγματι δεν είναι ίδια για όλους.

Κάπως έτσι λειτουργεί η αμερικάνικη χρηματαγορά....

Ζούμε πράγματι την μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική κρίση. Κανείς δεν είναι σε θέση να κάνει προβλέψεις. Όλοι όμως αναφέρονται στις αιτίες. Τοξικά ή δομημένα ομόλογα, μετοχές φούσκες και πολλά άλλα, εμπλουτίζουν το καθημερινό μας λεξιλόγιο. Αυτό που πάντως όλοι καταλαβαίνουμε, είναι ότι αγοράζουμε κάτι, που δεν ανταποκρίνεται στην αξία που μας προσφέρθηκε. Αργά ή γρήγορα σκάνε τα κανόνια στην αγορά και όποιον πάρει ο χάρος. Το παρακάτω ανέκδοτο μου το διηγήθηκε πρόσφατα ένας φίλος. Το βρίσκω ενδιαφέρον, γιατί δείχνει με ένα απλοϊκό αλλά πολύ κατανοητό τρόπο, το τι συμβαίνει γύρο μας. ....Ο νεαρός Chuck επιδιώκει να αναπτύξει το ράντζο του και να πλουτίσει. Αρχικά συμφωνεί με έναν αγρότη για την αγορά ενός αλόγου και του δίνει μια προκαταβολή 100 δολαρίων με την συμφωνία να του παραδοθεί το άλογο την επόμενη μέρα στο ράντζο του. Την άλλη μέρα έρχεται ο αγρότης στο ράντζο του Chuck χωρίς το άλογο και τον ενημερώνει με θλίψη, ότι το άλογο δυστυχώς την νύχτα από άγνωστη αιτία ψόφησε. „Δεν πειράζει“, απαντά ο Chuck, „μου δίνεις τα 100 δολάρια πίσω και θα ψάξω να αγοράσω ένα άλλο άλογο“. „Αυτό δεν γίνεται“ ανταπαντά ο αγρότης, „γιατί με την προκαταβολή ήδη αγόρασα διάφορα πράγματα που χρειαζόμουν στο σπίτι και δεν έχω χρήματα να σου επιστρέψω“. Σκέφτεται λιγάκι ο Chuck και λέει του αγρότη. „Ωραία. Τότε θα μου φέρεις το ψόφιο άλογο“. „Τι θα το κάνεις“, ρωτά απορημένος ο αγρότης. „Θα το κληρώσω“, εξηγεί ο Chuck. „Αλλά μισό λεπτό, δεν μπορείς να κληρώσεις ένα ψόφιο άλογο“, απαντά ο αγρότης. „Μπορώ“ λέει ο Chuck. „Απλά δεν θα πω σε κανέναν, ότι είναι ψόφιο“. Μετά από μήνες συναντά ο αγρότης τον επιτυχημένο πλέον οικονομικά Chuck και τον ρωτά, πως πήγε η λαχειοφόρος αγορά με το ψόφιο άλογο. „Μεγάλη επιτυχία“, απαντά ο Chuck. „Πούλησα περισσότερους από 500 λαχνούς με δύο δολάρια τον ένα. Τελικά κέρδισα πάνω από 1000 δολάρια“. „Και δεν υπήρξαν παράπονα“, ρώτησε απορημένος ο αγρότης. „Βεβαίως και υπήρξαν, από αυτόν που κέρδισε“, απάντησε ο Chuck. „Του επέστρεψα όμως τα 2 δολάρια και η υπόθεση έκλεισε“. Σήμερα πουλά ο Chuck Δομημένα Χρηματιστηριακά Προϊόντα σε μια Τράπεζα Επενδύσεων.

Οικονομική κρίση

17 Νοέμβρη 1973. Πολυτεχνείο

Ημέρα μνήμης για την εξέγερση

των νέων ενάντια στην

επτάχρονη δικτατορία

Πολυτεχνείο. 17 Νοεμβρίου 1973

"Ότι έγινε τότε, το κρατώ μέσα μου και φυσικά

προσπαθώ να εμπνεύσω τα παιδιά μου...."

Ο Καρβέλας αρνήθηκε να σταματήσει μετά από καταδίωξη σε έλεγχο αστυνομικών

„Δεν βγαίνω. Να έλθουν οι δημοσιογράφοι“.

Με τα λόγια αυτά απευθύνθηκε στους αστυνομικούς, όταν αναγκάστηκε να σταματήσει μετά από κυνηγητό και σειράς τροχαίων παραβάσεων.

Θράσος απύθμενο. Τον είδα στην εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου, να αφηγείται το περιστατικό με αφοπλιστική αφέλεια. Ή μας δουλεύει, ή δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, σκέφτηκα. Άλλαξα κανάλι. Προσωπικά ούτε αυτός ούτε η συμβία του με ενδιαφέρουν. Έτσι και αλλιώς στην προσπάθειά μου να διατηρήσω μια στοιχειώδη αισθητική, απομακρυσμένος κατά το δυνατόν από τους σκουπιδότοπους, αλλάζω κανάλι, όταν τους βλέπω. Θα μου πείτε, ότι είναι προσωπικό θέμα και γούστο. Δεν διαφωνώ. Παρόλα αυτά δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω, πως σε μια χώρα που θέλει να θεωρείται πολιτισμένη, επιτρέπεται η τηλεοπτική εκμετάλλευση και ο διασυρμός, εμφανώς ανήμπορων ανθρώπων. Σε πιο τομέα ανήκει η εκπομπή της κυρίας Αννίτας Πάνια; Στον τομέα της τέχνης; Της ειδησεογραφίας; Ή της ψυχαγωγίας; Τέτοιος ευτελισμός μπορεί να είναι ανεκτός; Τέτοιοι καλλιτέχνες τέτοιες συμπεριφορές, θα μου πείτε. Αλλά και η αστυνομία; Ευγενέστατη. Περίμενε υπομονετικά να έλθει ο εισαγγελέας. Δυστυχώς επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά, ότι είμαστε χώρα των υπερβολών και των άκρων. Αν επρόκειτο για κάποιον φουκαρά θα τον είχαν κάνει “αράπη“. Γι΄ αυτό και ο κύριος Καρβέλας, ως, κατά δική του διατύπωση, παθιασμένος με την ειλικρίνεια και οπλισμένος με αφάνταστο θάρρος, αντί να δικαιολογεί την βλακώδη συμπεριφορά του, να βγει και να καταγγείλει την αστυνομία, γιατί δεν αντιμετωπίζει ισότιμα όλους τους πολίτες. Να καταγγείλει την αστυνομία για διακριτική συμπεριφορά, γιατί δεν τον μπουζούριασε, όπως θα έκανε σε παρόμοιες περιπτώσεις σε κάθε πολίτη. Να καταγγείλει την αστυνομία, γιατί δεν του έκανε αλκοτέστ ή τεστ για χρήση ναρκωτικών, όπως θα έκανε σε κάθε πολίτη. Σε κάθε πολίτη αυτής της ταλαίπωρης χώρας.

Tότε θα είχε νόημα η ισχυριζόμενη ειλικρίνεια, το θάρρος και η παντελής έλλειψη φόβου.

Ο Βάσος Λυσσαρίδης στην Αθήνα.

"Κύπρος ώρα μηδέν.

Το Σχέδιο Ανάν

επιστρέφει;"

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

ώρα 19.00

Πολεμικό Μουσείο

Βάσος Λυσσαρίδης Γεράσιμος Αρσένης

Ανδρέας Αγγελίδης, (ΔΗ.ΚΟ)

Αρίστος Μιχαηλίδης, (Δ/ντής Σύνταξης "Φιλελεύθερος)

"Πάντως εμείς θα αντισταθούμε.

Όποιοι κι αν είναι.

Όσο δυνατοί κι αν είναι"

Δώρος Λοίζου

Με την ευκαιρία ευχαριστώ τον φίλο Κώστα Μαμέλη για την διάθεση του άρθρου του, σχετικά με τον Βάσο Λυσσαρίδη, την ιστορική μνήμη και συνέχεια του κυπριακού ελληνισμού.

Πολύ την καθυστέρησα την καταμέτρηση * Κώστας Γ. Μαμέλης kmamelis@the.forthnet.gr Από καιρό το σχεδίαζα. Είναι μικρό χρέος τα δύο λόγια για το Βάσο Λυσσαρίδη, (www.lyssarides.com), γνωστότερο ως «γιατρό»,μπροστά στην αλλαγή του χρόνου, που τον φέρνει αδιατάρακτα στα 88, ήδη «άξιο της πατρίδας».

Δύο λόγια, σαν ήχος της αρχέγονης ποιμενικής ασκαύλου από την ψηλή κορφή του αδούλωτου Πενταδάκτυλου, σαν άκουσμα του τρίγωνου που συνοδεύει τα φοβισμένα κάλαντα των εγκλωβισμένων παιδιών της Καρπασίας. (Α, ναι, και σαν το θρόισμα από το βουβό δάκρυ μιας μάνας των 1613 αγνοουμένων του 74).

Τον γνώρισα από κοντά το 75 -θαρρώ Μάης- στο «Ναυαρίνο» σε μιαν ομιλία για φοιτητές, όταν το αίμα της Κύπρου ακόμη κυλούσε.

Στα νεανικά μάτια, μου φάνηκε όμορφος θεός, με τη ρομφαία του πύρινου ομιλητή να γοητεύει μέσα στις άψογες λέξεις που έβγαιναν από το πάθος της λευτεριάς και τους πρωτόγνωρους χρωματισμούς της εσώτερης φωνής να κτίζουν (μαζί με το περιεχόμενο) τη στέρεη σχέση της πατρίδας με την ιστορία και το χρέος.

Στη μορφή του φάνταζε ο εικονοκλάστης πολιτικός της ρήξης, στο βλέμμα του ο ανοιχτός ορίζοντας των αγώνων χωρίς τέλος, στα χέρια του ο αρχαίος χορός της τραγωδίας συγχρονισμένος με τη μαγεία του ιαμβικού μέτρου και τη βεβαιότητα του καρυοφυλλιού.

Στα χρόνια που πέρασαν από τότε, ωρίμαζε η αίσθηση του μέντορα, του πολιτικού δασκάλου, του μοναδικού πολιτικού πατέρα (μετά το «ταξίδι» του Ανδρέα).

Αυτή η αμφίδρομη πνευματική σχέση (δοκιμασμένη στη μέγκενη των κοινών αναζητήσεων για το εθνικό, το αληθινό, το νέο) δέθηκε με τους στίχους του, τις ζωγραφικές του ματιές, τα σπάνια ιδεολογικά κείμενα, μα πιο πολύ με το αέναο της προσφοράς σε κάθε βήμα, σε κάθε μετερίζι, σα να καταργεί τη βιολογία, σα να παίζει σπάταλα με το χρόνο στην καθημερινή διαλεκτική σχέση με το ατέρμον μέλλον.

Μέσα «στες πορτοκαλιές» και στα αρώματα του «δάσου» (όπως θάγραφε, ίσως),κράτησα πρόσφατα φυλαχτό το στίχο.

«Όμως να το θυμάσαι. Κάθε που θα περνάς από το αγαπημένο μονοπάτι, θάμαι εκεί φρουρός, ποιος ξέρει ποιας σκιάς…»** * Βάσος Λυσσαρίδης –Απολογισμός ** Βάσος Λυσσαρίδης-Αρτέμιδα ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 2.1.2008

Barack Obama. Ο Lafontain της Αμερικής;

Με σύνθημα την αλλαγή ευαισθητοποίησε ευρύτερα στρώματα της Αμερικής. Μίλησε για τα προβλήματα, που η κοινωνία αντιμετωπίζει και δημιούργησε ελπίδες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που τόλμησαν την σύγκριση με την αριστερά της Ευρώπης.

Το πρόγραμμά του προβλέπει αναδιανομή του εισοδήματος, ασφάλεια, ελευθερία στο συνδικαλισμό και απασχόληση. Οι εταιρίες πετρελαίου θα υποχρεούνται εφεξής, μέρος των κερδών τους να το προσφέρουν για την στήριξη φτωχών οικογενειών, οι πλούσιοι θα πληρώνουν περισσότερους φόρους, θα τιμωρούνται οι εταιρίες που δημιουργούν θέσεις εργασίας στο εξωτερικό ή δεν προσαρμόζονται στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Το κράτος θα ενισχύσει τις επενδύσεις δημόσιου χαρακτήρα, θα εφαρμόσει την αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή στον βασικό μισθό και θα προστατέψει τον συνδικαλισμό.

Αν όλα αυτά ισχύουν, τότε οι Αμερικάνοι ψήφισαν μάλλον τον Lafontain της Αμερικής. Δεν είναι τυχαία βέβαια κάτω από αυτά τα δεδομένα και η υποστήριξή του, από τον δεδηλωμένο εχθρό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, Πρόεδρο της Βενεζουέλας Hugo Chávez.

Μου έκανε εντύπωση η μετεκλογική του ομιλία. Η μετεκλογική ομιλία κατεβάζει συνήθως τους υψηλούς τόνους του προεκλογικού αγώνα και προσπαθεί να προσγειώσει τον κόσμο από το όνειρο στην καθημερινή σκληρή πραγματικότητα. Είναι η αρχή της πορείας εγκατάλειψης υποσχέσεων, που ως μη εφαρμόσιμες, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον, πρόκειται να εγκαταλειφθούν. Αυτός αντίθετα, όχι μόνο επιβεβαίωσε τις θέσεις του, αλλά τις προχώρησε ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα να εκφραστούν κάποιες δυσαρέσκειες, από "παραπλανηθέντες" ψηφοφόρους, για τις κρυφές αριστερές προθέσεις του. Είναι άραγε ειλικρινής στις προθέσεις του; έχει επίγνωση των δυσκολιών και γι΄ αυτό επιδιώκει λαϊκή υποστήριξη; Ο χρόνος θα δείξει.

Ο αντίπαλός του έχασε γιατί, τη στιγμή που η κοινωνία μαστίζεται από ανασφάλεια και η οικονομία περνά τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών, έμεινε σε συντηρητικά κλισέ και έδειξε ότι δεν έχει καμία καινούρια πρόταση.

Πίσω όμως από τον νεοεκλεγέντα Πλανητάρχη, πρόκειται να παραταχθεί μια αρμάδα από συμβούλους και λομπίστες, που θα του υπενθυμίζουν κάθε φορά τι είναι ανεκτό από το αμερικάνικο κατεστημένο και στα πλαίσια ποιων αμερικάνικων σταθερών μπορεί να κινηθεί η εσωτερική και εξωτερική πολιτική του κάθε Προέδρου. Το ζητούμενο λοιπόν είναι, για να διατηρείται η ελπίδα ζωντανή, πόσο μεγάλη διαφορά θα υπάρχει κάθε φορά, μεταξύ υπόσχεσης ή πρόθεσης και πολιτικά πρακτέου.

Η ελπίδα βέβαια δεν πεθαίνει μόνο τελευταία. Δημιουργεί και την δική της δυναμική, ώστε το αύριο να μην είναι ίδιο με το χθες

Παγκόσμια ημέρα αποταμίευσης ή παγκόσμια ημέρα διαμαρτυρίας;

Η 31. Οκτωβρίου καθιερώθηκε ως παγκόσμια ημέρα αποταμίευσης. Τη χρονιά αυτή θα γιορταστεί κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης. Ελάχιστοι βέβαια σε περιόδους οικονομικής κρίσης, ύφεσης και ανερχόμενης ανεργίας είναι σε θέση να αποταμιεύσουν και ακόμη πιο ελάχιστοι σκέφτονται στα σοβαρά να επενδύσουν. Όλοι επιζητούν σίγουρους τρόπους με δυνατότητες άμεσης επιστροφής των χρημάτων τους μόλις τα χρειαστούν. Μέσω της καθημερινής ειδησεογραφίας, των αμέτρητων σχολιασμών και συζητήσεων, συνειδητοποιούνται ολοένα και περισσότερο από ευρύτερα στρώματα τα αίτια της κρίσης. Η ανασφάλεια των πολιτών αυξάνεται, γιατί ήδη είναι ορατές οι επιπτώσεις της ύφεσης στην πραγματική οικονομία. Κατανοούν όλοι, ότι ύφεση και ανεργία δεν είναι οι καλύτεροι όροι οικονομικής ανάκαμψης. Και ακόμη δεν είναι εμφανής οι επιπτώσεις από τις υπερχρεωμένες πιστωτικές κάρτες. Επομένως είμαστε στην αρχή της ύφεσης.

Τα μέτρα δεν φαίνεται να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αντί να στηριχθεί η ζήτηση και το χρηματοπιστωτικό σύστημα με στόχο την ανάπτυξη, μέσω της μείωσης των επιτοκίων, της ενίσχυσης των χαμηλόμισθων και της επιδότησης των θυμάτων της κρίσης, ενισχύονται όσοι προκάλεσαν με την αλόγιστη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική τους την παγκόσμια οικονομική ύφεση. Κάποτε χαρακτηρίζοντας αυτή την πολιτική λέγαμε, «οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι υποφέρουν». Σήμερα ούτε οι αριθμοί πλέον ευημερούν. Η ανθρωπότητα είναι εξοργισμένη. Γι΄ αυτό και η ημέρα της παγκόσμιας αποταμίευσης, πρέπει να μετατραπεί σε παγκόσμια ημέρα διαμαρτυρίας και απαίτησης, να σταματήσει εδώ η πολιτική της Οικονομίας – Καζίνο, να επαναπροσδιοριστεί η λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και να ενισχυθεί η ζήτηση, με την κατοχύρωση των κατώτατων μισθών και εισοδημάτων. Η κοινωνία αλληλεγγύης δεν μπορεί να λειτουργεί πλέον μονομερώς.

Ποιος δεν είναι σοσιαλιστής;

του ΝΑΣΟΥ ΠΕΤΡΑΚΗ Πηγή: MONTHLY RW EVIW 29/10/2008

Οικονομικά γιατροσόφια

του Ανδρέα Καρατζή Πηγή: MONTHLY REVIEW

Δε θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου που υπέπεσα σε ένα τέτοιο λάθος

Με αυτά τα λόγια παραιτήθηκε το 2002 από όλα τα κοινοβουλευτικά και πολιτικά του αξιώματα ο Gregor Gysi. Η αιτία; Με τα μίλια που μάζευε από τις αεροπορικές μετακινήσεις του ως βουλευτής, προμηθεύτηκε εισιτήρια, που χρησιμοποίησε η κόρη του, με αποτέλεσμα να ζημιώσει το γερμανικό δημόσιο.

Ο άνθρωπος δεν παρέβη κανένα νόμο. Κανένας νόμος δεν επιβάλει, πώς θα χρησιμοποιηθούν τα δωρεάν εισιτήρια, που οι αεροπορικές εταιρίες με βάσει τα μίλια που διανύθηκαν, στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους παραχωρούν. Το ήθος όμως του πολιτικού ανδρός, δεν του άφηνε περιθώρια για δικαιολογίες περί «νομίμων» πράξεων. Το ήθος και η απλή λογική ερμήνευαν, ότι αφού τα μίλια προέρχονταν από μετακινήσεις, που καλύπτονταν από το γερμανικό δημόσιο, θα έπρεπε και τα δωρεάν εισιτήρια να χρησιμοποιηθούν για τους ίδιους σκοπούς. Ο ίδιος δεν συγχώρεσε ποτέ αυτό του το λάθος. Τον χειροκρότησαν όμως οι πολίτες. Αυτοί τον επανεξέλεξαν βουλευτή της Ομοσπονδιακής Βουλής και το κόμμα του Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Ο Gysi είναι από τις πιο ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες της Γερμανίας και όχι μόνο. Αυτά όμως μπορούν να συμβαίνουν σε εκλογικευμένες κοινωνίες. Σε κοινωνίες που επικρατεί η κοινή λογική. Στις μη εκλογικευμένες κοινωνίες, «επιτρέπεται», ο καθείς που ασκεί πολιτική εξουσία να επικαλείται τον νόμιμο πλουτισμό του και τα νόμιμα τρικ του, στο πως θα αποφεύγει την εφορία. «Επιτρέπεται», υπουργοί που τα ονόματά τους είναι αναμεμιγμένα σε σκάνδαλα και δημιουργούν εύλογα σχόλια στην κοινωνία, να παραμένουν προκλητικά γαντζωμένοι στις υπουργικές τους θέσεις. «Επιτρέπεται», οι κάθε Εφραίμ να επιστρέφουν αυτά που πήραν - ποια άραγε άλλη απόδειξη χρειάζεται για το παράνομο των πράξεών τους- και να μην αισθάνεται κανείς την ανάγκη να δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις. «Επιτρέπεται», η δικαστική εξουσία να απαλλάσσει με δημόσιες δηλώσεις και πριν από κάθε έρευνα, τους αρμόδιους υπουργούς από κάθε ευθύνη, ως παραπλανηθέντες. «Επιτρέπεται» να έχουμε την αίσθηση, ότι οι νόμοι ισχύουν μόνο για τους υπηκόους και ο πρωθυπουργός μας απλά προεδρεύει. Δεν είναι όμως όλα μαύρα, ακόμη και στις μη εκλογικευμένες κοινωνίες. Οι δύο Αντιεισαγγελείς Εφετών, κύριος Ηλείας Κολιούσης και κυρία Ελένη Σωτηροπούλου, με τις παραιτήσεις τους απέδειξαν, ότι υπάρχουν λειτουργοί που δεν συμβιβάζονται και συνεχίζουν άσχετα κόστους να πράττουν σύμφωνα με την επιταγή των νόμων και τη συνείδησή τους. Προέβησαν σε πράξη γενναία. Σε πράξη, που έδωσε υπόσταση στο νόμιμο και το ηθικό. Σε πράξη που ανταποκρίθηκε στο κοινό περί δικαίου αίσθημα των πολιτών. Και ευτυχώς, γιατί όπου η κοινή λογική παραβιάζεται, τραυματίζονται σοβαρά οι θεσμοί και απαξιώνεται η πολιτική. Οι ευθύνες του Πρωθυπουργού είναι μεγάλες. Τόσο από την άρνηση άμεσης παρέμβασής του, όσο και από την φιλοσοφική του θέση, «ότι αν μια πράξη είναι νόμιμη, δεν τον απασχολεί το ηθικά δίκαιο».

"Έφυγε" ο Σωκράτης

"Έφυγε" ένας φίλος, ένας αγνός αγωνιστής, που υπηρέτησε αρχές και ιδέες, με πίστη και σεμνότητα, χωρίς ποτέ να παρασυρθεί από τη λάμψη των αξιωμάτων που άσκησε. Στη διάρκεια της πολιτικής του διαδρομής, δεν άλλαξε σπίτι, δεν άλλαξε καφενείο, δεν άλλαξε τους τόπους των καθημερινών του συναντήσεων. Δεν άλλαξε συνήθειες και συνθήκες ζωής. Δεν άλλαξε φίλους. Παρέμεινε πιστός στις ιδέες του, γνήσιος χωρίς περιστροφές, στωικός και οραματιστής ενός καλύτερου αύριο. Ήταν ο Σωκράτης, ο δικός μας άνθρωπος. Καλό σου ταξίδι φίλε. Γιώργος Παπαδόπουλος

Ανακοίνωση της Ν.Ε. ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δράμας

«Ο Γραμματέας και τα μέλη της Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ Δράμας εκφράζουμε στην οικογένειά του τα θερμά μας συλλυπητήρια για το θάνατο του συντρόφου μας Σωκράτη Δημητριάδη . Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ θα τον θυμάται για την αγωνιστικότητα το ήθος και την εντιμότητά του ως Δήμαρχο και Νομάρχη του τόπου μας .

Έφυγε πιστός στις αρχές και τις αξίες του κινήματός μας που υπηρέτησε με πολύ πάθος μέχρι το τέλος της ζωής του.»

Δήλωση του Δημοτικού Συμβούλου κ. Ανέστη Τερζή

«Σήμερα έφυγε από κοντά μας ο Σωκράτης, ο άνθρωπος σύμβολο του αγώνα και της προσφοράς. Ο άνθρωπος που με τις πράξεις του μας δίδαξε τις ηθικές αξίες της ζωής και της πολιτικής. Ο άνθρωπος που δεν δίσταζε να συγκρουστεί με οποιονδήποτε για να υπερασπιστεί το δίκαιο και την δημοκρατία. Η Δράμα έγινε φτωχότερη. Έφυγε ο άνθρωπος που την υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή. Αναγνωρίστηκε από όλους. Όλοι επικαλούνται το έργο του ως Δημάρχου της πόλης μας. Όλοι τον θυμόμαστε με τις καλύτερες αναμνήσεις ως Νομάρχη. Έγινε όμως φτωχότερο και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Έχασε τον εμψυχωτή του, έχασε το υπόδειγμα του αγωνιστή και του πραγματικού συντρόφου. Αγαπητέ μου Σωκρτάτη, θα σε θυμάμαι πάντα και θα αποτελείς φωτεινό παράδειγμα στη ζωή μου. Σου υπόσχομαι να μην υποστείλω ποτέ τη σημαία του αγώνα και των ανθρωπίνων αξιών. Αυτό δεν ήταν που ζητούσες πάντα; Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Δραμινής γης που θα σε αγκαλιάσει. « Ανέστης Τερζής Δημοτικός Σύμβουλος

Δήλωση του Υ.ΜΑ.-Θ. κ. Μαργαρίτη Τζίμα Ο Υπουργός Μακεδονίας – Θράκης κ. Μαργαρίτης Τζίμας, πληροφορηθείς τον θάνατο του πρώην Δημάρχου και πρώην Νομάρχη Δράμας Σωκράτη Δημητριάδη και αφού διεμήνυσε τα θερμά του συλλυπητήρια προς τους οικείους του εκλιπόντος, προέβη στην ακόλουθη δήλωση: «Η Δράμα αποχαιρετά έναν άξιο αγωνιστή της, έναν ευπατρίδη της πολιτικής προσφοράς, έναν πραγματικό πρύτανη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Υπηρετώντας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση διδάχθηκα από την πείρα του Σωκράτη Δημητριάδη και ως Δήμαρχος Δράμας, είχα την τύχη να συνεργαστώ αρμονικά μαζί του παρά τις όποιες πολιτικές μας διαφορές, όταν ο ίδιος υπηρετούσε ως Νομάρχης. Πιστός και ασυμβίβαστος εκφραστής των ιδεών του, πάντα τοποθετούσε το καθήκον του προς τη Δράμα και τους πολίτες της, υπεράνω των όποιων κομματικών και πολιτικών διαφορών. Το γεγονός, ότι είναι ένας εκ των ελαχίστων, αν όχι ο μόνος εκπρόσωπος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης σε πόλη ξένου κράτους, μια τιμή που συνήθως αποδίδεται σε αρχηγούς κρατών, καταδεικνύει την ποιότητα και το κύρος της προσωπικότητας του εκλιπόντος. Το μέγεθος της προσφορά του στη Δράμα, το καταδεικνύει η αγάπη των Δραμινών προς το πρόσωπό του και ο σεβασμός που απολάμβανε μεταξύ των συνεργατών του, αλλά και των πολιτικών του αντιπάλων. Υπήρξα πολιτικός αντίπαλος του Σωκράτη Δημητριάδη. Και ως πολιτικό του αντίπαλο, με τιμά και με συγκινεί πολλαπλά, η ανάμνησή του, ως συνεργάτη στη διεκδίκηση των δικαίων της Δράμας, αλλά και ως δάσκαλου και φίλου. Ας είναι ελαφριά η αγαπημένη του Δραμινή γη που θα τον σκεπάσει.»

Δήλωση του Δημάρχου Δράμας για τον θάνατο του πρώην Δημάρχου και Νομάρχη Δράμας Σωκράτη Δημητριάδη

«Έφυγε ένας μεγάλος δραμινός. Ο Σωκράτης Δημητριάδης, ο Νέστορας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Πληθωρικός, πηγαίος, απλός, γνήσιος στις σχέσεις του με τους πολίτες, ο Σωκράτης – όπως τον ξέραμε όλοι μας – σημάδεψε με την παρουσία του τα τοπικά δρώμενα. Δήμαρχος Δράμας επί 8 χρόνια, Νομάρχης Δράμας, Νομάρχης Έβρου είχε έντονη πολιτική δραστηριότητα. Υπηρέτησε και τίμησε την Δράμα μέσα από την πολύχρονη θητεία του στην τοπική αυτοδιοίκηση. Εργάστηκε με αφοσίωση, συνέπεια και υπευθυνότητα. Ήταν μαχητικός, διεκδικητικός, δημιουργικός. Οι αγώνες του για την Δράμα χαρακτήρισαν την μακρά του διαδρομή. Σήμερα η Δράμα έχασε ένα ακούραστο εργάτη. Εγώ έχασα έναν φίλο και καλό συνάδελφο. Στην οικογένειά του εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια»

Διάσωση τσάμπα δεν γίνεται

Η ακτινοβολία της πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς χάνει καθημερινά την λάμψη της. Οι θεωρούμενες αντιαναπτυξιακές κρατικές παρεμβάσεις είναι όχι μόνο αποδεκτές αλλά και απαραίτητες. Οι φορολογούμενοι καλούνται για μια ακόμη φορά να καλύψουν τα ελλείμματα, που οι λανθασμένες επιλογές των εκπροσώπων του νεοφιλελευθερισμού οδήγησαν την παγκόσμια οικονομία. Η ευθύνη των Μάνατζερ και των Κυβερνήσεων δεν είναι μικρή. Το φαινόμενο δεν είναι νέο. Ήδη εδώ και δέκα χρόνια, με την οικονομική κρίση στην Ανατολική Ασία, ειδικοί εφιστούσαν την προσοχή για την πορεία της οικονομίας συνολικά. Την πορεία μιας οικονομίας, όπου όλα τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν τη φτώχια σε παγκόσμιο επίπεδο να συνεχίζει να αυξάνεται δραματικά, την ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών να μεγαλώνει επικίνδυνα και την λεγόμενη μεσαία τάξη να βρίσκεται σε συνεχή διαδικασία κατάρρευσης. Κανείς πλέον δεν αμφισβητεί στα σοβαρά, ότι αυτή η νέα παγκόσμια πραγματικότητα είναι προϊόν του ασύδοτου «ελεύθερου» ανταγωνισμού των αγορών. Ο νεοφιλελευθερισμός ως μοντέλο ανάπτυξης μάλλον οδεύει στο τέλος του. Άλλωστε στον πυρήνα της εφαρμογής του (ΗΠΑ- Αγγλία- Γερμανία κα) δεν είναι και τόσο νεοφιλελεύθερος πλέον, μετά τις τελευταίες κρατικές παρεμβάσεις. Οι κρατικές όμως παρεμβάσεις και οι οικονομικές ενισχύσεις από μόνες τους δεν επαρκούν. Απαιτείται μια συγκροτημένη πολιτική, που έχει τη δυνατότητα όχι απλά και χωρίς καμία ανταποδοτικότητα να μεταφέρει τα βάρη στις πλάτες των φορολογουμένων, αλλά κυρίως μέσω θεσμικών οχυρώσεων, να διατηρεί ισχυρή την εμπιστοσύνη, που σε περιπτώσεις κρίσης αποτελεί όχι βέβαια τη μοναδική, αλλά μία από τις ουσιαστικές προϋποθέσεις υπέρβασής της. Δυστυχώς δεν είναι καθόλου σαφές, ότι έχει γίνει ακόμη και σήμερα κατανοητό, ότι η οικονομία «καζίνο» δεν έχει μέλλον και πρέπει να σταματήσει εδώ. Ότι οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια οφείλουν να θεσμοθετήσουν αποτελεσματικούς μηχανισμούς ελέγχου και αυτοάμυνας από ανάλογες κρίσεις, ώστε να μην εναποθέτουν τα βάρη των κρίσεων στις πλάτες των φορολογουμένων. Για πόσο άραγε μπορεί να είναι ακόμη ανεκτό και να οικοδομεί την απαραίτητη για την περίσταση εμπιστοσύνη, η λογική, ιδιωτικοποιούμε τα κέρδη και κοινωνικοποιούμε τα χρέη; Οι πολίτες βεβαίως και κατανοούν, ότι η κρίση στις χρηματαγορές επιβάλλει στις κεντρικές τράπεζες και τις κυβερνήσεις να σταθεροποιήσουν το τραπεζικό σύστημα με δισεκατομμύρια. Ποσά που καλούνται, αδίκως βέβαια, να καταβάλλουν οι ίδιοι ως φορολογούμενοι, ωσάν αυτοί να είναι οι σχεδιαστές των λανθασμένων στρατηγικών, των με μυθικούς μισθούς μάνατζερ. Όμως δεν γίνεται και αλλιώς λέει ο καθηγητής Horn, Επιστημονικός Διευθυντής του (IMK), Institut für Makroökonomie und Konjunkturforschung, προσθέτοντας, ότι κάθε πολιτική στήριξης πρέπει να εμπεριέχει την αρχή της ανταποδοτικότητας. Εφόσον οι φορολογούμενοι αναλαμβάνουν τα ρίσκα των χρηματιστών, πρέπει και να μπορούν να συμμετάσχουν στα μελλοντικά κέρδη. Διάσωση τζάμπα δεν γίνεται.

9 Οκτωβρίου 1967 - 41 χρόνια από τη δολοφονία του Τσε

Ο ασυμβίβαστος θρυλικός αντάρτης, που δεν ανταποκρίθηκε μόνο στις προκλήσεις της εποχής του, αλλά έγινε σύμβολο αγώνα και ελπίδας για τις επόμενες γενιές.

Κάποιοι πήραν τις ιδέες του και τις έκαναν συνθήματα, άλλοι τον έκαναν σύμβολο πολιτικής και κοινωνικής εξέγερσης.

*

Ο άνθρωπος που ηγείται κινητοποιεί τους άλλους να τον ακολουθήσουν, είναι αυτός που ενθαρρύνει όσους μένουν πίσω να φτάσουν στο επίπεδό του και όχι αυτός που σπρώχνει από πίσω μόνο με τα λόγια.

Τσε

**

Αν μπορείς να τρέμεις από αγανάκτηση κάθε φορά που διαπράττεται μια αδικία στον κόσμο, τότε είμαστε σύντροφοι.

Τσε

*** Τελευταίο γράμμα στα παιδιά του (1965) Αγαπημένα μου Χιλντίνα, Αλεϊδίτα, Καμίλο, Σέλια και Ερνέστο. Αν ποτέ χρειαστεί να διαβάσετε αυτό το γράμμα, θα είναι γιατί δεν θα βρίσκομαι πια μαζί σας. Πάνω από όλα, να είστε πάντα ικανοί να νιώθετε βαθιά κάθε αδικία που γίνεται σε οποιονδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο.

Αυτό είναι το πιο όμορφο γνώρισμα του επαναστάτη. Δικός σας για πάντα, παιδιά μου.

Ελπίζω ακόμα να σας δω.

Ένα πολύ μεγάλο φιλί και μια αγκαλιά από τον Μπαμπά. ****

Ποίημα για τον Τσε του Νικολά Γκιγιέν, 15. Οκτωβρίου 1967 Το φως σου δεν έσβησε Κι ας έπεσες. Κινείσαι, αντάρτη, Μια μορφή πάνω σ΄ ένα φλογισμένο άτι, Ανάμεσα στα βουνά, τον άνεμο, τα σύννεφα, Σου έκλεισαν το στόμα, αλλά δεν σώπασες. Κι αν καίνε το σώμα σου, Κι αν σε κρύβουν μακριά, Σε νεκροταφεία, σε δάση, σε κρύες κορυφές, Δεν μπορούν να σε κρατήσουν μακριά μας, Τσε, κομαντάντε, Φίλε κι αδερφέ.

Διεθνής Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των ζώων

Η 4η Οκτωβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων διότι συμπίπτει με τον εορτασμό της μνήμης του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, που έχει αναγορευθεί από την Καθολική Εκκλησία ως προστάτης των ζώων και του περιβάλλοντος.

Αρθρο 1:

Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης. Αρθρο 2:

Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για το καλό των ζώων. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδα, προσοχή και προστασία από τον άνθρωπο.

Αρθρο 3:

Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά. Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική, πρέπει να γίνεται στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμία πρόκληση αγωνίας του ζώου.

Αρθρο 4:

Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο - γη, θάλασσα, αέρα - και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου, ακόμη και αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς, είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη των δικαιωμάτων αυτού.

Αρθρο 5:

Κάθε ζώο που, από παράδοση, θεωρείται κατοικίδιο, δικαιούται να ζήσει με τον ρυθμό και με τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών από τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.

Αρθρο 6:

Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου, έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα. Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.

Αρθρο 7:

Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυσή τους υποχρεωτική.

Αρθρο 8:

Οποιοσδήποτε πειραματισμός επάνω στα ζώα, ιατρικός, επιστημονικός κ.λ.π. αντίθετα προς τα δικαιώματα των ζώων, εφ' όσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα, από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.

Αρθρο 9:

Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.

Αρθρο 10:

Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων, για τη διασκέδαση του ανθρώπου. Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα, αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.

Αρθρο 11:

Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή.

Αρθρο 12:

Κάθε πράξη που προκαλεί τον θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί γενοκτονία, έγκλημα απέναντι στο είδος. Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.

Αρθρο 13:

Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο. Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και στο σινεμά με θύματα ζώα, πρέπει να απαγορευθεί, και μόνο οι σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.

Αρθρο 14:

Οι οργανισμοί προστασίας και προάσπισης των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν από τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.

Παγκοσμιοποίηση σημαίνει παγκόσμια ροή εμπορευμάτων

Πηγή: Bereich der Transportwesen AS.UIC, Das Gelbe Forum Στο γράφημα είναι ευδιάκριτη η κατανομή των περιοχών κατανάλωσης, πράσινος κύκλος και παραγωγής, κόκκινος κύκλος.

Τα παγκόσμια οικονομικά κέντρα, όπου βρίσκεται και το επίκεντρο της οικονομικής κρίσης, βρίσκονται χωρίς καμία εξαίρεση στις περιοχές με τον πράσινο κύκλο. Οι χώρες του κύκλου αυτού χαρακτηρίζονται τόσο για το υψηλό δημόσιο χρέος τους, όσο και για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Γεγονός που επιδρά αρνητικά στην αγοραστική δύναμη με αποτέλεσμα την μείωση της ζήτησης.

Παρά τις περί του αντιθέτου απόψεις, ότι «η δημιουργική καταστροφή αναζωογονεί τον καπιταλισμό», όπως τις εξέφρασε ο κύριος Ανδριανόπουλος (press-gr), το κεντρικό ερώτημα, τι πρέπει κανείς να κάνει, ώστε να διατηρήσει αυτή την ροή, άσχετα από προθέσεις και οραματισμούς, παραμένει και κανείς σε βάθος χρόνου δεν μπορεί να το αγνοήσει. Σε κάθε περίπτωση όμως, ούτε η πολιτική μείωσης των επιδομάτων στον Ευρωπαϊκό χώρο, ούτε η υψηλή ανεργία και έλλειψη επαρκών εισοδημάτων, αλλά ούτε και οι γενιές των 700 € είναι επιλογές, που μπορούν να δώσουν την απάντηση.

Η οικονομική κρίση δεν αφορά πλέον μόνο τις τράπεζες και την παραγωγή, αλλά και την μέχρι τώρα οικονομική θεωρία, γιατί η πίστη σε μια απρόσκοπτη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς ταρακουνήθηκε συθέμελα. Είναι καιρός για μια άλλη πορεία. Η ιατρική για τη θεραπεία της κρίσης δεν ενδείκνυται.

Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ: Τρία Σενάρια για το μέλλον των συντάξεων

Η ανθρωπότητα γερνά. Το συνταξιοδοτικό και ασφαλιστικό σύστημα των χωρών καθώς και η ύπαρξη του κοινωνικού κράτους, τίθενται τα τελευταία χρόνια ολοένα και σε μεγαλύτερη αμφισβήτηση.

Όπως διαβάζουμε στην Καθημερινή της Κυριακής 28.09.2008, στην νέα έκθεσή του, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ αναφέρει τρία πιθανά σενάρια, για τρεις διαφορετικούς κόσμους, που εξαρτώνται από τα μέτρα των Κυβερνήσεων. Σενάριο 1ο. Το πρώτο σενάριο αναφέρεται σε ένα κόσμο, όπου η παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη καθυστερεί τις συνέπειες του δημογραφικού προβλήματος. Παρά τις αυξανόμενες υποχρεώσεις, που δημιουργεί η γήρανση του πληθυσμού στις κυβερνήσεις, οι περισσότερες χώρες θα συνεχίσουν να εφαρμόσουν τα υπάρχοντα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας. Ωστόσο, η ανεπάρκεια του δημόσιου τομέα καθιστά όλο και πιο ανεπαρκή τα συνταξιοδοτικά συστήματα διότι στηρίζονται, κυρίως, στους χαμηλόμισθους, δημιουργώντας, έτσι έναν κόσμο που αποτελείται από τους κερδισμένους και τους υπόλοιπους.

Σενάριο 2ο Το δεύτερο σενάριο χαρακτηρίζεται από την έκθεση, «είμαστε μαζί». Πρόκειται για ένα κόσμο στον οποίο υπάρχει συντονισμένη προσπάθεια εκ μέρους των ηγετών και του λαού, να χαλιναγωγήσουν την αυξανόμενη ανισότητα και έχουν συλλογική ευθύνη. Σε αυτόν τον κόσμο, η ανάπτυξη είναι μέτρια αλλά αντισταθμίζεται δίνοντας έμφαση στις μεταρρυθμίσεις και στους αποτελεσματικούς τρόπους διαχείρισης των αρνητικών επιπτώσεων του δημογραφικού, οι οποίοι θα έχουν σκοπό να βοηθήσουν την οικογένεια και την κοινωνία, γενικότερα.

Σενάριο 3ο Το τρίτο και το πιο απαισιόδοξο σενάριο ονομάζεται «Είσαι μόνος σου» και περιγράφει έναν κόσμο στον οποίο η παρατεταμένη οικονομική ύφεση θα προκαλέσει το 2010, σοβαρά προβλήματα στην πλειοψηφία των συνταξιοδοτικών συστημάτων, λόγω δυσκολιών χρηματοδότησης τους. Έτσι, πολλοί άνθρωποι θα αρχίζουν να νιώθουν ότι είναι ατομική ευθύνη να προνοήσουν για την συνταξιοδότησή τους και την ασφάλιση λόγω της αποτυχίας των υφιστάμενων συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης. Πολλές κυβερνήσεις θα αρχίσουν να λαμβάνουν «επιθετικά» μέτρα, όπως αυξήσεις φόρων αλλά και «σπρώχνοντας» τους πολίτες να στραφούν στην ιδιωτική ασφάλιση. Αν αυτό το σενάριο επιβεβαιωθεί το κράτος θα έχει ελάχιστο ρόλο στην κοινωνική ασφάλιση.

Είναι θέμα πολιτικών επιλογών και αποφάσεων.

Ο Υπουργός Οικονομικών του μεγάλου συνασπισμού της Γερμανίας Steinbrück (SPD) επιμένει στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής, αποδίδοντας ολιγωρίες της κυβέρνησής του, στη διεθνή κρίση. Το στρουθοκαμηλίζειν όμως δεν αρκεί, απαντά το Stern, γιατί αντίθετα με αυτόν αποδείχθηκαν αρκετά πραγματιστές οι υπερασπιστές του νεοφιλελευθερισμού στην Ουάσινγκτον και κατανόησαν γρήγορα την ανάγκη κρατικών χειρισμών. Οι Γερμανοί αντίθετα απειλούνται με την είσοδο του 2009, από σημαντικές αυξήσεις των εισφορών, που θα αποτελέσουν μια επιπρόσθετη επιβάρυνση στους πολίτες.

Ο Oskar Lafontain (Die Linke) επιβεβαιωμένος από την διεθνή πραγματικότητα, θεωρεί, πως πρέπει άμεσα να αντικατασταθεί ο ισχυρισμός «δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε ενάντια στις διεθνείς χρηματαγορές», από τον ισχυρισμό «πρέπει να κυβερνήσουμε ενάντια στις διεθνείς χρηματαγορές».

Ο Γιώργος Παπανδρέου στην ομιλία του στην 73η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, τόνιζε, ότι στην πολιτική πάντα υπάρχουν επιλογές. Η δική του επιλογή είναι η δημιουργία ενός κράτους που στηρίζει τον πολίτη. Στηρίζει τη δημιουργικότητά του, την εξέλιξή του, την ανάπτυξή του. Αυτό είναι το όραμά μας. Το δικαίωμα κάθε πολίτη να μπορεί να ελπίζει, να είναι σίγουρος για μια κοινωνία ανθρωπιάς. Μια κοινωνία που έχει πάντα τον άνθρωπο στο κέντρο της προσοχής της.

Την Παρασκευή που πέρασε, είδαμε τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας πολύ θυμωμένο στην ΚΕ του κυβερνώντος κόμματος.

Ε και!!!!!!

Δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος!!!

Το πρόβλημα των ολυμπιακών αγώνων είναι το ντόπινγκ, όλα τα άλλα λειτουργούν κανονικά!!! Στη φωτογραφία φαίνεται ότι ο Σέρβος κολυμβητής, Μιλοράντ Κάβιτς, τερμάτισε πριν από τον Μάικλ Φέλπς στον τελικό των 200 μ. πεταλούδας. Το χρυσό πήγε στον Αμερικανό και η εν λόγω εικόνα αποτέλεσε σημείο τριβής και εκτεταμένης δημοσιότητας. (Photo:REUTERS) Από τον φίλο Δ.Κ. με την παράκληση να προωθηθεί για να ανοίξουν τα μάτια του κόσμου, να δουν ποιοι μαφιόζοι διοικούν τον «Ολυμπισμό»

Ξεπέρασαν το μέτρο

Κατ΄αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους επισκέφθηκαν το ιστολόγιό μου και βέβαια όσους είχαν την καλοσύνη να καταθέσουν τις απόψεις τους. Το απόσπασμα του Δημοσθένη το επέλεξα στην προσπάθειά μου να δείξω από τη μια πλευρά, ότι η αξιοποίηση της εξουσίας προς ίδιον όφελος είναι διαχρονική, δεν έχει χρώμα και μας αφορά όλους, και από την άλλη, τη διαφορά μεταξύ νόμιμου πλουτισμού και πολιτικά ηθικού. Ένα ζήτημα πολιτικής συμπεριφοράς και ήθους, που επιτέλους άρχισε να ενδιαφέρει την ελληνική κοινωνία. Όσοι ισχυρίζονταν, ότι από τη δική τους πλευρά βρίσκονταν οι καλοί και από την απέναντι τα λαμόγια, γρήγορα βίωσαν την απογοήτευση Δεν είχαν καταλάβει, ότι τα κόμματα είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας που εκπροσωπούν και εκτίθενται όλοι στους ίδιους κινδύνους. Πάντως καμία επικοινωνιακή τακτική δεν μπορεί να ανατρέψει αυτό, που στη πορεία του χρόνου σωρευτικά ωριμάζει στη συνείδηση του λαού. Μια κατάσταση που σαπίζει δεν τη σώζουν ούτε οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ούτε ο κομματικός πατριωτισμός. Αυτά άλλωστε τα ζήσαμε. Κατέρρευσαν ολόκληρα συστήματα κάτω από το βάρος μιας πρωτοφανούς ιδιοποίησης του δημόσιου πλούτου και δεν άνοιξε μύτη. Αντίθετα, όσοι είναι υποψιασμένοι και αντιμετωπίζουν με ρεαλισμό την πραγματικότητα, δημιουργούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να αποφύγουν τα λάθη. Κριτική και αυτοκριτική λεγότανε παλιά. Υπάρχει ελπίς. Ευτυχώς υπάρχουν σε κάθε εποχή άνθρωποι με αλτρουισμό και όραμα, που η στάση ζωής τους δεν προκαλεί. Πολιτικοί που έδειξαν, ότι το σεμνά και ταπεινά και το μηδενική ανοχή, είναι τρόπος ζωής και καθημερινή πολιτική τους πρακτική. Μία πολιτική που αποδεδειγμένα την εφαρμόζουν χωρίς να την διαλαλούν. Αλλιώς εξανεμίζεται ως προεκλογικό σύνθημα και χάνει την ηθική της αξία και βάση, άσχετα από προθέσεις. Αυτό συνέβη με τον κ. Καραμανλή και τα στελέχη της Κυβέρνησης. Αυτοεγκλωβίστηκαν στην ισχυριζόμενη καθαρότητα των δικών τους παιδιών. Λες και ήταν κάτι το αυτονόητο. Κάτι που ήταν προκαθορισμένο στο DNA τους. Το σεμνά, ταπεινά και η μηδενική ανοχή έχουν καταντήσει το πιο σύντομο ανέκδοτο της Κυβέρνησης. Η καθοδική πορεία της Κυβέρνησης δεν φαίνεται να είναι ανατρέψιμη. Γιατί δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των σκανδάλων. Η αλαζονεία της εξουσίας, ο ετσιθελισμός και η απροκάλυπτη παραβίαση της κοινής λογικής στην αντιμετώπιση υπαρκτών προβλημάτων, και για να αναφέρω ορισμένα μόνο, σκληρή καθημερινότητα, υποκλοπές, ομόλογα, κτηματολόγιο, τεκμήρια κλπ., ξεπέρασαν το μέτρο. Το μέτρο ανοχής του λαού. Τα σκάνδαλα απλά ξεχείλισαν το ποτήρι.